เรามีเพื่อนสนิทคนนึงที่สนิทกันมากๆ เพราะคบกันมาตั้งแต่ประถม ขอแทนชื่อเพื่อนคนนี้ว่า "บี" นะคะ เรากับบีไม่ว่าจะไปไหนก็จะไปด้วยกันเสมอ มีอะไรก็จะมาเม้าส์มาเล่าเสมอ มีปัญหาใดๆก็จะมาปรึกษากันแล้วช่วยคิดหาทางแก้ ช่วยเหลือกันในทุกๆเรื่อง และเรารู้สึกว่าเราอยู่กับบีเรามีความสุขและเราเป็นตัวของตัวเองได้มากที่สุดบ้าบอได้มากที่สุดแล้วค่ะ เคยทะเลาะกันก็บ่อยค่ะแต่สุดท้ายก็ปรับความเข้าใจกันได้เสมอแต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมาค่ะ
เรื่องก็มีอยู่ว่า เรารู้สึกว่าช่วงนี้บีติดโทรศัพท์กดไปก็ยิ้มไป บางทีเรียนอยู่ก็กด บางทีก็กดหลบๆเราค่ะ อย่างเดินด้วยกันอยู่ดีๆบีก็หยุดยืนกดแล้วปล่อยให้เราเดินนำไปจนเราต้องหันไปเรียก เป็นแบบนี้มาสักพักค่ะ เราเลยไปถามเพื่อนสนิทอีกคนขอแทนชื่อว่า "ไวท์" นะคะ
เรา : ไวท์ บีมันคุยกับใครปะวะ
ไวท์ : ไม่รู้ว่ะ ทำไมอะ
เรา : ก็มันติดโทรศัพท์ พิมพ์ไปยิ้มไปงี้อะ
ไวท์ : รอดูต่อไป
หลังจากนั้นเราก็คอยแอบมองว่าบีคุยกับใครจนเราเห็นเฟสของพี่ผู้ชายที่บีคุย เราเลยตามสืบค่ะว่าเค้าคือใคร แล้วก็ให้ไวท์ช่วยดู วันต่อมาเราก็ถามบีค่ะว่าคุยกับใครรู้นะแต่แค่ไม่แน่ใจพี่เค้าอยู่มหาลัย...ใช่ปะล่ะ บีก็ตอบว่าไม่ใช่แล้วก็เอารูปพี่ผู้ชายที่คุยมาให้ดูแล้วบอกว่าอยู่มหาลัย... พอเราถามรายละเอียดอื่นบีก็บอกเราว่าไม่บอก พอกลับบ้านเราก็มาคุยกับไวน์ แล้วช่วยกันหาผู้ชายที่บีคุย แต่เราก็บอกไวน์ว่าที่เราเห็นบีคุยในเฟสไม่ใช่คนที่บีบอกนะ ตอนแรกก็คาใจค่ะแล้วก็ตีความไปต่างๆนาๆ แต่หลังจากนั้นบีก็มาเล่าให้ไวน์ฟังแล้วไวน์ก็มาพูดกับเราค่ะก็เลยปรึกษากันว่าจะทำยังไงต่อ
ไวท์ : ที่แกเคยเดาไว้ก็มีส่วนถูกด้วยว่ะ
เรา : เล่ามาๆมันว่าไง
ไวท์ : มันบอกว่ามันโหลดแอพหาคู่มาก็เลยคุยกับผู้ชายสองคน แล้วก็เคยไปเจอกันมาแล้ววันนั้นมันบอกแม่ว่าเลิกเรียนพิเศษเย็นแต่จริงๆมันไปเจอพี่เค้ามา
เรา : เฮ้ยเอาไงดีวะจะปล่อยให้เป็นแบบนี้หรือทำไงดี
ตอนนั้นบอกเลยค่ะว่าเครียดมากเพราะว่าอีกไม่กี่วันก็จะสอบgatpat แล้วไหนจะที่ไปนัดเจอกับผู้ชายที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนโดยไม่บอกใครเลยอีก แล้วไม่ได้คุยกับผู้ชายคนเดียวด้วย และก่อนหน้านี้บีก็คุยกับผู้ชายคนนึงซึ่งผู้ชายคนนั้นคุยกับผู้หญิงหลายคนแล้วก็หวังแต่เรื่องอย่างว่ากับผู้หญิงค่ะ เราเตือนบี บีก็ไม่ฟังเราแล้วก็เอาแต่ชมผู้ชายคนนั้น จบเรากลัวว่าครั้งนี้มันจะหนักกว่าตอนนั้น เราเลยกลุ้มมากค่ะเป็นห่วงมันมากค่ะ
เรา : หรือเราจะบอกที่บ้านมันดีวะ พูดไปมันก็ไม่ฟัง แถมมันยังปิดพวกเราอีก เราเป็นห่วงอนาคตมันเว่ยม.6ละจะเข้ามหาลัยแล้ว มันควรจะตั้งใจอ่านหนังสือปะวะ แล้วแอพไรนั่นอีกเราว่าน่ากลัวว่ะ แต่ถ้าเราบอกที่บ้านมันถ้ามันรู้จะเป็นยังไงต่อไปแกรู้ใช่มั้ย จริงๆเราจะทำเป็นปล่อยไปก็ได้แต่ช่วงนี้มันไม่ได้จริงๆว่ะอีกไม่กี่วันก็จะสอบgatpatแล้วด้วย
สุดท้ายเราก็เลือกที่จะบอกที่บ้านบีค่ะเพราะคิดว่าผู้ใหญ่น่าจะหาทางแก้ปัญหาได้ดีกว่า พอบีโดนที่บ้านให้เลิกคุยแล้วที่บ้านก็ว่ากล่าวตักเตือน บีก็ร้องไห้เสียใจมากค่ะแล้วก็ซึมอยู่หลายวัน จนเรารู้สึกผิดที่ทำให้เพื่อนต้องเป็นแบบนี้เครียดมากค่ะ
แต่แล้วความลับมันก็ไม่มีในโลกจริงๆค่ะ บีรู้ว่าเราเป็นคนไปบอกที่บ้านตอนนั้นบีก็ร้องไห้แล้วก็ไม่ยอมพูดกับเราเลยค่ะ จนตอนนี้ทุกอย่างก็ยังไม่เหมือนเดิม เราก็ขอโทษแล้วค่ะ พยายามทำให้บีกลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม แต่บีก็แทบไม่คุยกับเราเลยค่ะ บางทีเราพูดด้วยก็เหมือนเราพูดกับตัวเอง หรือบางทีบีก็หงุดหงิดใส่ แต่บีพูดกับคนอื่นปกติ ยกเว้นเราคนเดียว แล้วเวลาเราไปพูดกับเพื่อนคนไหนบีก็มาถามมาแอบฟังแอบดูกลัวว่าเราเอาเรื่องบีไปพูดรึเปล่า แต่บีก็เอาเรื่องไปเล่าให้เพื่อนๆคนอื่นฟัง เราก็ไม่รู้จะพูดหรือปรึกษาเรื่องนี้กับใครเหมือนกันค่ะมันอึดอัดมากค่ะ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดีเพราะเรารู้ตัวว่าเราผิดค่ะ เราคงคิดผิดไปตอนนั้นเราก็คิดแต่ว่าเป็นห่วงเพื่อน เป็นห่วงอนาคตเพื่อนเลยต้องหาทางแก้ไข แต่ไม่คิดเลยว่าเรื่องจะมาจบแบบนี้ ตอนแรกเราก็คิดว่าถ้าบีรู้ยังไงบีก็ต้องโกรธเรายอมรับผลของสิ่งที่ทำค่ะ แต่เรากลัวว่ามันจะไม่เหมือนเดิมเหมือนเราทำลายความไว้ใจของเพื่อนไปแล้ว แก้วที่มันร้าวมันคงไม่มีอะไรมาทำให้มันเหมือนเดิมได้มีแต่อย่าทำให้มันร้าวไปมากกว่าเดิม เราเสียใจมากจริงๆค่ะเหลืออีกไม่กี่เดือนก็จะจบม.6แล้วต้องแยกทางกันแล้วแต่มันดันมาเกิดเหตุการณ์แบบนี้ คำว่าเพื่อนความทรงจำต่างๆที่เคยผ่านมาด้วยกันมันเหมือนไม่มีค่าอะไรเลยค่ะ ตอนนี้ก็พยายามคิดในแง่ดีคิดว่าเวลาอาจช่วยได้ค่ะ😭
ใครมีความเห็นอย่างไรมาแชร์ได้เลยนะคะ แล้วนี่ก็เป็นการเขียนกระทู้ครั้งแรกค่ะหากผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยนะคะ🙏🏻
ปัญหาเพื่อนก่อนจบม.6
เรื่องก็มีอยู่ว่า เรารู้สึกว่าช่วงนี้บีติดโทรศัพท์กดไปก็ยิ้มไป บางทีเรียนอยู่ก็กด บางทีก็กดหลบๆเราค่ะ อย่างเดินด้วยกันอยู่ดีๆบีก็หยุดยืนกดแล้วปล่อยให้เราเดินนำไปจนเราต้องหันไปเรียก เป็นแบบนี้มาสักพักค่ะ เราเลยไปถามเพื่อนสนิทอีกคนขอแทนชื่อว่า "ไวท์" นะคะ
เรา : ไวท์ บีมันคุยกับใครปะวะ
ไวท์ : ไม่รู้ว่ะ ทำไมอะ
เรา : ก็มันติดโทรศัพท์ พิมพ์ไปยิ้มไปงี้อะ
ไวท์ : รอดูต่อไป
หลังจากนั้นเราก็คอยแอบมองว่าบีคุยกับใครจนเราเห็นเฟสของพี่ผู้ชายที่บีคุย เราเลยตามสืบค่ะว่าเค้าคือใคร แล้วก็ให้ไวท์ช่วยดู วันต่อมาเราก็ถามบีค่ะว่าคุยกับใครรู้นะแต่แค่ไม่แน่ใจพี่เค้าอยู่มหาลัย...ใช่ปะล่ะ บีก็ตอบว่าไม่ใช่แล้วก็เอารูปพี่ผู้ชายที่คุยมาให้ดูแล้วบอกว่าอยู่มหาลัย... พอเราถามรายละเอียดอื่นบีก็บอกเราว่าไม่บอก พอกลับบ้านเราก็มาคุยกับไวน์ แล้วช่วยกันหาผู้ชายที่บีคุย แต่เราก็บอกไวน์ว่าที่เราเห็นบีคุยในเฟสไม่ใช่คนที่บีบอกนะ ตอนแรกก็คาใจค่ะแล้วก็ตีความไปต่างๆนาๆ แต่หลังจากนั้นบีก็มาเล่าให้ไวน์ฟังแล้วไวน์ก็มาพูดกับเราค่ะก็เลยปรึกษากันว่าจะทำยังไงต่อ
ไวท์ : ที่แกเคยเดาไว้ก็มีส่วนถูกด้วยว่ะ
เรา : เล่ามาๆมันว่าไง
ไวท์ : มันบอกว่ามันโหลดแอพหาคู่มาก็เลยคุยกับผู้ชายสองคน แล้วก็เคยไปเจอกันมาแล้ววันนั้นมันบอกแม่ว่าเลิกเรียนพิเศษเย็นแต่จริงๆมันไปเจอพี่เค้ามา
เรา : เฮ้ยเอาไงดีวะจะปล่อยให้เป็นแบบนี้หรือทำไงดี
ตอนนั้นบอกเลยค่ะว่าเครียดมากเพราะว่าอีกไม่กี่วันก็จะสอบgatpat แล้วไหนจะที่ไปนัดเจอกับผู้ชายที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนโดยไม่บอกใครเลยอีก แล้วไม่ได้คุยกับผู้ชายคนเดียวด้วย และก่อนหน้านี้บีก็คุยกับผู้ชายคนนึงซึ่งผู้ชายคนนั้นคุยกับผู้หญิงหลายคนแล้วก็หวังแต่เรื่องอย่างว่ากับผู้หญิงค่ะ เราเตือนบี บีก็ไม่ฟังเราแล้วก็เอาแต่ชมผู้ชายคนนั้น จบเรากลัวว่าครั้งนี้มันจะหนักกว่าตอนนั้น เราเลยกลุ้มมากค่ะเป็นห่วงมันมากค่ะ
เรา : หรือเราจะบอกที่บ้านมันดีวะ พูดไปมันก็ไม่ฟัง แถมมันยังปิดพวกเราอีก เราเป็นห่วงอนาคตมันเว่ยม.6ละจะเข้ามหาลัยแล้ว มันควรจะตั้งใจอ่านหนังสือปะวะ แล้วแอพไรนั่นอีกเราว่าน่ากลัวว่ะ แต่ถ้าเราบอกที่บ้านมันถ้ามันรู้จะเป็นยังไงต่อไปแกรู้ใช่มั้ย จริงๆเราจะทำเป็นปล่อยไปก็ได้แต่ช่วงนี้มันไม่ได้จริงๆว่ะอีกไม่กี่วันก็จะสอบgatpatแล้วด้วย
สุดท้ายเราก็เลือกที่จะบอกที่บ้านบีค่ะเพราะคิดว่าผู้ใหญ่น่าจะหาทางแก้ปัญหาได้ดีกว่า พอบีโดนที่บ้านให้เลิกคุยแล้วที่บ้านก็ว่ากล่าวตักเตือน บีก็ร้องไห้เสียใจมากค่ะแล้วก็ซึมอยู่หลายวัน จนเรารู้สึกผิดที่ทำให้เพื่อนต้องเป็นแบบนี้เครียดมากค่ะ
แต่แล้วความลับมันก็ไม่มีในโลกจริงๆค่ะ บีรู้ว่าเราเป็นคนไปบอกที่บ้านตอนนั้นบีก็ร้องไห้แล้วก็ไม่ยอมพูดกับเราเลยค่ะ จนตอนนี้ทุกอย่างก็ยังไม่เหมือนเดิม เราก็ขอโทษแล้วค่ะ พยายามทำให้บีกลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม แต่บีก็แทบไม่คุยกับเราเลยค่ะ บางทีเราพูดด้วยก็เหมือนเราพูดกับตัวเอง หรือบางทีบีก็หงุดหงิดใส่ แต่บีพูดกับคนอื่นปกติ ยกเว้นเราคนเดียว แล้วเวลาเราไปพูดกับเพื่อนคนไหนบีก็มาถามมาแอบฟังแอบดูกลัวว่าเราเอาเรื่องบีไปพูดรึเปล่า แต่บีก็เอาเรื่องไปเล่าให้เพื่อนๆคนอื่นฟัง เราก็ไม่รู้จะพูดหรือปรึกษาเรื่องนี้กับใครเหมือนกันค่ะมันอึดอัดมากค่ะ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดีเพราะเรารู้ตัวว่าเราผิดค่ะ เราคงคิดผิดไปตอนนั้นเราก็คิดแต่ว่าเป็นห่วงเพื่อน เป็นห่วงอนาคตเพื่อนเลยต้องหาทางแก้ไข แต่ไม่คิดเลยว่าเรื่องจะมาจบแบบนี้ ตอนแรกเราก็คิดว่าถ้าบีรู้ยังไงบีก็ต้องโกรธเรายอมรับผลของสิ่งที่ทำค่ะ แต่เรากลัวว่ามันจะไม่เหมือนเดิมเหมือนเราทำลายความไว้ใจของเพื่อนไปแล้ว แก้วที่มันร้าวมันคงไม่มีอะไรมาทำให้มันเหมือนเดิมได้มีแต่อย่าทำให้มันร้าวไปมากกว่าเดิม เราเสียใจมากจริงๆค่ะเหลืออีกไม่กี่เดือนก็จะจบม.6แล้วต้องแยกทางกันแล้วแต่มันดันมาเกิดเหตุการณ์แบบนี้ คำว่าเพื่อนความทรงจำต่างๆที่เคยผ่านมาด้วยกันมันเหมือนไม่มีค่าอะไรเลยค่ะ ตอนนี้ก็พยายามคิดในแง่ดีคิดว่าเวลาอาจช่วยได้ค่ะ😭
ใครมีความเห็นอย่างไรมาแชร์ได้เลยนะคะ แล้วนี่ก็เป็นการเขียนกระทู้ครั้งแรกค่ะหากผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยนะคะ🙏🏻