สุดยอดความคิดเห็น
ความคิดเห็นที่ 12
จำไม่ได้ว่าป.ไหน น้อยใจแม่ไม่ซื้อวีดีโอให้ ก็เลยเอากระดาษไปแปะหน้าห้องแม่ว่า "หนีออกจากบ้านไม่อยู่แล้ว" เอากระเป๋าเป้ใบเล็กๆมาเก็บเสื้อผ้า ผ้าขนหนู
แม่มาเจอถามทำอะไร ก็เลยบอกแม่ว่า จะหนีออกจากบ้าน แม่ก็เลยจะอาสาไปส่ง
แม่ก็พาเดินไปที่ปากซอย ให้ไปนั่งที่ป้ายรถเมล์ แล้วแม่ก็เดินไปซื้อขนม,น้ำหวานมา ซื้อเสร็จแม่ก็บอกว่ากลับบ้านไปกินขนมกัน
ผมก็เลยจับมือแม่กลับบ้าน กลับบ้านมาเจอพี่สาวกำลังกรอวีดีโอในเครื่องกรออยู่ บอกมาดูทอมแอนด์เจอร์นี่กัน ลืมหมดว่าจะหนีออกจากบ้าน
ทุกวันนี้แม่ยังเก็บกระดาษ,กระเป๋า ไว้อยู่เลย และก็เป็นเรื่องเล่าประจำครอบครัวที่มีเวลาแขกมาบ้านจะต้องเล่าให้แขกฟัง แม้ว่าจะเล่าเป็นรอบที่สองล้านแล้วก็ตาม
แม่มาเจอถามทำอะไร ก็เลยบอกแม่ว่า จะหนีออกจากบ้าน แม่ก็เลยจะอาสาไปส่ง
แม่ก็พาเดินไปที่ปากซอย ให้ไปนั่งที่ป้ายรถเมล์ แล้วแม่ก็เดินไปซื้อขนม,น้ำหวานมา ซื้อเสร็จแม่ก็บอกว่ากลับบ้านไปกินขนมกัน
ผมก็เลยจับมือแม่กลับบ้าน กลับบ้านมาเจอพี่สาวกำลังกรอวีดีโอในเครื่องกรออยู่ บอกมาดูทอมแอนด์เจอร์นี่กัน ลืมหมดว่าจะหนีออกจากบ้าน
ทุกวันนี้แม่ยังเก็บกระดาษ,กระเป๋า ไว้อยู่เลย และก็เป็นเรื่องเล่าประจำครอบครัวที่มีเวลาแขกมาบ้านจะต้องเล่าให้แขกฟัง แม้ว่าจะเล่าเป็นรอบที่สองล้านแล้วก็ตาม
สมาชิกหมายเลข 2229664 ขำกลิ้ง, Plumplily Cat หลงรัก, ทุกวัน ขำกลิ้ง, ศุกร์ที่3 หลงรัก, Sweeter Than Fiction ขำกลิ้ง, otto ขำกลิ้ง, snow pink ขำกลิ้ง, Pixy Polly ทึ่ง, สมาชิกหมายเลข 700567 หลงรัก, สมาชิกหมายเลข 700585 ขำกลิ้งรวมถึงอีก 58 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
ความคิดเห็นที่ 31
เคยค่ะ
ตอนประมาณ 5 ขวบได้มั้ง
งอนอะไรแม่ก็ไม่รู้ จำไม่ได้ล่ะ
ตอนนั้นอยู่แฟลต ชั้น 1 ห้องใกล้ๆ บันไดแฟลตนะ
ถ้าลงบันไดแฟลตไป จะเจอตู้โทรศัพท์สาธารณะ
ก็หนีออกจากบ้านไปอยู่ที่ตู้โทรศัพท์นั่นแหล่ะ
เอานมไปด้วยกล่องนึง ขนมถุงนึง
ตอนออกมาจากห้อง แม่ก็เห็นนะ
แม่ก็ถามว่าไปไหน ก็บอกโกรธๆ ว่า "หนีออกจากบ้าน" แม่ก็ไม่พูดอะไร
ตอนออกมา ไม่ได้มองว่าแม่ออกมาดูเราป่าว
แต่แม่เปิดประตูห้องทิ้งไว้ ไม่ปิดประตู
หนีออกจากบ้านไปได้สัก 5 นาที
ชักหงุดหงิดว่าทำไมแม่ไม่มาตามหา
หรือว่าเราจะหนีมาไกลไป?
ไม่ได้แล้ว เดี๋ยวแม่หาไม่เจอ
เลยย้ายที่ เดินกลับไปในห้องที่แฟลต
แม่ถามว่า "กลับมาแล้วเหรอ ไม่หนีออกจากบ้านแล้วเหรอ"
ตอบแม่ว่า "ไม่กลับ ยังหนีออกจากบ้านอยู่ แค่เปลี่ยนที่"
แล้วก็เข้าไปอยู่ในตู้เสื้อผ้าแม่ แต่เปิดประตูตู้ไว้ 2 บานเลย เปิดพัดลมจ่อด้วย แล้วก็หลับไป
ตื่นตอนแม่เรียกกินข้าว แม่บอกหนีออกจากบ้านนานแล้ว กลับบ้านเถอะนะ
เลยพยักหน้าให้แม่ แล้วออกไปกินข้าว
ตอนประมาณ 5 ขวบได้มั้ง
งอนอะไรแม่ก็ไม่รู้ จำไม่ได้ล่ะ
ตอนนั้นอยู่แฟลต ชั้น 1 ห้องใกล้ๆ บันไดแฟลตนะ
ถ้าลงบันไดแฟลตไป จะเจอตู้โทรศัพท์สาธารณะ
ก็หนีออกจากบ้านไปอยู่ที่ตู้โทรศัพท์นั่นแหล่ะ
เอานมไปด้วยกล่องนึง ขนมถุงนึง
ตอนออกมาจากห้อง แม่ก็เห็นนะ
แม่ก็ถามว่าไปไหน ก็บอกโกรธๆ ว่า "หนีออกจากบ้าน" แม่ก็ไม่พูดอะไร
ตอนออกมา ไม่ได้มองว่าแม่ออกมาดูเราป่าว
แต่แม่เปิดประตูห้องทิ้งไว้ ไม่ปิดประตู
หนีออกจากบ้านไปได้สัก 5 นาที
ชักหงุดหงิดว่าทำไมแม่ไม่มาตามหา
หรือว่าเราจะหนีมาไกลไป?
ไม่ได้แล้ว เดี๋ยวแม่หาไม่เจอ
เลยย้ายที่ เดินกลับไปในห้องที่แฟลต
แม่ถามว่า "กลับมาแล้วเหรอ ไม่หนีออกจากบ้านแล้วเหรอ"
ตอบแม่ว่า "ไม่กลับ ยังหนีออกจากบ้านอยู่ แค่เปลี่ยนที่"
แล้วก็เข้าไปอยู่ในตู้เสื้อผ้าแม่ แต่เปิดประตูตู้ไว้ 2 บานเลย เปิดพัดลมจ่อด้วย แล้วก็หลับไป
ตื่นตอนแม่เรียกกินข้าว แม่บอกหนีออกจากบ้านนานแล้ว กลับบ้านเถอะนะ
เลยพยักหน้าให้แม่ แล้วออกไปกินข้าว
สมาชิกหมายเลข 2229664 ขำกลิ้ง, Plumplily Cat หลงรัก, สมาชิกหมายเลข 1919588 ถูกใจ, Pixy Polly ขำกลิ้ง, สมาชิกหมายเลข 855074 ขำกลิ้ง, สมาชิกหมายเลข 2543543 ขำกลิ้ง, JNCS ขำกลิ้ง, พริกน้ำส้ม หลงรัก, สมาชิกหมายเลข 1218304 หลงรัก, แม่มดขี่ไม้กวาด ถูกใจรวมถึงอีก 17 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
ความคิดเห็นที่ 66
เคยตอนเรียนอยู่ ปวช.1 ค่ะ
แม่เราเชื่อคำยุแยงจากคนข้างบ้าน
ก็เลยมาด่าเรา ทั้ง ๆ ที่เราไม่รู้เรื่องเลย
จู่ ๆ โดนแม่ด่าแบบไม่มีเหตุผล
น้อยใจค่ะ เก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าปีนออกหลังบ้านเลย
ไม่รู้จะไปไหนเลยไปนั่งอยู่หน้าห้างพาต้าปิ่นเกล้าค่ะตอนนั้น
แล้วโทรหาเพื่อน เล่าเหตุการณ์ให้ฟัง
เพื่อนก็ดีมาก บอกว่าให้มาอยู่กับเราไม่ต้องไปไหน
พอดีช่วงนั้นพึ่งปิดเทอมได้ 2-3 วัน
เราก็เลยไปอยู่กับเพื่อนตลอดปิดเทอมเลย
พ่อกับแม่ของเพื่อนอยู่ต่างประเทศ
เขาอยู่กันสามคนพี่น้อง
เพื่อนเราเป็นพี่สาวคนโต
ตัวเราอายุเท่าน้องสาวคนเล็กเขา
ครอบครัวเขาใจดีมาก
เวลาไปเที่ยวไหนก็ลากเราไปด้วย
เราไม่รู้จะตอบแทนยังไงเลยช่วยทำงานบ้านเล็ก ๆ น้อย ๆ
เพื่อนบอกว่าเราเลี้ยงง่าย
แค่มีหนังสือการ์ตูนกะไข่ก็อยู่ได้ล่ะ 555
พอเปิดเทอมเราก็กลับไปเรียน
ใส่ชุดของน้องสาวเขาค่ะ
พอดีครอบครัวนี้เรียนที่เดียวกะเราหมด
เปิดเทอมวันแรก
คุณครูฝ่ายปกครองเรียกหาเลยค่ะ
ถามว่าไปอยู่ที่ไหนมา รู้ไหมว่าพ่อแม่เป็นห่วงมาก
มาตามหาลูกที่โรงเรียนตั้งหลายรอบ
แล้วทางโรงเรียนก็รีบโทรตามพ่อกับแม่เราค่ะ
พอแม่มาเห็นกอดเราร้องไห้เลย
บอกว่าจะไม่หูเบาเชื่อคนอื่นมากกว่าลูกอีกแล้ว
แล้วแม่ก็ขอโทษเราค่ะ
เราก็น้ำตาซึมเลยค่ะ
เริ่มรู้สึกผิด
ยิ่งตอนแม่บอกว่าเห็นพ่อเราเป็นคนเงียบ ๆ ไม่ค่อยพูดแบบนั้น
รู้ไหมว่าพ่อนอนร้องไห้ทุกคืนเลยนะ
พ่อกับแม่ตระเวนตามหาเราทุกที่ที่คิดว่าเราจะไปตลอดช่วงปิดเทอมเลย
เวลาแม่เห็นชุดกระโปรงน่ารัก ๆ จะนึกถึงเราแล้วร้องไห้ทุกครั้ง
สารภาพตามตรงค่ะ
พึ่งเข้าใจความรักของพ่อแม่จริง ๆ ก็วันนั้นล่ะ
พึ่งรู้ว่าเรามีค่ากับพ่อแม่มากแค่ไหน
เพราะที่บ้านเราพ่อแม่ไม่เคยพูดคำว่ารักค่ะ
กอดหรือหอมแก้มนี่ไม่มีเลย
ตอนนั้นเลยคิดแบบเด็ก ๆ ว่า
ถ้าแม่เชื่อข้างบ้านแปลว่าแม่รักคนข้างบ้านมากกว่าเรา
แม่ถึงไม่เชื่อมั่นในตัวเรา ทั้ง ๆ ที่เลี้ยงเรามาตั้งแต่เกิด
เวลาเรานึกถึงเรื่องนี้ทีไร
จะนึกขอบคุณครอบครัวของเพื่อนคนนี้ทุกครั้ง
ตอนเราไปอยู่กับเขาเคยถามว่าถ้าเราไม่กลับบ้านไปเลย
เขาจะรังเกียจเรารึเปล่า
เพื่อนก็หัวเราะบอกว่าอยู่ไปเหอะ
ขอให้ตั้งใจเรียน บ้านเราเลี้ยงเธอได้
โห...แบ่บ โคตรซึ้งใจ
เสียดายตั้งแต่จบ ปวช. ก็แยกย้ายกันไป
เราพยายามตามหาเพื่อนคนนี้มาตลอดแต่ยังไม่เจอเลยค่ะ
หากบังเอิญบุ๋มได้มาอ่านกระทู้นี้ติดต่อกลับเราด้วยนะ
ข้อมูลบุ๋มเท่าที่เราจำได้
มีน้องชายคนที่สอง ชื่อ โรจน์ เกิด ปี 2519
และน้องสาวเกิด 3 พฤศจิกายน 2520 แต่เราจำชื่อไม่ได้
ส่วนบุ๋ม เกิดปี 2518 ค่ะ
#คิดถึงมากนะเพื่อน
แม่เราเชื่อคำยุแยงจากคนข้างบ้าน
ก็เลยมาด่าเรา ทั้ง ๆ ที่เราไม่รู้เรื่องเลย
จู่ ๆ โดนแม่ด่าแบบไม่มีเหตุผล
น้อยใจค่ะ เก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าปีนออกหลังบ้านเลย
ไม่รู้จะไปไหนเลยไปนั่งอยู่หน้าห้างพาต้าปิ่นเกล้าค่ะตอนนั้น
แล้วโทรหาเพื่อน เล่าเหตุการณ์ให้ฟัง
เพื่อนก็ดีมาก บอกว่าให้มาอยู่กับเราไม่ต้องไปไหน
พอดีช่วงนั้นพึ่งปิดเทอมได้ 2-3 วัน
เราก็เลยไปอยู่กับเพื่อนตลอดปิดเทอมเลย
พ่อกับแม่ของเพื่อนอยู่ต่างประเทศ
เขาอยู่กันสามคนพี่น้อง
เพื่อนเราเป็นพี่สาวคนโต
ตัวเราอายุเท่าน้องสาวคนเล็กเขา
ครอบครัวเขาใจดีมาก
เวลาไปเที่ยวไหนก็ลากเราไปด้วย
เราไม่รู้จะตอบแทนยังไงเลยช่วยทำงานบ้านเล็ก ๆ น้อย ๆ
เพื่อนบอกว่าเราเลี้ยงง่าย
แค่มีหนังสือการ์ตูนกะไข่ก็อยู่ได้ล่ะ 555
พอเปิดเทอมเราก็กลับไปเรียน
ใส่ชุดของน้องสาวเขาค่ะ
พอดีครอบครัวนี้เรียนที่เดียวกะเราหมด
เปิดเทอมวันแรก
คุณครูฝ่ายปกครองเรียกหาเลยค่ะ
ถามว่าไปอยู่ที่ไหนมา รู้ไหมว่าพ่อแม่เป็นห่วงมาก
มาตามหาลูกที่โรงเรียนตั้งหลายรอบ
แล้วทางโรงเรียนก็รีบโทรตามพ่อกับแม่เราค่ะ
พอแม่มาเห็นกอดเราร้องไห้เลย
บอกว่าจะไม่หูเบาเชื่อคนอื่นมากกว่าลูกอีกแล้ว
แล้วแม่ก็ขอโทษเราค่ะ
เราก็น้ำตาซึมเลยค่ะ
เริ่มรู้สึกผิด
ยิ่งตอนแม่บอกว่าเห็นพ่อเราเป็นคนเงียบ ๆ ไม่ค่อยพูดแบบนั้น
รู้ไหมว่าพ่อนอนร้องไห้ทุกคืนเลยนะ
พ่อกับแม่ตระเวนตามหาเราทุกที่ที่คิดว่าเราจะไปตลอดช่วงปิดเทอมเลย
เวลาแม่เห็นชุดกระโปรงน่ารัก ๆ จะนึกถึงเราแล้วร้องไห้ทุกครั้ง
สารภาพตามตรงค่ะ
พึ่งเข้าใจความรักของพ่อแม่จริง ๆ ก็วันนั้นล่ะ
พึ่งรู้ว่าเรามีค่ากับพ่อแม่มากแค่ไหน
เพราะที่บ้านเราพ่อแม่ไม่เคยพูดคำว่ารักค่ะ
กอดหรือหอมแก้มนี่ไม่มีเลย
ตอนนั้นเลยคิดแบบเด็ก ๆ ว่า
ถ้าแม่เชื่อข้างบ้านแปลว่าแม่รักคนข้างบ้านมากกว่าเรา
แม่ถึงไม่เชื่อมั่นในตัวเรา ทั้ง ๆ ที่เลี้ยงเรามาตั้งแต่เกิด
เวลาเรานึกถึงเรื่องนี้ทีไร
จะนึกขอบคุณครอบครัวของเพื่อนคนนี้ทุกครั้ง
ตอนเราไปอยู่กับเขาเคยถามว่าถ้าเราไม่กลับบ้านไปเลย
เขาจะรังเกียจเรารึเปล่า
เพื่อนก็หัวเราะบอกว่าอยู่ไปเหอะ
ขอให้ตั้งใจเรียน บ้านเราเลี้ยงเธอได้
โห...แบ่บ โคตรซึ้งใจ
เสียดายตั้งแต่จบ ปวช. ก็แยกย้ายกันไป
เราพยายามตามหาเพื่อนคนนี้มาตลอดแต่ยังไม่เจอเลยค่ะ
หากบังเอิญบุ๋มได้มาอ่านกระทู้นี้ติดต่อกลับเราด้วยนะ
ข้อมูลบุ๋มเท่าที่เราจำได้
มีน้องชายคนที่สอง ชื่อ โรจน์ เกิด ปี 2519
และน้องสาวเกิด 3 พฤศจิกายน 2520 แต่เราจำชื่อไม่ได้
ส่วนบุ๋ม เกิดปี 2518 ค่ะ
#คิดถึงมากนะเพื่อน
สมาชิกหมายเลข 2229664 ซึ้ง, Plumplily Cat ซึ้ง, สมาชิกหมายเลข 1356272 ซึ้ง, อาชาตะวันฉาน ซึ้ง, แมวเหมียวขี่จักรยานขึ้นสะพาน ซึ้ง, สมาชิกหมายเลข 1218304 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 769671 ซึ้ง, Vault Dweller ซึ้ง
แสดงความคิดเห็น
ตอนเด็กๆ ใครเคยหนีออกนอกบ้านมั้งครับ
ส่วนตัวผมเองหนีไปนอนเล่น ในห้องน้ำห้าง
ความคิดตอนนั้นอยากหนีข้าม จังหวัดหนีไปหา บ้านอยู่เอง