ดูสายโลหิตแล้วสงสารผู้ชายที่ต้องจากบ้านไปสนามรบจังค่ะ

อินมากเลยฉากที่ผู้ชายต้องร่ำลาลูกเมีย ลาแม่ ลาคนที่รักเพื่อไปสนามรบ ก็ไม่รู้จะได้กลับมาพบหน้ากันอีกไหม นี่พิมพ์ไปน้ำตาก็จะไหลไป หัวใจคงจะแตกสลาย แต่ไม่ทำก็ไม่ได้เพราะคำว่า "หน้าที่" และ "ชาติ" บอกเลยค่ะดูละครเรื่องนี้แล้วรู้สึกรักชาติและเห็นคุณค่าของการปกป้องแผ่นดินแลกมาด้วยเลือดเนื้อของบรรพบุรุษจริงๆ T^T

ทำให้ฉุกคิดเลยว่าเรา เกิดมาในยุคสมัยทุกวันนี้ นับว่าสบายมากแค่ไหนแล้ว ไม่ต้องออกไปรบ ไม่ต้องมานั่งกังวลว่าคนที่ออกไปรบจะได้กลับมาไหม ปัจจัย4ที่สะดวกสบายทุกอย่าง แค่นี้ชีวิตยังต้องการอะไรมากกว่านี้อีกหรือ??