เราเป็นเด็กต่างจังหวัดคนนึง เชื่อคนง่ายจนเกิดเรื่อง.....เรากับแฟนคบกันมา 15 ปีนี้แล้ว โดยเพิ่งมาอยู่ด้วยกันได้ 6 ปีที่กรุงเทพฯแถวชานเมือง ตอนนี้เราอายุ 29 ((คบกันตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะหรอ 15 ไง แต่ก็นะเราชอบคนมีอายุเป็นทุนเดิมเลยชอบคุยกับคนอายุมากกว่า มันดูอบอุ่นดีมั้ง)) เรากะแฟนอายุห่างกัน 17 ปี ย้อนกลับไปตอนแรกที่คบกันเค้าบอกเราว่า เค้ามีแฟนอยู่ แต่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน กำลังมีปัญหากันอาจจะเลิกกันแล้วเร็วๆนี้ เราก็เลยตกลงคบกับเค้า เค้าก็เสมอต้นเสมอปลายนะ มาหาเดือนละ 1-2 วัน ทุกเดือน มาหาไม่บ่อยมากเพราะเค้าทำงานฟรีแลนซ์งานเลยไม่ค่อยจะมีวันหยุด ซึ่งเราก็เข้าใจ จนเวลาผ่านไป 8 ปี เราเพิ่งมารู้ความจริงว่าแฟนที่เค้าบอกเราว่าใกล้จะเลิกกัน ก็คืออยู่ด้วยกันนอนด้วยกันทุกวัน ไม่ตรงกะที่เค้าบอกเลยสักข้อ...สตั้นไงมากกว่า 3 วิ รู้ได้ไงน่ะหรอ รู้เพราะเราอาจดูโทรสับเค้า แล้วรู้สึกว่าทำไมเบอร์นี้โทรเข้าโทรออกบ่อย เลยแอบเมมเบอร์ไว้ พอเค้ากลับกรุงเทพ เราเลยลองโทรไป เลยได้คุยกะแฟนเค้าแบบตรงๆ แฟนเค้าก็สตั้นไปเหมือนกันว่าเรากะแฟนคบกันมาตั้ง 8 ปีแล้ว ไม่รู้เรื่องเลย หลังจากนั้นพี่คนที่เป็นแฟนของแฟนเรา ก็ย้ายหนีออกไปอยู่คอนโดที่ไหนสักที่ แล้วไม่ได้กลับมาที่บ้านแฟนอีกเลย ... อาจจะมองว่าเราเป็นสาเหตุที่ทำให้ครอบครัวเค้าพัง แต่เราไม่รู้จริงๆถ้ารู้ว่าเค้ายังรักกันดี อยู่ด้วยกัน เราจะไม่ยุ่งเด็ดขาด // ส่วนเราหลังจากรู้ความจริงเราก็โทรไปบอกเลิกเค้า ว่าไม่ต้องมาหาอีก แต่เค้าก็ไม่ยอมเลิก ง้อจนเรากลับไปเหมือนเดิม รักและเชื่อใจเค้าเหมือนเดิม แต่เราก็แอบคบคนอื่นไปเรื่อยๆนะ แอบดูชั่วตรงที่คิดว่าคนอื่นๆที่เข้ามาคบกับเราจะทำให้เรารัก และเลิกกะแฟนคนนี้ไปได้ แต่......มันไม่ได้เป็นแบบนั้น ไม่ว่าใครจะเข้ามาเราก็ยังรักแฟนเราเหมือนเดิม จนบางทีรู้สึกสงสารคนที่เข้ามาคบกะเราช่วงนั้น เพราะบางคนเราก็บอกตรงๆว่าเรามีแฟนแล้ว แต่เค้าก็ยังรับเราได้ ร้องไห้ในวันที่แฟนเรามาหาเรา ตอนนั้นเราคิดแค่ว่าสงสารนะแต่ทำไงได้เราบอกไปแล้วนิว่า"รับได้ไหม"
เวลาผ่านไป 10 ปี ช่วงนั้นเราเปลี่ยนไปคบกับผู้หญิง (ทอมนั่นแหละ) รู้สึกได้ชัดว่าเรารู้สึกดีมาก มีคนมาเอาใจ มีคนมาตามใจอย่างที่ไม่เคยมี ทำให้เคว้ไปแบบเกือบลืมคนของเราไปเลย และเราก็เลือกที่จะเลิกกับแฟนเรามาคบพี่คนนี้อย่างจริงจัง แต่ทางนั้นก็ยังไม่ยอมเลิกยังคงตามหาเราทั้งๆที่เราก็ย้ายที่พัก มาอยู่กับพี่เค้าแล้ว จนสุดท้ายแฟนเราก็โทรมาร้องไห้ เค้าไม่เคยร้องไห้มาก่อน เราเลยใจอ่อนแต่ก็บอกไปว่าถ้าไม่ให้ไปอยู่ด้วยที่กรุงเทพ เราก็เลิกจริง เพราะตลอดเวลานอกจากมาหาเราแค่คืนสองคืน และให้เราไปหาเพื่อนอนด้วยกัน เราก็ไม่มีกิจกรรมอื่นร่วมกันเลย เหมือนที่ระบายอารมณ์นั่นแหละ คิดกันถูกแล้ว และข้อสรุปคือเราหนีแฟนที่เป็นทอมไปหาแฟนคนเดิมคือเก็บของไปอยู่กรุงเทพเลย เปลี่ยนทุกอย่าง เปลี่ยนเบอร์ เปลี่ยนอะไรที่ใช้ติดต่อกับพี่ที่เป็นทอม
ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันที่กรุงเทพ เราก็ทะเลาะกันบ่อยๆ ส่วนมากก็เรื่องเค้าแอบคุยกับผู้หญิง ไม่ว่าจะแฟนเก่า สาวใหม่ สาวในแชท จนปีที่ 12 ที่คบกัน เราจับได้ว่าเค้าไปนอนกับผู้หญิงคนนึงแถวหน้าราม คบกันมา 1เดือน ผู้หญิงคนนั้นก็มีแฟนอยู่แล้ว และยินดีจะเลิกกะแฟนนางเพื่อมาคบกะแฟนเรา เราน่ะหรอใจสลายอย่างบอกไม่ถูกเพราะทุกครั้งจับได้แค่แอบคุย เวลานั้นเราก็จะเลิกแต่เค้าก็ไม่ยอมเหมือนเดิม มุกเดิม ร้องไห้เหมือนเดิม เราก็ใจอ่อนเหมือนเดิม เค้ารับปากว่าจะไม่มีเรื่องแบบนี้อีก และเค้าก็เลิกติดต่อกะเด็กหน้ารามจริงๆเพราะแอบเช็คมือถือบ่อยๆ แฟนเราก็เหมือนจะทำตัวดีขึ้น กลับบ้านตรงเวลา โทรหาก็รับตลอด จนเราเลิกเช็คมือถือไปเลย จนมาช่วงปี-2ปีมานี้จับได้เรื่องแอบไลน์คุยกับแฟนเก่าหลายๆคน ถึงขั้นคุยเรื่องคิดถึงตอนมีอะไรกัน จับได้นับไม่ถ้วน และที่จับไม่ได้อีกเราก็ไม่อยากจะคิด.....เลิกคิดแล้ว.....ไม่อยากคิดอะไรแล้ว
วันนี้เราคบกับได้ 15 ปี เราคิดว่าเราควรพอไหม ใจเรามันไม่ไหวแล้ว มันไม่เหลือที่จะให้เจ็บ....เลยคิดว่าเราจะไม่บอกเลิกเค้าแล้ว เราจะหายไปเลยดีไหม นี่คือสิ่งที่คิดได้ตอนนี้ สิ่งที่เราบอกแฟนเมื่อคืน คือ "ถ้ายังไม่พร้อมจะมีใคร อย่าเพิ่งมี ใช้ชีวิตแบบลั้ลลาให้สุด แล้วพอเมื่อไหร่ค่อยหาแบบเป็นตัวเป็นตนไหม เราอาจจะไม่เหมาะที่จะอยู่ด้วยกันตอนนี้" เค้าเงียบพูดอย่างเดียวว่าไม่ให้เราไปไหน
ทำไมเราต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ รึว่ามันเป็นเวรกรรมที่เราเคยทำให้เค้ากับแฟนเลิกกัน....
ตอนนี้เค้าก็พยายามง้อ แต่เราไม่อยากจะคุย ไม่อยากจะมองหน้าแล้ว เราเหนื่อยอย่างบอกไม่ถูก หมดศรัทธากับตัวเค้ามากถึงมากที่สุด เราควรทำยังไงดี 😥😥😥
15 ปีที่กำลังจะเสียไป....ต้องทำยังไงถึงจะเรียกว่าทำถูกแล้ว😥
เวลาผ่านไป 10 ปี ช่วงนั้นเราเปลี่ยนไปคบกับผู้หญิง (ทอมนั่นแหละ) รู้สึกได้ชัดว่าเรารู้สึกดีมาก มีคนมาเอาใจ มีคนมาตามใจอย่างที่ไม่เคยมี ทำให้เคว้ไปแบบเกือบลืมคนของเราไปเลย และเราก็เลือกที่จะเลิกกับแฟนเรามาคบพี่คนนี้อย่างจริงจัง แต่ทางนั้นก็ยังไม่ยอมเลิกยังคงตามหาเราทั้งๆที่เราก็ย้ายที่พัก มาอยู่กับพี่เค้าแล้ว จนสุดท้ายแฟนเราก็โทรมาร้องไห้ เค้าไม่เคยร้องไห้มาก่อน เราเลยใจอ่อนแต่ก็บอกไปว่าถ้าไม่ให้ไปอยู่ด้วยที่กรุงเทพ เราก็เลิกจริง เพราะตลอดเวลานอกจากมาหาเราแค่คืนสองคืน และให้เราไปหาเพื่อนอนด้วยกัน เราก็ไม่มีกิจกรรมอื่นร่วมกันเลย เหมือนที่ระบายอารมณ์นั่นแหละ คิดกันถูกแล้ว และข้อสรุปคือเราหนีแฟนที่เป็นทอมไปหาแฟนคนเดิมคือเก็บของไปอยู่กรุงเทพเลย เปลี่ยนทุกอย่าง เปลี่ยนเบอร์ เปลี่ยนอะไรที่ใช้ติดต่อกับพี่ที่เป็นทอม
ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันที่กรุงเทพ เราก็ทะเลาะกันบ่อยๆ ส่วนมากก็เรื่องเค้าแอบคุยกับผู้หญิง ไม่ว่าจะแฟนเก่า สาวใหม่ สาวในแชท จนปีที่ 12 ที่คบกัน เราจับได้ว่าเค้าไปนอนกับผู้หญิงคนนึงแถวหน้าราม คบกันมา 1เดือน ผู้หญิงคนนั้นก็มีแฟนอยู่แล้ว และยินดีจะเลิกกะแฟนนางเพื่อมาคบกะแฟนเรา เราน่ะหรอใจสลายอย่างบอกไม่ถูกเพราะทุกครั้งจับได้แค่แอบคุย เวลานั้นเราก็จะเลิกแต่เค้าก็ไม่ยอมเหมือนเดิม มุกเดิม ร้องไห้เหมือนเดิม เราก็ใจอ่อนเหมือนเดิม เค้ารับปากว่าจะไม่มีเรื่องแบบนี้อีก และเค้าก็เลิกติดต่อกะเด็กหน้ารามจริงๆเพราะแอบเช็คมือถือบ่อยๆ แฟนเราก็เหมือนจะทำตัวดีขึ้น กลับบ้านตรงเวลา โทรหาก็รับตลอด จนเราเลิกเช็คมือถือไปเลย จนมาช่วงปี-2ปีมานี้จับได้เรื่องแอบไลน์คุยกับแฟนเก่าหลายๆคน ถึงขั้นคุยเรื่องคิดถึงตอนมีอะไรกัน จับได้นับไม่ถ้วน และที่จับไม่ได้อีกเราก็ไม่อยากจะคิด.....เลิกคิดแล้ว.....ไม่อยากคิดอะไรแล้ว
วันนี้เราคบกับได้ 15 ปี เราคิดว่าเราควรพอไหม ใจเรามันไม่ไหวแล้ว มันไม่เหลือที่จะให้เจ็บ....เลยคิดว่าเราจะไม่บอกเลิกเค้าแล้ว เราจะหายไปเลยดีไหม นี่คือสิ่งที่คิดได้ตอนนี้ สิ่งที่เราบอกแฟนเมื่อคืน คือ "ถ้ายังไม่พร้อมจะมีใคร อย่าเพิ่งมี ใช้ชีวิตแบบลั้ลลาให้สุด แล้วพอเมื่อไหร่ค่อยหาแบบเป็นตัวเป็นตนไหม เราอาจจะไม่เหมาะที่จะอยู่ด้วยกันตอนนี้" เค้าเงียบพูดอย่างเดียวว่าไม่ให้เราไปไหน
ทำไมเราต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ รึว่ามันเป็นเวรกรรมที่เราเคยทำให้เค้ากับแฟนเลิกกัน....
ตอนนี้เค้าก็พยายามง้อ แต่เราไม่อยากจะคุย ไม่อยากจะมองหน้าแล้ว เราเหนื่อยอย่างบอกไม่ถูก หมดศรัทธากับตัวเค้ามากถึงมากที่สุด เราควรทำยังไงดี 😥😥😥