สวัสดีค่ะ เรามีเรื่องราวที่แสนเลวร้ายและเป็นจุดเริ่มต้นที่ดีเช่นกันมาแชร์ อยากให้ทุกคนมีความหวัง
เรื่องนี้ผ่านมา 2 ปีแล้ว แต่เรายังรู้สึกว่าเพิ่งผ่านมาได้ไม่นานมานี้เอง
เรากับแฟนคบกันมา 5 ปี เรื่องเกิดขึ้นเมื่อเรากับแฟนมีปัญหากัน แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนการทะเลาะกันทุกครั้งที่ผ่านมา
เราเลิกกัน จากปัญหาที่สะสมมานาน เราแยกกันอยู่ แรกๆเราคิดว่าอยู่คนเดียวได้ เราโอเครกับการเป็นแบบนี้
แต่พอเวลาผ่านไปได้ไม่นาน เรากลับโหยหาต้องการเค้า คิดแต่เรื่องเดิมๆของเราสองคน พยามติดต่อ ขอคืนดี
แต่ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว เค้าไม่เหมือนเดิม เค้าไม่มีเยื่อใยสักนิด เค้าพยามหลบหน้าเรา ไม่อยากเจอหน้าเรา
เราทุกมาก และมากขึ้นเรื่อยๆในทุกวัน เราเหมือนคนโง่ คิดทำอะไรโง่ๆ ออกไปกินเหล้าหนักจนต้องเข้าโรงพยาบาล
เรานอนไม่หลับ เคลียด ไม่เข้าเรียน ตอนนั้นเราอยู่ปี 3 เหมือนชีวิตมืดไปหมด ไม่อยากทำอะไร ไม่อยากกินอะไร
นอนสดุ้งตื่นกลางดึกทุกคืน พอตื่นมาเหมือนโลกว่างเปล่า ไม่รู้จะอยู่ไปเพื่ออะไร พยายามคิดถึงพ่อแม่ก็ไม่สามารถทำให้
รักชีวิตตัวเองได้ เริ่มซึมเศร้า เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง เอาแต่นอนร้องไห้ พยามจะติดต่อไปหาเค้าอยากให้เค้าสงสาร
แต่ก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลย เค้าบอกว่าเค้าไม่รู้สึกเหมือนเดิมอีกแล้ว ในตอนนั้นเราคิดว่าเค้าไม่มีวันกลับมาจริงๆ
เราเริ่มศึกษาธรรมมะ สวดมนทุกวันโดยมีความหวังว่าเค้าจะกลับมาหรือไม่ก็ขอให้เราลลืมเค้าแล้วกลับมาเข้มแข็งในเร็ววัน
เราใส่บาตรทุกวัน สวดมนเช้าเย็น นั่งสมาธิทุกครั้งที่ว่าง และทุกครั้งที่สวดมนนั่งสมาธิเสร็จเราจะอธิฐานว่า หากเราและเค้า
มีบุญต่อกัน อยู่ด้วยกันทำให้ภายภาคหน้ามีความสุขความเจริญ ขอให้บุญกุศลที่ทำมานี้ ดลจิตดลใจให้เค้ากลับมา
แต่หากเรามาเจอกันเพื่อชดใช้กรรมต่อกัน เป็นเจ้ากรรมนายเวร เราขออโหสิกรรมให้ทั้งหมด ตั้งแต่อดีตชาติจนถึงปัจจุบัน
ไม่ขอจองเวรไม่ของเคียดแค้นพยาบาท ไม่ขอเอาคืน ขออภัยให้ทั้งหมดสิ้น และขอให้เราทำใจได้ในเร็ววันราวกับปฏิหาร
เราทำแบบนี้ทุกวันทุกครั้งที่นึกขึ้นได้จะอโหสิกรรมให้เค้าตลอด และตั้งใจว่าจะไม่มีวันทำให้ใครต้องมารู้สึกแบบเรา
ที่เป็นอยู่ตอนนี้ สุขภาพจิตเราเริ่มดีขึ้น เราเริ่มมองโลกในแง่ดี รู้สึกหวังดีกับทุกคนรอบข้าง เราฟังธรรมมะทุกวัน เรานอนตั้งแต่ 2 ทุ่ม
ตื่นตี 4 มาทำอาหารใส่บาตรทุกวัน นอนหลับสนิทขึ้น จนเพื่อนที่ มหาลัยทักว่าดูผิวพรรณสดใสขึ้นกว่าเมื่อก่อนเยอะเลย
เรายังคงแอบร้องไห้บ้างบ่อยครั้ง และแล้ววันที่เรารอคอยก็มาถึงเรานั่งร้องไห้ในห้อง เพราะยังคงคิดถึงอดีต ที่เราเคยทำตัวไม่ดีกับเค้าไว้
รู้สึกผิดมากๆในอดีตที่ผ่านมา เค้ามาเคาะประตูห้องเรา เราเปิดไปเค้าเห็นเราในสภาพที่ยังร้องไห้อยู่ เค้าดูกังวลเล็กน้อย
เราได้คุยกัน เราขอโทษเค้าพูดเปิดในทุกสิ่งที่ผ่านมา แล้วเค้าก็กลับไป และในทุกครั้งที่เรายังคงร้องไห้ เค้าจะมาหาในจังหวะนั้นพอดี
เหมือนกับมีใครกำหนดไว้ให้เค้ามาทุกครั้งในตอนที่เราร้องไห้ เค้ากอดเรา ความสัมพันเราเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ เราสำนึกผิดจากใจจริง
และอธิฐานขอให้เค้ามีความสุขทุกวัน เรามีแต่ความหวังดีที่อยากให้เค้า จนเราได้กลับมาคบกันอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
เรากับเค้าดูโตขึ้น เราเข้าใจกันมากขึ้น เรารักกันมากขึ้น เค้ายังคอยดูแลเราอย่างดีมาตลอดจนถึงทุกวันนี้ เรามีความสุขมาก
เราเค้ามากขึ้นทุกวันไม่เคยเปลี่ยนและเราคิดว่าเค้าเองก็ไม่ต่างกัน ทุกวันนี้เราทำงานคนละจังหวัด แต่เราคุยกันทุกวัน
คอลหากันทุกวัน เค้ามักจะส่งรุปหรือคอลมาหาตลอดเวลาไปไหนกับใคร เราไว้ใจกันและกัน มีโกรธงอลกันบ้างแต่ทุกครั้งปัญหา
จะถูกคลีคลายโดยกันพูดคุยกัน ทุกวันนนี้เราคิดเสมอว่าเราจะดูแล ผช. คนนี้ให้ดีที่สุด ถ้าย้อนเวลากลับไป ก็ยังคงขอให้เรื่องวันนั้น
เกิดขึ้นเหมือนเดิม ถ้าเรื่องวันนั้นไม่เกิดขึ้นเราจะไม่ได้เรียนรู้อะไรเลย และคงไม่มีความรักที่ดีแบบวันนี้
สุดท้ายนี้เราขอให้ทุกคนที่กำลังเผชิญเรื่องเลวร้ายเหมือนเราแบบวันนั้น สามารถเอาชนะและผ่านพ้นมันให้ได้
เราตัวเอง หวังดีกับทุกคน มองโลกในแง่ดี
ขอบคุณคนที่อ่านเรื่องราวของเราจบนะคะ
ความหวังของคนอกหัก
เรื่องนี้ผ่านมา 2 ปีแล้ว แต่เรายังรู้สึกว่าเพิ่งผ่านมาได้ไม่นานมานี้เอง
เรากับแฟนคบกันมา 5 ปี เรื่องเกิดขึ้นเมื่อเรากับแฟนมีปัญหากัน แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนการทะเลาะกันทุกครั้งที่ผ่านมา
เราเลิกกัน จากปัญหาที่สะสมมานาน เราแยกกันอยู่ แรกๆเราคิดว่าอยู่คนเดียวได้ เราโอเครกับการเป็นแบบนี้
แต่พอเวลาผ่านไปได้ไม่นาน เรากลับโหยหาต้องการเค้า คิดแต่เรื่องเดิมๆของเราสองคน พยามติดต่อ ขอคืนดี
แต่ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว เค้าไม่เหมือนเดิม เค้าไม่มีเยื่อใยสักนิด เค้าพยามหลบหน้าเรา ไม่อยากเจอหน้าเรา
เราทุกมาก และมากขึ้นเรื่อยๆในทุกวัน เราเหมือนคนโง่ คิดทำอะไรโง่ๆ ออกไปกินเหล้าหนักจนต้องเข้าโรงพยาบาล
เรานอนไม่หลับ เคลียด ไม่เข้าเรียน ตอนนั้นเราอยู่ปี 3 เหมือนชีวิตมืดไปหมด ไม่อยากทำอะไร ไม่อยากกินอะไร
นอนสดุ้งตื่นกลางดึกทุกคืน พอตื่นมาเหมือนโลกว่างเปล่า ไม่รู้จะอยู่ไปเพื่ออะไร พยายามคิดถึงพ่อแม่ก็ไม่สามารถทำให้
รักชีวิตตัวเองได้ เริ่มซึมเศร้า เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง เอาแต่นอนร้องไห้ พยามจะติดต่อไปหาเค้าอยากให้เค้าสงสาร
แต่ก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลย เค้าบอกว่าเค้าไม่รู้สึกเหมือนเดิมอีกแล้ว ในตอนนั้นเราคิดว่าเค้าไม่มีวันกลับมาจริงๆ
เราเริ่มศึกษาธรรมมะ สวดมนทุกวันโดยมีความหวังว่าเค้าจะกลับมาหรือไม่ก็ขอให้เราลลืมเค้าแล้วกลับมาเข้มแข็งในเร็ววัน
เราใส่บาตรทุกวัน สวดมนเช้าเย็น นั่งสมาธิทุกครั้งที่ว่าง และทุกครั้งที่สวดมนนั่งสมาธิเสร็จเราจะอธิฐานว่า หากเราและเค้า
มีบุญต่อกัน อยู่ด้วยกันทำให้ภายภาคหน้ามีความสุขความเจริญ ขอให้บุญกุศลที่ทำมานี้ ดลจิตดลใจให้เค้ากลับมา
แต่หากเรามาเจอกันเพื่อชดใช้กรรมต่อกัน เป็นเจ้ากรรมนายเวร เราขออโหสิกรรมให้ทั้งหมด ตั้งแต่อดีตชาติจนถึงปัจจุบัน
ไม่ขอจองเวรไม่ของเคียดแค้นพยาบาท ไม่ขอเอาคืน ขออภัยให้ทั้งหมดสิ้น และขอให้เราทำใจได้ในเร็ววันราวกับปฏิหาร
เราทำแบบนี้ทุกวันทุกครั้งที่นึกขึ้นได้จะอโหสิกรรมให้เค้าตลอด และตั้งใจว่าจะไม่มีวันทำให้ใครต้องมารู้สึกแบบเรา
ที่เป็นอยู่ตอนนี้ สุขภาพจิตเราเริ่มดีขึ้น เราเริ่มมองโลกในแง่ดี รู้สึกหวังดีกับทุกคนรอบข้าง เราฟังธรรมมะทุกวัน เรานอนตั้งแต่ 2 ทุ่ม
ตื่นตี 4 มาทำอาหารใส่บาตรทุกวัน นอนหลับสนิทขึ้น จนเพื่อนที่ มหาลัยทักว่าดูผิวพรรณสดใสขึ้นกว่าเมื่อก่อนเยอะเลย
เรายังคงแอบร้องไห้บ้างบ่อยครั้ง และแล้ววันที่เรารอคอยก็มาถึงเรานั่งร้องไห้ในห้อง เพราะยังคงคิดถึงอดีต ที่เราเคยทำตัวไม่ดีกับเค้าไว้
รู้สึกผิดมากๆในอดีตที่ผ่านมา เค้ามาเคาะประตูห้องเรา เราเปิดไปเค้าเห็นเราในสภาพที่ยังร้องไห้อยู่ เค้าดูกังวลเล็กน้อย
เราได้คุยกัน เราขอโทษเค้าพูดเปิดในทุกสิ่งที่ผ่านมา แล้วเค้าก็กลับไป และในทุกครั้งที่เรายังคงร้องไห้ เค้าจะมาหาในจังหวะนั้นพอดี
เหมือนกับมีใครกำหนดไว้ให้เค้ามาทุกครั้งในตอนที่เราร้องไห้ เค้ากอดเรา ความสัมพันเราเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ เราสำนึกผิดจากใจจริง
และอธิฐานขอให้เค้ามีความสุขทุกวัน เรามีแต่ความหวังดีที่อยากให้เค้า จนเราได้กลับมาคบกันอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
เรากับเค้าดูโตขึ้น เราเข้าใจกันมากขึ้น เรารักกันมากขึ้น เค้ายังคอยดูแลเราอย่างดีมาตลอดจนถึงทุกวันนี้ เรามีความสุขมาก
เราเค้ามากขึ้นทุกวันไม่เคยเปลี่ยนและเราคิดว่าเค้าเองก็ไม่ต่างกัน ทุกวันนี้เราทำงานคนละจังหวัด แต่เราคุยกันทุกวัน
คอลหากันทุกวัน เค้ามักจะส่งรุปหรือคอลมาหาตลอดเวลาไปไหนกับใคร เราไว้ใจกันและกัน มีโกรธงอลกันบ้างแต่ทุกครั้งปัญหา
จะถูกคลีคลายโดยกันพูดคุยกัน ทุกวันนนี้เราคิดเสมอว่าเราจะดูแล ผช. คนนี้ให้ดีที่สุด ถ้าย้อนเวลากลับไป ก็ยังคงขอให้เรื่องวันนั้น
เกิดขึ้นเหมือนเดิม ถ้าเรื่องวันนั้นไม่เกิดขึ้นเราจะไม่ได้เรียนรู้อะไรเลย และคงไม่มีความรักที่ดีแบบวันนี้
สุดท้ายนี้เราขอให้ทุกคนที่กำลังเผชิญเรื่องเลวร้ายเหมือนเราแบบวันนั้น สามารถเอาชนะและผ่านพ้นมันให้ได้
เราตัวเอง หวังดีกับทุกคน มองโลกในแง่ดี
ขอบคุณคนที่อ่านเรื่องราวของเราจบนะคะ