อำลาแอตแลนติก

“มหาสมุทรที่กว้างใหญ่ ที่มีขนาดพื้นที่ติดกับหลายประเทศ พื้นน้ำทะเลเหยียดยาวสุดลูกหูลูกตา เสียงคลื่นที่กระทบชายฝั่งเสียงดังเสมือนเสียลมที่กระทบลงบนหัวใจอยู่ตลอดเวลา ที่นี้คือ ชายฝั่งมหาสมุทรแอตแลนติก ในสหราชอาราจักร"

17 กันยายน 2550 จอนเด็กหนุ่มวัย 18 ปีที่พึ่งเดินทางมาเที่ยวที่ชายฝั่งของมหาสมุทรนี้เป็นครั้งแรก จอน เป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัย Cambridge ในคณะสาขาวารสารศาสตร์ จอนนั้นมีฐานะทางบ้านค่อนข้างที่จะยากจน แต่จอนเป็นเด็กหนุ่มที่มีความขยัน มานะ อดทน ไม่ยอมแพ้ต่ออุปสรรคใดๆที่เข้ามา ในช่วงชีวิตของจอนเจอแต่ คำว่า  “ผิดหวัง”  ครั้งแล้วครั้งเล่า โดยเฉพาะในเรื่อง หัวใจ จอนเดินทางหาแรงบันดาลใจ เพื่อจะตามหาความฝันคือการได้ เขียนหนังสือ

เพราะฐานะทางบ้านยากจน จอน จึงตัดสินใจสมัครเป็นพนักงานดูแลชายฝั่งมหาสมุทรแอตแลนติกเพื่อที่จะหาเงินและ ที่สำคัญจอนคิดที่จะหา แรงบันดาลใจ จาก “แอตแลนติก” ในทุกๆวัน จอน เหมือนทำงานแบบไร้จุดมุ่งหมาย มองไปข้างหน้าก็เป็นทะเลที่ใหญ่เกินว่าจะเข้าใจ มองรอบๆข้างก็มีแต่นักท่องเที่ยวที่มากจนดูยุ่งเหยิงเต็มไปหมด

จอน แอบหลงรักผู้หญิงคนหนึ่งที่ชื่อ “ไอริส” ไอริสเดินทางมาเที่ยวที่ชายฝั่งแอนแลนติก ทันใดที่จอนมองไอริส เธอสวย โดยเฉพาะเวลาที่เธอยิ้ม
เพราะรอยยิ้ม เพราะแววตา จอนจึงพบแรงบันดาลใจในการเขียนหนังสือ ในทุกๆวันที่จอนเห็นเธอ จอนเก็บทุกการกระทำ แล้วแปลงลงมาเป็นตัวอักษรแล้วค่อยๆเขียนออกมาจากความรู้สึก จากมหาสมุทรที่กว้างใหญ่ไร้จุดหมายกลับกลายเป็นมหาสมุทรที่มีแต่ความสุข น้ำทะเลที่แสนจะน่ากลัวมันกลายเป็นน้ำทะเลที่ใสสะอาด สายลมที่แรงจนน่ากลัวกลายเป็นสายลมที่มาพร้อมกับความหอมหวาน

ในทุกๆวันที่ ไอริส จะออกมาเดินเล่นที่หาดในตอนเย็น จอนใช้เวลาช่วงนี้ในการแอบมองไอริสอยู่ห่างๆ และทำเหมือนเดิมทุกวัน คือการบันทึกภาพเป็นความทรงจำและแปลความรู้สึกออกมาเป็นตัวอักษรลงในหนังสือของจอน

จอนตัดสินใจที่จะเข้าไปทำความรู้จักกับเธอ เช้าวันรุ่นขึ้น “ด้วยความมั่นใจที่เต็มเปี่ยม ด้วยสายตาที่มุ่งมั่น ด้วยความรู้สึกที่มีทั้งหมด” จอนเดินไปแล้วทำความรู้จักกับไอริสดังใจที่หวังไว้ ในความรู้สึกเหมือนตกอยู่ในภวังค์ที่ไร้การทรงตัว

เวลาผ่านไป 10 ปี ในแต่ละปีไอริสจะมาเที่ยวที่แอตแลนติก 2  ครั้งและทุกครั้งที่มา ไอริสมาที่แอนแลนติก ในเดือนกันยายนและธันวาคมของทุกปี  ไอริสมีจุดมุ่งหมายในการมาที่แอนแลนติก คือการได้มาหา จอน ความสัมพัมธ์ที่กำลังไปได้สวย และจอนที่สามาถสร้างตัวเองกับการทำงานในตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ความตั้งใจของจอนเริ่มมากขึ้นเรื่อยเรื่อย

ในปีที่ 11 กับการเตรียมความพร้อมของจอน เป็นการตัดสินใจครั้งใหญ่สุดของชีวิต หนังสือของจอนที่เขียนเรื่องราวของไอริสใกล้จบลง เหลือแค่ 20  หน้าสุดท้ายที่จอนตั้งใจจะเขียนเป็นเรื่องราวของชีวิตหลังแต่งงาน มันเป็นหนังสือที่ประเมินค่าไม่ได้ มันคือหนังสือที่เต็มไปด้วยความหมายและความรู้สึกของผู้ชายที่ชื่อว่า จอน

เริ่มเข้าเดือน กันยายน จอนได้เตรียมดอกไม้แหละแหวน ในวันที่ 18 กันยายน จะเป็นวันที่ไอริสเดือนทางมาถึง แอแลนติก แต่วันนั้นกลับกลายเป็นวันที่เงียบเหงา จอนแปลกใจทำไมไอริสยังไม่มา ผ่านไปวันแล้ววันเล่า จอนคิดว่า ไอริส จะต้องมาในเดือนธันวาคม พอถึงเข้าเดือนธันวาคม ทุกสิ่งก็เปลี่ยนไป

ระยะเวลาผ่านไปกับหัวใจที่มีจุดหมาย คือ ไอริส จอนเฝ้ารอ รอ รอ รอ แล้วก็รอ โดยไม่รู้เลยว่าไอริสจะกลับมายังแอนแลนติกอีกหรือไม่ หนังสือ 20 หน้าสุดท้ายถ้าไม่มีไอริส มันก็คงจะเป็นหนังสือที่เขียนไม่จบ

ในทุกทุกวัน จอนเฝ้ามองมหาสมุทรแอนแลนติกในความรู้สึกนึกคิด ไม่มีไอริส ไม่มีแล้วแอตแลนติกที่เคยสวยงามเหมือนก่อน สุดท้ายหนังสือเล่มนี้ก็เป็นหนังสือที่เขียนไม่จบกลายเป็นหนังสือที่ขาดความหมาย

ในทุกวันนี้คุณเลือกที่จะมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร
บางคนเลือกที่จะอยู่กับคนที่รักเรา
บางคนเลือกที่จะอยู่กับคนที่เรารัก
แต่ จอน เลือกที่จะอยู่กับความรู้สึกที่มี “ไอริส” ตลอดกาล
ไม่มีแล้วแอนแลตติกในความรู้สึกเก่า
แต่เป็นแอตแลนติกในความรู้สึกใหม่ ที่มีแต่ ไอริส ในความทรงจำ
อำลาแอนแลนติก 4/11/2559