อาจจะยาวกน่อยนะคะเพราะน่าจะเกิดตั้งแต่ตอนเด็กๆ... คือตั้งแต่จำความได้ชีวิตเราเหมือนจะอยู่ในกรอบตลอด พ่อจะดุและชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับลูกคนอื่น โดยเฉพาะเรื่องการเรียน ประถมสอบได้ไม่เคยต่ำกว่าที่3ก็โดนว่าๆ.
พอมาม.ต้น ด้วยความเก็บกดหลายๆอย่างเราเริ่มเกเรแต่ไม่เสียการเรียน เกรดเฉลี่ย3.5+ตลอด เราเรียนเอกชนใว้ผมยาวได้ แต่วันนั้นพ่อเรามากระชากตบตีเราหน้าโรงเรียนเพื่อให้ตัดผม ต่ออาย+เสียใจ มันหลายๆเรื่องมากไม่อยากจะเล่ารายละเอียดเยอะ จนเริ่มรู้สึกเกลียดพ่อและอยากฆ่าตัวตายและทำร้ายตัวเองตั้งแต่นั้นมา เพราะแม่จะห้ามพ่อไม่ได้เราถูกเลี้ยงมาโดยคำสั่งตลอด จนโตขึ้นเรื่อยๆเริ่มมีแฟนแบบใสๆไม่มีอะไรกันนะคะมากสุดแค่จับมือ มีเพื่อนบ้านรุ่นเดียวกันเป็นเพื่อนเราไปฟ้องพ่อเรา เรานี่โดนกะทืบหนักมากๆจนแม่ต้องลางานกลับมา เรากรีดข้อมือโดยมีดโกนอันใหม่เอี่ยม กรีดจนเนื้อเปิดและกินยาทุกเม็ดที่มีในบ้าน50เม็ด+ แต่แมร้งไม่เป็นไรเลยเราตัดสินใจหนีออกจากบ้าน เลิกเรียนไปเลย ตอนเด็กมีอะไรเครียดปรึกษาพ่อแม่ไม่ได้เลยคะโดนด่า จากนั้นโตขึ้นเรื่อยๆ แม่ไปดูดวงบอกให้ปล่อยเราอยากทำไรทำ แม่ปล่อยจริงคะ คุยกับแม่ได้ทุกเรื่องแบบสบายใจไม่โดนตีกรอบ.เรากลับมาเรียนให้จบ
#กลับมาที่ปัจจุบัน เรื่องครอบครัวจบแล้ว มาตอนนี้เรามีลูก1คน อาการเราเป็นแบบเครียดวิตกตลอดเวลาแม้กระทั่งเรื่องคนอื่น เรื่องแค่แบบของกินหายเราจะเครียดและโมโหมากๆ แฟนเราเคยนอกใจ แต่ปัจจุบันไม่มีเราก็จะระแวงตลอดเวลาจนไมเกรนขึ้น เราคิดเล็กคิดน้อยคิดจนเครียด นอนไม่หลับ และจะกลัวกับสิ่งที่ยังมาไม่ถึง กลัวมากๆและไม่กล้าเผชิญกับปัญหา ทั่งที่แต่ก่อนเราใส่เต็มที่ เครียดที่ว่ากลัวคนอื่นจะคิดกับเรายังไง เวลาโกรธจะโมโหร้ายเลยคะ เหมือนชีวิตจะมีแต่เครื่องเครียดทั้งที่ไม่ควรจะเครียดปล่อยวางก็แล้วแต่อาการมันเป็นไปเอง ควรพบจิตแพทย์มั้ยคะเราเข้าข่ายบ้าหรือเปล่าคะ
ปล.เราไม่สามารถระบายกับใครได้คะปกติตัวคนเดียวเพราะมีลูกมาอยู่กับแฟนเพื่อนก็ห่างหายไปหมด กับครอบครัวสามีก็ไม่สนิทเพราะเรากลายเป็นคนอยู่คนเดียวไม่สุงสิงใครเลยค่ะ
อาการแบบนี้คืออะไรคะ ควรพบจิตแพทย์ไหมคะ?
พอมาม.ต้น ด้วยความเก็บกดหลายๆอย่างเราเริ่มเกเรแต่ไม่เสียการเรียน เกรดเฉลี่ย3.5+ตลอด เราเรียนเอกชนใว้ผมยาวได้ แต่วันนั้นพ่อเรามากระชากตบตีเราหน้าโรงเรียนเพื่อให้ตัดผม ต่ออาย+เสียใจ มันหลายๆเรื่องมากไม่อยากจะเล่ารายละเอียดเยอะ จนเริ่มรู้สึกเกลียดพ่อและอยากฆ่าตัวตายและทำร้ายตัวเองตั้งแต่นั้นมา เพราะแม่จะห้ามพ่อไม่ได้เราถูกเลี้ยงมาโดยคำสั่งตลอด จนโตขึ้นเรื่อยๆเริ่มมีแฟนแบบใสๆไม่มีอะไรกันนะคะมากสุดแค่จับมือ มีเพื่อนบ้านรุ่นเดียวกันเป็นเพื่อนเราไปฟ้องพ่อเรา เรานี่โดนกะทืบหนักมากๆจนแม่ต้องลางานกลับมา เรากรีดข้อมือโดยมีดโกนอันใหม่เอี่ยม กรีดจนเนื้อเปิดและกินยาทุกเม็ดที่มีในบ้าน50เม็ด+ แต่แมร้งไม่เป็นไรเลยเราตัดสินใจหนีออกจากบ้าน เลิกเรียนไปเลย ตอนเด็กมีอะไรเครียดปรึกษาพ่อแม่ไม่ได้เลยคะโดนด่า จากนั้นโตขึ้นเรื่อยๆ แม่ไปดูดวงบอกให้ปล่อยเราอยากทำไรทำ แม่ปล่อยจริงคะ คุยกับแม่ได้ทุกเรื่องแบบสบายใจไม่โดนตีกรอบ.เรากลับมาเรียนให้จบ
#กลับมาที่ปัจจุบัน เรื่องครอบครัวจบแล้ว มาตอนนี้เรามีลูก1คน อาการเราเป็นแบบเครียดวิตกตลอดเวลาแม้กระทั่งเรื่องคนอื่น เรื่องแค่แบบของกินหายเราจะเครียดและโมโหมากๆ แฟนเราเคยนอกใจ แต่ปัจจุบันไม่มีเราก็จะระแวงตลอดเวลาจนไมเกรนขึ้น เราคิดเล็กคิดน้อยคิดจนเครียด นอนไม่หลับ และจะกลัวกับสิ่งที่ยังมาไม่ถึง กลัวมากๆและไม่กล้าเผชิญกับปัญหา ทั่งที่แต่ก่อนเราใส่เต็มที่ เครียดที่ว่ากลัวคนอื่นจะคิดกับเรายังไง เวลาโกรธจะโมโหร้ายเลยคะ เหมือนชีวิตจะมีแต่เครื่องเครียดทั้งที่ไม่ควรจะเครียดปล่อยวางก็แล้วแต่อาการมันเป็นไปเอง ควรพบจิตแพทย์มั้ยคะเราเข้าข่ายบ้าหรือเปล่าคะ
ปล.เราไม่สามารถระบายกับใครได้คะปกติตัวคนเดียวเพราะมีลูกมาอยู่กับแฟนเพื่อนก็ห่างหายไปหมด กับครอบครัวสามีก็ไม่สนิทเพราะเรากลายเป็นคนอยู่คนเดียวไม่สุงสิงใครเลยค่ะ