กว่าจะค้นหาตัวเองเจอ...ก็ต้องอาศัยความผิดพลาดเป็นตัวชี้นำ (จากครูบ้านนอก...กลายเป็นสาวออฟฟิศย่านสาทร)
สวัสดีคะ ... ขออนุญาตแทนตัวเองว่าพี่ละกันนะ (เพราะว่าพี่จะ30ละ 😭) ที่มาของกระทู้นี้ สืบเนื่องมาจากน้องสาวที่เป็นลูกพี่ลูกน้องอยู่ในช่วงตามหาตัวเอง เพราะอีกไม่นานก็จะต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว อาจจะอยู่ในช่วงเวลาที่สับสนว่า เอ๊ะเราจะไปทางไหนดี เรียนคณะที่เราชอบ รึเรียนคณะที่พ่อแม่อยากให้เรียนดี รึเรียนวิชาชีพที่ไม่ตกงาน
ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่าครั้งหนึ่งพี่ก็เคยเป็นเด็กผู้หญิงธรรมดาที่ตามหาความเป็นตัวเอง ย้อนเวลากลับไปเมื่อ 10 ปีที่แล้ว ก็สับสนกับตัวเองและคิดง่ายๆว่า ฉันจะเรียนคณิตศาสตร์เพราะชอบคณิตศาสตร์ และเกลียดภาษาอังกฤษ จึงตัดสินใจเรียนคณะวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี สาขา คณิตศาสตร์ประยุกต์ ที่มหาวิทยาลัยรัฐบาลชื่อดังแห่งหนึ่ง ตอนสอบเข้าไม่ยากเท่าไหร่ และมั่นใจว่าตัวเองต้องประสบความสำเร็จในสิ่งที่ชอบอย่างแน่นอน
ตอนนั้นพี่ลังเลใจระหว่าง คณิตศาสตร์กับวิศวกรรมศาสตร์ เพราะเป็นศาสตร์ที่ใช้ตัวเลข
บัญชี การเงิน ตัดทิ้ง ไม่ชอบ ไม่อยากเรียน
ยื่นคะแนน admission ไปทั้งสองคณะ แต่ติดอันดับ1ที่เลือก จึงไม่ได้เรียนวิศวะ
แม่พี่เตือนแล้วเตือนอีกว่า มันยากนะ จบมางานน้อยด้วย
พี่ไม่แคร์ที่แม่พูดเท่าไหร่ พี่คิดง่ายๆว่า พี่จบจากมหาวิทยาลัยดัง งานคงหาไม่ยาก แถมจบคณิตศาสตร์ ใครๆก็คงอยากรับเข้าทำงาน
ตลอด 4 ปีในรั้วมหาวิทยาลัย เต็มไปด้วยความเครียดในวิชาเรียนคะ มันยากกว่าที่คิดไว้ เราเรียนทุกอย่างที่มีรากฐานความเป็นคณิตศาสตร์ แถมยังต้องเรียนวิชาโท วิทยาการคอมพิวเตอร์อีก 8 เล่ม อ่อแถมพี่เรียนต้องแคลคูลัส 4 ตัว (แบบโคตรพ่อโคตรแม่แคล) อินทิเกรต ดิฟทุกอย่างที่ขวางหน้า และอื่นๆอีกมากมาย
ที่เจ็บใจไปกว่านั้น 80% ของเนื้อหาเป็นภาษาอังกฤษคะ (เกลียดอะไรเจออันนั้น)
สุดท้ายก็พยายามจนเรียนจบ 4 ปี
ถึงเวลาที่ออกมาเจอโลกความจริงสักที คำที่แม่เตือนเริ่มปรากฏขึ้น งานหายากจริง ยิ่งงานตรงสายยิ่งยาก เพื่อนๆหลายคนไม่อยากตกงานไปทำงานอาชีพ ครู ติวเตอร์ พี่เองก็เช่นกัน
ไปเป็นครูที่ต่างอำเภอในจังหวัดบ้านเกิด (โคราช) ได้ 1 ปี กับเงินเดือนน้อยแสนน้อย (น้ำตาไหลแรงมาก เรียนแทบตายเงินเดือนน้อยกว่าแม่ส่งให้ใช้อีก)
สุดท้ายก็เปิดใจคุยกับพ่อแม่แบบตรงไปตรงมาว่าพี่อ่ะไม่ชอบอาชีพครู เพราะเราไม่ชอบการสอน ไม่สามารถเป็นตัวอย่างที่ดีให้เด็กๆได้ (ต้องยอมรับว่า คนที่จะประกอบอาชีพนี้ต้องเป็นตัวอย่างที่ดีให้ลูกศิษย์ทั้งหน้าฉากและหลังฉาก หรือพูดง่ายๆว่าต้องดีตลอดเวลา เพราะนอกจากลูกศิษย์ที่เคารพเราแล้วยังมีผู้ปกครองที่มองเราด้วย) สุดท้ายเลยตัดสินใจกลับมากรุงเทพเพื่อเรียนปริญญาตรีใบที่ 2 เป็นใบเบิกทางสายงานใหม่
คราวนี้เชื่อแม่ เรียนคณะบัญชีและการเงิน ที่มหาวิทยาลัยเปิดชื่อดังแห่ง เป็นภาคพิเศษเรียนตอนเย็น ตอนนั้นทำงานด้วยเรียนด้วย (เป็นครูสอน ติว ที่กวดวิชาเตรียมทหารแห่งหนึ่ง) เหนื่อยโคตรๆ ทำงานตั้งแต่ 8 โมงเช้า ไปเรียน 6 โมงถึง 3 ทุ่ม (ชั่งเป็นเวลาที่เหนื่อยที่สุด กลางวันยืนสอนนักเรียน ตอนเย็นเป็นนักศึกษานั่งเรียน เคยยืนร้องไห้ที่ป้ายรถเมล์ ทำไมต้องเรียนใหม่ด้วย ทำไมไม่เชื่อแม่ว่ะ) สุดท้ายพี่ใช้เวลาเรียน 1 ปี 6 เดือน
ต้องยอมรับเลยว่า ศาสตร์ทางด้านบัญชีไม่ยากเท่าคณิตศาสตร์ที่เคยเรียนมา เพราะเป็นเนื้อหาที่จับต้องได้จริง และประกอบกับเคยเรียนปริญญาตรีมาแล้ว ใบที่สองจึงมีเทคนิคการอ่านหนังสือ คล้ายๆกับเราเคยมีความผิดพลาดด้านไหนก็จัดการด้านนั้น จึงจบด้วยเกรดค่อนข้างดี
เริ่มงานสายบัญชีการเงิน ที่บริษัทดังแห่งหนึ่ง ก็ยังรู้สึกว่าไม่ค่อยเหมาะกับตัวเองเท่าไหร่ หรืออาจจะเป็นเพราะบรรยากาศการทำงานด้วยทำงานได้ 1 ปีก็เปลี่ยนงานเป็นสายแบงค์ และปัจจุบันพี่เป็นพนักงานบัญชีที่ Foreign bank แห่งหนึ่ง คราวนี้ชีวิตค่อนข้าง Happy มากด้วยสังคมของที่ทำงานบวกกับเนื้องานที่รับผิดชอบ และรู้สึกว่าตัวเองเหมาะกับสายงานนี้ อ่อที่สำคัญเงินเดือนที่พี่พอใจ จึงเป็นชีวิตที่ลงตัว
กว่าพี่จะหาตัวเองเจอ พี่เจ็บมาเยอะ เสียเวลาเสียเงิน ถ้าคิดอย่างมีสติชีวิตคงไปได้ไกลกว่านี้
ส่วนเพื่อนที่จบมาพร้อมกัน ก็หลากหลายอาชีพ เป็นทั้งครู ติวเตอร์อิสระ พนักงานออฟฟิศ ส่วนใหญ่ก็เรียนต่อให้สายงานกว้างขึ้น
ก็อยากฝากน้องๆที่กำลังเตรียมตัวจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยว่า เราเลือกสิ่งที่ชอบและเป็นตัวเองแหละดีแล้ว แต่อย่าลืมคิดถึงอนาคตด้วย พี่อยากฝากไว้ว่า เรียนอะไรก็ได้ที่ไม่ตกงาน เพราะชีวิตตกงานไม่สนุกเลยคะ (เพราะพี่เคยตกงานมาแล้วเครียดสุดๆ)
หาข้อมูลของคณะที่เราจะเรียนว่าจบมาทำงานอะไร หาข้อมูลสายงานที่อยากทำ อย่าตามเพื่อน เพราะเพื่อนกับเราคนละคน ที่สำคัญอย่าหลอกตัวเอง
สุดท้าย สู้ๆนะคะ
ปล.น้องปลายด้วยสู้ๆนะ ตามหาตัวเองให้เจอ
ปล.2 ฝากถึงศิษย์เก่าทั้งหลาย กลับไปทำการบ้านหาตัวเองให้เจอนะคับ
พี่จ๋าเชียร์อยู่ ❤️❤️❤️
กว่าจะค้นหาตัวเองเจอ...ก็ต้องอาศัยความผิดพลาดเป็นตัวชี้นำ
สวัสดีคะ ... ขออนุญาตแทนตัวเองว่าพี่ละกันนะ (เพราะว่าพี่จะ30ละ 😭) ที่มาของกระทู้นี้ สืบเนื่องมาจากน้องสาวที่เป็นลูกพี่ลูกน้องอยู่ในช่วงตามหาตัวเอง เพราะอีกไม่นานก็จะต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว อาจจะอยู่ในช่วงเวลาที่สับสนว่า เอ๊ะเราจะไปทางไหนดี เรียนคณะที่เราชอบ รึเรียนคณะที่พ่อแม่อยากให้เรียนดี รึเรียนวิชาชีพที่ไม่ตกงาน
ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่าครั้งหนึ่งพี่ก็เคยเป็นเด็กผู้หญิงธรรมดาที่ตามหาความเป็นตัวเอง ย้อนเวลากลับไปเมื่อ 10 ปีที่แล้ว ก็สับสนกับตัวเองและคิดง่ายๆว่า ฉันจะเรียนคณิตศาสตร์เพราะชอบคณิตศาสตร์ และเกลียดภาษาอังกฤษ จึงตัดสินใจเรียนคณะวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี สาขา คณิตศาสตร์ประยุกต์ ที่มหาวิทยาลัยรัฐบาลชื่อดังแห่งหนึ่ง ตอนสอบเข้าไม่ยากเท่าไหร่ และมั่นใจว่าตัวเองต้องประสบความสำเร็จในสิ่งที่ชอบอย่างแน่นอน
ตอนนั้นพี่ลังเลใจระหว่าง คณิตศาสตร์กับวิศวกรรมศาสตร์ เพราะเป็นศาสตร์ที่ใช้ตัวเลข
บัญชี การเงิน ตัดทิ้ง ไม่ชอบ ไม่อยากเรียน
ยื่นคะแนน admission ไปทั้งสองคณะ แต่ติดอันดับ1ที่เลือก จึงไม่ได้เรียนวิศวะ
แม่พี่เตือนแล้วเตือนอีกว่า มันยากนะ จบมางานน้อยด้วย
พี่ไม่แคร์ที่แม่พูดเท่าไหร่ พี่คิดง่ายๆว่า พี่จบจากมหาวิทยาลัยดัง งานคงหาไม่ยาก แถมจบคณิตศาสตร์ ใครๆก็คงอยากรับเข้าทำงาน
ตลอด 4 ปีในรั้วมหาวิทยาลัย เต็มไปด้วยความเครียดในวิชาเรียนคะ มันยากกว่าที่คิดไว้ เราเรียนทุกอย่างที่มีรากฐานความเป็นคณิตศาสตร์ แถมยังต้องเรียนวิชาโท วิทยาการคอมพิวเตอร์อีก 8 เล่ม อ่อแถมพี่เรียนต้องแคลคูลัส 4 ตัว (แบบโคตรพ่อโคตรแม่แคล) อินทิเกรต ดิฟทุกอย่างที่ขวางหน้า และอื่นๆอีกมากมาย
ที่เจ็บใจไปกว่านั้น 80% ของเนื้อหาเป็นภาษาอังกฤษคะ (เกลียดอะไรเจออันนั้น)
สุดท้ายก็พยายามจนเรียนจบ 4 ปี
ถึงเวลาที่ออกมาเจอโลกความจริงสักที คำที่แม่เตือนเริ่มปรากฏขึ้น งานหายากจริง ยิ่งงานตรงสายยิ่งยาก เพื่อนๆหลายคนไม่อยากตกงานไปทำงานอาชีพ ครู ติวเตอร์ พี่เองก็เช่นกัน
ไปเป็นครูที่ต่างอำเภอในจังหวัดบ้านเกิด (โคราช) ได้ 1 ปี กับเงินเดือนน้อยแสนน้อย (น้ำตาไหลแรงมาก เรียนแทบตายเงินเดือนน้อยกว่าแม่ส่งให้ใช้อีก)
สุดท้ายก็เปิดใจคุยกับพ่อแม่แบบตรงไปตรงมาว่าพี่อ่ะไม่ชอบอาชีพครู เพราะเราไม่ชอบการสอน ไม่สามารถเป็นตัวอย่างที่ดีให้เด็กๆได้ (ต้องยอมรับว่า คนที่จะประกอบอาชีพนี้ต้องเป็นตัวอย่างที่ดีให้ลูกศิษย์ทั้งหน้าฉากและหลังฉาก หรือพูดง่ายๆว่าต้องดีตลอดเวลา เพราะนอกจากลูกศิษย์ที่เคารพเราแล้วยังมีผู้ปกครองที่มองเราด้วย) สุดท้ายเลยตัดสินใจกลับมากรุงเทพเพื่อเรียนปริญญาตรีใบที่ 2 เป็นใบเบิกทางสายงานใหม่
คราวนี้เชื่อแม่ เรียนคณะบัญชีและการเงิน ที่มหาวิทยาลัยเปิดชื่อดังแห่ง เป็นภาคพิเศษเรียนตอนเย็น ตอนนั้นทำงานด้วยเรียนด้วย (เป็นครูสอน ติว ที่กวดวิชาเตรียมทหารแห่งหนึ่ง) เหนื่อยโคตรๆ ทำงานตั้งแต่ 8 โมงเช้า ไปเรียน 6 โมงถึง 3 ทุ่ม (ชั่งเป็นเวลาที่เหนื่อยที่สุด กลางวันยืนสอนนักเรียน ตอนเย็นเป็นนักศึกษานั่งเรียน เคยยืนร้องไห้ที่ป้ายรถเมล์ ทำไมต้องเรียนใหม่ด้วย ทำไมไม่เชื่อแม่ว่ะ) สุดท้ายพี่ใช้เวลาเรียน 1 ปี 6 เดือน
ต้องยอมรับเลยว่า ศาสตร์ทางด้านบัญชีไม่ยากเท่าคณิตศาสตร์ที่เคยเรียนมา เพราะเป็นเนื้อหาที่จับต้องได้จริง และประกอบกับเคยเรียนปริญญาตรีมาแล้ว ใบที่สองจึงมีเทคนิคการอ่านหนังสือ คล้ายๆกับเราเคยมีความผิดพลาดด้านไหนก็จัดการด้านนั้น จึงจบด้วยเกรดค่อนข้างดี
เริ่มงานสายบัญชีการเงิน ที่บริษัทดังแห่งหนึ่ง ก็ยังรู้สึกว่าไม่ค่อยเหมาะกับตัวเองเท่าไหร่ หรืออาจจะเป็นเพราะบรรยากาศการทำงานด้วยทำงานได้ 1 ปีก็เปลี่ยนงานเป็นสายแบงค์ และปัจจุบันพี่เป็นพนักงานบัญชีที่ Foreign bank แห่งหนึ่ง คราวนี้ชีวิตค่อนข้าง Happy มากด้วยสังคมของที่ทำงานบวกกับเนื้องานที่รับผิดชอบ และรู้สึกว่าตัวเองเหมาะกับสายงานนี้ อ่อที่สำคัญเงินเดือนที่พี่พอใจ จึงเป็นชีวิตที่ลงตัว
กว่าพี่จะหาตัวเองเจอ พี่เจ็บมาเยอะ เสียเวลาเสียเงิน ถ้าคิดอย่างมีสติชีวิตคงไปได้ไกลกว่านี้
ส่วนเพื่อนที่จบมาพร้อมกัน ก็หลากหลายอาชีพ เป็นทั้งครู ติวเตอร์อิสระ พนักงานออฟฟิศ ส่วนใหญ่ก็เรียนต่อให้สายงานกว้างขึ้น
ก็อยากฝากน้องๆที่กำลังเตรียมตัวจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยว่า เราเลือกสิ่งที่ชอบและเป็นตัวเองแหละดีแล้ว แต่อย่าลืมคิดถึงอนาคตด้วย พี่อยากฝากไว้ว่า เรียนอะไรก็ได้ที่ไม่ตกงาน เพราะชีวิตตกงานไม่สนุกเลยคะ (เพราะพี่เคยตกงานมาแล้วเครียดสุดๆ)
หาข้อมูลของคณะที่เราจะเรียนว่าจบมาทำงานอะไร หาข้อมูลสายงานที่อยากทำ อย่าตามเพื่อน เพราะเพื่อนกับเราคนละคน ที่สำคัญอย่าหลอกตัวเอง
สุดท้าย สู้ๆนะคะ
ปล.น้องปลายด้วยสู้ๆนะ ตามหาตัวเองให้เจอ
ปล.2 ฝากถึงศิษย์เก่าทั้งหลาย กลับไปทำการบ้านหาตัวเองให้เจอนะคับ
พี่จ๋าเชียร์อยู่ ❤️❤️❤️