อยากได้มุมมองดีๆเกี่ยวกับความตายครับ

นี่เป็นกระทู้แรกที่ผมสร้างขึ้น ถ้าผิดพลาดประการใดก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย                              
เริ่มต้นเลย ผมมีปมมาตั้งแต่เด็ก เรื่องสักวันหนึ่งกลัวว่าจะไม่มีตัวตนอยู่บนโลกนี้
พอโตขึ้นมาเริ่มลืมเรื่องราวความรู้สึกเช่นนี้ไป จนมาวันนี้ วันที่คนไทยโศกเศร้าที่สุดกับการสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักยิ่ง
สำหรับคนที่มีความรู้สึกจมกับความเศร้าเหมือนผม จะทราบดี ว่าการที่เรา  เสียใจเป็นเวลานานมากไป ความเศร้าจะเปลี่ยนเป็นความเครียด และความฟุ้งซ่านก็จะตามมาอีก
ความรู้สึกเดิมๆสมัยเด็กของผมกลับมาอีกครั้งแล้ว กลัวการจากไปของบุคคลที่รัก กลัวว่าสักวันหนึ่ง เดี๋ยวก็ถึงเวลาของเรา กลัวจะไม่ได้อยู่กับคนที่เรารักอีกแล้ว กลัวการไม่มีตัวตน
ความรู้สึกนี้ ผมพยายามปลดปล่อยมันออกมากับเหงื่อแล้ว หลังจากเลิกงานก็ออกกำลังกาย ทำทุกอย่างให้เหนื่อย ให้ร่างกายหลั่งเอนโดรฟินออกมา แต่เมื่อถึงเวลาปิดไฟนอน ความรู้สึกนี้ก็ยังกลับมาหาอีก เลยจิตตก นอนไม่หลับ ทั้งๆที่เหนื่อยมาทั้งวัน
เหมือนกับว่า ผมไม่ได้แก้ปัญหานี้ที่ต้นเหตุจริงๆ ความรู้สึกเลยตามหลอกหลอนชีวิตของผม
นี่ก็เป็นเดือนแล้ว ผมยังหามุมมองหรือวิธีแก้ที่ดีๆไม่ได้เลย
มีใครพอจะมีคำแนะนำให้บ้างครับ