ความจำไม่เคยลืม อดีตกะปจุบัน

ผมจะย่อๆนะ  แฟนเก่าผมชื่อย่อ ต. ละกันนะ เราเรียนโรงเรียนเดียวกันสมัยม.ต้น แต่เราไม่เคยบอกรักกันนะ แบบ มองตาก้อรุ้กันว่าคิดมากเกินกว่าเพื่อน   ส่วน ต. เขามีคนมาจีบเยอะ แต่เขาก้อชอบไปไหนมาไกนกะผมตลอดคนอื่นมองก้อรุ้ว่าแฟนกัน บ้านยุไกล้ๆกันด้วย พอเราจบม.ต้น เราก้อแยกโรงเรียนกันผมเรียนในตัวจังหวัด ส่วน ต. เขาไปเรียนที่กรุงเทพ เราก้อโทรคุยกันยุแรกๆสมัยก่อนการสื่อสารยังไม่เหมือนสมัยนี้ ส่งจ.ม ไปหาบ้างเราก้อขาดการติดต่อกันไป ต.ก้อไม่กลับมาเลย จนผ่านไปจนผมจบม.ปลาย แล้ว ต. ก้อกลับมาพร้อมลุกชาย1 คน ตอนนั้นผมก้อติดเพื่อนกินเหล้าตามประสาวัยรุ่นเราเจอกันก้อคุยกันตามปกติ ต.เขาก้อมาคุยกะผมแบบไม่เตมใจคุยซักเท่าไหร่ ยุบ้านประมาณ3-4 เดือน ผมก้อต้องไปเรียนต่อที่ชลบุรี  ต. เขาเข้ามาหาที่บ้านบอกผมว่าขอไปยุด้วยเขาจะไปหางานทำ ขอกลับมาเปนเหมือรเดิมด้ายมั้ยผมก้อมานั่งคิดตั้งนาน  สุดท้ายพี่ผมก้อรีบไปส่งที่ชลบุรี ผมฝากเพื่อนหั้ยไปขอเบอร์ ต. มาหั้ยหน่อย เราก้อขาดการติดต่อกันนาน แล้วผมก้อมารุ้จากเพื่อนผมว่า ต.เขาเข้ามา ที่บ้านเพื่อจะขอเบอร์ติดต่อผมแต่แม่ผมมั่ยหั้ย  ก้อเลยขาดการติดต่อไป 3-4 ปี พอผมจบด้ายทำงาน ผมก้อตามหา ต. เขายุนะ แต่หายังไงก้อไม่เจอ จนผมแต่งงานมีครอบครัว ผ่านไปประมาณ เกือบจะ10ปี เพื่อนผมด้ายชื่อเฟชมาผมก้อทักไปคุย ต. เขาก้อดีใจว่าเปนผม เราก้อคุยกันเรื่อยมานานหลายเดือนผมเลยถามเขาว่าเขาเคยคิดกะผมมากกว่าเพื่อนไหม เขาบอกว่า คิด แต่ กลัวเราดูแลเขามั่ยด้ายเจาเลยเลือกคนอื่น ที่สามารถดูแลเขาด้าย แล้วสิ้นปีนี้เรานัดเจอกันที่เชียงไหม่ ต.เขากลับไทยพอดี แต่ต.เขาก้อไม่มีแฟนไหม่นะเปน10ๆปีละ เขาบอกผมว่าเขาตัดสินใจผิด แต่มันก้อสายเกินไปละ .. ท่านที่อ่านอาจจะงงไปนิดนะคัฟ นี่ผมย่อๆเอาแบบที่ผมจำด้าย ผมอยากถามว่า ปีไหม่นี้ผมควรไปพบ ต. ที่เชียงไหม่ไหม