ของตายที่มีความรู้สึก

ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทำไมเราต้องยอมเป็นของตายขนาดนี้ บางทีแค่เรื่องเล็กๆน้อยๆเรายังโดนว่า บางทีเราเซ้าซี้  ขอดูโทรศัพท์บ้าง เราก็ว่าจนทะเลาะ
ไม่เคยถูกง้อเรย ทุกวันนี้ปรับตัวตามที่เขาต้องการทุกอย่างแต่มันก็ยังเหมือนเดิมเวลาเขาไม่สบาย ดึกๆดื่นๆเรียกเราตื่น เราก็ตื่น ไปซื้อยาบ้าง เช็ดตัวบ้าง บางวันเรารอเขาเลิกงานอยู่ห้องตั้งแต่เช้า ยั้นเที่ยงคืน กลับมาเขาก็ออกไปเที่ยวกับเพื่อนต่อพอเราจะตามไปบ้างกลับโดนว่า บางครั้งเหนื่อยจนอยากตาย แต่นึกถึงความฝันของตัวเอง ว่ายังทำไม่สำเร็จ หรือเขามีคนอื่นซ่อนอยู่
หมือนจะรักเราก็ไม่รัก จะทิ้งก็ไม่ทิ้ง เราให้ทุกอย่างแต่สิ่งที่ได้กลับคืนมันต้องเป็นแบบนี้ตลอดไปจริงๆหรอ