จากหัวข้อนะครับมันคือความคิด ซึ่งความคิดมันห้ามไม่ให้คิดยากจริงๆ แต่การกระทำผมไม่ทำหรอกครับ ผมยับยั้งชั่งใจอดทนอดกลั้นไม่ทำเค้าได้ ถึงแม้ในใจนี่สั่นเลยอยากจะซัดให้เต็มข้อเหมือน ''น็อตกราบรถกู'' ไอ่พวก ไม่มี ไม่หนี้ ไม่จ่ายเนี้ย เมื่อไหร่จะหมดไปจากสังคมซักที โทรไปไม่รับ ไม่คุย ไม่เจรจา หลบหน้าอย่างเดียว พอบุกไปเจอถึงที่ทำหน้าแหยๆ ยิ้มอ่อนต้อนรับแล้วบอกว่าตอนนี้ยังไม่มี พร้อมกับนัดวันที่จะใช้หนี้เสร็จสัพ ว่าเดี๋ยวรอนู้นก่อน รอนี่ก่อน วันนั้นวันนี้จะได้ พอถึงวันที่กำหนดจริง แน่นอนเดาไม่ยาก ''หายศรีษะ'' ส่วนมากคนที่ยืมเงินผมเป็นคนรู้จักทั้งนั้นแหละครับ มาแนวขอความช่วยเหลือ ส่วนผมก็ช่วยจริงๆ ไม่มีผลประโยชน์ ไม่มีดอก ถึงแม้ตอนมายืมนี่เสนอดอกเบี้ยให้ด้วย มีการบอกให้ดอกกินหนมด้วย แต่ผมบอกไม่เป็นไรช่วยๆกัน แต่สิ่งที่ได้แทนที่จะเป็นคำขอบคุณนะที่ช่วยเหลือพร้อมกับคืนเงินที่ยืมเราไป แต่แป๋วววว   ทุกวันนี้ผมไม่อยากช่วยเหลือใครอีกแล้วลำบากใจ ถ้าไม่มีจริงๆแม้กระทั่งเงินให้ลูกไปโรงเรียนผมให้ไปเลยร้อยสองร้อย ช่วยได้แค่นี้ อัดอั้นจริงๆครับทุกวันนี้ลูกหนี้ประเภทนี้เยอะจริงๆ ผมเคยเจอแบบ here จริงๆนะคือ ส่งsmsมาด่าผมอีก สาบแช่งครอบครัวผมอีกหาว่าไปทวงมันทำให้อับอาย คือลูกหนี้รายนี้หนีผมข้ามจังหวัดเลยครับ แต่สืบจนเจอแล้วตามไปถึงที่ทำงาน แล้วเรียกลงมาคุยที่ปลอดคน ไว้หน้าขนาดไหนแล้ว ยังมาด่าอีกประเภทนี้ผมอยากกระทืบจริงๆแต่สังคมก็รับไม่ได้อีก สรุปเจ้าหนี้ผิดตลอด ใครมีปัญหากับลูกหนี้แชร์ประสบการณ์กันหน่อยครับ