เราตั้งกระทู้นี้เป็นกระทู้ที่2แล้วล่ะเพราะว่าเรามาปรึกษาพี่ๆในนี้แล้วได้คำตอบที่นำไปปรับใช้ได้จริง
จึงทำให้วันนี้เราขอเลือกเข้ามาปรึกษาอีกครั้ง
เข้าเรื่องเลยนะ😂😂
เราทำงานร้านบริการอยู่บริษัทนึงในกรุงเทพเงินเดือนประมาณ17000-25000บาท ส่วนแฟนเราเขาเป็นพ่อค้า(ขายอาหาร)ตกรายได้ต่อเดือนที่ได้รับ15000-30000บาท....เราอายุน้อยกว่าแฟนไม่กี่ปีเราสองคนใช้เงินกระเป๋าเดียวกันเพราะครบมานานมากแล้ว มีภาระหน้าที่รวมหนี้สินตกเดือน25000ต่อเดือน เราสองคนเป็นวัยรุ่นอยู่เลยนะยังไม่30ทั้งสองคน แต่ด้วยความที่ครบกันมาเกือบ10ปี ครบกันตั้งแต่ยังไม่20เรอะ^^จึงเริ่มทำงานเก็บเงินด้วยกันไวกว่าคนอื่นแล้วก้เป็นหนี้ไวกว่าคนอื่นด้วน😣😣😣
เราขอท้าวความหน่อยนะ....ตัวแฟนเราเป็นพ่อค้าตั้งแต่เด็ก ตัวเขาเองไม่เคยได้รับการกดดันจากบุคคลอื่น(นอกจากตัวเอง) ไม่เคยมีไคมาว่า มาด่า ไม่มีอารมณ์รู้ว่าการทำงานกับคนอื่นมันลำบากแค่ไหน เพราะพ่อแม่เขาปูทางมาแบบนั้น ซึ่งมันทำให้ตัวเขาไม่เคยทำงานร่วมกับผู้อื่นแม้แต่ครั้งเดียว ตัวเขาจะออกไปขายของแต่เช้ากว่าจะได้กลับบ้านมาก้สักบ่ายสอง-บ่ายสาม...อาทิตย์นึงเขาจะมีตลาดประจำไม่ทุกวัน ที่ต้องไปขายทุกครั้งก้จะมีอยู่แค่5วันได้....ซึ่งมันโอเคมากสำหรับเงินที่ได้มากับวันเวลาพักผ่อนของเขา....แต่เขามองว่าการขายของมันเป็นอาชีพไม่แน่นอนวันนี้ขายดีพรุ่งนี้อาจขายไม่ดี ....(แต่เราก้เข้าใจ)
มันจึงเริ่มทำให้เขาเริ่มฝากความหวังไว้ที่เรา...เขาอยากให้เราทำงานประจำ...คือตอนแรกเรากับแฟนขายของด้วยกัน...ช่วงนั้นหนี้สินเยอะมากเพราะพึ่งเริ่มตั้งตัวจากการติดลบ...มันจึงทำให้หน้าฝนของทุกปีมันทำให้ยอดรายได้ตก...คือแบบว่าประมาณว่ายอดขายตก รายได้น้อยลง หนี้สินเยอะขึ้น เราจึงออกไปหางานทำเพื่อค้ำแฟนเราไว้อย่างน้อยเดือนไหนขายไม่ดีมันก้ยังมีเงินเดือนเรา...สาเหตุที่ต้องออกไปหางานทำอ่ะหรอ!!ก้เพราะว่าเรามีวุฒิสูงกว่าแฟน แต่ที่แน่ๆแฟนเราไม่เคยทำงาน...มันจึงทำให้เราต้องเป็นฝ่ายออกไปทำงาน...แต่ตัวเราเองเป็นคนที่ชอบขายของมากกว่านะมันอิสระมากอ่ะ คือไม่มีไคมาจ้องจะเล่นงานเราแน่นอน...คือสังคมแม่ค้ากับพนักงานออฟฟิตมันแตกต่างกันมากนะ....คือถ้าเป็นแบบแม่ค้าหรอด่ามาด่ากลับ...แต่เป็นพนักงานออฟฟิตคือแบบโดนด่าก้ต้องกัดฟันกำมือ...นั่งปั้นหน้าใส่กัน...คนนู้นนินทาคนนี้...คือแบบต้องสตรองมากอ่ะแต่เราอดทนแบบนั้นไม่ไหว..เป็นสังคมที่โครตเฟคเลย....มันเลยทำให้เราทำที่ไหนไม่ค่อยทนหรอก...เพราะงานมันจะมีแบบนี้ทุกๆที่...เรารู้ตัวเลยว่าเราทำร่วมกับใครไม่ได้....แต่ที่ต้องทำเพราะหนี้กับเงินคำเดียว....เราสู้กันมาหลายปีล้มลุกคลุกกันเยอะมาก....จนมาปีนี้เป็นปีที่เรากับแฟนรอคอยมาด้วยกันตลอดที่ครบกัน คือปีนี้เป็นปีที่หนี้สินมันจะหมด...คือไม่มีหนี้อ่ะว่าง่ายๆ...มีแต่ภาระประจำวันค่าบ้าน..ค่ารถ..ค่าจิปาฐะตกเดือนละแค่15000-17000เอง(2คน/เดือน) ....แล้วก้เป็นปีที่เราได้งานที่ใหม่ที่นึงเป็นงานบริการลูกค้ามีระดับ เงินเดือนรายรับตกเดือนประมาณ23000+ซึ่งมันเยอะมากๆสำหรับเราอยู่นะ เพราะวุฒิก้ไม่ได้สูงอ่ะไร งานที่นี่มันทำให้เราสองคนกับแฟนเก็บเงินเร็วมากหนี้ก้จะหมดทุกอย่างดูโอเคมาก.....
แต่จะมีไคเข้าใจไหมว่าเราต้องอดทนมากแค่ไหนกว่าจะต้องแลกเงินก้อนนั้น...เราต้องอดทนกับเพื่อนร่วมงานที่เป็นผู้ใหญ่ที่แบบจ้องจะจับผิดได้ทุกเมื่อ....การที่ได้ว่ารุ่นน้องต่อหน้าเพื่อนร่วมงานท่านอื่นด้วยกันคือการมีเพาเวอร์....การแบ่งฝักแบ่งฝ่ายแบบคลื่นใต้น้ำ(ไม่ได้แบ่งจนดูออก...แต่ลึกๆคือเละมาก) การที่มีหัวหน้าแบบใส่แต่อารมณ์ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย...(คือกูทำตัวไม่ถูกไง)...แล้วอารมณ์ประมาณว่าตัวเราเป็นน้องเล็กสุด....แล้วทำงานกับรุ่นพี่ที่ทุกคนอายุไล่ๆกันหมด....คิดดูดิ!!!พอรุ่นพี่ทำพลาดหัวหน้าซึ่งอายุไล่ๆกันกับรุ่นพี่ไม่ว่าสักแอ่ะ...(เพราะอะไรอ่ะ...หรือเพราะว่ากลัวโดนด่ากลับ)..แต่พอเราทำพลาดนะหัวหน้าว่าเราเหมือนเราไปจุดไฟเผาบ้านเขาอ่ะ(เพราะอะไร...เพราะคิดว่าเป็นเด็กใช่ป่ะ)....มันยุติธรรมป่าวว่ะ!!!แล้วพอเราเจอพฤติกรรมเพื่อนร่วมงานแบบนี้บ่อยๆเราก้ปลีกวิเวกเลยจ่ะ...พอเราปลีกตัวอยู่คนเดียวเราก้โดนเรียกไปปรับทัศนะคติอีกที่ทำตัวห่างเหินกับเพื่อนร่วมงาน(คือกูนิสัยไม่เหมือนพวกกูทนไม่ได้ - -*)พอเราทำงานแต่ไม่มีคนเห็น....พอเรานั่งพักเราโดนเรียกไปบอกว่าทำไมไม่ช่วยๆเพื่อนบ้างว่ะ.....คืออีดรอกกกก*คำสร้อยกูต้องอัดวิดีโอตอนทำงานส่งให้ด้วยใช่ไหม)...ปิดทองหลังพระใช้กับที่นี่ไม่ได้จริงๆ...แล้วอีกหลายอย่างที่มันทำให้เราอึดอัด ไม่อยากไปทำงาน รู้สึกขยะแขยงกับพฤติกรรมที่เอาดีเข้าตัวเอง ทำงานเอาหน้า ประจบ เยินยอ ฆ่าน้องฟ้องนาย อารมณ์เหมือนโดนบังคับไปโรงเรียนตอนอนุบาล (คิดดูนะเราอึดอัดแค่ไหนกระทั่งตอนนี้ตอนที่เราพิมอยู่น้ำตามันไหลมาประมาณว่ากูไม่ไหวแล้วอ่ะ) ....เราปรึกษากับแฟนมาตลอดตั้งแต่แรกที่เริ่มทำงานว่าข้างในมันเป็นแบบนี้...เราทนไม่ไหวนะแต่เงินเดือนมันดี....เราจะทนให้มันหมดหนี้สิ้นปีนี้ไปก่อน...แฟนเราก้รับฟังแล้วก้ได้แต่บอกอดทนหน่อยเพื่อเงิน- -*💰....ตัวเราก้ได้แต่เคๆเราจะทนเพราะมันสิ้นปีเอง แต่เราก้ไม่พูดเรื่องจะออกทุกเดือนขนาดนั้นหรอกนะ...แต่ทุกครั้งที่เราบอกกับแฟนว่า...."ตัวเองเราไม่ไหวแล้วอ่ะ...คือมันอึดอัดใจมาก...มันทำแบบนี้มันเกินไปแล้วนะ..สิ้นปีนี้เราว่าเราจะออกนะ"
เราสองคนมีอะไรจะคุยกันทุกเรื่อง).....คำตอบทุกครั้งที่ได้คือ"อดทนหน่อยดิ...ทำไมเป็นคนอ่อนแอขนาดนี้ว่ะ...เพื่อเงินอ่ะทำไม่ได้หรอ"...แล้วยกคนนู้นคนนี้มาเป็นตัวอย่างให้เราฟัง แต่เราก้ถามนะว่าถ้าเกิดขึ้นกับแกแกจะทำยังไงว่ะ.....คือตัวเขายังบอกเลยว่า"คงเดินไปถามว่ามีปัญหาอะไรกับกูมากป่ะแล้วคงจะตบเลยอะ....พอตบเสร๊จก้ออกเพราะยังไงก้มีอาชีพค้าขาย(แต่แฟนเราขายของยิ้มเก่งใจเย็นมากลูกค้าติดเยอะ)😕😕
น่ะ!!ทีตัวยังอดทนไม่ได้เลย...แล้วนับประสาอะไรกับกู- -* แล้วการที่เราออกจากงานเราก้มีงานรองรับแล้วแต่แค่รายได้ไม่ได้เยอะเหมือนที่เก่า...ตัวเราก้ไม่รู้หรอกว่างานข้างหน้าจะเจอเยอะหรือน้อยกว่าแต่ที่นี่แน่ๆเราไม่ไหวจากที่ตรงนี้จิงๆ..เราไม่สบายใจเราทนไม่ไหว..
คืออารมณ์ตัวเขาบอกว่าเราอ่อนแอ...ขี้แพ้..ไม่มีความอดทน
แต่ตัวเราแบบว่าน้อยใจล้วนๆเลยคือประมาณว่า....นี่กูยังไม่อดทนอีกหรอปี1ยังไม่พออีกหรอ....หนี้ก้หมด...ภาระก้น้อยลง...คือมันยังไม่พอใช่ป่ะ....ทำไมไม่เข้าใจเราบ้าง...มันไม่ได้ขึ้นอยู่ที่เงินป่าวว่ะ...มันขึ้นอยู่ที่ว่าอยู่ตรงไหนแล้วสบายใจอะไรๆมันก้ดีป่าวว่ะ...ต่อให้เป็นกรรมกรเงินเดือนไม่เยอะแต่สุขภาพจิตดี...ตัวเราก้ยอมนะ...ทุกวันนี้นะเงินอ่ะโครตดีเลยแต่ประสาทแล้วก้สุขภาพจิตมันแย่ลงมากๆอ่ะ >< คือจะแข่งรวยเร่งตัวเองให้เหนื่อยเพื่อไรว่ะ....คืออยู่แบบไม่มีหนี้สิน...อยากกินก้ได้กินอยากเที่ยวก้ได้เที่ยว...ไม่ต้องหรูหราไม่ต้องใช้ของแพง....แค่นี้เงินเดือนสองคนผัวเมียต่อให้คนละ9000สองคนก้อยู่ได้ป่าวว่ะ😠😠
แล้วเวลาพูดเรื่องงานทีไรทะเลาะกันทุกที....อารมณ์คนไม่เคยทำงานกับใครจะรู้ได้ไงว่าคนที่เขาทำงานต้องเผชิญอะไรบ้าง....แล้วนี่ก้ใกล้สิ้นปีแระ...เราเริ่มพูดบ่อยขึ้นว่าเราทนไม่ได้แล้วนะ....มันก้เลยเริ่มทะเลาะกันบ่อยไง...บั่นทอนจิตใจกันเข้าไปอีก....
😟คือเราแค่อยากรู้ว่าถ้าตัวคุณเป็นเราจะทำยังไง
😖แล้วถ้าตัวคุณเป็นแฟนเราคุณจะช่วยแฟนคุณด้วยวิธีไหนถ้าแฟนคุณตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกับเรา....(ช่วยตอบด้วยนะค่ะ...เราอึดอัดมากจริงๆ) .....คือเดี๋ยวนี้เงินต้องมาก่อนความรู้สึกแล้วใช่ป่ะ.....คือจริงๆถ้ามีเงินอ่ะเราก้รู้ว่ามันซื้อความสุขได้แต่ก้ประเดี๋ยวประด๋าว....แต่ความรู้สึกของคนทำยังไงอ่ะถ้ามันเสียไปแล้วจะใช้ซื้อมาก้ได้ป่าวว่ะ- -*
ปล.ขอบคุณสำหรับคนที่อ่านจนจบนะ...แต่ถ้าจะให้ดีช่วยออกความคิดให้เราด้วยนะ....เราจะได้ไปปรับใช้ในชีวิตยุ่งๆของเรา🙏🙏🙏ขอบคุณค่ะ
สมัยนี้เงินสำคัญกว่าความรู้สึกแล้วหรอ? เมื่อเราอยากออกจากงานที่โครตอึดอัดแต่แฟนไม่พอใจ ช่วยแนะนำด้วยค่ะplease😢
จึงทำให้วันนี้เราขอเลือกเข้ามาปรึกษาอีกครั้ง
เข้าเรื่องเลยนะ😂😂
เราทำงานร้านบริการอยู่บริษัทนึงในกรุงเทพเงินเดือนประมาณ17000-25000บาท ส่วนแฟนเราเขาเป็นพ่อค้า(ขายอาหาร)ตกรายได้ต่อเดือนที่ได้รับ15000-30000บาท....เราอายุน้อยกว่าแฟนไม่กี่ปีเราสองคนใช้เงินกระเป๋าเดียวกันเพราะครบมานานมากแล้ว มีภาระหน้าที่รวมหนี้สินตกเดือน25000ต่อเดือน เราสองคนเป็นวัยรุ่นอยู่เลยนะยังไม่30ทั้งสองคน แต่ด้วยความที่ครบกันมาเกือบ10ปี ครบกันตั้งแต่ยังไม่20เรอะ^^จึงเริ่มทำงานเก็บเงินด้วยกันไวกว่าคนอื่นแล้วก้เป็นหนี้ไวกว่าคนอื่นด้วน😣😣😣
เราขอท้าวความหน่อยนะ....ตัวแฟนเราเป็นพ่อค้าตั้งแต่เด็ก ตัวเขาเองไม่เคยได้รับการกดดันจากบุคคลอื่น(นอกจากตัวเอง) ไม่เคยมีไคมาว่า มาด่า ไม่มีอารมณ์รู้ว่าการทำงานกับคนอื่นมันลำบากแค่ไหน เพราะพ่อแม่เขาปูทางมาแบบนั้น ซึ่งมันทำให้ตัวเขาไม่เคยทำงานร่วมกับผู้อื่นแม้แต่ครั้งเดียว ตัวเขาจะออกไปขายของแต่เช้ากว่าจะได้กลับบ้านมาก้สักบ่ายสอง-บ่ายสาม...อาทิตย์นึงเขาจะมีตลาดประจำไม่ทุกวัน ที่ต้องไปขายทุกครั้งก้จะมีอยู่แค่5วันได้....ซึ่งมันโอเคมากสำหรับเงินที่ได้มากับวันเวลาพักผ่อนของเขา....แต่เขามองว่าการขายของมันเป็นอาชีพไม่แน่นอนวันนี้ขายดีพรุ่งนี้อาจขายไม่ดี ....(แต่เราก้เข้าใจ)
มันจึงเริ่มทำให้เขาเริ่มฝากความหวังไว้ที่เรา...เขาอยากให้เราทำงานประจำ...คือตอนแรกเรากับแฟนขายของด้วยกัน...ช่วงนั้นหนี้สินเยอะมากเพราะพึ่งเริ่มตั้งตัวจากการติดลบ...มันจึงทำให้หน้าฝนของทุกปีมันทำให้ยอดรายได้ตก...คือแบบว่าประมาณว่ายอดขายตก รายได้น้อยลง หนี้สินเยอะขึ้น เราจึงออกไปหางานทำเพื่อค้ำแฟนเราไว้อย่างน้อยเดือนไหนขายไม่ดีมันก้ยังมีเงินเดือนเรา...สาเหตุที่ต้องออกไปหางานทำอ่ะหรอ!!ก้เพราะว่าเรามีวุฒิสูงกว่าแฟน แต่ที่แน่ๆแฟนเราไม่เคยทำงาน...มันจึงทำให้เราต้องเป็นฝ่ายออกไปทำงาน...แต่ตัวเราเองเป็นคนที่ชอบขายของมากกว่านะมันอิสระมากอ่ะ คือไม่มีไคมาจ้องจะเล่นงานเราแน่นอน...คือสังคมแม่ค้ากับพนักงานออฟฟิตมันแตกต่างกันมากนะ....คือถ้าเป็นแบบแม่ค้าหรอด่ามาด่ากลับ...แต่เป็นพนักงานออฟฟิตคือแบบโดนด่าก้ต้องกัดฟันกำมือ...นั่งปั้นหน้าใส่กัน...คนนู้นนินทาคนนี้...คือแบบต้องสตรองมากอ่ะแต่เราอดทนแบบนั้นไม่ไหว..เป็นสังคมที่โครตเฟคเลย....มันเลยทำให้เราทำที่ไหนไม่ค่อยทนหรอก...เพราะงานมันจะมีแบบนี้ทุกๆที่...เรารู้ตัวเลยว่าเราทำร่วมกับใครไม่ได้....แต่ที่ต้องทำเพราะหนี้กับเงินคำเดียว....เราสู้กันมาหลายปีล้มลุกคลุกกันเยอะมาก....จนมาปีนี้เป็นปีที่เรากับแฟนรอคอยมาด้วยกันตลอดที่ครบกัน คือปีนี้เป็นปีที่หนี้สินมันจะหมด...คือไม่มีหนี้อ่ะว่าง่ายๆ...มีแต่ภาระประจำวันค่าบ้าน..ค่ารถ..ค่าจิปาฐะตกเดือนละแค่15000-17000เอง(2คน/เดือน) ....แล้วก้เป็นปีที่เราได้งานที่ใหม่ที่นึงเป็นงานบริการลูกค้ามีระดับ เงินเดือนรายรับตกเดือนประมาณ23000+ซึ่งมันเยอะมากๆสำหรับเราอยู่นะ เพราะวุฒิก้ไม่ได้สูงอ่ะไร งานที่นี่มันทำให้เราสองคนกับแฟนเก็บเงินเร็วมากหนี้ก้จะหมดทุกอย่างดูโอเคมาก.....
แต่จะมีไคเข้าใจไหมว่าเราต้องอดทนมากแค่ไหนกว่าจะต้องแลกเงินก้อนนั้น...เราต้องอดทนกับเพื่อนร่วมงานที่เป็นผู้ใหญ่ที่แบบจ้องจะจับผิดได้ทุกเมื่อ....การที่ได้ว่ารุ่นน้องต่อหน้าเพื่อนร่วมงานท่านอื่นด้วยกันคือการมีเพาเวอร์....การแบ่งฝักแบ่งฝ่ายแบบคลื่นใต้น้ำ(ไม่ได้แบ่งจนดูออก...แต่ลึกๆคือเละมาก) การที่มีหัวหน้าแบบใส่แต่อารมณ์ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย...(คือกูทำตัวไม่ถูกไง)...แล้วอารมณ์ประมาณว่าตัวเราเป็นน้องเล็กสุด....แล้วทำงานกับรุ่นพี่ที่ทุกคนอายุไล่ๆกันหมด....คิดดูดิ!!!พอรุ่นพี่ทำพลาดหัวหน้าซึ่งอายุไล่ๆกันกับรุ่นพี่ไม่ว่าสักแอ่ะ...(เพราะอะไรอ่ะ...หรือเพราะว่ากลัวโดนด่ากลับ)..แต่พอเราทำพลาดนะหัวหน้าว่าเราเหมือนเราไปจุดไฟเผาบ้านเขาอ่ะ(เพราะอะไร...เพราะคิดว่าเป็นเด็กใช่ป่ะ)....มันยุติธรรมป่าวว่ะ!!!แล้วพอเราเจอพฤติกรรมเพื่อนร่วมงานแบบนี้บ่อยๆเราก้ปลีกวิเวกเลยจ่ะ...พอเราปลีกตัวอยู่คนเดียวเราก้โดนเรียกไปปรับทัศนะคติอีกที่ทำตัวห่างเหินกับเพื่อนร่วมงาน(คือกูนิสัยไม่เหมือนพวกกูทนไม่ได้ - -*)พอเราทำงานแต่ไม่มีคนเห็น....พอเรานั่งพักเราโดนเรียกไปบอกว่าทำไมไม่ช่วยๆเพื่อนบ้างว่ะ.....คืออีดรอกกกก*คำสร้อยกูต้องอัดวิดีโอตอนทำงานส่งให้ด้วยใช่ไหม)...ปิดทองหลังพระใช้กับที่นี่ไม่ได้จริงๆ...แล้วอีกหลายอย่างที่มันทำให้เราอึดอัด ไม่อยากไปทำงาน รู้สึกขยะแขยงกับพฤติกรรมที่เอาดีเข้าตัวเอง ทำงานเอาหน้า ประจบ เยินยอ ฆ่าน้องฟ้องนาย อารมณ์เหมือนโดนบังคับไปโรงเรียนตอนอนุบาล (คิดดูนะเราอึดอัดแค่ไหนกระทั่งตอนนี้ตอนที่เราพิมอยู่น้ำตามันไหลมาประมาณว่ากูไม่ไหวแล้วอ่ะ) ....เราปรึกษากับแฟนมาตลอดตั้งแต่แรกที่เริ่มทำงานว่าข้างในมันเป็นแบบนี้...เราทนไม่ไหวนะแต่เงินเดือนมันดี....เราจะทนให้มันหมดหนี้สิ้นปีนี้ไปก่อน...แฟนเราก้รับฟังแล้วก้ได้แต่บอกอดทนหน่อยเพื่อเงิน- -*💰....ตัวเราก้ได้แต่เคๆเราจะทนเพราะมันสิ้นปีเอง แต่เราก้ไม่พูดเรื่องจะออกทุกเดือนขนาดนั้นหรอกนะ...แต่ทุกครั้งที่เราบอกกับแฟนว่า...."ตัวเองเราไม่ไหวแล้วอ่ะ...คือมันอึดอัดใจมาก...มันทำแบบนี้มันเกินไปแล้วนะ..สิ้นปีนี้เราว่าเราจะออกนะ"
น่ะ!!ทีตัวยังอดทนไม่ได้เลย...แล้วนับประสาอะไรกับกู- -* แล้วการที่เราออกจากงานเราก้มีงานรองรับแล้วแต่แค่รายได้ไม่ได้เยอะเหมือนที่เก่า...ตัวเราก้ไม่รู้หรอกว่างานข้างหน้าจะเจอเยอะหรือน้อยกว่าแต่ที่นี่แน่ๆเราไม่ไหวจากที่ตรงนี้จิงๆ..เราไม่สบายใจเราทนไม่ไหว..
คืออารมณ์ตัวเขาบอกว่าเราอ่อนแอ...ขี้แพ้..ไม่มีความอดทน
แต่ตัวเราแบบว่าน้อยใจล้วนๆเลยคือประมาณว่า....นี่กูยังไม่อดทนอีกหรอปี1ยังไม่พออีกหรอ....หนี้ก้หมด...ภาระก้น้อยลง...คือมันยังไม่พอใช่ป่ะ....ทำไมไม่เข้าใจเราบ้าง...มันไม่ได้ขึ้นอยู่ที่เงินป่าวว่ะ...มันขึ้นอยู่ที่ว่าอยู่ตรงไหนแล้วสบายใจอะไรๆมันก้ดีป่าวว่ะ...ต่อให้เป็นกรรมกรเงินเดือนไม่เยอะแต่สุขภาพจิตดี...ตัวเราก้ยอมนะ...ทุกวันนี้นะเงินอ่ะโครตดีเลยแต่ประสาทแล้วก้สุขภาพจิตมันแย่ลงมากๆอ่ะ >< คือจะแข่งรวยเร่งตัวเองให้เหนื่อยเพื่อไรว่ะ....คืออยู่แบบไม่มีหนี้สิน...อยากกินก้ได้กินอยากเที่ยวก้ได้เที่ยว...ไม่ต้องหรูหราไม่ต้องใช้ของแพง....แค่นี้เงินเดือนสองคนผัวเมียต่อให้คนละ9000สองคนก้อยู่ได้ป่าวว่ะ😠😠
แล้วเวลาพูดเรื่องงานทีไรทะเลาะกันทุกที....อารมณ์คนไม่เคยทำงานกับใครจะรู้ได้ไงว่าคนที่เขาทำงานต้องเผชิญอะไรบ้าง....แล้วนี่ก้ใกล้สิ้นปีแระ...เราเริ่มพูดบ่อยขึ้นว่าเราทนไม่ได้แล้วนะ....มันก้เลยเริ่มทะเลาะกันบ่อยไง...บั่นทอนจิตใจกันเข้าไปอีก....
😟คือเราแค่อยากรู้ว่าถ้าตัวคุณเป็นเราจะทำยังไง
😖แล้วถ้าตัวคุณเป็นแฟนเราคุณจะช่วยแฟนคุณด้วยวิธีไหนถ้าแฟนคุณตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกับเรา....(ช่วยตอบด้วยนะค่ะ...เราอึดอัดมากจริงๆ) .....คือเดี๋ยวนี้เงินต้องมาก่อนความรู้สึกแล้วใช่ป่ะ.....คือจริงๆถ้ามีเงินอ่ะเราก้รู้ว่ามันซื้อความสุขได้แต่ก้ประเดี๋ยวประด๋าว....แต่ความรู้สึกของคนทำยังไงอ่ะถ้ามันเสียไปแล้วจะใช้ซื้อมาก้ได้ป่าวว่ะ- -*
ปล.ขอบคุณสำหรับคนที่อ่านจนจบนะ...แต่ถ้าจะให้ดีช่วยออกความคิดให้เราด้วยนะ....เราจะได้ไปปรับใช้ในชีวิตยุ่งๆของเรา🙏🙏🙏ขอบคุณค่ะ