มีใครเคยรอใครบางคนนานๆบ้าง

เมื่อสองสามวันที่ผ่านมา ไปงานศพของญาติผู้ใหญ่แถวรังสิต ได้เจอเพื่อนเก่าหลายๆคน มีคนนึงที่เค้าไม่มา เราเจอแต่พี่สาวเค้า เราก็เลยถามถึง ว่าตอนนี้อยู่ที่ไหนยังไง พี่เค้าก็เลยเล่าให้ฟังว่า พอเราแต่งงานและย้ายมาต่างจังหวัดได้ประมาณอาทิตย์เดียว เค้าก็กลับไปอยู่บ้าน บอกที่บ้านว่าทะเลาะกับเรา แล้วก็เข้าไปนอนเฝ้าสวนยางที่บ้าน ไม่ค่อยออกไปไหน ตลอดเวลาที่ผ่านมาเจ็ดแปดปี ก็เป็นแบบนั้น บอกว่าอยากเจอเรา อยากให้เราให้อภัย แต่จริงๆเราลืมความโกรธนั้นไปแล้ว เหลือแค่ความนึกถึงกันในฐานะเพื่อน พอพี่สาวเค้าถามว่าเราโกรธอะไรกัน เราก็เลยบอกว่าไม่ได้โกรธอะไร มันคิดไปเอง แต่จริงๆแล้วมีแค่เรากับเค้าที่รู้ สมมุติว่าเค้าชื่อ ก. ละกัน เรากับก.เจอกันตั้งแต่เราไปเรียนมหาลัยและพักอยู่แถวรังสิต ก.เป็นเพื่อนกับพี่เรา(ลูกพี่ลูกน้อง)แต่อายุเท่ากับเรา เราพักอยู่ใกล้กับพี่คนนี้และป้า(แม่พี่) เราเจอก.วันแรกเราก็แอบปิ๊งก. เพราะเหมือนหนุ่มในฝันของวัยรุ่น สูงหล่อ พูดจาดี เป็นนักดนตรีตามผับ สเปคเลย แต่เราก็ไม่ได้แสดงออก ยังคงคบกันเป็นเพื่อนมาเรื่อยๆ แม้บางทีจะสนิทกันเกินเพื่อน แต่เราก็ห้ามใจตัวเองเสมอ  จนต่อมา ก.พาแฟนมาเปิดตัว นางสวยงามดูดี เราเทียบไม่ติดเลย เราก็เริ่มถอดใจ ว่ายังไงๆเราคงเป็นได้แค่เพื่อนกัน สนิทกันก็คงแบบเพื่อน แล้ว ต่อมาก.ก็เลิกกับคนนั้นและก็พาคนใหม่มาเปิดตัวเรื่อยๆ จนสี่ห้าคน ก.ก็คบใครไม่นาน เราก็เริ่มคิดว่า ก.มันนิสัยไม่ดี คบใครไม่นานหลอกผู้หญิงไปวันๆ ก็เลยตัดใจได้ และตอนนั้นเราก็เริ่มมีแฟน แต่เราก็ยังสนิทกันอยู่ เป็นเพื่อนกันมาเรื่อยๆ จนเราเลิกกับแฟนได้สองสามเดือน แฟนคนปัจจุบันก็เริ่มมาคุยกับเรา เราก็คุยแต่ยังไม่ได้ตกลงคบกัน  วันนึงก.ก็ได้มาบอกกับเราว่าก.ชอบเรา ชอบตั้งแต่แรกที่เจอ ขอคบกับเรา เราก็ถามว่าทำไมพึงมาบอกตอนนี้ เรากำลังจะคบคนอื่น เราก็เล่าให้ก.ฟังว่าเราเคยชอบก.เคยเสียใจที่ก.พาแฟนมาเปิดตัว จนเราเลิกคิดไปแล้วมาพูดตอนนี้มันช้าไป เราก็เลยปฏิเสธก.ไป แม้ก.จะมาตื้ออยู่เรื่อยๆ แต่เราก็ให้ได้แค่ความเป็นเพื่อน ช่วงนั้นเป็นช่วงสับสนจริงๆ แต่เราก็เลือกคบกับแฟนคนปัจจุบัน แม้ตอนนั้นจะไม่ค่อยรู้สึกอะไร แต่เวลานั้นเราอยากใช้สมองมากกว่าหัวใจ ก็เลยเลือกคบเค้า เราก็คบกันมาเรื่อยๆ ก.ก็ยังคงตื้ออยู่ทุกวัน แม้เราจะบอกว่ามันเป็นไปไม่ได้ จนวันนึงก.มาหาเราและได้ทำผิดบางอย่างกับเรา ตั้งแต่นั้นเราก็เลยไม่พูดกับก.และหลบหน้าก. เราไม่ได้เกลียด แต่เราโกรธ เราผิดที่ไว้ใจเพื่อน แล้วเราก็เลยย้ายมาอยู่กับแฟนคนปัจจุบัน วันที่เราย้ายก.โทรมาหาเราเป็นสิบๆสาย เราก็เลยรับ  เราบอกก.ว่าเราย้ายหนีก. ทุกอย่างมันเป็นเพราะก. เราไม่อยากเห็นหน้าก. แล้วเราก็วางจากนั้นเราก็เปลี่ยนเบอร์ ตัดการติดต่อทุกทาง จนเราแต่งงานเราก็ไม่ได้ข่าวก.อีกเลย รู้แค่กลับไปอยู่บ้าน ไม่คิดว่าจะกลายเป็นแบบนี้ พี่สาวก.บอกให้เราช่วยพูดกับก.หน่อย เพราะมันนานมากแล้วที่เค้าเก็บตัวแบบนี้ เราโทรไปก.ก็พูดแค่ว่าอยากเจอเราสักครั้ง แล้วก็ไม่พูดอะไรอีก ไม่ว่าเราจะพูดยังไง ก็ยืนยันว่าอยากเจอเรา ทางบ้านก.ก็ไม่อยากให้ก.เป็นแบบนี้ เพราะมีลูกชายคนเดียว อยากให้มีครอบครัวมีหลาน ส่วนเราก็คงไปเจอก.ไม่ได้เพราะเราก็ต้องรับผิดชอบต่อความรู้สึกของสามีเรา แต่ก็อดห่วงเพื่อนไม่ได้ไม่รู้จะทำยังไงดี