สวัสดีค่ะ เรื่องเกิดเมื่อเดือนกรกฎาคมที่ผ่านมาค่ะ มีโอกาสไปเที่ยวเกาหลี 7วัน วันๆไม่ทำอะไรค่ะนอกจากเดินซื้อของ(เรารับพรีสินค้า) กับไปเที่ยวสถานที่ ที่มันแบบดูน่าไป และวันนั้นมีแพลนจะไป นัมซานทาวเวอร์ค่ะ ก็วางแผนนั่งใต้ดินไปลงสถานีมยองดง แล้วค่อยเดินขึ้นเขาไปเรื่อยๆ (มีความพยายาม) แต่พอออกจากสถานีก็เจอร้านอาจุมม่าขาย ไข่ทอด เป็นก้อนๆเลยซื้อกิน แล้วก็มานั่งกินกันอยู่หน้าร้านแก ก็เอาโทรศัพท์วางไว้ที่ตักค่ะ แล้วก็เลื่อนๆ ดูแผนที่ ดูวิธีไปน้มซานไรงี้ พอเจอก็โอเคไม่ได้สนใจไรกินต่อ พอกินกันเสร็จ ก็ลุกเลยค่ะ เราได้ยินเสียงตุบ(ตรงนั้นเป็นพื้นดิน)ก็หับกลับมาตามเสียงนะแต่ก็ไม่ได้สนใจไร
เดินขึ้นเขาไปเรื่อยๆค่ะ มีร้านอาหารสองฝั่งทางก็ซื้อนู้นนี่นั่นกิน เดินขึ้นมาประมาณ2กิโลได้ มันเป็นทางแยกมั้งเลยจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแผนที่ต่อ ปรากฎโทรศัพท์หาย ถามเพื่อนเลยค่ะ อยู่ที่เมิงมั้ย แกล้งกันรึป่าว พอมันบอกไม่จริงๆ เราวิ่ง4*100 ลงเขาเลยค่ะ หอบแดร๊กก กลับมาถึงที่นั่งก็ไม่เจอแล้ว ตอนนั้นใจแป้วเลย น้ำตาจะไหล เลยไปถามอาจุมม่าเป็นภาษาอังกฤษว่าเห็นโทรศัพท์บ้างมั้ย พี่แกงงคับ แกคงฟังไม่ออก เลยเดินขึ้นเขาไปหาเพื่อนที่รออยู่อีกรอบ สรุปไม่เจอ เดินลงเขากลับมาที่เดิมอีก สรุปนัมซงนัมซานคล้องกุญแจ ไม่ต้องไปมันและ จบ5555555
เลยมานั่งคิดกันว่าเอาไงดี เลยจะแจ้งตำรวจค่ะ เอ้าแต่สถานีตำรวจอยู่ตรงไหนล่ะ เลยถามคนแถวนั้นเลย ผู้คนพลุกพล่านค่ะแถวนั้นเพราะอยู่ตรงข้ามกะตลาดมยองดง เลยให้เพื่อนอีกคนนั่งรอตรงที่ของหายเผื่อเขาจะเอามาคืน ส่วนเรากะเพื่อนอีก2คนไปถามคนแถวนั้นว่าสถานีตำรวจอยู่ไหน บางคนนะเป็นคนเกาหลีแท้ๆแต่ไม่รู้จ้า แต่เราก็เข้าใจเขาอาจไม่ใช่คนพื้นที่ ละก็ไปเจอวัยรุ่นชาย อปป้ามากเลยส่งเพื่อนไปถามเพราะเขาหล่อจัด5555 เขาก็บอกมานะ แต่พวกตรูงงมสก turn left turn right งงค่ะ55555 ก็เลยหาในอากู๋ก็เจออยู่สถานีนึง เอ้าละมันอยู่ตรงไหน เดินไปก็ไม่เห็นจะมีวี่แววของสถานีเลย ก็ไปเจอแกงค์วัยรุ่นสาว ถามนาง นางก็ไม่รู้จ้าว่าอยู่ตรงไหน ก็คัมซามีดานางไป ไปเจออีกนางนึง นางดีมาก นางเป็นแผนที่ในโทรศัพท์นางดูเลย แล้วก็บอกทางเสร็จสรรพ เราก็เดินไป ตอนนั้น6โมงเย็นแล้ว แต่ฟ้ายังสว่างอยู่นะ
เดินไปเรื่อยๆ ไม่มีคนเลยจ้าถนนนั้น เดอนไปไหลอยู่นะ ข้ามฝั่งของถนนไปอีก แต่พอเดินไปเห็นรถตำรวจก็ดีใจ เดินเข้าไปในสถานี ร้างมากมีคนอยู่ม้ายยย จนท.ก็โผล่มาคนนึง คนเดียวเท่านั้น55555 เราก็บอกโทรศัพท์เราหายนะไรแบบนี้ นางก็วอเรียกเพื่อนมา รอสักพักเพื่อนนางก็มาเป็น ญ1ชาย1 เป็นตำรวจนะ เราก็เล่าเหตุการณ์ให้เขาฟัง
เขาบอกว่า "ขอโทษจริงๆ เราคงช่วยคุณไม่ได้เพราะคุณทำหายเอง แต่ถ้าเป็นโดนขโมยเราถึงจะช่วยได้" อะไรประมาณนี้พูดคุยกันสีกพักอิตำรวจผู้ชาย นางรัวภาษาเกาหลีใส่ พวกเราก็บอก ฉันฟังไม่ออก นางก็ยังไม่หยุดพูด เลยขำ
เมิงพูดอารายว้า555555 พอสรุปว่าช่วยไม่ได้เลยแยกย้าย ตอนนั้นจะร้องแล้วจ้า เดินมาก็เมื่อย หิวก็หิว เดอนไปสักพักเลยบอกขอนั่งพักก่อน ตรูนั่งรองให้เลยจ้า ไอโฟน6ลูกแม่จะมาจากกันไปแบบนี้หรอ เสียดายเพราะซื้อเองด้วยน้ำพักน้ำแรง เพื่อนก็ปลอบถือว่าฟาดเคราะห์เมิง ดีกว่าเป็นที่ร่างกายเจ็บป่วย ด้วยความที่เฟวเรื่องตกเครื่องจ่ายค่าตั๋วเพิ่มหมื่นห้า(หางแดง) มันก็ไปหันใหญ่ทำไมตรูซวยขนาดนี้ เดือนก่อนไปตรวจสุขภาพก็เจือกลืมสร้อยทองไว้ที่โรงบาลหายอีก ตอนนั้นตัดพ้อชีวินมสก จนเพื่อนเออเมิงไม่เป็นไรกลับไปค่อยหากันใหม่ ที่นี้ช่างมัน แล้วด้วยความอปป้าห้าหกคนเดินผ่านมองตรูว่านั่งร้องให้ไม ก็เขินไง555565 เลยเออช่างมัน ไปช็อปปิ้งกันดีกว่า
ก็ไปมยองดง ช็อปให้ลืมเรื่องเศร้าละเราก็ไลน์ไปโทรศัพท์เราตลอดนะว่า ฉันทำโทรศัพท์หาย ขอคืนได้มั้ย ถ้าเอามาคืนจะตอบแทนรางวัล บอกตรงๆไม่มีหรอกรางวัล55555 แค่อยากให้เขาเอามาคืน ตอนนั้นเราก็ถือโทรศัพท์เพื่อนไว้ตลอด กำลังช็อปในอิทูดี้ มีไลน์เข้า เห็นเป็นไลน์ตัวเอง กรี๊ดร้านแทบแตก ไม่เคยดีใจไรขนาดนี้ มีใจความว่า
นางเก็บโทรศัพท์ได้ นางเป็นคนฟิลิปปินส์ แต่ตอนนี้นางอยู่สนามบิน กำลังจะกลับแล้ว ตอน3ทุ่ม คือตอนนั้น2ทุ่ม คือไปสนามบินไม่ทันแน่ๆ นางเลยบอกว่า ฉันจะเอาไปไว้ที่ lost&found ที่สนามบินให้เราก็ดีใจมาก เราไม่ได้ล็อคโทรศัพท์นะ นางถึงตอบเราได้ นี่คือข้อดีอีกอย่าง แล้วยางก็ถ่ายรูปนางชี้ป้าย lost&found มาว่าอยู่นี้นะ นางขอชื่อไป เสร็จสรรพ ทิ้งท้ายบอกว่า "ทีหลังก็ดูแลรักษาของตัวเองไว้ให้ดีๆ" ได้ใจความว่างี้ ผมนี่เศร้าและสำนึกผิดไม่ทันเลยครับ555555 ตอนนั้นดีใจมากกกก
กลับมาฮง-ินหมูสบายใจ ตกดึกไปผับต่อแบบลั่นล้ามาก5555 เจอผู้ชายขอกาเกาเราบอกว่าโทรศัพท์หายเนี่ยจะไปเอาที่สนามบินเช้านี้ นั่งคุยกะนางหน้าผับตอนนั้นตี4ละ นางรีบบอกว่าบ้านนางก็อินชอน ไปด้วยกันมั้ย55555 จะชวนตรูไปกินราเมนสะงั้นป๊าดดด พอหกโมงเช้าเราออกจากผับกลับที่พักไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ใส่เสื้อยืด เกงยีน รองเท้าแตะ ชิวมาก เหมือนเดินไปซื้อโจ๊กหน้าปากซอยอะ ตรงดิ่งไปสนามบินจ้า และสนามบินแม่มก็ใหญ่โพดดด เดินวนอยู่อย่างนั้นแหละ ไม่กล้าถามเจ้าหน้าที่ อายเพราะเขาหล่อเกินไป55555
พอเออเอาวะ ถามเถอะนางก็พาขับรถคันเล็กไปส่งถึงที่เลยจ้า พอไปถึงเราก็บอกว่ามาเอาโทรศัพท์ โทรศัพท์หาย มีคนฝากไว้ ก็เอาพาสปอร์ตให้เขาไป เขาก็ไปหยิบโทรศัพท์เรามา ห่อกระดาษไว้อยู่ พอเห็นเท่านั้นแหละดีใจน้ำตาจะไหล ก็เซ็นชื่อรับ ก็เสร็จเรียบร้อย เปิดดูโทรศัพท์แบตเหลือ1% รีบกลับไปชาจด่วนจ้า ตืดโทรศัพท์มาก TT
สรุป • เล่ามาสะยาว มีแต่น้ำ เนื้อมีนิดเดียว555555 เราแค่อยากให้เห็นภาพชีวิตในเกาหลีเฉยๆ5555 เผื่อแบบใครอยากไป
ปล. ทุกอย่างเป็นความผิดของเราคนเดียว เรายอมรับผิดทุกประการ คนที่เก็บได้ นางสอนเรานางคงรู้ว่าเรายังเด็กหรือเป็นนักท่องเที่ยวนั้นแหละ เพราะนางคงดูรูปในโทรศัพท์เรามั้ง เราเจอคนดีด้วยแหละ ทุกวันนี้เราเก็บรูปเขาที่เขาถ่ายไว้ในเครื่องเราอยู่เลย
ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ เราเป็นคนชอบเล่าอะไรเยอะๆ55555
ประสบการณ์ของหายที่ ~เกาหลี~
เดินขึ้นเขาไปเรื่อยๆค่ะ มีร้านอาหารสองฝั่งทางก็ซื้อนู้นนี่นั่นกิน เดินขึ้นมาประมาณ2กิโลได้ มันเป็นทางแยกมั้งเลยจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแผนที่ต่อ ปรากฎโทรศัพท์หาย ถามเพื่อนเลยค่ะ อยู่ที่เมิงมั้ย แกล้งกันรึป่าว พอมันบอกไม่จริงๆ เราวิ่ง4*100 ลงเขาเลยค่ะ หอบแดร๊กก กลับมาถึงที่นั่งก็ไม่เจอแล้ว ตอนนั้นใจแป้วเลย น้ำตาจะไหล เลยไปถามอาจุมม่าเป็นภาษาอังกฤษว่าเห็นโทรศัพท์บ้างมั้ย พี่แกงงคับ แกคงฟังไม่ออก เลยเดินขึ้นเขาไปหาเพื่อนที่รออยู่อีกรอบ สรุปไม่เจอ เดินลงเขากลับมาที่เดิมอีก สรุปนัมซงนัมซานคล้องกุญแจ ไม่ต้องไปมันและ จบ5555555
เลยมานั่งคิดกันว่าเอาไงดี เลยจะแจ้งตำรวจค่ะ เอ้าแต่สถานีตำรวจอยู่ตรงไหนล่ะ เลยถามคนแถวนั้นเลย ผู้คนพลุกพล่านค่ะแถวนั้นเพราะอยู่ตรงข้ามกะตลาดมยองดง เลยให้เพื่อนอีกคนนั่งรอตรงที่ของหายเผื่อเขาจะเอามาคืน ส่วนเรากะเพื่อนอีก2คนไปถามคนแถวนั้นว่าสถานีตำรวจอยู่ไหน บางคนนะเป็นคนเกาหลีแท้ๆแต่ไม่รู้จ้า แต่เราก็เข้าใจเขาอาจไม่ใช่คนพื้นที่ ละก็ไปเจอวัยรุ่นชาย อปป้ามากเลยส่งเพื่อนไปถามเพราะเขาหล่อจัด5555 เขาก็บอกมานะ แต่พวกตรูงงมสก turn left turn right งงค่ะ55555 ก็เลยหาในอากู๋ก็เจออยู่สถานีนึง เอ้าละมันอยู่ตรงไหน เดินไปก็ไม่เห็นจะมีวี่แววของสถานีเลย ก็ไปเจอแกงค์วัยรุ่นสาว ถามนาง นางก็ไม่รู้จ้าว่าอยู่ตรงไหน ก็คัมซามีดานางไป ไปเจออีกนางนึง นางดีมาก นางเป็นแผนที่ในโทรศัพท์นางดูเลย แล้วก็บอกทางเสร็จสรรพ เราก็เดินไป ตอนนั้น6โมงเย็นแล้ว แต่ฟ้ายังสว่างอยู่นะ
เดินไปเรื่อยๆ ไม่มีคนเลยจ้าถนนนั้น เดอนไปไหลอยู่นะ ข้ามฝั่งของถนนไปอีก แต่พอเดินไปเห็นรถตำรวจก็ดีใจ เดินเข้าไปในสถานี ร้างมากมีคนอยู่ม้ายยย จนท.ก็โผล่มาคนนึง คนเดียวเท่านั้น55555 เราก็บอกโทรศัพท์เราหายนะไรแบบนี้ นางก็วอเรียกเพื่อนมา รอสักพักเพื่อนนางก็มาเป็น ญ1ชาย1 เป็นตำรวจนะ เราก็เล่าเหตุการณ์ให้เขาฟัง
เขาบอกว่า "ขอโทษจริงๆ เราคงช่วยคุณไม่ได้เพราะคุณทำหายเอง แต่ถ้าเป็นโดนขโมยเราถึงจะช่วยได้" อะไรประมาณนี้พูดคุยกันสีกพักอิตำรวจผู้ชาย นางรัวภาษาเกาหลีใส่ พวกเราก็บอก ฉันฟังไม่ออก นางก็ยังไม่หยุดพูด เลยขำ
ก็ไปมยองดง ช็อปให้ลืมเรื่องเศร้าละเราก็ไลน์ไปโทรศัพท์เราตลอดนะว่า ฉันทำโทรศัพท์หาย ขอคืนได้มั้ย ถ้าเอามาคืนจะตอบแทนรางวัล บอกตรงๆไม่มีหรอกรางวัล55555 แค่อยากให้เขาเอามาคืน ตอนนั้นเราก็ถือโทรศัพท์เพื่อนไว้ตลอด กำลังช็อปในอิทูดี้ มีไลน์เข้า เห็นเป็นไลน์ตัวเอง กรี๊ดร้านแทบแตก ไม่เคยดีใจไรขนาดนี้ มีใจความว่า
นางเก็บโทรศัพท์ได้ นางเป็นคนฟิลิปปินส์ แต่ตอนนี้นางอยู่สนามบิน กำลังจะกลับแล้ว ตอน3ทุ่ม คือตอนนั้น2ทุ่ม คือไปสนามบินไม่ทันแน่ๆ นางเลยบอกว่า ฉันจะเอาไปไว้ที่ lost&found ที่สนามบินให้เราก็ดีใจมาก เราไม่ได้ล็อคโทรศัพท์นะ นางถึงตอบเราได้ นี่คือข้อดีอีกอย่าง แล้วยางก็ถ่ายรูปนางชี้ป้าย lost&found มาว่าอยู่นี้นะ นางขอชื่อไป เสร็จสรรพ ทิ้งท้ายบอกว่า "ทีหลังก็ดูแลรักษาของตัวเองไว้ให้ดีๆ" ได้ใจความว่างี้ ผมนี่เศร้าและสำนึกผิดไม่ทันเลยครับ555555 ตอนนั้นดีใจมากกกก
กลับมาฮง-ินหมูสบายใจ ตกดึกไปผับต่อแบบลั่นล้ามาก5555 เจอผู้ชายขอกาเกาเราบอกว่าโทรศัพท์หายเนี่ยจะไปเอาที่สนามบินเช้านี้ นั่งคุยกะนางหน้าผับตอนนั้นตี4ละ นางรีบบอกว่าบ้านนางก็อินชอน ไปด้วยกันมั้ย55555 จะชวนตรูไปกินราเมนสะงั้นป๊าดดด พอหกโมงเช้าเราออกจากผับกลับที่พักไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ใส่เสื้อยืด เกงยีน รองเท้าแตะ ชิวมาก เหมือนเดินไปซื้อโจ๊กหน้าปากซอยอะ ตรงดิ่งไปสนามบินจ้า และสนามบินแม่มก็ใหญ่โพดดด เดินวนอยู่อย่างนั้นแหละ ไม่กล้าถามเจ้าหน้าที่ อายเพราะเขาหล่อเกินไป55555
พอเออเอาวะ ถามเถอะนางก็พาขับรถคันเล็กไปส่งถึงที่เลยจ้า พอไปถึงเราก็บอกว่ามาเอาโทรศัพท์ โทรศัพท์หาย มีคนฝากไว้ ก็เอาพาสปอร์ตให้เขาไป เขาก็ไปหยิบโทรศัพท์เรามา ห่อกระดาษไว้อยู่ พอเห็นเท่านั้นแหละดีใจน้ำตาจะไหล ก็เซ็นชื่อรับ ก็เสร็จเรียบร้อย เปิดดูโทรศัพท์แบตเหลือ1% รีบกลับไปชาจด่วนจ้า ตืดโทรศัพท์มาก TT
สรุป • เล่ามาสะยาว มีแต่น้ำ เนื้อมีนิดเดียว555555 เราแค่อยากให้เห็นภาพชีวิตในเกาหลีเฉยๆ5555 เผื่อแบบใครอยากไป
ปล. ทุกอย่างเป็นความผิดของเราคนเดียว เรายอมรับผิดทุกประการ คนที่เก็บได้ นางสอนเรานางคงรู้ว่าเรายังเด็กหรือเป็นนักท่องเที่ยวนั้นแหละ เพราะนางคงดูรูปในโทรศัพท์เรามั้ง เราเจอคนดีด้วยแหละ ทุกวันนี้เราเก็บรูปเขาที่เขาถ่ายไว้ในเครื่องเราอยู่เลย
ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ เราเป็นคนชอบเล่าอะไรเยอะๆ55555