จขกท.กำลังเรียนอยู่มหาลัยชั้นปีที่2ค่ะ ต้องบอกก่อนว่าตลอด20 ปีที่ผ่านมาไม่เคยมีแฟน ไม่เคยรู้สึกชอบใครจริงๆ
อาจจะเคยมีปลื้มๆบ้าง แต่พอเค้ามาปลื้มเรากลับ เราจะตีตัวออกห่างทันที ความรู้สึกมันไม่ใช่ ไม่ได้อยากเป็นมากกว่าเพื่อนหรือคนรู้จัก
ตั้งคำถามกับตัวเองมาตลอดค่ะ ว่าเพราะอะไร เอาจริงๆลึกๆก็เตรียมใจไว้ว่าคงไม่มีทางมีแฟนแน่ๆ (บางทีก็คิดว่าเราเป็นโรคจิตหรือเปล่า แบบกลัวความสัมพันธ์ประมาณนี้555)
พอกลับมานั่งคิดทบทวนว่าทำไมเราถึงไม่ชอบใครบ้าง ทำไมถึงไม่ได้รู้สึดว่าอยากมีแฟน
เราก็รู้สึกว่า ลึกๆในใจ เหมือนรออะไรบางอย่างอยู่
อาจจะฟังดูน้ำเน่า แต่รู้สึกอย่างงั้นจริงๆค่ะ
ย้อนกลับไปเมื่อ14 ปีก่อน ตอนอยู่อนุบาล 3 (แก่แดดโน๊ะ) เรียรที่โรงเรียนทับทอง
ยังไม่รู้หรอกค่ะว่าความรักมันคืออะไร อะไรคือความชอบ อะไรคือแฟน
มีอยู่วันหนึ่ง นั่งเล่นกับเพื่อนอยู่ตรงโรงอาหารของฝั่งอนุบาล หันหน้าไปทางสนามกว้างๆ ที่มักเอาไว้เข้าแถว
เห็นพี่ผู้ชายสองคนมองมาที่เรากับเพื่อน คนหนึ่งผอม อีกคนหนึ่งท้วมๆหน่อย พี่คนที่ผอมๆสูงๆ ดูเหมือนจะจ้องมาที่พวกเราเป็นพิเศษ
และนั่นคือจุดเริ่มต้นค่ะ
น่าเสียดายที่เราจำหน้าพี่เค้าไม่ได้แล้ว จำได้เพียงแค่ว่าพี่เค้ายิ้มให้เราก็เท่านั้น
หลังจากนั้นจำได้ลางๆว่าพี่เค้ามาคุยเล่นด้วย จำรายละเอียดมากไม่ได้ว่าบ่อยแค่ไหน รู้เพียงแต่ว่า
พี่เค้าเป็นคนแรกที่ทำให้เรารู้สึก...เขิน
เขินแบบมากๆ เวลาเจอทีไรก็รู้สึกอยากจะวิ่งหนีไปเสียอย่างงั้น
มีครั้งหนึ่งตอนงานลอยกระทง คุณครูให้นักเรียนแต่งชุดไทยมา เราก็แต่งมาด้วย เป็นเสื้อคอกระเช้าสีเหลือง โจงกระเบนสีเขียว แล้วก็เกล้าจุก
คุณแม่แต่งหน้าให้ด้วย 555 ( แก่แดดเสียจริง) อ.เลือกเราให้ถือกระทงแล้วต้องเดินรอบสนาม จำไม่ได้ว่าทำไมต้องทำอย่างงั้น
ทีนี้จังหวะที่เดินผ่านนักเรียนที่มาชมงานก็เหลือไปเห็นพี่เค้ามองอยู่ โอ๊ย คุณเอ๊ยยยยยยยย
รีบสบัดตูนเดินทันที ไม่กล้าสู้หน้า หลังจากเราจบอนุบาลก็ย้ายโรงเรียนทำให้ไม่ได้เจอพี่เค้าอีก
แต่หน้าแปลกมาก ถึงจะผ่านไปเกือบ 10 กว่าปี เราก็ยังจำความรู้สึกที่เจอพี่เค้าได้ ความรู้สึกตอนมองหาพี่เค้ายังคงอยู่
ไม่คิดเหมือนกันว่าตอนอนุบาล3จะแก่แดดแก่ลมได้ขนาดนั้น
ถ้าเรามีโอกาสได้พบกันอีก พี่อาจจะช่วยตอบหนูก็ได้นะคะ ว่าสิ่งที่หนูรอคืออะไร..
ปล.มันติดอยู่ในหัวว่าตอนนั้นพี่เค้าป.4 แต่ก็ไม่มั่นใจ ตอนนี้อาจจะทำงานแล้ว
ตามหาเด็กผู้ชายเมื่อ 14 ปีก่อน โรงเรียนทับทอง
อาจจะเคยมีปลื้มๆบ้าง แต่พอเค้ามาปลื้มเรากลับ เราจะตีตัวออกห่างทันที ความรู้สึกมันไม่ใช่ ไม่ได้อยากเป็นมากกว่าเพื่อนหรือคนรู้จัก
ตั้งคำถามกับตัวเองมาตลอดค่ะ ว่าเพราะอะไร เอาจริงๆลึกๆก็เตรียมใจไว้ว่าคงไม่มีทางมีแฟนแน่ๆ (บางทีก็คิดว่าเราเป็นโรคจิตหรือเปล่า แบบกลัวความสัมพันธ์ประมาณนี้555)
พอกลับมานั่งคิดทบทวนว่าทำไมเราถึงไม่ชอบใครบ้าง ทำไมถึงไม่ได้รู้สึดว่าอยากมีแฟน
เราก็รู้สึกว่า ลึกๆในใจ เหมือนรออะไรบางอย่างอยู่
อาจจะฟังดูน้ำเน่า แต่รู้สึกอย่างงั้นจริงๆค่ะ
ย้อนกลับไปเมื่อ14 ปีก่อน ตอนอยู่อนุบาล 3 (แก่แดดโน๊ะ) เรียรที่โรงเรียนทับทอง
ยังไม่รู้หรอกค่ะว่าความรักมันคืออะไร อะไรคือความชอบ อะไรคือแฟน
มีอยู่วันหนึ่ง นั่งเล่นกับเพื่อนอยู่ตรงโรงอาหารของฝั่งอนุบาล หันหน้าไปทางสนามกว้างๆ ที่มักเอาไว้เข้าแถว
เห็นพี่ผู้ชายสองคนมองมาที่เรากับเพื่อน คนหนึ่งผอม อีกคนหนึ่งท้วมๆหน่อย พี่คนที่ผอมๆสูงๆ ดูเหมือนจะจ้องมาที่พวกเราเป็นพิเศษ
และนั่นคือจุดเริ่มต้นค่ะ
น่าเสียดายที่เราจำหน้าพี่เค้าไม่ได้แล้ว จำได้เพียงแค่ว่าพี่เค้ายิ้มให้เราก็เท่านั้น
หลังจากนั้นจำได้ลางๆว่าพี่เค้ามาคุยเล่นด้วย จำรายละเอียดมากไม่ได้ว่าบ่อยแค่ไหน รู้เพียงแต่ว่า
พี่เค้าเป็นคนแรกที่ทำให้เรารู้สึก...เขิน
เขินแบบมากๆ เวลาเจอทีไรก็รู้สึกอยากจะวิ่งหนีไปเสียอย่างงั้น
มีครั้งหนึ่งตอนงานลอยกระทง คุณครูให้นักเรียนแต่งชุดไทยมา เราก็แต่งมาด้วย เป็นเสื้อคอกระเช้าสีเหลือง โจงกระเบนสีเขียว แล้วก็เกล้าจุก
คุณแม่แต่งหน้าให้ด้วย 555 ( แก่แดดเสียจริง) อ.เลือกเราให้ถือกระทงแล้วต้องเดินรอบสนาม จำไม่ได้ว่าทำไมต้องทำอย่างงั้น
ทีนี้จังหวะที่เดินผ่านนักเรียนที่มาชมงานก็เหลือไปเห็นพี่เค้ามองอยู่ โอ๊ย คุณเอ๊ยยยยยยยย
รีบสบัดตูนเดินทันที ไม่กล้าสู้หน้า หลังจากเราจบอนุบาลก็ย้ายโรงเรียนทำให้ไม่ได้เจอพี่เค้าอีก
แต่หน้าแปลกมาก ถึงจะผ่านไปเกือบ 10 กว่าปี เราก็ยังจำความรู้สึกที่เจอพี่เค้าได้ ความรู้สึกตอนมองหาพี่เค้ายังคงอยู่
ไม่คิดเหมือนกันว่าตอนอนุบาล3จะแก่แดดแก่ลมได้ขนาดนั้น
ถ้าเรามีโอกาสได้พบกันอีก พี่อาจจะช่วยตอบหนูก็ได้นะคะ ว่าสิ่งที่หนูรอคืออะไร..
ปล.มันติดอยู่ในหัวว่าตอนนั้นพี่เค้าป.4 แต่ก็ไม่มั่นใจ ตอนนี้อาจจะทำงานแล้ว