ชีวิตเดินทางมาถึงกลางดึกของทุกคืนเลือนๆมือถือแล้วหลับไป

ใครมีความรู้สึกแบบผมว่า ต้องการคนคุยมากๆ จนมาวันนึงรู้สึกว่าถึงยิ่งตามหาไปก็ไม่เจอ แต่ในใจลึกๆ ก็ยังต้องการคนคุยอยู่ดี ตอนอยู่นอกห้องหรือนอกหอมีเพื่อน ไม่มีมือถือก็อยู่ได้ แต่พอกลับห้องมีความรู้สึกไม่อยากอยู่คนเดียว ต้องเล่นมือถือบ้าง เล่นเกมส์ เปิดหนัง หาการบ้านงานมาทำ ไม่อยากอยู่นิ่งๆ จนฟุ้งซ่าน แต่พอจะเริ่มต้นคุยกับใครซักคนก็รู้สึกว่า ไม่อยากที่จะเริ่มเลย บางครั้งก็รู้สึกว่ามันเป็นไปไม่ได้ หรือบางครั้งเรายังไม่พร้อม แต่พอเลิกคุยไปก็กลับมาอยากได้คนมาคุยแบบเดิมอีก แต่ก็ไม่อยากไปทำร้ายความรู้สึกใครอีก มันแปลกดีนะไม่รู้ว่าที่เรารู้สึกอยู่นี่จริงๆแล้วต้องการอะไร