เราเป็นนักศึกษาคนนึงในมหาวิทยาลัย แน่นอนเราเข้ามาเรียน เพื่อรับความรู้เพื่อนำความรู้ไปต่อยอดในการประกอบอาชีพ... กระทู้นี้ไม่ใช่ในเชิงคำถาม แค่อยากระบายและอยากได้ความเห็นแปลกๆในสังคมผู้ใหญ่
คือเราอัดอั้นตันใจ นั่งคุยกะเพื่อนถึงความเท่าเทียม และสิ่งที่ควรจะเป็น เรียนที่นี่เราไม่มีความสุขเลย เราอยากซิ่ว อีกปีสองปีก็ใกล้จะจบแล้ว คิดไปมาสงสารพ่อแม่ และความมานะที่ฝ่าฟันมาจนถึงตอนนี้ ที่นี่พอๆกะการเลี้ยงยา สกัดดาวรุ่งที่ไม่เอาไหน จะเห็นดีเห็นงามดันเด็กที่ใช้งานง่าย(แม้เกรดจะร่อแร่ๆกะการรีไทน์ก็ตาม คาดว่าจะอยู่ถึง7ปี ปกติเรียน4ปี) เพื่อนเราเคยไปแข่งทักษะให้เขา รอบแรกผลงานดี นาย ก เข้ามาชมชอบ อีกวันตกรอบ นาย ก บอกว่าไม่เอาไหน แม้แต่เด็กเก่งๆเขาก็เคยใช้งานพอหมดประโยชน์ แรกๆก็โอเค หลังๆพอขัดตาทัพเขาก็ไม่สนใจ นาย ก เลยไปหาเด็กกลุ่มอื่นๆที่สามารถใช้งานได้ แล้วบอกว่า ผมจะช่วยพวกคุณ (เพราะเด็กพวกนี้ ติดเอฟวิชาเขา) เพื่อนกลุ่มนี้เคยถามจะเอาตัวเรามาช่วย นาย ก บอก กะเพื่อนกลุ่มนั้นว่าเราไม่เก่ง เรามาได้ยินทีหลังก็ไม่ได้รู้สึกอะไร แค่ตะหงิดใจนิดหน่อย หลังจากนั้นเราก็เรียนอยู่ได้ เราก็ช่วยเพื่อนๆเรียน พอสอบก็มาช่วยติว มีการบ้านบางวิชา เราก็เป็นหัวกระจายให้เพื่อนๆได้ลอก(ลอกกันไม่ดีนะครับ แต่บางอย่างมันยากจริงๆ) เราก็เรียนของเราอยู่ได้ ประคองเพื่อนในกลุ่มอยู่ด้วยกันได้ไม่ให้ถูกรีไทน์ เราไม่ใช่เด็กอวดโอ้ว่าเราเรียนเก่ง มีแต่เฉพาะเพื่อนในแก็งเราเท่านั้นที่รู้ว่าจริงๆเราเป็นคนยังไง (เพราะสังคมมหาลัยเราเตรียมตัวมาอยู่แล้วว่าเราจะวางตัวยังไง แล้วทุกอย่างมันเป็นอย่างนั้นจริงๆ ทุกวันเจอแต่หน้ากากใส่หากัน ในห้องแบ่งเป็นก๊กๆ มีเฉพาะในกลุ่มที่รู้นิสัยกันจริงๆ)
หลายครั้งเราเจอหน้า นาย ก เราก็สวัสดีทักทายปกติตามมารยาท แต่ถ้าทีที่เขาแสดงออกมาใส่เราไม่เหมือนกะท่าทีที่เขาแสดงกะเด็กที่ช่วยงานเขา ณ ปัจจุบัน แม้แต่เด็กที่เคยช่วยเขาหมดประโยชน์ ยังไม่ชอบ นาย ก เลย หลังๆมันเริ่มชัดเจนมากยิ่งขึ้นเขาแบ่งงานให้เพื่อนๆทำ แต่แบ่งงานให้เรากะเพื่อนอีกหลายๆคนยากมากๆ เกินกำลังและความสามารถที่จะทำได้ เพื่อนก็เป็นตัวแทนไปต่อรองเขาก็ไม่ยอม ต่อมา มีการนำเสนองาน เราอยู่คนเดียว ที่เหลือเป็นคู่ๆ ประมาณ 17 กลุ่ม รวมเราด้วย ก็เป็น 18 เหตุที่อยู่คนเดียวเพราะเสียสละ ให้คนที่เขาอ่อนกว่าอยู่กะคนที่แข็งและพาเขาไปได้ แต่เขาก็บอกจะช่วยเรา เราก็โอเคเพราะมีเพื่อนเป็นที่พึ่งทางใจ (อาจดูโลกสวยไปนะ แต่เราเป็นงี้จริงๆ แล้วแต่วิจารณญาณของผู้อ่าน)
พอถึงการนำเสนอเราก็มีงานไปเสนอ กลุ่มอื่นๆก็มีงานไปนำเสนอ กลุ่มเรากะเพื่อนๆเข้าไปก่อน แม้งานจะดีแต่ก็ไม่วายโดนสับเละ ให้แก้นู่นนี่ ไอเราเองก็โดนหนักเลย พอกัน หน้าเสีย พอกลุ่มที่ นาย ก ใช้งานไปเสนอ ฟิลล์คนละอารมเลย โอ๋นู่นี่ เรานี่งงเลย เมื่อเปรียบเทียบงาน เรากะเพื่อนๆกลุ่มอื่นๆ ดีและเป็นระเบียบมากกว่าด้วยซ้ำ เมื่อเปรียบเทียบกับลูกโอ๋ของเขา จากนั้นก็มีการวิจารงาน เพื่อเสนอในขั้นตอนสุดท้าย แปะที่หน้าห้อง เราเดินเข้าไปอ่านถึงกะงง ประมาณ 14 กลุ่ม รวมเรา โดนแก้ สั่งเพิ่มนั่นนี่ ส่วนอีกสี่กลุ่มที่งานไม่ได้เวิคเลยเพราะพึ่งมาทำ ต่อหน้าเรา ไม่ถูกแก้อะไรเลย ก้ทำอะไรไม่ได้ยอมรับชะตากรรมต่อไป
มาถึงตอนนี้เราเพียงสงสัย เราต้องเข้าไปประจบเขาใช่มั้ย เขาถึงจะโอเค และเปลี่ยนทรรศนคติที่ดีกะเรา และเราก็ยอมรับว่าเรามองเขาไม่เหมือนเดิมหรอก เพราะการกระทำหลายๆอย่าง มันแย่เกินกว่า ที่เราจะยอมรับได้ (จะมองว่าเจ้าของกระทู้มันก็ไม่ยอมเหมือนกันก็ได้ 555)
มันเป็นเรื่องเล่าชีวิตจริงที่ดูตลกๆนะ แต่การมาเจอกะตัวเอง เราว่ามันไม่ตลกเลย เราต้องทนจำเจอยู่กะคนๆนึง ทีหนีไม่ได้เพราะเรามาเรียน นาย ก ไม่ใช่คนที่มีใบประกอบวิชาชีพความเป็นครูนะ แค่ถุกนำเข้ามา เราเลยเกิดความสงสัยเขามีจรรยาบรรณเหมือนที่คนอื่นมีรึป่าว เราทุกคนต่างมีหัวใจ มีความรู้สึก ที่เรามาบ่นๆๆ เราก้รู้สึกไม่เวิคหรอก เพราะเราพูดในเชิงตำหนิเขา แต่เราหาข้อดีของเขายากจริงๆ ไม่มีใครอยากถูกตำหนิ และไปตำหนิคนอื่น
เราต้องทนและดำเนินชีวิตต่อไปแม้จะถูกกลั่นแกล้งต่างๆมากมาย เราเชื่อว่า เมื่อเราจบไปสู่สังคมภายนอกเราจะแข็งแกร่งเพราะสิ่งทดสอบทางใจนี่ล่ะ เราพยายามมองมันเป้นแง่บวก แต่ใจเรา มันก็ท้อเป็น เราคิดว่าเขาโลกแคบ ไม่เปิดใจมองเด็ก มองเด็กแค่ภายนอก ใครไม่ประจบ ใครไม่แสดงพฤติกรรมว่าเก่ง จะถูกเขี่ยและถูกเขากดต่อไป และเด็กคนนี้ก็อยากบอกเขาว่า การเป็นคนที่เด็กเรียกว่าอาจารย์ คุณต้องยอมลดและเปิดใจกะสิ่งที่มันเป็นจริงเพราะเด็กทุกคนไม่เหมือนกัน แน่นอน ใครๆก็อยากให้ศิษย์เก่ง แต่ทุกคนมันเก่งกันคนละแบบ แต่การเอาอติส่วนตัวมาทำร้ายเด็ก เด็กเขารับรู้ และเลือกได้เช่นกันว่าควรเคารพและแสดงออกยังไงในฐานะที่เป็น ลูกศิษย์ ที่คุณอคติ
เขามองเด็กที่อะไร?
คือเราอัดอั้นตันใจ นั่งคุยกะเพื่อนถึงความเท่าเทียม และสิ่งที่ควรจะเป็น เรียนที่นี่เราไม่มีความสุขเลย เราอยากซิ่ว อีกปีสองปีก็ใกล้จะจบแล้ว คิดไปมาสงสารพ่อแม่ และความมานะที่ฝ่าฟันมาจนถึงตอนนี้ ที่นี่พอๆกะการเลี้ยงยา สกัดดาวรุ่งที่ไม่เอาไหน จะเห็นดีเห็นงามดันเด็กที่ใช้งานง่าย(แม้เกรดจะร่อแร่ๆกะการรีไทน์ก็ตาม คาดว่าจะอยู่ถึง7ปี ปกติเรียน4ปี) เพื่อนเราเคยไปแข่งทักษะให้เขา รอบแรกผลงานดี นาย ก เข้ามาชมชอบ อีกวันตกรอบ นาย ก บอกว่าไม่เอาไหน แม้แต่เด็กเก่งๆเขาก็เคยใช้งานพอหมดประโยชน์ แรกๆก็โอเค หลังๆพอขัดตาทัพเขาก็ไม่สนใจ นาย ก เลยไปหาเด็กกลุ่มอื่นๆที่สามารถใช้งานได้ แล้วบอกว่า ผมจะช่วยพวกคุณ (เพราะเด็กพวกนี้ ติดเอฟวิชาเขา) เพื่อนกลุ่มนี้เคยถามจะเอาตัวเรามาช่วย นาย ก บอก กะเพื่อนกลุ่มนั้นว่าเราไม่เก่ง เรามาได้ยินทีหลังก็ไม่ได้รู้สึกอะไร แค่ตะหงิดใจนิดหน่อย หลังจากนั้นเราก็เรียนอยู่ได้ เราก็ช่วยเพื่อนๆเรียน พอสอบก็มาช่วยติว มีการบ้านบางวิชา เราก็เป็นหัวกระจายให้เพื่อนๆได้ลอก(ลอกกันไม่ดีนะครับ แต่บางอย่างมันยากจริงๆ) เราก็เรียนของเราอยู่ได้ ประคองเพื่อนในกลุ่มอยู่ด้วยกันได้ไม่ให้ถูกรีไทน์ เราไม่ใช่เด็กอวดโอ้ว่าเราเรียนเก่ง มีแต่เฉพาะเพื่อนในแก็งเราเท่านั้นที่รู้ว่าจริงๆเราเป็นคนยังไง (เพราะสังคมมหาลัยเราเตรียมตัวมาอยู่แล้วว่าเราจะวางตัวยังไง แล้วทุกอย่างมันเป็นอย่างนั้นจริงๆ ทุกวันเจอแต่หน้ากากใส่หากัน ในห้องแบ่งเป็นก๊กๆ มีเฉพาะในกลุ่มที่รู้นิสัยกันจริงๆ)
หลายครั้งเราเจอหน้า นาย ก เราก็สวัสดีทักทายปกติตามมารยาท แต่ถ้าทีที่เขาแสดงออกมาใส่เราไม่เหมือนกะท่าทีที่เขาแสดงกะเด็กที่ช่วยงานเขา ณ ปัจจุบัน แม้แต่เด็กที่เคยช่วยเขาหมดประโยชน์ ยังไม่ชอบ นาย ก เลย หลังๆมันเริ่มชัดเจนมากยิ่งขึ้นเขาแบ่งงานให้เพื่อนๆทำ แต่แบ่งงานให้เรากะเพื่อนอีกหลายๆคนยากมากๆ เกินกำลังและความสามารถที่จะทำได้ เพื่อนก็เป็นตัวแทนไปต่อรองเขาก็ไม่ยอม ต่อมา มีการนำเสนองาน เราอยู่คนเดียว ที่เหลือเป็นคู่ๆ ประมาณ 17 กลุ่ม รวมเราด้วย ก็เป็น 18 เหตุที่อยู่คนเดียวเพราะเสียสละ ให้คนที่เขาอ่อนกว่าอยู่กะคนที่แข็งและพาเขาไปได้ แต่เขาก็บอกจะช่วยเรา เราก็โอเคเพราะมีเพื่อนเป็นที่พึ่งทางใจ (อาจดูโลกสวยไปนะ แต่เราเป็นงี้จริงๆ แล้วแต่วิจารณญาณของผู้อ่าน)
พอถึงการนำเสนอเราก็มีงานไปเสนอ กลุ่มอื่นๆก็มีงานไปนำเสนอ กลุ่มเรากะเพื่อนๆเข้าไปก่อน แม้งานจะดีแต่ก็ไม่วายโดนสับเละ ให้แก้นู่นนี่ ไอเราเองก็โดนหนักเลย พอกัน หน้าเสีย พอกลุ่มที่ นาย ก ใช้งานไปเสนอ ฟิลล์คนละอารมเลย โอ๋นู่นี่ เรานี่งงเลย เมื่อเปรียบเทียบงาน เรากะเพื่อนๆกลุ่มอื่นๆ ดีและเป็นระเบียบมากกว่าด้วยซ้ำ เมื่อเปรียบเทียบกับลูกโอ๋ของเขา จากนั้นก็มีการวิจารงาน เพื่อเสนอในขั้นตอนสุดท้าย แปะที่หน้าห้อง เราเดินเข้าไปอ่านถึงกะงง ประมาณ 14 กลุ่ม รวมเรา โดนแก้ สั่งเพิ่มนั่นนี่ ส่วนอีกสี่กลุ่มที่งานไม่ได้เวิคเลยเพราะพึ่งมาทำ ต่อหน้าเรา ไม่ถูกแก้อะไรเลย ก้ทำอะไรไม่ได้ยอมรับชะตากรรมต่อไป
มาถึงตอนนี้เราเพียงสงสัย เราต้องเข้าไปประจบเขาใช่มั้ย เขาถึงจะโอเค และเปลี่ยนทรรศนคติที่ดีกะเรา และเราก็ยอมรับว่าเรามองเขาไม่เหมือนเดิมหรอก เพราะการกระทำหลายๆอย่าง มันแย่เกินกว่า ที่เราจะยอมรับได้ (จะมองว่าเจ้าของกระทู้มันก็ไม่ยอมเหมือนกันก็ได้ 555)
มันเป็นเรื่องเล่าชีวิตจริงที่ดูตลกๆนะ แต่การมาเจอกะตัวเอง เราว่ามันไม่ตลกเลย เราต้องทนจำเจอยู่กะคนๆนึง ทีหนีไม่ได้เพราะเรามาเรียน นาย ก ไม่ใช่คนที่มีใบประกอบวิชาชีพความเป็นครูนะ แค่ถุกนำเข้ามา เราเลยเกิดความสงสัยเขามีจรรยาบรรณเหมือนที่คนอื่นมีรึป่าว เราทุกคนต่างมีหัวใจ มีความรู้สึก ที่เรามาบ่นๆๆ เราก้รู้สึกไม่เวิคหรอก เพราะเราพูดในเชิงตำหนิเขา แต่เราหาข้อดีของเขายากจริงๆ ไม่มีใครอยากถูกตำหนิ และไปตำหนิคนอื่น
เราต้องทนและดำเนินชีวิตต่อไปแม้จะถูกกลั่นแกล้งต่างๆมากมาย เราเชื่อว่า เมื่อเราจบไปสู่สังคมภายนอกเราจะแข็งแกร่งเพราะสิ่งทดสอบทางใจนี่ล่ะ เราพยายามมองมันเป้นแง่บวก แต่ใจเรา มันก็ท้อเป็น เราคิดว่าเขาโลกแคบ ไม่เปิดใจมองเด็ก มองเด็กแค่ภายนอก ใครไม่ประจบ ใครไม่แสดงพฤติกรรมว่าเก่ง จะถูกเขี่ยและถูกเขากดต่อไป และเด็กคนนี้ก็อยากบอกเขาว่า การเป็นคนที่เด็กเรียกว่าอาจารย์ คุณต้องยอมลดและเปิดใจกะสิ่งที่มันเป็นจริงเพราะเด็กทุกคนไม่เหมือนกัน แน่นอน ใครๆก็อยากให้ศิษย์เก่ง แต่ทุกคนมันเก่งกันคนละแบบ แต่การเอาอติส่วนตัวมาทำร้ายเด็ก เด็กเขารับรู้ และเลือกได้เช่นกันว่าควรเคารพและแสดงออกยังไงในฐานะที่เป็น ลูกศิษย์ ที่คุณอคติ