มีพี่ชายอยู่คนหนึ่ง เค้าเป็นคนที่ไม่เคยนึกถึงความลำบากความทุกข์กายทุกข์ใจ ของคนในครอบครัวเลย ที่พูดเเบบนี้เพราะ เค้าจะทำเเต่เรื่องที่ทำให้พ่อแม่ไม่สบายใจ ก่อหนี้สินมากมาย พอพ่อบอกพ่อสอนก็ไม่รับฟัง บอกว่าโตแล้วไม่ต้องห่วงอะไรมากมายและหนี้สินที่ทำก็จะไม่ให้พ่อแม่เดือนร้อน (คล้าย ๆ กับว่าพ่อแม่ไม่ต้องมายุ่ง) เมื่อเวลาผ่านไปหนี้สินก็เพิ่มขึ้นมากมาย มากเกินกว่าจะหมุนเงินหรือรับภาระไว้ได้ สุดท้ายเค้าก็ต้องมาขอเงินพ่อ ขอให้พ่อแม่ช่วย ซึ่งพ่อแม่ก็กลือไม่เข้าคายไม่ออก จะไม่ช่วยก็ไม่ได้เพราะยังไงก็คือลูก (เหตุผลนี้เราก็เข้าใจพ่อกับเเม่นะ) แต่ก็อยากให้เค้าใจเเข็งมากกว่านี้ เพราะยิ่งช่วยพี่มันยิ่งไม่หลาบจำ มันก็ทำพฤติกรรมชั่ว ๆ อยู่เรื่อยไป สักพักก็มีหนี้มาอีก ทั้งหนี้บัตรเครดิต หนี้เงินกู้ธนาคารต่าง ๆ มากมาย สารพัด ไม่จบไม่สิ้น (ซึ้งก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหนี้สินมากมายนี้พี่มันเอาเงินไปทำอะไรถึงได้มีหนี้มากขนาดนี้) จดหมายทวงหนี้มาบ้านไม่เว้นวัน แม่เห็นก็คิดมาก ร้องไห้เกือบทุกวัน คิดมาก จนป่วย ส่วนพ่อก็สงสารแม่ไม่อยากให้เเม่คิดมาก ก็ต้องรับภาระใช้หนี้เเทนมันอีก เป็นอยู่เเบบนี้เรื่อยมา เราเองก็ท้อใจกับปัญหานี้มากเลย ไม่รู้ควรจะเเก้ไข จัดการอย่างไรดี สงสารพ่อกับเเม่ ส่วนพี่เราปล่อยมันได้ ให้มันรับผิดชอบเองสิ่งที่ก่อขึ้นมา เราสารมารถทำใจได้ แต่พ่อกับเเม่นี้สิ เพราะเหตุนี้มันจึงพ่วงกันไปหมดทั้งบ้าน พ่อกับเเม่ก็ห่วงพี่ เราก็ห่วงพ่อกับเเม่ ปวดหัวเนาะ ทำไมพี่มันคิดไม่ได้สักทีว่าการกระทำของเค้ามันทำให้พ่อแม่ต้องทุกข์ใจ ทรมารใจเเค่ไหน ทำไมไม่สึกนึก ไม่เคยคิดถึงเลยว่า เงินที่พ่อแม่หามาให้ใช้หนี้นั้น พ่อแม่ได้มาอย่างไร ต้องอดมื้อกินมื้อทุกข์กาย ทุกข์ใจ ขนาดไหน หาหยิบยืมคนอื่นเค้ามา ลำบากขนาดไหนไม่เคยนึกถึงข้อนี้เลย เราสสงสารพ่อกับเเม่มากกกก ไม่รู้จะทำไง ไม่รู้จะพูดยังไงกับท่านให้ทำใจปล่อยพี่มันไปตามกรรมที่มันได้ทำไว้ #ความทุกข์ใจ
ลูกที่สร้างความทุกข์ใจให้กับพ่อแม่ไม่เคยเว้นว่าง