ก่อนอื่นกระทู้อาจจะยาวไปนิดต้องขอโทษด้วยนะค่ะ...
เราก็เหมือนผู้หญิงทั่วไปที่เคยที่แฟนเก่า เราเริ่มจากการเป็นเพื่อนกันคอยเป็นพ่อสื่อเป็นสื่อให้เพื่อนแล้วสรุปเราก็ได้คบกันจริง
เราคบกันมา7ปี ถ้ารวมเวลาที่เป็นเพื่อนกันมาก็เกือบ11ปี ความรักก็เป็นแบบปกติทั่วไป จนเข้าปีที่2เราตัดสินใจเลิกกันและหลังจาก
นั้นทุกอย่างก็เปลี่ยนไปเราเป็นฝ่ายตาม ค่อยช่วยเหลือและเข้าหาแม้เราจะพูดว่าเลิกกันแล้วแต่ชีวิตก็ยังเหมือนคนคบกันทั่วไป
ไปไหนด้วยกัน เที่ยว กินข้าว ทุกอย่างเหมือนแฟน แต่แค่เราไม่ใช่แฟนกัน เราทั้งคู่ไม่มีใครและยังเป็นเหมือนเดิม
แค่เราที่ร้องไห้และง้อเหมือนเดิมจนเข้าปีที่7 เราทะเลาะกันและได้ยินคำพูดที่ว่ายังไง
เดี๋ยวเราก็กลับไปง้อ ยังไงเราก็กลับไปอยู่แล้วปล่อยให้ร้องไห้ไปเดี๋ยวก็กลับมาเอง เราตัดสินใจเลิกยุ่งในทันที
เราคิดว่าที่ผ่านมาคงรักเลยไม่ไปไหนแต่จริงๆแล้วมันแค่ความเคยชินและผูกพันมากกว่า แม้จะเลิกยุ่งแต่ก็ทำ
ไม่ได้ทุกครั้งระหว่างนั้นเราก็สร้างกำแพงขึ้นมาทีละนิดๆจนหนาแต่ป้องกันจากเขาได้แม้จะมีเข้ามาได้บ้างก็ตาม...
ระหว่างนั้นเป็นช่วงกำลังจะไปการฝึกงาน แรกเริ่มเราเลือกที่ฝึกงานเพราะจะได้ใกล้กันมากขึ้นเพราะพอเข้ามหาลัยเราก็แยก
ไปคนละจังหวัด แต่ตอนฝึกงานเราเริ่มมีกำแพงและไม่ไปหาเขาอีก เรามีเพื่อนที่มีด้วยกันและเพื่อนที่ฝึกใกล้ๆกันแต่พัก
หอเดียวกัน ห้องข้างกันห้องเรากับเมทและห้องเพื่อนผู้ชายจากคณะ ด้วยความที่สนิทกันในระดับหนึ่งจึงไม่ยากที่จะไปไหนด้วยกัน
หรือเข้าไปเล่น นอน ในห้องกันและกันจนวันหนึ่งเรารู้สึกกำแพงเราที่สร้างมันเริ่มร้าวเพราะเพื่อนข้างห้อง
เราแอบชอบเค้ามาตั้งแต่ปี2แต่ก็คิดว่าเพราะโดนเพื่อนแซวเลยไม่ได้สนใจมันมาแน่ชัด
เมื่อเราอยู่ใกล้กันและได้รู้จักกันมากขึ้น ไปไหนด้วยกัน2คนบ่อยขึ้น เรารู้เค้าเริ่มสนใจเราแต่เราก็ยังกลัวความเสียใจ
และไม่กล้าอยู่ดี...จนวันหนึ่งเค้าทำให้กำแพงที่สร้างพังลงมาครึ่ง ดวยท่าทางน่ารัก อ้อนๆ เราชอบที่เค้าจิบเบียร์เพราะมัน
ทำให้หน้าเค้าแดงแอบเขินๆ พอเราบอกเค้าเค้าก็กินมันทุกวัน เราอดจะไม่ให้รู้สึกดีไม่ได้ หลายๆอย่างประกอบกันทุกวันๆ
จนมาถึงวันที่เราบอกว่าชอบเค้า เค้านิ่ง นิ่งจนเราทำไรไม่ถูกและเดินออกมาเค้ามาตามและบอกขอโทษ
นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนบอกชอบเพราะเค้าไม่เคยมีแฟนหรือคุยกับผู้หญิงคนไหน หลังจากนั้นก็เหมือนในซีรี่ย์เกาหลีเลยและ
เราก็คบกัน ทุกวันผ่านไปแบบมีความสุขมากๆแต่เราก็ไม่ได้ลงกำแพงลงมาหรือให้ใจหมดเพราะยังกลัว ทั้งที่ไม่น่าจะกลัวเลย
เข้าแสดงออกทุกอย่างที่คิดและทำดีกับเราอย่างมากที่สุด...
และแฟนเก่าเราก็กลับเข้ามา ง้อ ขอคืนดี เข้าบอกไม่คิดว่าเราจะกล้าไปจริงตอนนั้นเราลังเลนิดๆ แต่เราก็เลือกคนใหม่ไหมแล้ว
และบอกเค้าเราเลือกนายขอให้เชื่อใจแต่เค้าเป็นคนคิดมากและกลัวว่าเราจะไม่เลือกเค้า จนวันหนึ่งความกลัวของเค้ามัน
ชนะสิ่งที่เคยเชื่อใจ เราเริ่มทะเลาะกัน เริ่มคุยกันน้อยลงเราพยายามถามว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ก็ไม่มีคำตอบ เค้าลอยตัวเหนือ
ปัญหาไม่เคลียเพราะกลัว เลี่ยงที่จะพูดเพราะพอพูดก็ทะเลาะจนเราห่างกัน
1เดือนผ่านไป 2 3และ4เราก็ยังนิ่งคุยน้อยลงและห่างไปจนเค้าไม่คุย เราคิดปัญหามันอาจไม่ได้อยู่แค่นั้นแต่เค้า
เลือกจะไม่พูดเราเลยไม่ได้อธิบายเค้าคิดเองไปก่อนจนเราสร้างกำแพงขึ้นมาอีกรอบ เรายังไม่เลิกกันแต่ก็ไม่รู้ว่ายังไง
เรารู้ข่าวเค้าจากเพื่อนเท่านั้น อ่านแชทแต่ก็ไม่มีการตอบสนองเรานั่งร้องไห้กับทุกอย่างที่มันเกิดขึ้น เราเสียดายเค้าดีมากพอ
ที่เราคิดจะหยุด แต่เราก็ทำได้แค่นิ่ง นิ่ง ไม่งั้นเรื่องจะใหญ่กว่าที่เป็นเราต้องลอยตัวเหนือ
ปัญหาแบบเช่นเค้า ตอนนี้เราทำได้แค่นั่งร้องไห้ มองรูปเก่าและคิดอะไรทำให้เรามาถึงจุดนี้และสร้างกำแพงป้องกันตัวเองอีกครั้ง
แม้จะมีคนเข้ามาจีบเราก็เลือกที่จะไม่ทุกอย่าง มากกว่าครั้งก่อนที่ยังลองเปิดใจ.
เมื่อฉันสร้างกำแพงขึ้นมา วันหนึ่งเธอพังมันลงได้และฉันก็ต้องสร้างมันใหม่อีกครั้ง
เราก็เหมือนผู้หญิงทั่วไปที่เคยที่แฟนเก่า เราเริ่มจากการเป็นเพื่อนกันคอยเป็นพ่อสื่อเป็นสื่อให้เพื่อนแล้วสรุปเราก็ได้คบกันจริง
เราคบกันมา7ปี ถ้ารวมเวลาที่เป็นเพื่อนกันมาก็เกือบ11ปี ความรักก็เป็นแบบปกติทั่วไป จนเข้าปีที่2เราตัดสินใจเลิกกันและหลังจาก
นั้นทุกอย่างก็เปลี่ยนไปเราเป็นฝ่ายตาม ค่อยช่วยเหลือและเข้าหาแม้เราจะพูดว่าเลิกกันแล้วแต่ชีวิตก็ยังเหมือนคนคบกันทั่วไป
ไปไหนด้วยกัน เที่ยว กินข้าว ทุกอย่างเหมือนแฟน แต่แค่เราไม่ใช่แฟนกัน เราทั้งคู่ไม่มีใครและยังเป็นเหมือนเดิม
แค่เราที่ร้องไห้และง้อเหมือนเดิมจนเข้าปีที่7 เราทะเลาะกันและได้ยินคำพูดที่ว่ายังไง
เดี๋ยวเราก็กลับไปง้อ ยังไงเราก็กลับไปอยู่แล้วปล่อยให้ร้องไห้ไปเดี๋ยวก็กลับมาเอง เราตัดสินใจเลิกยุ่งในทันที
เราคิดว่าที่ผ่านมาคงรักเลยไม่ไปไหนแต่จริงๆแล้วมันแค่ความเคยชินและผูกพันมากกว่า แม้จะเลิกยุ่งแต่ก็ทำ
ไม่ได้ทุกครั้งระหว่างนั้นเราก็สร้างกำแพงขึ้นมาทีละนิดๆจนหนาแต่ป้องกันจากเขาได้แม้จะมีเข้ามาได้บ้างก็ตาม...
ระหว่างนั้นเป็นช่วงกำลังจะไปการฝึกงาน แรกเริ่มเราเลือกที่ฝึกงานเพราะจะได้ใกล้กันมากขึ้นเพราะพอเข้ามหาลัยเราก็แยก
ไปคนละจังหวัด แต่ตอนฝึกงานเราเริ่มมีกำแพงและไม่ไปหาเขาอีก เรามีเพื่อนที่มีด้วยกันและเพื่อนที่ฝึกใกล้ๆกันแต่พัก
หอเดียวกัน ห้องข้างกันห้องเรากับเมทและห้องเพื่อนผู้ชายจากคณะ ด้วยความที่สนิทกันในระดับหนึ่งจึงไม่ยากที่จะไปไหนด้วยกัน
หรือเข้าไปเล่น นอน ในห้องกันและกันจนวันหนึ่งเรารู้สึกกำแพงเราที่สร้างมันเริ่มร้าวเพราะเพื่อนข้างห้อง
เราแอบชอบเค้ามาตั้งแต่ปี2แต่ก็คิดว่าเพราะโดนเพื่อนแซวเลยไม่ได้สนใจมันมาแน่ชัด
เมื่อเราอยู่ใกล้กันและได้รู้จักกันมากขึ้น ไปไหนด้วยกัน2คนบ่อยขึ้น เรารู้เค้าเริ่มสนใจเราแต่เราก็ยังกลัวความเสียใจ
และไม่กล้าอยู่ดี...จนวันหนึ่งเค้าทำให้กำแพงที่สร้างพังลงมาครึ่ง ดวยท่าทางน่ารัก อ้อนๆ เราชอบที่เค้าจิบเบียร์เพราะมัน
ทำให้หน้าเค้าแดงแอบเขินๆ พอเราบอกเค้าเค้าก็กินมันทุกวัน เราอดจะไม่ให้รู้สึกดีไม่ได้ หลายๆอย่างประกอบกันทุกวันๆ
จนมาถึงวันที่เราบอกว่าชอบเค้า เค้านิ่ง นิ่งจนเราทำไรไม่ถูกและเดินออกมาเค้ามาตามและบอกขอโทษ
นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนบอกชอบเพราะเค้าไม่เคยมีแฟนหรือคุยกับผู้หญิงคนไหน หลังจากนั้นก็เหมือนในซีรี่ย์เกาหลีเลยและ
เราก็คบกัน ทุกวันผ่านไปแบบมีความสุขมากๆแต่เราก็ไม่ได้ลงกำแพงลงมาหรือให้ใจหมดเพราะยังกลัว ทั้งที่ไม่น่าจะกลัวเลย
เข้าแสดงออกทุกอย่างที่คิดและทำดีกับเราอย่างมากที่สุด...
และแฟนเก่าเราก็กลับเข้ามา ง้อ ขอคืนดี เข้าบอกไม่คิดว่าเราจะกล้าไปจริงตอนนั้นเราลังเลนิดๆ แต่เราก็เลือกคนใหม่ไหมแล้ว
และบอกเค้าเราเลือกนายขอให้เชื่อใจแต่เค้าเป็นคนคิดมากและกลัวว่าเราจะไม่เลือกเค้า จนวันหนึ่งความกลัวของเค้ามัน
ชนะสิ่งที่เคยเชื่อใจ เราเริ่มทะเลาะกัน เริ่มคุยกันน้อยลงเราพยายามถามว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ก็ไม่มีคำตอบ เค้าลอยตัวเหนือ
ปัญหาไม่เคลียเพราะกลัว เลี่ยงที่จะพูดเพราะพอพูดก็ทะเลาะจนเราห่างกัน
1เดือนผ่านไป 2 3และ4เราก็ยังนิ่งคุยน้อยลงและห่างไปจนเค้าไม่คุย เราคิดปัญหามันอาจไม่ได้อยู่แค่นั้นแต่เค้า
เลือกจะไม่พูดเราเลยไม่ได้อธิบายเค้าคิดเองไปก่อนจนเราสร้างกำแพงขึ้นมาอีกรอบ เรายังไม่เลิกกันแต่ก็ไม่รู้ว่ายังไง
เรารู้ข่าวเค้าจากเพื่อนเท่านั้น อ่านแชทแต่ก็ไม่มีการตอบสนองเรานั่งร้องไห้กับทุกอย่างที่มันเกิดขึ้น เราเสียดายเค้าดีมากพอ
ที่เราคิดจะหยุด แต่เราก็ทำได้แค่นิ่ง นิ่ง ไม่งั้นเรื่องจะใหญ่กว่าที่เป็นเราต้องลอยตัวเหนือ
ปัญหาแบบเช่นเค้า ตอนนี้เราทำได้แค่นั่งร้องไห้ มองรูปเก่าและคิดอะไรทำให้เรามาถึงจุดนี้และสร้างกำแพงป้องกันตัวเองอีกครั้ง
แม้จะมีคนเข้ามาจีบเราก็เลือกที่จะไม่ทุกอย่าง มากกว่าครั้งก่อนที่ยังลองเปิดใจ.