กระทู้นี้แนะนำสำหรับคนที่ได้ดูเรื่อง Kimi no na wa (Your Name) มาแล้วนะครับ และขอบอกก่อนนะครับว่าทั้งหมดที่ผมจะเล่าเป็นเรื่องจริง
ต้องขอบอกก่อนนะครับว่า จขกท.เรียนอยู่ขั้น ม.6 และ ส่วนตัวเป็นคนชอบดูการ์ตูน อนิเมชั่น แต่ ไม่เคยมีเรื่องไหนที่ทำให้ผมอยากจะไปดูถึงในโรงและเนื่องจากกระแส อนิเมะเรื่อง Kimi no na wa หรือ Your Name กำลังมาแรงผมก็เลยได้เข้าใจดูถึงโรงและหลังจากดูจบผมก็คิดว่าสนุกแต่ไม่ได้เป็นแนวเดียวกับที่ผมคาดหวังไว้ แต่ย้ำว่าสนุกนะครับ(แนะนำให้ไปดู) ซึ่งเนื่องเรื่องของ Your Name จะเกี่ยวกับพระเอก(ทาคิคุง) และ นางเอก(มิซึฮะ)ได้สลับตัวกันในฝันอย่างที่รู้ๆกันและทุกๆครั้งที่ตื่นนอนทั้งคู่ก็จะจำไม่ได้ว่าตอนที่ตัวเองอยู่ในร่างของอีกคนได้ทำอะไรไปบ้าง ทำให้เกิดความสัมพันธ์บางอย่างขึ้น แต่เมื่อเวลาผ่านไปทาคิก็ไม่ได้ฝันว่าสลับร่างกับมิซึฮะอีกเลยทำให้เขาต้องตามหาสาเหตุว่าเกิดอะไรขึ้น . . .
จากที่ผมได้ไปดูมาต้องบอกก่อนนะครับว่าเนื่องเรื่องวางได้ดีพอสมควร แต่อาจจะมีงงเป็นบางช่วง แต่ก็นั้นแหละครับ
ทั้งผมที่ผมได้เล่าไปหรือที่เพื่อนๆที่ได้ชมมาแล้วนั้น ทั้งหมดจะเป็นแค่ อนิเมะเรื่องหนึ่งเท่านั้น แต่สำหรับผมมันกลับไม่ได้เป็นอย่างนั้นนะสิครับ! หลังจากที่ผมดูอนิเมะเรื่องนี้จบ ต้องขอบอกก่อนว่า ไม่ได้ประทับใจอย่างที่คาดหวังไว้ แต่ด้วยหนังที่จบแต่อารมณ์ไม่จบนี้สิครับ
หลังจากที่ผมดูจบ ผมก็คิดเล่นๆว่าถ้าเราได้เจอคนที่เราได้เจอในฝันเหมือนในเรื่องมันคงจะดีเหมือนกันเนอะถึงจะไม่รู้จักกันก็เหอะ แล้วอยู่ดีๆก็นึกขึ้นมาได้ว่า ผมเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้แล้วจริงๆ แบบ เห้ยยย!!!!งงตัวเอง คือเรื่องมันเป็นแบบนี้ครับ ต้องย้อนไปเมื่อสาม-สี่ปีก่อน ผมได้ฝันถึงผู้หญิงคนหนึ่ง แน่นอนครับว่าเธอไม่ได้สวยหรือน่ารักอะไร(ผมคิดว่าคงเป็น ผญ ใต้จิตสำนึกของผม) แต่เราคุยกับแบบลงรอยมากคือช่วงเวลาที่เราทำอะไรด้วยกันมันเป็นโมเม้นที่แบบหาไม่ได้แล้วจริงๆ คือคนนี้แหละใช่แล้ว คนนี้คือที่สุดแล้วจริงๆ แต่อยู่ดีๆสิ่งที่ผมก็ไม่อยากให้เกิดที่สุดก็เกิดขึ้น คือผมตื่นครับ! ตอนนั้นคือแบบน้ำตาไหลจริงๆ ไม่ได้ร้องไห้นะแต่แบบมันไหลออกมาเหมือนในฉากนี้เลย ทำหน้าแบบนี้เลย
หลังจากนั้นผมก็นั้งซึมอยู่บนเตียงสักห้า นาที่ได้แล้วก็ไปเข้าห้องน้ำล้างหน้าแปลงฟัน แล้วก็นั้งถ่ายสักพักแล้วผมก็นึกถึงความฝันที่ผมพึ่งฝันไปเมื่อ สิบนาทีก่อน แต่เหมือนกับในอนิเมะเลยครับ ผมจำรายละเอียดของเธอไม่ได้เลย คือแบบ ไม่ได้เลยจริงๆ ลืมว่าผมกับเธออยู่ที่ไหนด้วยกัน ลืมแม้กระทั้งว่าเราคุยอะไรด้วยกัน และ แน่นอนครับ ผมไม่รู้ชื่อเธอแล้วด้วยซ้ำ แต่ผมจำได้แค่อย่างเดียวคือ ผมนั้งชิดกันเธอแล้วเราก็คุยกัน ยิ้ม หัวเราะด้วยกัน จำได้แค่นั้นจริงๆ เหตุการณ์นี้เป็นครั้งแรกที่หัวผมคิดอยู่แต่กับเรื่องความฝันนานสองสามวันเห็นจะได้ มันเป็นความรู้สึกเศร้าปนสุขอะครับ รู้สึกถึงความสุขทั้งๆที่เราแถบจะจำไม่ได้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น หลังจากเหตุการณ ต่อมาผมก็ได้ปิดเทอมใหญ่ ม.3 เพื่อที่จะขึ้น ม.4 ครอบครัวผมก็ได้พากันไปเที่ยวเมืองลาวแล้วก็ได้ไปพักโรงแรมที่อยู่ชิดกับแม่น้ำโขง(จำไม่ได้แล้วชื่อโรงแรมอะไรแต่พอออกมาจากโรงแรมชิดแม่น้ำโขงจะมีเหมือนลานเดินเล่นกว้างๆ) แล้ววันนั้นก็มีเหมือนงานถนนคนเดินซึ่งคนเยอะมาก ผมก็แม่ก็เดินเที่ยวกัน แยกกันกับพี่กับพ่อ เดินดูของ ดูแม่น้ำโขงไปเพลินๆ แล้วอะไรก็ไม่ได้ดลใจให้ผมมองไปเจอกับ ผญ คนหนึ่งทั้งๆที่มีคนเดินเบียดไปเบียดมาเยอะแยะไปหมด ค่อนข้างมันใจว่าเป็นผญลาว อายุ 14-15 เนี้ยแหละใกล้เคียงกับผมตอนนั้น เหมือนฝันเลยครับ(ตอนนั้นลืมไปแล้ว) เธอไม่ได้สวย ออกจะน่ารักนิดหน่อย คือผมจำได้เลยว่าเรามองหน้ากัน 4-5 วิได้ เหมือนกับจากตอนสุดท้ายบนรถไฟที่ มิซึฮะ กับ ทาคิคุง เจอกันแป๊ะ
(ภาพจากเว็ปดูหนังออนไลน์เว็ปหนึ่ง เอามาเพราะอยากให้เข้าใจความรู้สึกนั้นจริงๆ)
คือห้าวินั้นเหมือนจะเร็วนะครับ แต่สำหรับคนแปลกหน้าที่ไม่เคยคุย ไม่เคยรู้จัก ไม่เคยเห็นหน้า กันมาก่อนมันนานมากเลยนะครับ คือเรามองกันแบบในรูปจริงๆ ผมตกใจละก็ทำอะไรไม่ถูกเลยเหมือนช็อคทั้งๆที่เป็นคนแปลกหน้าที่ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกันเลยแต่ความรู้สึกตอนนั้นมันแปลกมากๆ อธิบายไม่ถูกจริงๆ กับคนที่ไม่รู้จักทำไมเห็นหน้าแล้วตื้นตันได้ขนาดนี้ เหมือนกันว่าเราเจออะไรที่รอมาทั้งชีวิต แต่แน่นอนครับ ตอนนั้นผมก็ไม่ได้ทักเธอ เนื่องจากเป็นเด็กและกำลังเดินกับแม่แถมเรายังไม่รู้เลยว่าเขาเป็นใครแล้วถ้าคุยไปจะรู้เรื่องหรือป่าว แต่ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ผมคงจะไม่ปล่อยให้เราสองคนกลายเป็นคนแปลกหน้าแน่นอนไม่ว่าจะเกิดอะไรตามมาก็ตาม
หลังจากเราเที่ยวถนนคนเดินเสร็จ ผมก็กลับมาโรงแรมที่พัก (ผมไม่ได้สนใจของเล่นหรืออย่างอื่นเลย คิดถึงแต่ผญลาวคนนั้นจริงๆ) คือนอนไม่หลับจริงๆ หมกมุ่นมาก แต่ก็ต้องทำใจเพราะมันผ่านไปแล้ว หลังจากกลับถึงบ้านที่ไทย (ใช้เวลา 3-4 วันเดินทางกลับ) ระหว่างทางกลับเวลาหัวโล่งๆ เรื่องนั้นก็จะพุดขึ้นมา พอถึงบ้านผมก็เปิด facebook เลยครับ ค้นหาเธอจาก facebook เนี้ยแหละทั้งๆที่ไม่รู้เลยว่าชื่ออะไร คือคนหาจากเมืองที่เจอกันคือเวียงจันทน์ดูว่ามีใครเช็คอินบ้าง ทั้งๆที่มีคนเช็คอินเป็นล้าน!
(ตลกตัวเองเมื่อตอนเป็น เด็ก ม.3) และเรื่องราวมันก็ไม่ได้จบแบบ Happy ending เหมือนในหนัง เพราะหลังจากที่เราเจอกันครั้งนั้นผมกับเธอก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย
- เรื่องทั้งหมดที่เล่ามาเป็นเรื่องจริง
- ผมก็ไม่รู้หรอกนะครับว่าผญในฝันกับผญที่ผมเจอนั้นมันคนเดียวกันหรือป่าวแต่ที่รู้คือผมได้เจอกับผญที่ทำให้ผมรู้สึกดีในแบบที่ไม่มีใครทำมาก่อน
- เรื่อง Your Name สำหรับผมไม่ใช่หนังที่ดูแล้วเศร้าแต่กลับดูสวยงาม
- ขอบคุณเรื่อง Your Name ที่ทำให้ผมจำเรื่องทั้งหมดนี้ได้
- ขออภัยถ้าใช้คำซ้ำเยอะ
- ที่เขียนไว้ไม่ใช้อะไรหรอกครับ จะได้กลับมาอ่านเองอีกที
ปล.ดูจบทีแรกผมก็ไม่ได้อินเท่าไหร แต่พอจำเรื่องนี้ได้เท่านั้นแหละ อินทั้งๆที่ยังไม่ได้ดูรอบสอง
ปล2.ใครมีโมเม้นแบบนี้มาแชร์กันได้นะครับ
เมื่ออนิเมะเรื่อง Kimi no na wa (Your Name) ได้เหมือนกับชีวิตผม [Spoil]
ต้องขอบอกก่อนนะครับว่า จขกท.เรียนอยู่ขั้น ม.6 และ ส่วนตัวเป็นคนชอบดูการ์ตูน อนิเมชั่น แต่ ไม่เคยมีเรื่องไหนที่ทำให้ผมอยากจะไปดูถึงในโรงและเนื่องจากกระแส อนิเมะเรื่อง Kimi no na wa หรือ Your Name กำลังมาแรงผมก็เลยได้เข้าใจดูถึงโรงและหลังจากดูจบผมก็คิดว่าสนุกแต่ไม่ได้เป็นแนวเดียวกับที่ผมคาดหวังไว้ แต่ย้ำว่าสนุกนะครับ(แนะนำให้ไปดู) ซึ่งเนื่องเรื่องของ Your Name จะเกี่ยวกับพระเอก(ทาคิคุง) และ นางเอก(มิซึฮะ)ได้สลับตัวกันในฝันอย่างที่รู้ๆกันและทุกๆครั้งที่ตื่นนอนทั้งคู่ก็จะจำไม่ได้ว่าตอนที่ตัวเองอยู่ในร่างของอีกคนได้ทำอะไรไปบ้าง ทำให้เกิดความสัมพันธ์บางอย่างขึ้น แต่เมื่อเวลาผ่านไปทาคิก็ไม่ได้ฝันว่าสลับร่างกับมิซึฮะอีกเลยทำให้เขาต้องตามหาสาเหตุว่าเกิดอะไรขึ้น . . .
จากที่ผมได้ไปดูมาต้องบอกก่อนนะครับว่าเนื่องเรื่องวางได้ดีพอสมควร แต่อาจจะมีงงเป็นบางช่วง แต่ก็นั้นแหละครับ
ทั้งผมที่ผมได้เล่าไปหรือที่เพื่อนๆที่ได้ชมมาแล้วนั้น ทั้งหมดจะเป็นแค่ อนิเมะเรื่องหนึ่งเท่านั้น แต่สำหรับผมมันกลับไม่ได้เป็นอย่างนั้นนะสิครับ! หลังจากที่ผมดูอนิเมะเรื่องนี้จบ ต้องขอบอกก่อนว่า ไม่ได้ประทับใจอย่างที่คาดหวังไว้ แต่ด้วยหนังที่จบแต่อารมณ์ไม่จบนี้สิครับ
หลังจากที่ผมดูจบ ผมก็คิดเล่นๆว่าถ้าเราได้เจอคนที่เราได้เจอในฝันเหมือนในเรื่องมันคงจะดีเหมือนกันเนอะถึงจะไม่รู้จักกันก็เหอะ แล้วอยู่ดีๆก็นึกขึ้นมาได้ว่า ผมเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้แล้วจริงๆ แบบ เห้ยยย!!!!งงตัวเอง คือเรื่องมันเป็นแบบนี้ครับ ต้องย้อนไปเมื่อสาม-สี่ปีก่อน ผมได้ฝันถึงผู้หญิงคนหนึ่ง แน่นอนครับว่าเธอไม่ได้สวยหรือน่ารักอะไร(ผมคิดว่าคงเป็น ผญ ใต้จิตสำนึกของผม) แต่เราคุยกับแบบลงรอยมากคือช่วงเวลาที่เราทำอะไรด้วยกันมันเป็นโมเม้นที่แบบหาไม่ได้แล้วจริงๆ คือคนนี้แหละใช่แล้ว คนนี้คือที่สุดแล้วจริงๆ แต่อยู่ดีๆสิ่งที่ผมก็ไม่อยากให้เกิดที่สุดก็เกิดขึ้น คือผมตื่นครับ! ตอนนั้นคือแบบน้ำตาไหลจริงๆ ไม่ได้ร้องไห้นะแต่แบบมันไหลออกมาเหมือนในฉากนี้เลย ทำหน้าแบบนี้เลย
หลังจากนั้นผมก็นั้งซึมอยู่บนเตียงสักห้า นาที่ได้แล้วก็ไปเข้าห้องน้ำล้างหน้าแปลงฟัน แล้วก็นั้งถ่ายสักพักแล้วผมก็นึกถึงความฝันที่ผมพึ่งฝันไปเมื่อ สิบนาทีก่อน แต่เหมือนกับในอนิเมะเลยครับ ผมจำรายละเอียดของเธอไม่ได้เลย คือแบบ ไม่ได้เลยจริงๆ ลืมว่าผมกับเธออยู่ที่ไหนด้วยกัน ลืมแม้กระทั้งว่าเราคุยอะไรด้วยกัน และ แน่นอนครับ ผมไม่รู้ชื่อเธอแล้วด้วยซ้ำ แต่ผมจำได้แค่อย่างเดียวคือ ผมนั้งชิดกันเธอแล้วเราก็คุยกัน ยิ้ม หัวเราะด้วยกัน จำได้แค่นั้นจริงๆ เหตุการณ์นี้เป็นครั้งแรกที่หัวผมคิดอยู่แต่กับเรื่องความฝันนานสองสามวันเห็นจะได้ มันเป็นความรู้สึกเศร้าปนสุขอะครับ รู้สึกถึงความสุขทั้งๆที่เราแถบจะจำไม่ได้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น หลังจากเหตุการณ ต่อมาผมก็ได้ปิดเทอมใหญ่ ม.3 เพื่อที่จะขึ้น ม.4 ครอบครัวผมก็ได้พากันไปเที่ยวเมืองลาวแล้วก็ได้ไปพักโรงแรมที่อยู่ชิดกับแม่น้ำโขง(จำไม่ได้แล้วชื่อโรงแรมอะไรแต่พอออกมาจากโรงแรมชิดแม่น้ำโขงจะมีเหมือนลานเดินเล่นกว้างๆ) แล้ววันนั้นก็มีเหมือนงานถนนคนเดินซึ่งคนเยอะมาก ผมก็แม่ก็เดินเที่ยวกัน แยกกันกับพี่กับพ่อ เดินดูของ ดูแม่น้ำโขงไปเพลินๆ แล้วอะไรก็ไม่ได้ดลใจให้ผมมองไปเจอกับ ผญ คนหนึ่งทั้งๆที่มีคนเดินเบียดไปเบียดมาเยอะแยะไปหมด ค่อนข้างมันใจว่าเป็นผญลาว อายุ 14-15 เนี้ยแหละใกล้เคียงกับผมตอนนั้น เหมือนฝันเลยครับ(ตอนนั้นลืมไปแล้ว) เธอไม่ได้สวย ออกจะน่ารักนิดหน่อย คือผมจำได้เลยว่าเรามองหน้ากัน 4-5 วิได้ เหมือนกับจากตอนสุดท้ายบนรถไฟที่ มิซึฮะ กับ ทาคิคุง เจอกันแป๊ะ
(ภาพจากเว็ปดูหนังออนไลน์เว็ปหนึ่ง เอามาเพราะอยากให้เข้าใจความรู้สึกนั้นจริงๆ)
คือห้าวินั้นเหมือนจะเร็วนะครับ แต่สำหรับคนแปลกหน้าที่ไม่เคยคุย ไม่เคยรู้จัก ไม่เคยเห็นหน้า กันมาก่อนมันนานมากเลยนะครับ คือเรามองกันแบบในรูปจริงๆ ผมตกใจละก็ทำอะไรไม่ถูกเลยเหมือนช็อคทั้งๆที่เป็นคนแปลกหน้าที่ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกันเลยแต่ความรู้สึกตอนนั้นมันแปลกมากๆ อธิบายไม่ถูกจริงๆ กับคนที่ไม่รู้จักทำไมเห็นหน้าแล้วตื้นตันได้ขนาดนี้ เหมือนกันว่าเราเจออะไรที่รอมาทั้งชีวิต แต่แน่นอนครับ ตอนนั้นผมก็ไม่ได้ทักเธอ เนื่องจากเป็นเด็กและกำลังเดินกับแม่แถมเรายังไม่รู้เลยว่าเขาเป็นใครแล้วถ้าคุยไปจะรู้เรื่องหรือป่าว แต่ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ผมคงจะไม่ปล่อยให้เราสองคนกลายเป็นคนแปลกหน้าแน่นอนไม่ว่าจะเกิดอะไรตามมาก็ตาม
หลังจากเราเที่ยวถนนคนเดินเสร็จ ผมก็กลับมาโรงแรมที่พัก (ผมไม่ได้สนใจของเล่นหรืออย่างอื่นเลย คิดถึงแต่ผญลาวคนนั้นจริงๆ) คือนอนไม่หลับจริงๆ หมกมุ่นมาก แต่ก็ต้องทำใจเพราะมันผ่านไปแล้ว หลังจากกลับถึงบ้านที่ไทย (ใช้เวลา 3-4 วันเดินทางกลับ) ระหว่างทางกลับเวลาหัวโล่งๆ เรื่องนั้นก็จะพุดขึ้นมา พอถึงบ้านผมก็เปิด facebook เลยครับ ค้นหาเธอจาก facebook เนี้ยแหละทั้งๆที่ไม่รู้เลยว่าชื่ออะไร คือคนหาจากเมืองที่เจอกันคือเวียงจันทน์ดูว่ามีใครเช็คอินบ้าง ทั้งๆที่มีคนเช็คอินเป็นล้าน!
(ตลกตัวเองเมื่อตอนเป็น เด็ก ม.3) และเรื่องราวมันก็ไม่ได้จบแบบ Happy ending เหมือนในหนัง เพราะหลังจากที่เราเจอกันครั้งนั้นผมกับเธอก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย
- เรื่องทั้งหมดที่เล่ามาเป็นเรื่องจริง
- ผมก็ไม่รู้หรอกนะครับว่าผญในฝันกับผญที่ผมเจอนั้นมันคนเดียวกันหรือป่าวแต่ที่รู้คือผมได้เจอกับผญที่ทำให้ผมรู้สึกดีในแบบที่ไม่มีใครทำมาก่อน
- เรื่อง Your Name สำหรับผมไม่ใช่หนังที่ดูแล้วเศร้าแต่กลับดูสวยงาม
- ขอบคุณเรื่อง Your Name ที่ทำให้ผมจำเรื่องทั้งหมดนี้ได้
- ขออภัยถ้าใช้คำซ้ำเยอะ
- ที่เขียนไว้ไม่ใช้อะไรหรอกครับ จะได้กลับมาอ่านเองอีกที
ปล.ดูจบทีแรกผมก็ไม่ได้อินเท่าไหร แต่พอจำเรื่องนี้ได้เท่านั้นแหละ อินทั้งๆที่ยังไม่ได้ดูรอบสอง
ปล2.ใครมีโมเม้นแบบนี้มาแชร์กันได้นะครับ