ตอนนี้หนูหดหู่ จิตตก กังวล เครียด เศร้า รู้สึกเป็นเอามาก
[ขอระบายนะค่ะ อัดอั้นหัวใจมาก]
คือ....
แทบจะเป็นบ้าแล้วค่ะ คือหนูรู้สึกว่าหนูทำไรไม่ได้เลย ปรึกษาใครก็ไม่ได้ รู้สึกไม่มีใครเข้าใจ ครูที่ปรึกษาก็ไม่เคยเข้าใจ แม้แต่แม่แท้ๆ เราก็ยังรู้สึกว่าไม่ใช่ที่ปรึกษาที่ดีที่สุดอ่ะ
ปัญหามากมายทั้งในอดีต ทั้งปัจจุบัน มันรู้สึกรุมเร้าไปหมด ทั้งๆที่หนูอายุแค่18
หนูอยากจะมีชีวิตเหมือนวัยรุ่นทั่วๆไป อยากจะมีความฝัน อยากจะมีชีวิตสนุกๆ แต่ด้วยปัญหาต่างๆ ทั้งเรื่องเงิน เรื่องครอบครัว เรื่องครูที่ปรึกษา ฯ ล้วนทำให้สิ่งต่างๆมันชะงักลง
ในเรื่องของครูที่ปรึกษา หนูอยากระบายมาก
ซึ่งหนูก็ไม่ใช่เด็กดีสักเท่าไหร่ เพราะอดีตที่ผ่านมาหนูยอมรับว่าหนูอ่อนต่อโลกเกินไป มันเลยทำให้หนูกลายเป็นเด็กเลวๆในสายตาครูท่านนึง ซึ่งความคิดของท่าน มันก็ส่งผลต่อใจของหนูเช่นกัน ทำให้หนูคิดเช่นนั้น ว่าหนูมันเลว
ที่หนูคิดแบบนี้ เพราะคุณครูท่านนี้หนูเคารพรักเหมือนแม่คนนึงมาก เวลาหนูมีปัญหาอะไรหนูก็ปรึกษาท่าน เวลามีอะไรดีๆ ท่านก็จะแนะให้เรา แต่มียุตอนนึงที่หนูทำผิดลงไป ซึ่งมันก็ส่งผลให้ครูโกรธมาก เพราะไม่เคยมีลูกศิษย์คนไหน ทำตัวไม่ดีเท่ากับหนูมั้ง ครูเขาเลยตัดทุกอย่างเลย เหมือนตัดหางปล่อยวัด เวลาที่หนูจะขอความช่วยเหลือ ครูเขาก็จะโกหกไปว่าช่วยไม่ได้ ทั้งๆที่ช่วยเหลือเพื่อนคนอื่นได้ ที่ผ่านมาหนูพยายามเปนคนดี ตั้งใจเรียนจนคว้าเกียตริบัตรผลการเรียนยอดเยี่ยมมาได้ ครูก็ไม่เคยชื่นชมแบบตรงๆ แต่เพื่อนๆกลับได้คำชมนั้น ซึ่งหนูก็พยายามปลอบใจตัวเอง เอ่อ...ไม่เปนไรๆคนไม่โดนชมก็มีถมเถไป (ความจริงไม่มีหรอก เว้นเราคนเดียวนี่แหละ)
ตอนกู้ กยศ.อีก ดูเหมือนครูจะใส่ใจมาก(ทุกคน) โดยเราก็หวังไว้แล้ว ว่าได้แน่นอนเพราะครูเขาก็รู้ว่าสภาพเราเปนยังไง เราก็ดีใจมากที่ครูสงสารเรา ใส่ใจเรา พอถึงวันประกาศผล มันไม่มีชื่อเราเลย... เราไม่รู้ว่าทำไม เราร้องไห้ออกมาเลย เพราะเรายื่นเรื่องมาหลายครั้งมาก ตั้งแต่ม.4. ยันม.6 เเละเงินนั้นมันคืออนาคตเราที่เราจะเก็บไว้เพื่อจ่ายค่าเทอมตอนเรียนมหาลัย ซึ่งพอเราไปถามครูครูก็บอกว่า ครูลืม ใช่ครูลืมมาโดยตลอดตั้งแต่หนูอยู่ม.4
ทุกวันนี้หนูทำอะไรลงไป หนูก็รู้สึกว่ามันไม่ดีไปทุกๆอย่าง มันรู้สึกแย่มากๆเลย
พยายามคิดบวกแล้วนะค่ะ พยายามลืม พยายามทำสิ่งต่างๆทดแทนส่วนไม่ดีตรงนั้น แต่เหมือนมันจะไม่มีผลเลยอ่ะ
ทำไมหรือค่ะคนเราจะให้อภัยกันไม่ได้เลยหรอ หนูเครียดจริงๆนะ ใช่หนูไม่ได้มีผลอะไรต่อชีวิตครูหรอก แต่ครูคืออะไรหลายๆอย่างของหนูอ่ะ ครูทำแบบนี้แล้วหนูจะพึ่งใคร หนูทำความดีอะไรไปตั้งมากมาย ช่วยเอาความดีหนูไปทดแทนตรงความผิดนั้นได้มั้ย หนูปรับตัวทุกวันเปนคนดี คิดดี พูดดี
อย่าทำให้เหมือนกับว่าชาตินี้ทั้งชาติหนูจะไม่มีวันกลับมาเปนคนดีอีกสิค่ะ มันท้อจริงๆอ่ะ ไม่มีกะจิตกะใจเรียนเลย มันไม่มีความสุขเลยจริงๆ บางทีหนูก็อยากตายไปพ้นๆเหมือนกัน แต่หนูทำไม่ได้ 😭😭😭
เจ็บปวดค่ะ เหมือนจะตายยุแล้ว ชีวิตแย่พอยุแล้ว
อยากจะกรี๊ดๆๆๆๆมากค่ะ เกลียดตัวเองมาก มากที่สุด เกลียดโชตชะตาด้วย ทำไมต้องเปนแบบนี้ ทำไมเราต้องทำตัวแย่ๆแบบนั้นด้วย ทำไมไม่เปนคนดีกะเขาบ้าง ทำไมไม่คิดให้ดีๆเหมือนคนอื่น ทำไมเลวแบบนี้ ไม่เข้าใจตัวเองเลย ทำได้แต่ร้องไห้ ร้องไห้จนไม่มีน้ำตา ตอนนี้จะบ้ายุแล้วค่ะ ปวดหัวไปหมด กล้ามเนื้อมันเกร็งหมดเลย ท้อจริงๆค่ะ ไม่กล้าฝันถึงอนาคตเลย มันมืดไปหมด
หนูหยุดคิดไม่ได้อ่ะ ช่วยหนูทีเถอะค่ะ....
หนูจะตายทั้งเปนอยู่แล้ว 😭😭😭
ต้องทำยังไงค่ะ ถึงจะลบเรื่องราวร้ายๆในชีวิตออกได้
[ขอระบายนะค่ะ อัดอั้นหัวใจมาก]
คือ....
แทบจะเป็นบ้าแล้วค่ะ คือหนูรู้สึกว่าหนูทำไรไม่ได้เลย ปรึกษาใครก็ไม่ได้ รู้สึกไม่มีใครเข้าใจ ครูที่ปรึกษาก็ไม่เคยเข้าใจ แม้แต่แม่แท้ๆ เราก็ยังรู้สึกว่าไม่ใช่ที่ปรึกษาที่ดีที่สุดอ่ะ
ปัญหามากมายทั้งในอดีต ทั้งปัจจุบัน มันรู้สึกรุมเร้าไปหมด ทั้งๆที่หนูอายุแค่18
หนูอยากจะมีชีวิตเหมือนวัยรุ่นทั่วๆไป อยากจะมีความฝัน อยากจะมีชีวิตสนุกๆ แต่ด้วยปัญหาต่างๆ ทั้งเรื่องเงิน เรื่องครอบครัว เรื่องครูที่ปรึกษา ฯ ล้วนทำให้สิ่งต่างๆมันชะงักลง
ในเรื่องของครูที่ปรึกษา หนูอยากระบายมาก
ซึ่งหนูก็ไม่ใช่เด็กดีสักเท่าไหร่ เพราะอดีตที่ผ่านมาหนูยอมรับว่าหนูอ่อนต่อโลกเกินไป มันเลยทำให้หนูกลายเป็นเด็กเลวๆในสายตาครูท่านนึง ซึ่งความคิดของท่าน มันก็ส่งผลต่อใจของหนูเช่นกัน ทำให้หนูคิดเช่นนั้น ว่าหนูมันเลว
ที่หนูคิดแบบนี้ เพราะคุณครูท่านนี้หนูเคารพรักเหมือนแม่คนนึงมาก เวลาหนูมีปัญหาอะไรหนูก็ปรึกษาท่าน เวลามีอะไรดีๆ ท่านก็จะแนะให้เรา แต่มียุตอนนึงที่หนูทำผิดลงไป ซึ่งมันก็ส่งผลให้ครูโกรธมาก เพราะไม่เคยมีลูกศิษย์คนไหน ทำตัวไม่ดีเท่ากับหนูมั้ง ครูเขาเลยตัดทุกอย่างเลย เหมือนตัดหางปล่อยวัด เวลาที่หนูจะขอความช่วยเหลือ ครูเขาก็จะโกหกไปว่าช่วยไม่ได้ ทั้งๆที่ช่วยเหลือเพื่อนคนอื่นได้ ที่ผ่านมาหนูพยายามเปนคนดี ตั้งใจเรียนจนคว้าเกียตริบัตรผลการเรียนยอดเยี่ยมมาได้ ครูก็ไม่เคยชื่นชมแบบตรงๆ แต่เพื่อนๆกลับได้คำชมนั้น ซึ่งหนูก็พยายามปลอบใจตัวเอง เอ่อ...ไม่เปนไรๆคนไม่โดนชมก็มีถมเถไป (ความจริงไม่มีหรอก เว้นเราคนเดียวนี่แหละ)
ตอนกู้ กยศ.อีก ดูเหมือนครูจะใส่ใจมาก(ทุกคน) โดยเราก็หวังไว้แล้ว ว่าได้แน่นอนเพราะครูเขาก็รู้ว่าสภาพเราเปนยังไง เราก็ดีใจมากที่ครูสงสารเรา ใส่ใจเรา พอถึงวันประกาศผล มันไม่มีชื่อเราเลย... เราไม่รู้ว่าทำไม เราร้องไห้ออกมาเลย เพราะเรายื่นเรื่องมาหลายครั้งมาก ตั้งแต่ม.4. ยันม.6 เเละเงินนั้นมันคืออนาคตเราที่เราจะเก็บไว้เพื่อจ่ายค่าเทอมตอนเรียนมหาลัย ซึ่งพอเราไปถามครูครูก็บอกว่า ครูลืม ใช่ครูลืมมาโดยตลอดตั้งแต่หนูอยู่ม.4
ทุกวันนี้หนูทำอะไรลงไป หนูก็รู้สึกว่ามันไม่ดีไปทุกๆอย่าง มันรู้สึกแย่มากๆเลย
พยายามคิดบวกแล้วนะค่ะ พยายามลืม พยายามทำสิ่งต่างๆทดแทนส่วนไม่ดีตรงนั้น แต่เหมือนมันจะไม่มีผลเลยอ่ะ
ทำไมหรือค่ะคนเราจะให้อภัยกันไม่ได้เลยหรอ หนูเครียดจริงๆนะ ใช่หนูไม่ได้มีผลอะไรต่อชีวิตครูหรอก แต่ครูคืออะไรหลายๆอย่างของหนูอ่ะ ครูทำแบบนี้แล้วหนูจะพึ่งใคร หนูทำความดีอะไรไปตั้งมากมาย ช่วยเอาความดีหนูไปทดแทนตรงความผิดนั้นได้มั้ย หนูปรับตัวทุกวันเปนคนดี คิดดี พูดดี
อย่าทำให้เหมือนกับว่าชาตินี้ทั้งชาติหนูจะไม่มีวันกลับมาเปนคนดีอีกสิค่ะ มันท้อจริงๆอ่ะ ไม่มีกะจิตกะใจเรียนเลย มันไม่มีความสุขเลยจริงๆ บางทีหนูก็อยากตายไปพ้นๆเหมือนกัน แต่หนูทำไม่ได้ 😭😭😭
เจ็บปวดค่ะ เหมือนจะตายยุแล้ว ชีวิตแย่พอยุแล้ว
อยากจะกรี๊ดๆๆๆๆมากค่ะ เกลียดตัวเองมาก มากที่สุด เกลียดโชตชะตาด้วย ทำไมต้องเปนแบบนี้ ทำไมเราต้องทำตัวแย่ๆแบบนั้นด้วย ทำไมไม่เปนคนดีกะเขาบ้าง ทำไมไม่คิดให้ดีๆเหมือนคนอื่น ทำไมเลวแบบนี้ ไม่เข้าใจตัวเองเลย ทำได้แต่ร้องไห้ ร้องไห้จนไม่มีน้ำตา ตอนนี้จะบ้ายุแล้วค่ะ ปวดหัวไปหมด กล้ามเนื้อมันเกร็งหมดเลย ท้อจริงๆค่ะ ไม่กล้าฝันถึงอนาคตเลย มันมืดไปหมด
หนูหยุดคิดไม่ได้อ่ะ ช่วยหนูทีเถอะค่ะ....
หนูจะตายทั้งเปนอยู่แล้ว 😭😭😭