นี่เป็นกระทู้ที่ระบายความรู้สึกของเรา

นี่เป็นกระทู้แรกของเรา เราเหนื่อยกับปัญหาชีวิตต่างๆ เราขอเล่าเรื่องชีวิตของเราหน่อยนะ
ตั้งแต่เด็กๆเราโตมากับยาย ส่วนพ่อแม่ก็แค่ส่งเงินมาเลี้ยงเรา เรามีพี่อยู่คนหนึ่งที่ไม่ได้สนิทอะไรกันมาก
ตอนเราอยู่กับยาย ยายเถียงยายทุกอย่าง ทะเลาะกันทุกววัน เราไม่เคยแสดงความรู้สึกที่แท้จริงเราออกมาเลย  ถ้าถามว่าักยายมั้ย เรารักนะ แต่เราแค่ไม่พูดมันออกมา จนวันหนึ่งยายทิ้งเราไปโดยไม่มีวันกลับมาหาเรา วินาทีนั้นเราตั้งตัวไม่ถูกจริงๆ เราทำทุกอย่างไม่ถูก เรากับพี่เสียใจมาก วันที่เผ่ายายพี่เราถึงกลับเป็นลม ส่วนเราก็ร้องไห้โดยไม่ได้สติ หลังจากที่ยายไม่อยู่ เราก็ย้ายโรงเรียนมาอยู่กับพี่ ตอนแรกเราิดว่าเรากับพี่จะรักกันมากขึ้น เพราะเหลือกันอยู่แค่นี้ พ่อกับแม่อยู่ต่างประเทศ จนมาถึงวันอังคารอาทิตที่แล้ว ด้วยนิสัยงี้เง่าของเรา จนทำให้เราทะเลาะกับพี่ เราโดนไล่ออกจากบ้านสามครั้ง เราก็ไม่ได้อยากหน้าด้านอยู่หรอก เราแค่ไม่มีที่ไป ส่วนพ่อแม่เขาก็ไม่สนใจเราหรอก หรึ่งแหละ เราเคยเป็นเด็กหัวแข็งมาก่อน สองเราไม่เคยทำอะไรให้เขาภูมิใจ เราเลยไม่เคยอยู่ในสายตาพวกเขา บางวันเรามีปัญหา หรือน้อยใจอะไรเราก็ได้แต่ร้องไห้คนเดียว ไม่มีที่ให้ระบายความรู้สึก ด้วยนิสัยที่ไม่ค่อยพูดกับคนในครอบครัวด้วยแหละ  เราเลยต้องพึ่งตัวเองเป็นส่วนมาก แล้วตอนนี้เราคิดว่าเราไม่เหลือใครแล้วจริง ทั้งโดนไล่ออกจากบ้าน ไม่มีตังค์เก็บ ไม่รุ้จะหันไปพึ่งใครดี รู้มั้ยว่าทำไมเราถึงไม่เหลือใคร จำได้มั้ยเราเคยบอกว่าเราเป็นคนไม่ค่อยอธิบายความรู้สึกของตัวเอง พอมาวันหนึ่งเราอดทนไม่ได้จริงๆเราเลยระเบิดมันออกมา เรารู้นะว่าเรื่องที่เราระเบิดมันออกมาย่อมไร้สาระทั้งนั้น ทำไงได้แหละความรู้สึกมันห้ามกันไม่ได้หรอก ล่ะวันนี้เราพูดทุกอย่างที่เรารู้สึกต่อหน้าพ่อกับแม่ และเป็นครั้งเเรกที่เราร้องไห้ต่อหน้าท่าน มันทำให้เรารู้สึกว่าตัวเองไม่หน้าเกิดมาจริงๆ เราแค่อยากได้คนที่เข้าใจเรา อยู่ข้างๆเราไม่ว่าเราจะเป็นยังไงก้ตาม เราแค่ขอแค่นี้จริงๆ