พูดตรงๆนะคะเราคิดจะฆ่าตัวตายไม่รู้กี่รอบเพราะพ่อแม่ ปากบอกว่ารักแต่การกระทำมันตรงกันข้าม เราขอเล่าสิ่งที่เกิดขึนกับเราเองละกัน
ครอบครัวเรามีกันห้าคน พ่อ แม่ พี่ชายคนโต พี่ชายคนกลาง และเราน้องสาวคนสุดท้อง
เอาง่ายๆนะค่ะแค่นี้ก็ลำเอียงแล้วเพราะเราเป็นครอบครัวคนจีน ผู้ชายเท่านั้นที่เค้าต้องการ....
คุณพ่อสนิทกับพี่ชายคนโตเพราะพี่ชายคนโตชอบอะไรๆเหมือนกับคุณพ่อ คุณพ่อเลยสนับสนุนเติมที่เช่น การถ่ายรูป กล้องแพงแค่ไหนซื้อให้หมด
คุณแม่สนิทกับพี่ชายคนกลางเพราะเค้าเป็นคนน่ารักขวัณใจประชาชน
ส่วนเรา...ก็ต้องดูแลตัวเอง
รู้นะค่ะว่าตัวเราชอบสร้างปัญหาให้แต่ส่วนตัวคิดว่ามันเป็นปัญหาที่เราไม่ผิดเลย คือคุณพ่อเราบอกเราว่าถ้าจะไปเที่ยวกับเพื่อนหรือ
ซ้อมกี่ฬาให้บอกล่วงหน้าพ่อจะได้จัดคนขับรถถูก พอพ่อพูดมาเราก็ทำตาม เมื่อไม่นานมานี้เราก็ได้บอกพ่อล่วงหน้าห้าวันว่า"เดี่ยวหนูจะไปเที่ยวกับเพื่อนนะคะ" พอคืนก่อนที่จะไปเที่ยวเราก็ได้เตือนคุณพ่อว่า"วันพรุ่งนี้หนูไปเที่ยวนะ" พอเราพูดเสร็จเท่านั้นละ พ่อก็ขึ้นเสียงเลยว่า "ทำไมถึงไม่บอกล่วงหน้า รู้ไหมว่าวันๆพ่อไม่ต้องทำอะไรเลย ต้องมาจัดคนขับรถให้ลูกสาว วันพรุ่งนี้พี่เธอก็ไปเที่ยวเหมือนกัน" (ทั้งๆพี่เราพึ่งบอกพ่อเมื่อเช้า) เราก็บอกกลับไปเลยว่า "หนูบอกไปแล้วนะ" พ่อเราก็ถอนหายใจใส่หัว ทำอย่างว่าเราผิด มันหน้าน้อยใจไหมละ พี่เราบอกเมื่อเช้า พ่อไม่ด่าและบอกเลยว่าเดี่ยวเอาคนขับรถคนนี้ไปแต่กับเราบอกล่วงหน้าอย่างที่พ่อเคยบอกแต่เรากับผิดสะงั้น (นี้เป็นแค่สิ่งเล็กๆที่เกิดขึ้นกับเราและพ่อ)
มาทางแม่บ้าง คือเราเป็นนักกีฬาโรงเรียนแล้วเวลาเราแข่งหรือซ้อมเราจะเป็นคนที่ทำเต็มที่จนเจ็บตัวบ่อย บ่อยจนแม่เราพูดอย่างนี้ "นี้เจ็บไปหมดแล้วถ้าเล่นกีฬาแล้วไม่ได้ช่วยอะไรก้ไม่เล่นต้องเล่น ทุกวันนี้หนูซ้อมจนถึงเย็นพอกลับมาบ้านก็ต้องมานั้งทำการบ้านจนถึงดึงเลิกเล่นเหอะ เวลาจะไปหาหมอก็ต้องลำบากฉันแล้วก็เสียตังอีก" (เราขออถิบายก่อน เราเป็นนักกีฬาโรงเรียนได้ไปแข่งถึงเมืองนอกเราได้เกรดเฉลี่ย 3.6 แล้วเวลาได้การบ้านมาเราจะทำเลย เราพูดได้เลยว่าเราไม่เคยทำการบ้านจนถึงดึก ยอมรับว่านอนดึกแต่ที่เรานอนดึกเพราะเราดู Youtube ) เราก็เลยตอบแม่โดยใช้น้ำเสียงโกรธไปว่า "ถ้าจะห่วงไปห่วงลูกรักของแม่ดีกว่าไหม อย่าให้พูดนะว่าหนูหมายความว่าอะไรเราก็รู้ๆกันอยู่" (คือพี่ชายคนกลางเราอะนางเป็นคนเรียนไม่เก่ง ขนาดที่ว่าซ้ำชั้น) พอเราพูดจบ แม่ก็ปกป้องลูกรักของตนว่า "แต่เค้าก็ไม่ได้อ่อนไปสะทุกเรื่อง อย่าพูดอย่างนี้อีกนะแม่ไม่ชอบ" ก็คือเราต้องพูดชมพี่ชายคนกลางเรางั้นเหรอแม่ถึงจะชอบ
บอกว่าสองอย่างนี้คือสิ่งที่เกิดกับเรา (เบาที่สุด) เราไม่อยากบอกอันที่แรงเพราะมันแรงขนาดที่ว่า เราพูดไปว่า "หนูเป็นภาระมากเลยใช่ไหมหนูขอโทษที่ไม่เคยทำให้พ่อแม่ภูมิใจ ถ้าชาติหน้ามีจริงขอให้พ่อกับแม่มีครอบครัวที่สวยงาม หนูขอบคุณที่เลี้ยงหนูมา ถ้าไม่มีหนูสักคนพ่อกับแม่ก็คงมีความสุขมากว่านี้"
เราอยากจะบอกทุกคนที่อยากถามพ่อแม่ว่าทำไมพ่อแม่ถึงรักลูกไม่เท่ากัน เราอยากจะบอกว่าไม่ต้องถามให้เสียเวลา เราจะเปรียบเทียบให้ดู "ถ้าจะถามว่าข้าวผัดร้านนี้อร่อยไหม ให้ถามคนกิน เพราะจะมีคนขายที่ไหนบอกว่าข้าวผัดร้านของตัวเองว่าไม่อร่อย พ่อแม่ก็เหมือนกันอย่าถามว่ารักลูกเท่ากันไหม จะมีพ่อแม่ที่ไหนจะบอกว่ารักไม่เท่ากัน ให้ไปถามลูก นั่นแหละคำตอบที่ดีที่สุด"
เราไม่รู้ว่าเราทนได้ไงแต่เหมือนว่าเราชินแล้วเพราะไม่มีวันไหนที่เราจะไม่ทะเลาะกับพ่อแม่
ถ้าใครมีปัญหาเหมือนๆกันก็แสดงตัวออกได้นะ คนหัวอกเดี่ยวกันหน้าจะช่วยกันได้
ขอบคุณที่อ่านจบนะคะ
ทำไมพ่อแม่ถึงรักลูกไม่เท่ากัน ปากบอกว่ารักแต่การกระทำมันไม่ใช่
ครอบครัวเรามีกันห้าคน พ่อ แม่ พี่ชายคนโต พี่ชายคนกลาง และเราน้องสาวคนสุดท้อง
เอาง่ายๆนะค่ะแค่นี้ก็ลำเอียงแล้วเพราะเราเป็นครอบครัวคนจีน ผู้ชายเท่านั้นที่เค้าต้องการ....
คุณพ่อสนิทกับพี่ชายคนโตเพราะพี่ชายคนโตชอบอะไรๆเหมือนกับคุณพ่อ คุณพ่อเลยสนับสนุนเติมที่เช่น การถ่ายรูป กล้องแพงแค่ไหนซื้อให้หมด
คุณแม่สนิทกับพี่ชายคนกลางเพราะเค้าเป็นคนน่ารักขวัณใจประชาชน
ส่วนเรา...ก็ต้องดูแลตัวเอง
รู้นะค่ะว่าตัวเราชอบสร้างปัญหาให้แต่ส่วนตัวคิดว่ามันเป็นปัญหาที่เราไม่ผิดเลย คือคุณพ่อเราบอกเราว่าถ้าจะไปเที่ยวกับเพื่อนหรือ
ซ้อมกี่ฬาให้บอกล่วงหน้าพ่อจะได้จัดคนขับรถถูก พอพ่อพูดมาเราก็ทำตาม เมื่อไม่นานมานี้เราก็ได้บอกพ่อล่วงหน้าห้าวันว่า"เดี่ยวหนูจะไปเที่ยวกับเพื่อนนะคะ" พอคืนก่อนที่จะไปเที่ยวเราก็ได้เตือนคุณพ่อว่า"วันพรุ่งนี้หนูไปเที่ยวนะ" พอเราพูดเสร็จเท่านั้นละ พ่อก็ขึ้นเสียงเลยว่า "ทำไมถึงไม่บอกล่วงหน้า รู้ไหมว่าวันๆพ่อไม่ต้องทำอะไรเลย ต้องมาจัดคนขับรถให้ลูกสาว วันพรุ่งนี้พี่เธอก็ไปเที่ยวเหมือนกัน" (ทั้งๆพี่เราพึ่งบอกพ่อเมื่อเช้า) เราก็บอกกลับไปเลยว่า "หนูบอกไปแล้วนะ" พ่อเราก็ถอนหายใจใส่หัว ทำอย่างว่าเราผิด มันหน้าน้อยใจไหมละ พี่เราบอกเมื่อเช้า พ่อไม่ด่าและบอกเลยว่าเดี่ยวเอาคนขับรถคนนี้ไปแต่กับเราบอกล่วงหน้าอย่างที่พ่อเคยบอกแต่เรากับผิดสะงั้น (นี้เป็นแค่สิ่งเล็กๆที่เกิดขึ้นกับเราและพ่อ)
มาทางแม่บ้าง คือเราเป็นนักกีฬาโรงเรียนแล้วเวลาเราแข่งหรือซ้อมเราจะเป็นคนที่ทำเต็มที่จนเจ็บตัวบ่อย บ่อยจนแม่เราพูดอย่างนี้ "นี้เจ็บไปหมดแล้วถ้าเล่นกีฬาแล้วไม่ได้ช่วยอะไรก้ไม่เล่นต้องเล่น ทุกวันนี้หนูซ้อมจนถึงเย็นพอกลับมาบ้านก็ต้องมานั้งทำการบ้านจนถึงดึงเลิกเล่นเหอะ เวลาจะไปหาหมอก็ต้องลำบากฉันแล้วก็เสียตังอีก" (เราขออถิบายก่อน เราเป็นนักกีฬาโรงเรียนได้ไปแข่งถึงเมืองนอกเราได้เกรดเฉลี่ย 3.6 แล้วเวลาได้การบ้านมาเราจะทำเลย เราพูดได้เลยว่าเราไม่เคยทำการบ้านจนถึงดึก ยอมรับว่านอนดึกแต่ที่เรานอนดึกเพราะเราดู Youtube ) เราก็เลยตอบแม่โดยใช้น้ำเสียงโกรธไปว่า "ถ้าจะห่วงไปห่วงลูกรักของแม่ดีกว่าไหม อย่าให้พูดนะว่าหนูหมายความว่าอะไรเราก็รู้ๆกันอยู่" (คือพี่ชายคนกลางเราอะนางเป็นคนเรียนไม่เก่ง ขนาดที่ว่าซ้ำชั้น) พอเราพูดจบ แม่ก็ปกป้องลูกรักของตนว่า "แต่เค้าก็ไม่ได้อ่อนไปสะทุกเรื่อง อย่าพูดอย่างนี้อีกนะแม่ไม่ชอบ" ก็คือเราต้องพูดชมพี่ชายคนกลางเรางั้นเหรอแม่ถึงจะชอบ
บอกว่าสองอย่างนี้คือสิ่งที่เกิดกับเรา (เบาที่สุด) เราไม่อยากบอกอันที่แรงเพราะมันแรงขนาดที่ว่า เราพูดไปว่า "หนูเป็นภาระมากเลยใช่ไหมหนูขอโทษที่ไม่เคยทำให้พ่อแม่ภูมิใจ ถ้าชาติหน้ามีจริงขอให้พ่อกับแม่มีครอบครัวที่สวยงาม หนูขอบคุณที่เลี้ยงหนูมา ถ้าไม่มีหนูสักคนพ่อกับแม่ก็คงมีความสุขมากว่านี้"
เราอยากจะบอกทุกคนที่อยากถามพ่อแม่ว่าทำไมพ่อแม่ถึงรักลูกไม่เท่ากัน เราอยากจะบอกว่าไม่ต้องถามให้เสียเวลา เราจะเปรียบเทียบให้ดู "ถ้าจะถามว่าข้าวผัดร้านนี้อร่อยไหม ให้ถามคนกิน เพราะจะมีคนขายที่ไหนบอกว่าข้าวผัดร้านของตัวเองว่าไม่อร่อย พ่อแม่ก็เหมือนกันอย่าถามว่ารักลูกเท่ากันไหม จะมีพ่อแม่ที่ไหนจะบอกว่ารักไม่เท่ากัน ให้ไปถามลูก นั่นแหละคำตอบที่ดีที่สุด"
เราไม่รู้ว่าเราทนได้ไงแต่เหมือนว่าเราชินแล้วเพราะไม่มีวันไหนที่เราจะไม่ทะเลาะกับพ่อแม่
ถ้าใครมีปัญหาเหมือนๆกันก็แสดงตัวออกได้นะ คนหัวอกเดี่ยวกันหน้าจะช่วยกันได้
ขอบคุณที่อ่านจบนะคะ