สวัสดีครับ ผมขอเล่าเรื่องราวของผมก่อนละกันนะครับ ฮาๆๆ
ตอนนี้ผม ผมเรียนอยู่ปีที่ 4 ครับ อายุ 21 ปี ชีวิตผมในมหาวิทยาลัยก็ไม่มีอะไรมากครับ เรียน งาน ออกค่ายอาสา วนเวียนอยู่เท่านี้ละครับฮาๆๆ ทุกๆวันก็จะมัวยุ่งวุ่นวายกับเรื่องของตัวเอง มีไปเที่ยวกับเพื่อนบ้างเเต่ก็น้อยครับ เพราะเมื่อเพื่อนชวนผมไปเที่ยวผมก็ถูกเลี้ยงมาเเบบลูกชายที่ไม่ค่อยจะได้ออกไปไหนตั้งเเต่ช่วง ม.ต้นละครับ นี้ขนาดผมมาเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัยผมก็ติดนิสัยหรือเเบบเคยชินอะครับ ไม่ค่อยกว่าออกไปไหน กลัวจะเกิดอันตราย ฮาๆๆ ก็เลยจะเป้นที่รู้ๆกันในหมู่เพื่อนๆว่าผมเนี้ยชอบอยู่เเต่หอ ชอบทำตัวยุ่งๆ เเต่เรื่องนึงที่ผมไม่เคยบอกเหตุผลเพื่อนไปเลยนะครับ คือเวลาไปไหนมาไหนกับเพื่อนเเล้วบางคนก็พาเเฟนไปด้วย ฮาๆๆ คือผมอิจฉาครับ ทุกคนในกลุ่มก็ชิงมีเเฟนไปหมดทิ้งผมไว้คนเดียว ฮาๆๆ ถามว่าผมเหงาไหมก็ไม่นะครับ ผมชินกับการทำอะไรคนเดียวใช้ชีวิตคนเดียว ไปกินข้าวคนเดียว เวลาเพื่อนมาถามผมว่าทำไมชอบไปกินข้าวคนเดียวไม่เหงาเหรอ ผมก็ตอบมันไปว่า ไม่เห็นจะเเปลกเลยผมไปไหนมาไหนคนเดียว เเต่คนที่ไปไหนมาไหนคนเดียวไม่ได้สิเเปลก เเต่ช่วงหลังๆมานี้มันก็มีความคิดเเวบนึงเข้ามาในหัวผมนะครับ มองไปรอบข้างทุกคนก็มีคนรักกันหมดละ ถามว่ารู้สึกขาดไหมผมก็ไม่ได้รู้สึกว่าชีวิตมีความต้องการคนรักขนาดนั้น อายุผมก็ 21 ปี ไม่เคยมีเเฟนเลยก็ยังอยู่ได้ เหงาก็มีบ้าง เเต่ก็เอางานมาบังหน้าความเหงาไว้ ทำตัวยุ่งๆเข้าไว้จะได้มีคิดมาก ฮาๆๆ หรือไม่เเน่นะครับการที่ผมไม่มีเเฟนอาจจะเป้นเพราะผมไม่รู้จะเริ่มยังไง? อันนี้เเค่มาเล่าสู่กันฟังเฉยๆนะครับ
ไม่ต้องมีชื่อเรื่องครับใครอยากเล่าอะไรเชิญครับ
ตอนนี้ผม ผมเรียนอยู่ปีที่ 4 ครับ อายุ 21 ปี ชีวิตผมในมหาวิทยาลัยก็ไม่มีอะไรมากครับ เรียน งาน ออกค่ายอาสา วนเวียนอยู่เท่านี้ละครับฮาๆๆ ทุกๆวันก็จะมัวยุ่งวุ่นวายกับเรื่องของตัวเอง มีไปเที่ยวกับเพื่อนบ้างเเต่ก็น้อยครับ เพราะเมื่อเพื่อนชวนผมไปเที่ยวผมก็ถูกเลี้ยงมาเเบบลูกชายที่ไม่ค่อยจะได้ออกไปไหนตั้งเเต่ช่วง ม.ต้นละครับ นี้ขนาดผมมาเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัยผมก็ติดนิสัยหรือเเบบเคยชินอะครับ ไม่ค่อยกว่าออกไปไหน กลัวจะเกิดอันตราย ฮาๆๆ ก็เลยจะเป้นที่รู้ๆกันในหมู่เพื่อนๆว่าผมเนี้ยชอบอยู่เเต่หอ ชอบทำตัวยุ่งๆ เเต่เรื่องนึงที่ผมไม่เคยบอกเหตุผลเพื่อนไปเลยนะครับ คือเวลาไปไหนมาไหนกับเพื่อนเเล้วบางคนก็พาเเฟนไปด้วย ฮาๆๆ คือผมอิจฉาครับ ทุกคนในกลุ่มก็ชิงมีเเฟนไปหมดทิ้งผมไว้คนเดียว ฮาๆๆ ถามว่าผมเหงาไหมก็ไม่นะครับ ผมชินกับการทำอะไรคนเดียวใช้ชีวิตคนเดียว ไปกินข้าวคนเดียว เวลาเพื่อนมาถามผมว่าทำไมชอบไปกินข้าวคนเดียวไม่เหงาเหรอ ผมก็ตอบมันไปว่า ไม่เห็นจะเเปลกเลยผมไปไหนมาไหนคนเดียว เเต่คนที่ไปไหนมาไหนคนเดียวไม่ได้สิเเปลก เเต่ช่วงหลังๆมานี้มันก็มีความคิดเเวบนึงเข้ามาในหัวผมนะครับ มองไปรอบข้างทุกคนก็มีคนรักกันหมดละ ถามว่ารู้สึกขาดไหมผมก็ไม่ได้รู้สึกว่าชีวิตมีความต้องการคนรักขนาดนั้น อายุผมก็ 21 ปี ไม่เคยมีเเฟนเลยก็ยังอยู่ได้ เหงาก็มีบ้าง เเต่ก็เอางานมาบังหน้าความเหงาไว้ ทำตัวยุ่งๆเข้าไว้จะได้มีคิดมาก ฮาๆๆ หรือไม่เเน่นะครับการที่ผมไม่มีเเฟนอาจจะเป้นเพราะผมไม่รู้จะเริ่มยังไง? อันนี้เเค่มาเล่าสู่กันฟังเฉยๆนะครับ