สวัสดีค่ะ
ภาพถ่ายชุดนี้เราตั้งใจก่อนจะไปสักการะพระบรมศพฯแล้วว่าจะถ่ายบรรยากาศแบบในหนังมาให้ทุกคนได้ชมกัน
เป็นกระทู้ cinematic ที่บีบคั้นและเจ็บปวดเหมือนกัน ตอนถ่ายๆก็ไม่ได้เจ็บปวดมากเท่าได้มานั่งดูรูปในคอม
เราไปวันเสาร์ที่ผ่านมา ถึงตอนตีห้าครึ่ง เข้าแถวตรงรั้ว ต่อแถวเข้าเต้นท์ นั่งในเต้นท์แถวที่ 10 รอ รอ รอ เจ้าหน้าที่มาเรียก
เดินเข้าไปต่อแถวอีกซักสองชั่วโมงในวัดพระแก้ว จากนั้นก็เดินไปยังพระบรมมหาราชวัง ตั้งแต่เดินเข้าไป
ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก เราต่อคิว ถอดรองเท้าใส่ถุงดำด้วยความเจ็บปวดเพราะรองเท้ากัด ก็ดันใส่คัทชูไป
ทั้งชีวิตไม่เคยใส่อะไรแบบนี้เลย รวดร้าวแข้งขาและเท้ามาก เราสังเกตไปที่เท้าของแต่ละคน
รู้เลยว่ามาด้วยจิตด้วยใจ เท้าถลอก เท้าโดนรองเท้ากัด เห็นเลือดยิ้มๆ เรามีพลาสเตอร์แต่ไม่ทันได้เอาให้
เป็นแบบนี้กันหลายคน
จากนั้นแถวเราก็เดินขึ้นไปยังที่ตั้งของพระโกศ ทุกอย่างเงียบ พวกเราก้มลงไหว้ คนข้างๆสะอื้น ส่วนเราน้ำตาคลอ
จุกอยู่ในใจ อธิบายไม่ถูก เดินลงมาหลายคนตาแดงก่ำ ส่วนแถวที่สวนกันที่ยังไม่ได้เข้าไป เราเห็นหลายคนแค่มือ
แตะบันไดน้ำตาก็ไหลแล้ว ไหนจะเสียงพระท่านขับทำนองอะไรนั่นอีก หัวใจเหมือนถูกกระเทาะช้าๆซ้ำไปซ้ำมา
เสร็จทุกอย่างตอนประมาณ 5 โมงเย็น ดีใจมากที่ได้ข้าวของพ่อ คุยกับแม่ว่าจะเอาไปปลูก
กลับมาแกก็หาวิธีปลูกข้าวในเน็ต หาอยู่นานเพิ่งมาบอกว่าพิมพ์ไม่เป็น (โถ่ แม่ 555)
นาก็ไม่มี แกบอกจะเพาะในกระบะ ซึ้งใจ
แต่ที่นั่นทุกอย่างก็ไม่ได้เศร้าไปหมดหรอกนะคะ ทุกคนยิ้มแย้มกัน อาหารการกินสมบูรณ์ยิ่งกว่าฟู้ดแฟร์
ไม่คิดว่าคนไทยจะขนาดนี้ เราบอกพอแล้วค่ะ ยังเอาให้เราอีกแล้วบอกว่าเผื่อคนที่บ้าน ยกมือขอบคุณแทบไม่ทัน
อย่าถามว่าแม่ได้กินยาก่อนหลังอาหารไหม แกบอกไม่รู้อันไหนก่อนหลังแล้ว มีคนเอามาให้กินตลอด
อิ่มกายอิ่ม(น้ำ)ใจมากๆ ขอบคุณคนไทยทุกคนค่ะ (ป้าคนนึงแกวิ่งแจกรูปในหลวงยันคนที่นั่งในรถเมล์)
ใครมีโอกาสได้ไป ร่างกายยังไหว ไปเถอะค่ะ ไม่ได้ลำบากอะไรเลย ทุกอย่างพร้อมหมด เจ้าหน้าที่ก็ตลกดี
ทำให้เราไม่เครียดด้วย มีคนในแถวถาม "วันนี้จะได้เข้าไหม" ตอนนั้นเป็นเวลาบ่ายสองบ่ายสาม
เราดูออกว่าหลายคนท้อ เหนื่อย ร้อน ยิ่งแถวไม่ขยับนานๆยิ่งต้องการกำลังใจ
เจ้าหน้าที่บอก "วันนี้ทุกคนที่นี่ได้เข้าหมดครับ ถ้าพวกคุณคนสุดท้ายไม่ได้เข้า พวกผม 100 กว่าคนก็ไม่ได้กลับบ้าน"
เป็นประโยคที่ทำให้คนฟังใจชื้นไม่น้อย
เล่ามาก็ยาว ใครอ่านจบเราขอบคุณมากนะ หวังว่าภาพถ่ายในกระทู้นี้จะเป็นแรงเป็นใจให้คนที่ยังไม่ได้ไป
หาโอกาสไปไม่มากก็น้อย ไปพบเจอกับบรรยากาศปนเศร้าปนสุข(เพราะชีวิตก็เป็นแบบนี้) ไปเห็นรอยยิ้ม
ไปเรียนรู้ความเจ็บปวด ตระหนักได้ถึงการทำความดีตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ และที่นั่นทำให้เรารู้ว่าคนไทย
ยังไงก็ไม่ทิ้งกันแน่นอน ถ้าคุณล้ม คุณจะมีคนคอยช่วยพยุง ถ้าคุณจะเป็นลม ยาดมจะมาหาคุณถึงที่
ขอบคุณมากๆค่ะ
[Cinematic Photography] กระทู้ภาพถ่ายผ่านมุมมองแบบภาพยนตร์กับ 11 ชั่วโมงแห่งการรอคอยสักการะพระบรมศพฯ
สวัสดีค่ะ
ภาพถ่ายชุดนี้เราตั้งใจก่อนจะไปสักการะพระบรมศพฯแล้วว่าจะถ่ายบรรยากาศแบบในหนังมาให้ทุกคนได้ชมกัน
เป็นกระทู้ cinematic ที่บีบคั้นและเจ็บปวดเหมือนกัน ตอนถ่ายๆก็ไม่ได้เจ็บปวดมากเท่าได้มานั่งดูรูปในคอม
เราไปวันเสาร์ที่ผ่านมา ถึงตอนตีห้าครึ่ง เข้าแถวตรงรั้ว ต่อแถวเข้าเต้นท์ นั่งในเต้นท์แถวที่ 10 รอ รอ รอ เจ้าหน้าที่มาเรียก
เดินเข้าไปต่อแถวอีกซักสองชั่วโมงในวัดพระแก้ว จากนั้นก็เดินไปยังพระบรมมหาราชวัง ตั้งแต่เดินเข้าไป
ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก เราต่อคิว ถอดรองเท้าใส่ถุงดำด้วยความเจ็บปวดเพราะรองเท้ากัด ก็ดันใส่คัทชูไป
ทั้งชีวิตไม่เคยใส่อะไรแบบนี้เลย รวดร้าวแข้งขาและเท้ามาก เราสังเกตไปที่เท้าของแต่ละคน
รู้เลยว่ามาด้วยจิตด้วยใจ เท้าถลอก เท้าโดนรองเท้ากัด เห็นเลือดยิ้มๆ เรามีพลาสเตอร์แต่ไม่ทันได้เอาให้
เป็นแบบนี้กันหลายคน
จากนั้นแถวเราก็เดินขึ้นไปยังที่ตั้งของพระโกศ ทุกอย่างเงียบ พวกเราก้มลงไหว้ คนข้างๆสะอื้น ส่วนเราน้ำตาคลอ
จุกอยู่ในใจ อธิบายไม่ถูก เดินลงมาหลายคนตาแดงก่ำ ส่วนแถวที่สวนกันที่ยังไม่ได้เข้าไป เราเห็นหลายคนแค่มือ
แตะบันไดน้ำตาก็ไหลแล้ว ไหนจะเสียงพระท่านขับทำนองอะไรนั่นอีก หัวใจเหมือนถูกกระเทาะช้าๆซ้ำไปซ้ำมา
เสร็จทุกอย่างตอนประมาณ 5 โมงเย็น ดีใจมากที่ได้ข้าวของพ่อ คุยกับแม่ว่าจะเอาไปปลูก
กลับมาแกก็หาวิธีปลูกข้าวในเน็ต หาอยู่นานเพิ่งมาบอกว่าพิมพ์ไม่เป็น (โถ่ แม่ 555)
นาก็ไม่มี แกบอกจะเพาะในกระบะ ซึ้งใจ
แต่ที่นั่นทุกอย่างก็ไม่ได้เศร้าไปหมดหรอกนะคะ ทุกคนยิ้มแย้มกัน อาหารการกินสมบูรณ์ยิ่งกว่าฟู้ดแฟร์
ไม่คิดว่าคนไทยจะขนาดนี้ เราบอกพอแล้วค่ะ ยังเอาให้เราอีกแล้วบอกว่าเผื่อคนที่บ้าน ยกมือขอบคุณแทบไม่ทัน
อย่าถามว่าแม่ได้กินยาก่อนหลังอาหารไหม แกบอกไม่รู้อันไหนก่อนหลังแล้ว มีคนเอามาให้กินตลอด
อิ่มกายอิ่ม(น้ำ)ใจมากๆ ขอบคุณคนไทยทุกคนค่ะ (ป้าคนนึงแกวิ่งแจกรูปในหลวงยันคนที่นั่งในรถเมล์)
ใครมีโอกาสได้ไป ร่างกายยังไหว ไปเถอะค่ะ ไม่ได้ลำบากอะไรเลย ทุกอย่างพร้อมหมด เจ้าหน้าที่ก็ตลกดี
ทำให้เราไม่เครียดด้วย มีคนในแถวถาม "วันนี้จะได้เข้าไหม" ตอนนั้นเป็นเวลาบ่ายสองบ่ายสาม
เราดูออกว่าหลายคนท้อ เหนื่อย ร้อน ยิ่งแถวไม่ขยับนานๆยิ่งต้องการกำลังใจ
เจ้าหน้าที่บอก "วันนี้ทุกคนที่นี่ได้เข้าหมดครับ ถ้าพวกคุณคนสุดท้ายไม่ได้เข้า พวกผม 100 กว่าคนก็ไม่ได้กลับบ้าน"
เป็นประโยคที่ทำให้คนฟังใจชื้นไม่น้อย
เล่ามาก็ยาว ใครอ่านจบเราขอบคุณมากนะ หวังว่าภาพถ่ายในกระทู้นี้จะเป็นแรงเป็นใจให้คนที่ยังไม่ได้ไป
หาโอกาสไปไม่มากก็น้อย ไปพบเจอกับบรรยากาศปนเศร้าปนสุข(เพราะชีวิตก็เป็นแบบนี้) ไปเห็นรอยยิ้ม
ไปเรียนรู้ความเจ็บปวด ตระหนักได้ถึงการทำความดีตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ และที่นั่นทำให้เรารู้ว่าคนไทย
ยังไงก็ไม่ทิ้งกันแน่นอน ถ้าคุณล้ม คุณจะมีคนคอยช่วยพยุง ถ้าคุณจะเป็นลม ยาดมจะมาหาคุณถึงที่
ขอบคุณมากๆค่ะ