สวัสดีค่ะ เราขอระบายปัญหาของเราหน่อยนะ
คือเรากะเขา(แฟนเรา)คบกันมาจะ3ปีล่ะค่ะ
จะเล่าตั้งแต่ตอนครบกันแรกๆเลยละกันนะ
คือเราคุยกันเกือบปี กว่าจะได้คบกัน
ซึ่งตอนนั้นเราชอบเขามาก ทำทุกอย่างที่
จะได้คุยกะเขา ปกติเราเป็นคนไม่ชอบ
เล่นโซเชี่ยลเลย แต่เราคุยกะเขาในแชทเฟส
มันทำให้เราติดไปเองโดยไม่รู้ตัว ในช่วงนั้น
เหมือนเราเป็นคนพยายามอยู่ฝ่ายเดียว
เราทำทุกอย่างที่เขาบอกว่าเขาชอบ
เขาบอกว่าเขาชอบผู้หญิงขาว เราทำทุกอย่าง
ที่จะขาว คือเขาบอกว่าเขาชอบแบบไหนเราทำหมด
พยายามทุกอย่างจริงๆ (อย่าเพิ่งด่าเรานะว่าเรา
ไม่เป็นตัวของตัวเอง คนที่แอบชอบใครมากๆ
คงเคยเป็นเหมือนเรา)พอสักพักนึงเราเริ่มแบบ
ที่เขาพูดมามันไม่ใช่เรา เราเลยเริ่มบอกกับตัวเอง
ว่าพอเถอะ ถึงทำต่อไปเขาก็ไม่ชอบเราขึ้นมาหรอก
ตอนนั้นก็แค่ขอให้ได้คุยก็พอ และเราก็เลิกคุยกันไป
สักพักเราก็กลับมาคุยกันใหม่ เหมือนอะไรจะดีกว่าเดิม
เหมือนเขาเริ่มใส่ใจเรา แต่ตอนนั้นเราไม่ได้รู้สึกอะไรแล้ว
แค่แบบแค่ได้คุยก็ดีล่ะ เราแทบไม่คุยกันเลย
เวลาเจอหน้ากัน เราคุยกันในแชทอย่างเดียว
ก็คุยกันมาเรื่อยๆโดยไม่มีทีท่าที่แบบเราจะคบกัน
ก็เหมือนคุยกับเพื่อนปกติ แต่แปลกตรงที่ว่าเราคุยกะเขา
แค่คนเดียว แชทเฟสที่คุยกันทุกวันเราคุยกะเขาแค่คนเดียว
จนวันนึงเขาพิมพ์มาบอกเราว่า....[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เราเคยชอบแกนะ
เราแบบ..มือไม้สั่นไปหมด และน้ำตาก็มาแบบไม่ต้องสั่ง
แล้วเราก็ไม่ตอบเขาเลย แล้วเขาก็โทรมาหาเรา
เราไม่กล้ารับ แล้วอีกสายนึงเราถึงจะรับ
เราแบบเก็บความรู้สึกไว้ก่อน เราถามเขาว่ามีอะไร
เขาบอกว่า..เป็นแฟนกันมั้ย?
ตอนนั้นแบบควรดีใจหรือเสียใจหรืออะไร
เราตอบไปแค่ 'อื้ม'
หลังจากตกลงครบกัน ก็เหมือนเดิมคุยกันเหมือน
ตอนยังไม่ได้คบกัน เจอหน้ากันก็ไม่คุยกันเหมือนเดิม
คือทุกอย่างเหมือนเดิม เราก็แบบเราคบกันจริงมั้ยอ่ะ
มีหลายครั้งที่แบบคิดนะ ว่าเราคบกันจริงหรอ
คบกันแบบไม่มีใครรู้ แต่เราก็ไม่ได้อยากให้ใครรู้อยู่แล้ว

ที่เล่ามามันก็แค่ตอนนั้นมันนานมากแล้วแหละ
นี่ก็จะ3ปีล่ะ คือระหว่างตอนนั้นมันก็แบบโอเคแหละ
แต่ที่อยากระบายก็คือทุกครั้งที่เรางอน หรือโกรธอะไร
เขาจะไม่ง้อนะ แต่ก็แบบมีขอโทษแหละ
แบบขอโทษนะ มีครั้งนึงทะเลาะกัน
เขาบอกเราว่า...ขอโทษแล้วไง จะเอาอะไรอีกอ่ะ
คำนี้มันก็นานแล้วแหละ แต่คือมันก็ฝังใจอ่ะ
แล้วเริ่มมาพักหลังๆคือ2ปีหลัง เขาเริ่มเหมือนไม่สนใจเรา
ไม่ใส่ใจเรา ปีแรกเราก็โทรคุยกันทุกวันแหละ
พอปี2เริ่มปี3 เราก็เริ่มคุยกันน้อยลง
เพราะอะไรหลายๆอย่าง แบบหายไปเลยวัน สองวัน
หายไปเกือบอาทิตย์ก็มี เวลาเราโกรธ เรางอน
เราก็ไม่อยากคุยด้วยอ่ะ เขาก็แบบรอเราหายเอง
และทุกครั้งที่เราเป็นมันก็เรื่องเดิมๆ
ที่เคยคุยกันหมดแล้วแต่ทุกอย่างก็เหมือนเดิม
เราไม่รู้จะทำยังไงแล้ว เวลาที่เราอ่อนแอมากๆ
เหนื่อยมากๆ เราแค่อยากหันไปแล้วเจอเขาอยู่ข้างๆ
อยู่ในตอนที่เราต้องการเขาที่สุด แต่ทุกครั้งจะไม่มีเขาอยู่เลย
พอเราโกรธ เรางอน เขาก็ถามเราว่า 'เป็นไรอีกอ่ะ'
แบบเราคิดนะว่าเรามันน่ารำคาญขนาดนั้นเลยหรอ
ตอนนี้เราโครตไม่โอเคกะทุกเรื่อง
และก็ทุกครั้งไปเวลาเรามีปัญหา เราก็มักจะไม่มีเขาอีกเช่นกัน
เราเริ่มชินกะการต้องเจออะไรอย่างนี้คนเดียว
อยู่คนเดียว ทำอะไรคนเดียว

ในวันนี้เรารู้แล้วว่าเราไม่ได้จำเป็นกับเขาเหมือนวันนั้นแล้ว
ในตอนนี้เขามีใครต่อใครที่คอยอยู่ข้างเขา คอยช่วยเหลือเขา
มากกว่าเรา ถึงเขาจะไม่ได้ไล่เราไปไหน แต่เราก็รู้สึกได้ว่า
เราควรออกมา ปัญหานี้มันไม่ใช่แค่ครั้งสองครั้ง
แต่ทุกครั้งมันก็ปัญหานี้  เขาชอบพูดกะเราบ่อยๆว่า
'เราก็ผ่านอะไรมาด้วยกันเยอะนะ'
แต่กับปัญหานี้มันไม่เคยผ่านไปได้เลย

แต่เราโครตไม่โอเคกะการที่เป็นแบบนี้
ทุกครั้งเราต้องหายเอง กลับไปทำเหมือน
มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย มันโครตไม่โอเค
แกได้แต่บอกกะเราว่าอย่าหายไปไหน
แต่ถึงเราอยู่เราก็ไม่มีตัวตนในสายตาแกเลย
ขอบคุณที่แกไม่เคยไล่เราด้วยคำพูด
ต่อไปนี้แกกะเราก็ไม่ต้องคอยมาทะเลาะกันแล้วนะ

สุดท้ายนี้เราแค่อยากบอกแกว่า...
เรารักแกมาก แต่เราก็เสียใจมากเหมือนกัน
เราจะอยู่ให้ได้โดยไม่มีแก
เราเชื่อว่าแกอยู่ได้โดยที่ไม่มีเรา

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและอ่านจนจบค่ะ