ว่าด้วยวชิราภิกษุณี....

สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ พระวิหารเชตวัน อารามของท่านอนาถบิณ
ฑิกเศรษฐี เขตพระนครสาวัตถี ฯ
    ครั้งนั้น เวลาเช้า วชิราภิกษุณีนุ่งห่มแล้ว ถือบาตรและจีวรเข้าไป บิณฑบาตยังพระ
นครสาวัตถี เที่ยวบิณฑบาตไปในพระนครสาวัตถีแล้ว เวลาปัจฉาภัต กลับจากบิณฑบาตแล้ว
เข้าไปยังป่าอันธวันเพื่อพักกลางวัน ครั้นถึงป่าอันธวันแล้ว จึงนั่งพักกลางวันที่โคนไม้ต้นหนึ่ง ฯ
    [๕๕๓] ลำดับนั้น มารผู้มีบาปใคร่จะให้วชิราภิกษุณีบังเกิดความกลัว  ความหวาดเสียว
ความขนพองสยองเกล้า และใคร่จะให้เคลื่อนจากสมาธิ จึงเข้าไปหาวชิราภิกษุณีถึงที่นั่งพัก ครั้น
แล้วได้กล่าวกะวชิราภิกษุณีด้วยคาถาว่า
สัตว์นี้ ใครสร้าง (นามรูป) ผู้สร้างสัตว์อยู่ที่ไหน (ทุกหนแห่งธาตุ ) สัตว์บังเกิดใน
         ที่ไหน (ทุกหนแห่งอายตนะ 6 )สัตว์ดับไปในที่ไหน ฯ (ความดับแห่งอายตนะ 6 คือ ..ผัสสะ)
    [๕๕๔] ลำดับนั้น วชิราภิกษุณีได้มีความดำริว่า นี่ใครหนอกล่าวคาถา  จะเป็นมนุษย์
หรืออมนุษย์ ฯ
    ทันใดนั้น วชิราภิกษุณีได้มีความดำริว่า นี่คือมารผู้มีบาปใคร่จะให้เรา   บังเกิดความกลัว
ความหวาดเสียว ความขนพองสยองเกล้า และใคร่จะให้เคลื่อน  จากสมาธิ จึงกล่าวคาถา ฯ
    ครั้นวชิราภิกษุณีทราบว่า นี่คือมารผู้มีบาป แล้วจึงได้กล่าวกะมารผู้มีบาป  ด้วยคาถาว่า
         ดูกรมาร เพราะเหตุไรหนอ ความเห็นของท่านจึงหวนกลับ  มาว่าสัตว์ ฯ
         ในกองสังขารล้วนนี้ ย่อมไม่ได้นามว่าสัตว์ ฯ
         เหมือนอย่างว่า เพราะคุมส่วนทั้งหลายเข้า เสียงว่ารถย่อมมี  ฉันใด ฯ
         เมื่อขันธ์ทั้งหลายยังมีอยู่ การสมมติว่าสัตว์ย่อมมี ฉันนั้น ฯ
         ความจริงทุกข์เท่านั้นย่อมเกิด ทุกข์ย่อมตั้งอยู่และเสื่อมสิ้นไป นอกจากทุกข์
        ไม่มีอะไรเกิด นอกจากทุกข์ ไม่มี   อะไรดับ ฯ
    ลำดับนั้น มารผู้มีบาปเป็นทุกข์ เสียใจว่า วชิราภิกษุณีรู้จักเรา ดังนี้   จึงได้อันตรธานไปใน
ที่นั้นเอง ฯ

- วชิราสูตรที่ ๑๐