กระทู้นี้เป็นกระทู้แรก เคยได้แต่ตามอ่าน แต่ขอระบายบ้างนะคะ
ก่อนอื่น เราขอแนะนำตัวก่อน เราเป็นพนักงานประจำคนหนึ่งในองค์กรเอกชน
ซึ่งที่นี่ จะมีลูกค้าเป็นชาวต่างชาติ แล้วเราก็ทำงานหลักของเราให้ดีที่สุดตามปกติที่เคยทำมาตลอด 2 ปี
ปีที่แล้ว ทางองค์กรได้คิดริเริ่มเกี่ยวกับการแสดงให้ลูกค้าต่างชาติได้ชม นั่นก็คือ
"นาฏศิลป์ไทย"
ซึ่งเขาประกาศเฟ้นหาพนักงานผู้ที่มีความสามารถพิเศษทางด้านการรำไทย
และได้ค่าตอบแทนคนละ 300 บาทต่องาน
ซึ่งเราคิดว่า ถึงแม้ว่า จะไม่ได้เรียนจบทางด้านนี้มา และรำไม่ได้สวยอะไร
แต่ก็เคยเรียนพิเศษ และออกงานต่างๆ สมัยมัธยม อยู่บ้าง น่าจะพอได้ล่ะมั้ง เลยลองเสนอตัวดู
เริ่มต้นตอนแรก รวมตัวกันได้ 8 คน แบ่งเป็นทีมรำไทย 4 คน และแนวเซิ้งอีก 4 คน
เราเหมือนเป็นคนนำทุกคนซ้อมเพราะเป็นคนหาเพลงมาเปิด บางเพลงก็ใช้โปรแกรมตัดต่อเพลง
ตกลงซ้อมในเวลา 14.00 - 16.00 น. ซึ่งเป็นเวลาที่ทุกคนว่างที่สุดพอดี
เพราะเป็นเวลาเชื่อมระหว่างกะเช้า-บ่าย พนักงานจะเยอะเป็นพิเศษ
(ลืมบอกว่า ที่ทำงานเข้าเป็นกะเช้า บ่าย ดึก และออฟฟิศไทม์)
ซ้อมกันค่อนข้างจริงจัง เพราะกลัวออกมาไม่ดี เพราะเป็นหน้าตาขององค์กร
(ถ้าใครเป็นนางรำมาก่อน จะทราบว่า เวลาเรียนนาฏศิลป์แล้วโหดแค่ไหน)
บางคนถึงกับปวดตัว ปวดแขนขา จนต้องซื้อยามากิน
เราก็เช่นกัน แต่เป็นแค่ช่วงแรกๆ เท่านั้น วันต่อๆ ไป ร่างกายก็ชินมากขึ้น
ไม่ปวดเมื่อยแล้ว เหมือนได้ออกกำลังกายไปในตัวเลย
ปีที่แล้ว ได้กระแสตอบรับดีมาก ลูกค้าบางคนถึงขั้นเดินมารอหน้าห้องแต่งตัวเพื่อขอถ่ายรูป พร้อมคำชมให้พวกเราชื่นใจ
ทางผู้จัดการและเจ้าขององค์กร จึงอนุมัติงบประมาณ ให้สั่งซื้อเครื่องประดับ และชุดต่างๆ เพิ่มมากขึ้น
ทางเราเลยรู้สึกดีใจที่ทุกๆ คนให้การสนับสนุนเป็นอย่างดี
เรื่องเหมือนจะดีเนอะ... แต่ไม่เป็นอย่างที่คิดเสมอไป
ในปีนี้ ทางองค์กรเปลี่ยนผู้จัดการคนใหม่ ซึ่งเขาไม่เคยยินดียินร้ายอะไรกับนางรำเท่าไหร่นัก
เราก็ทำหน้าที่ทั้งงานหลัก งานเสริมไปตามปกติ
วันหนึ่ง เขาโทรมาตามงานช่วงที่เราไปซ้อมพอดี (บ่าย2-3 โมง)
เป็นอีเมล ที่ไม่ได้มีเนื้อหาสำคัญอะไร เพราะปกติเราตอบภายใน 24 ชม. อยู่แล้ว
เขาโทรจิกประมาณ 3-4 สาย (เป็นนิสัยส่วนตัวเขา ซึ่งชอบตื่นตัว และวิตกจริตตลอด)
ซึ่งหัวหน้าเรารับสายแทน บอกว่า เรายังติดซ้อมอยู่ ถ้าเสร็จแล้ว จะให้รีบตอบเมลให้
เขาเหมือนไม่พอใจ อารมณ์หญิงมาเต็ม
พูดประโยคที่ฟังแล้วเงิบว่า
"ตังค์ก็ได้ ยังจะเอาเวลางานไปซ้อมอีกหรอ!?!"
เดี๋ยวนะ! เราเหมือนไปทำธุระส่วนตัวอยู่หรอ
ความรู้สึกเหมือน เราไปขอร้องที่จะอยากรำ อยากได้ตังเองเลย
นี่เป็นหน้าตาขององค์กรไม่ใช่หรอกหรอ?
ได้ยินครั้งแรก ทุกคนปรี๊ดแตก เลยจะไปขอถอนตัว
แต่ทางเจ้าของ ไม่ให้ถอนตัว แต่ขออนุโลมให้ซ้อมวันละ 1 ชม. แทน
ทางเราก็ โอเค เห็นแก่เจ้านาย เลยยอมซ้อมเพียง 1 ชม.
ถึงแม้ว่ามันจะไม่เพียงพอก็ตาม
ผ่านไปประมาณเดือนนีง ซึ่งเราคิดว่า คงไม่มีใครมาวุ่นวายกะเราอีกแล้ว
แต่! ทางผู้จัดการเสนอไปอีก ว่าจะตัดนางรำออก ให้เหลือเพียง 4 คนเท่านั้น
เพราะเปลืองงบประมาณ!?!
เดี๋ยวนะ!
300 บาท X 8 คน = 2,400 บาท นี่มันเยอะแยะมากมายขนาดนั้นเลยหรอ?
ถ้าเจอใครที่ขารับจ้างรำแล้วถูกกว่านี้ ดีกว่านี้ ก็ไปจ้างเขาเอาเถอะค่ะ
จะได้สบายใจกับทุกๆ ฝ่าย..
เราได้แต่คิดว่า หากจะให้ตัดใครออกไป สู้เราถอนตัวออกไปเองง่ายกว่ามั้ย
จะได้ไม่ลำบากใจกัน ว่าคนนั้นได้รำ แต่ทำไมคนนี้โดนตัดออก
เรารู้สึกเหมือนเขาพยายามบีบพวกเรา ตัดแขนขาออกทีละนิด
แบบว่า ถ้าทนได้ก็ทนไป อะไรประมาณนั้น
วันนี้เราจะลองไปขอถอนตัวดู ไม่ไหวแล้ว
ลำพังเครียดกับงานไม่พอ
ยังจะมาเครียดกับคนที่จุกจิกอะไรแบบนี้อีก
นี่เราทำผิดอะไรหรือป่าว หรือเรามันสู่รู้ที่จะช่วยองค์กรเอง
โดนแบบนี้ก็ไม่แปลก ใช่มั้ย..
ปล. ขอคำแนะนำให้เราไม่เครียดทีค่ะ
ขอคนที่ให้คำปรึกษาได้นะคะ
หากคิดว่ากระทู้ไร้สาระ แบบว่า กุเข้ามาอ่านไรฟะเนี่ย เสียเวลา
ก็ จงอ่านผ่านไป แบบไม่ต้องให้ความสนใจใดๆ นะคะ
ขอบคุณมากค่ะ
เคยมั้ย? ที่เราทุ่มเทให้กับองค์กรมากแค่ไหน.. แต่เขาไม่เคยเห็นค่าสิ่งที่เราทำเลย
ก่อนอื่น เราขอแนะนำตัวก่อน เราเป็นพนักงานประจำคนหนึ่งในองค์กรเอกชน
ซึ่งที่นี่ จะมีลูกค้าเป็นชาวต่างชาติ แล้วเราก็ทำงานหลักของเราให้ดีที่สุดตามปกติที่เคยทำมาตลอด 2 ปี
ปีที่แล้ว ทางองค์กรได้คิดริเริ่มเกี่ยวกับการแสดงให้ลูกค้าต่างชาติได้ชม นั่นก็คือ
"นาฏศิลป์ไทย"
ซึ่งเขาประกาศเฟ้นหาพนักงานผู้ที่มีความสามารถพิเศษทางด้านการรำไทย
และได้ค่าตอบแทนคนละ 300 บาทต่องาน
ซึ่งเราคิดว่า ถึงแม้ว่า จะไม่ได้เรียนจบทางด้านนี้มา และรำไม่ได้สวยอะไร
แต่ก็เคยเรียนพิเศษ และออกงานต่างๆ สมัยมัธยม อยู่บ้าง น่าจะพอได้ล่ะมั้ง เลยลองเสนอตัวดู
เริ่มต้นตอนแรก รวมตัวกันได้ 8 คน แบ่งเป็นทีมรำไทย 4 คน และแนวเซิ้งอีก 4 คน
เราเหมือนเป็นคนนำทุกคนซ้อมเพราะเป็นคนหาเพลงมาเปิด บางเพลงก็ใช้โปรแกรมตัดต่อเพลง
ตกลงซ้อมในเวลา 14.00 - 16.00 น. ซึ่งเป็นเวลาที่ทุกคนว่างที่สุดพอดี
เพราะเป็นเวลาเชื่อมระหว่างกะเช้า-บ่าย พนักงานจะเยอะเป็นพิเศษ
(ลืมบอกว่า ที่ทำงานเข้าเป็นกะเช้า บ่าย ดึก และออฟฟิศไทม์)
ซ้อมกันค่อนข้างจริงจัง เพราะกลัวออกมาไม่ดี เพราะเป็นหน้าตาขององค์กร
(ถ้าใครเป็นนางรำมาก่อน จะทราบว่า เวลาเรียนนาฏศิลป์แล้วโหดแค่ไหน)
บางคนถึงกับปวดตัว ปวดแขนขา จนต้องซื้อยามากิน
เราก็เช่นกัน แต่เป็นแค่ช่วงแรกๆ เท่านั้น วันต่อๆ ไป ร่างกายก็ชินมากขึ้น
ไม่ปวดเมื่อยแล้ว เหมือนได้ออกกำลังกายไปในตัวเลย
ปีที่แล้ว ได้กระแสตอบรับดีมาก ลูกค้าบางคนถึงขั้นเดินมารอหน้าห้องแต่งตัวเพื่อขอถ่ายรูป พร้อมคำชมให้พวกเราชื่นใจ
ทางผู้จัดการและเจ้าขององค์กร จึงอนุมัติงบประมาณ ให้สั่งซื้อเครื่องประดับ และชุดต่างๆ เพิ่มมากขึ้น
ทางเราเลยรู้สึกดีใจที่ทุกๆ คนให้การสนับสนุนเป็นอย่างดี
เรื่องเหมือนจะดีเนอะ... แต่ไม่เป็นอย่างที่คิดเสมอไป
ในปีนี้ ทางองค์กรเปลี่ยนผู้จัดการคนใหม่ ซึ่งเขาไม่เคยยินดียินร้ายอะไรกับนางรำเท่าไหร่นัก
เราก็ทำหน้าที่ทั้งงานหลัก งานเสริมไปตามปกติ
วันหนึ่ง เขาโทรมาตามงานช่วงที่เราไปซ้อมพอดี (บ่าย2-3 โมง)
เป็นอีเมล ที่ไม่ได้มีเนื้อหาสำคัญอะไร เพราะปกติเราตอบภายใน 24 ชม. อยู่แล้ว
เขาโทรจิกประมาณ 3-4 สาย (เป็นนิสัยส่วนตัวเขา ซึ่งชอบตื่นตัว และวิตกจริตตลอด)
ซึ่งหัวหน้าเรารับสายแทน บอกว่า เรายังติดซ้อมอยู่ ถ้าเสร็จแล้ว จะให้รีบตอบเมลให้
เขาเหมือนไม่พอใจ อารมณ์หญิงมาเต็ม
พูดประโยคที่ฟังแล้วเงิบว่า
"ตังค์ก็ได้ ยังจะเอาเวลางานไปซ้อมอีกหรอ!?!"
เดี๋ยวนะ! เราเหมือนไปทำธุระส่วนตัวอยู่หรอ
ความรู้สึกเหมือน เราไปขอร้องที่จะอยากรำ อยากได้ตังเองเลย
นี่เป็นหน้าตาขององค์กรไม่ใช่หรอกหรอ?
ได้ยินครั้งแรก ทุกคนปรี๊ดแตก เลยจะไปขอถอนตัว
แต่ทางเจ้าของ ไม่ให้ถอนตัว แต่ขออนุโลมให้ซ้อมวันละ 1 ชม. แทน
ทางเราก็ โอเค เห็นแก่เจ้านาย เลยยอมซ้อมเพียง 1 ชม.
ถึงแม้ว่ามันจะไม่เพียงพอก็ตาม
ผ่านไปประมาณเดือนนีง ซึ่งเราคิดว่า คงไม่มีใครมาวุ่นวายกะเราอีกแล้ว
แต่! ทางผู้จัดการเสนอไปอีก ว่าจะตัดนางรำออก ให้เหลือเพียง 4 คนเท่านั้น
เพราะเปลืองงบประมาณ!?!
เดี๋ยวนะ!
300 บาท X 8 คน = 2,400 บาท นี่มันเยอะแยะมากมายขนาดนั้นเลยหรอ?
ถ้าเจอใครที่ขารับจ้างรำแล้วถูกกว่านี้ ดีกว่านี้ ก็ไปจ้างเขาเอาเถอะค่ะ
จะได้สบายใจกับทุกๆ ฝ่าย..
เราได้แต่คิดว่า หากจะให้ตัดใครออกไป สู้เราถอนตัวออกไปเองง่ายกว่ามั้ย
จะได้ไม่ลำบากใจกัน ว่าคนนั้นได้รำ แต่ทำไมคนนี้โดนตัดออก
เรารู้สึกเหมือนเขาพยายามบีบพวกเรา ตัดแขนขาออกทีละนิด
แบบว่า ถ้าทนได้ก็ทนไป อะไรประมาณนั้น
วันนี้เราจะลองไปขอถอนตัวดู ไม่ไหวแล้ว
ลำพังเครียดกับงานไม่พอ
ยังจะมาเครียดกับคนที่จุกจิกอะไรแบบนี้อีก
นี่เราทำผิดอะไรหรือป่าว หรือเรามันสู่รู้ที่จะช่วยองค์กรเอง
โดนแบบนี้ก็ไม่แปลก ใช่มั้ย..
ปล. ขอคำแนะนำให้เราไม่เครียดทีค่ะ
ขอคนที่ให้คำปรึกษาได้นะคะ
หากคิดว่ากระทู้ไร้สาระ แบบว่า กุเข้ามาอ่านไรฟะเนี่ย เสียเวลา
ก็ จงอ่านผ่านไป แบบไม่ต้องให้ความสนใจใดๆ นะคะ
ขอบคุณมากค่ะ