สวัสดีครับ
ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่าตอนนี้ผมอายุ 28 และผมกำลังตั้งคำถามกับตัวเองว่าผมผิดปกติหรือเปล่า คือนับตั้งแต่มีความรักหรือเพียงแค่เริ่มรู้สึกดี ๆ กับใครสักคนตั้งแต่ครั้งแรก คนที่ใช่สำหรับผมมักจะเป็นคนที่อายุมากกว่าผมสิบปีขึ้นไป อย่างตอนนี้ผมอายุ 28 คนที่ผมรู้สึกว่าใช่มักจะเป็นคนที่อายุ 38-40 ... คนที่ใช่ในที่นี้ผมจะมองเฉพาะนิสัยและมุมมองตลอดจนทัศนะคติต่าง ๆ ที่ได้พูดคุยแลกเปลี่ยนกันเท่านั้นครับ และเนื่องจากกำลังอยู่ในช่วงสร้างความมั่นคงให้ชีวิตตัวเอง ผมจึงเข้าใจเวลาถูกปฏิเสธ เพราะผู้หญิงที่อายุขนาดนั้น มักจะมีความมั่นคงในทุก ๆ ด้านแล้ว คงยากที่เค้าจะมาสนใจคนอย่างผม แต่มันก็มีอะไรบางอย่างที่ทำให้ผมไม่คิดจะเริ่มต้นทำความรู้จักกับคนที่อายุเท่ากันหรือน้อยกว่า คือผมมองว่าอายุเป็นเพียงตัวเลข และจะตัดสินคนจากลักษณะนิสัยและมุมมองความคิด ซึ่งเรื่องนี้แหละมั้งครับที่ผมไม่เจอคนที่ใช่ซึ่งอายุเท่ากัน
เรื่องระยะเวลาที่จะรู้สึกว่าใครเป็นคนที่ใช่หรือเปล่า สำหรับผมไม่มีอะไรแน่นอนครับ บางคนแค่ได้คุยกันครั้งแรกผมก็รู้สึกว่านี่แหละคือคนที่ใช่ แต่บางคนก็ต้องรู้จักกันสักระยะก่อนจึงจะตอบได้ ... ซึ่งอันนี้เป็นเรื่องธรรมดาใช่หรือเปล่าครับ
หากรู้สึกว่าใครสักคนเป็นคนที่ใช่ ผมจะปักใจลงไปในทันที แล้วระหว่างนั้นก็จะไม่สนใจใครอีก (ไม่ว่าจะบอกคนคนนั้นให้รู้หรือยังก็ตาม) สิ่งที่เป็นปัญหาหรือเปล่าก็ไม่รู้ก็คือ
- นับแต่ที่รู้สึกว่าเธอคนนั้นเป็นคนที่ใช่ ผมจะเริ่มคิดทันทีว่าอยากจะทำอะไรให้เธอบ้าง มีอะไรที่พอจะทำได้แล้วเธอมีความสุข หรือมีอะไรที่เราพอจะทำร่วมกันได้บ้าง และบ่อยครั้งผมก็จะเล่าให้เธอคนนั้นฟัง ... ก่อนหน้านี้ผมเองก็ไม่รู้สึกว่าความคิดนี้มีปัญหา จนกระทั่งครั้งล่าสุดเมื่อไม่นานมานี้ ผู้หญิงคนหนึ่งบอกว่าผมจริงจังเกินไปจนทำให้เธออึดอัด ผมเองเลยเริ่มมาคิดทบทวน แต่ก็ยังไม่แน่ใจว่าผมผิดปกติหรือเปล่าครับ
- จากประสบการณ์ที่ผ่านมา ผมรู้สึกว่าไม่ว่าเริ่มต้นรู้สึกดี ๆ กับใครสักคนแล้วใช้เวลาเท่าไหร่จนกระทั่งทุกอย่างจบลง ผมจะเสียใจไม่ต่างกัน บางคนรู้จักกันแค่ไม่กี่วันแต่ผมรู้สึกว่าเป็นคนที่ใช่ ถ้ามีอันต้องจบลง ผมก็เสียใจมาก กับบางครั้งที่ความสัมพันธ์ใช้เวลาหลายเดือนหรือสองสามปี พอจบลง ผมก็เสียใจมากกว่าเดิมนิดหน่อย แต่โดยรวมไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ผมก็เสียใจมากอยู่ดี ... สาเหตุน่าจะมาจากที่ผมทุ่มเทความรู้สึกทั้งหมดลงไปทันทีที่รู้สึกว่าเจอคนที่ใช่โดยไม่ได้เผื่อใจไว้สำหรับความผิดหวัง (เคยเตือนตัวเองตลอดเรื่องเผื่อใจ แต่ไม่เคยทำได้ครับ) ทุกครั้งที่จะเผื่อใจ มันเหมือนกับผมกำลังเอาความผิดหวังในอดีตมาใช้กับคนปัจจุบันที่ไม่มีส่วนในอดีตของผม คิดแบบนี้แล้วในที่สุดผมก็เลยไม่เผื่อใจ ... อย่างงี้ผมผิดปกติหรือเปล่าครับ
ขอบคุณทุกคนที่อ่านกระทู้จนจบครับ
ผมมีมุมมองเรื่องความรักที่ผิดปกติหรือเปล่า (รบกวนขอความเห็นเฉพาะจากท่านที่อ่านกระทู้ทั้งหมดจนจบนะครับ ... ขอบคุณครับ)
ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่าตอนนี้ผมอายุ 28 และผมกำลังตั้งคำถามกับตัวเองว่าผมผิดปกติหรือเปล่า คือนับตั้งแต่มีความรักหรือเพียงแค่เริ่มรู้สึกดี ๆ กับใครสักคนตั้งแต่ครั้งแรก คนที่ใช่สำหรับผมมักจะเป็นคนที่อายุมากกว่าผมสิบปีขึ้นไป อย่างตอนนี้ผมอายุ 28 คนที่ผมรู้สึกว่าใช่มักจะเป็นคนที่อายุ 38-40 ... คนที่ใช่ในที่นี้ผมจะมองเฉพาะนิสัยและมุมมองตลอดจนทัศนะคติต่าง ๆ ที่ได้พูดคุยแลกเปลี่ยนกันเท่านั้นครับ และเนื่องจากกำลังอยู่ในช่วงสร้างความมั่นคงให้ชีวิตตัวเอง ผมจึงเข้าใจเวลาถูกปฏิเสธ เพราะผู้หญิงที่อายุขนาดนั้น มักจะมีความมั่นคงในทุก ๆ ด้านแล้ว คงยากที่เค้าจะมาสนใจคนอย่างผม แต่มันก็มีอะไรบางอย่างที่ทำให้ผมไม่คิดจะเริ่มต้นทำความรู้จักกับคนที่อายุเท่ากันหรือน้อยกว่า คือผมมองว่าอายุเป็นเพียงตัวเลข และจะตัดสินคนจากลักษณะนิสัยและมุมมองความคิด ซึ่งเรื่องนี้แหละมั้งครับที่ผมไม่เจอคนที่ใช่ซึ่งอายุเท่ากัน
เรื่องระยะเวลาที่จะรู้สึกว่าใครเป็นคนที่ใช่หรือเปล่า สำหรับผมไม่มีอะไรแน่นอนครับ บางคนแค่ได้คุยกันครั้งแรกผมก็รู้สึกว่านี่แหละคือคนที่ใช่ แต่บางคนก็ต้องรู้จักกันสักระยะก่อนจึงจะตอบได้ ... ซึ่งอันนี้เป็นเรื่องธรรมดาใช่หรือเปล่าครับ
หากรู้สึกว่าใครสักคนเป็นคนที่ใช่ ผมจะปักใจลงไปในทันที แล้วระหว่างนั้นก็จะไม่สนใจใครอีก (ไม่ว่าจะบอกคนคนนั้นให้รู้หรือยังก็ตาม) สิ่งที่เป็นปัญหาหรือเปล่าก็ไม่รู้ก็คือ
- นับแต่ที่รู้สึกว่าเธอคนนั้นเป็นคนที่ใช่ ผมจะเริ่มคิดทันทีว่าอยากจะทำอะไรให้เธอบ้าง มีอะไรที่พอจะทำได้แล้วเธอมีความสุข หรือมีอะไรที่เราพอจะทำร่วมกันได้บ้าง และบ่อยครั้งผมก็จะเล่าให้เธอคนนั้นฟัง ... ก่อนหน้านี้ผมเองก็ไม่รู้สึกว่าความคิดนี้มีปัญหา จนกระทั่งครั้งล่าสุดเมื่อไม่นานมานี้ ผู้หญิงคนหนึ่งบอกว่าผมจริงจังเกินไปจนทำให้เธออึดอัด ผมเองเลยเริ่มมาคิดทบทวน แต่ก็ยังไม่แน่ใจว่าผมผิดปกติหรือเปล่าครับ
- จากประสบการณ์ที่ผ่านมา ผมรู้สึกว่าไม่ว่าเริ่มต้นรู้สึกดี ๆ กับใครสักคนแล้วใช้เวลาเท่าไหร่จนกระทั่งทุกอย่างจบลง ผมจะเสียใจไม่ต่างกัน บางคนรู้จักกันแค่ไม่กี่วันแต่ผมรู้สึกว่าเป็นคนที่ใช่ ถ้ามีอันต้องจบลง ผมก็เสียใจมาก กับบางครั้งที่ความสัมพันธ์ใช้เวลาหลายเดือนหรือสองสามปี พอจบลง ผมก็เสียใจมากกว่าเดิมนิดหน่อย แต่โดยรวมไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ผมก็เสียใจมากอยู่ดี ... สาเหตุน่าจะมาจากที่ผมทุ่มเทความรู้สึกทั้งหมดลงไปทันทีที่รู้สึกว่าเจอคนที่ใช่โดยไม่ได้เผื่อใจไว้สำหรับความผิดหวัง (เคยเตือนตัวเองตลอดเรื่องเผื่อใจ แต่ไม่เคยทำได้ครับ) ทุกครั้งที่จะเผื่อใจ มันเหมือนกับผมกำลังเอาความผิดหวังในอดีตมาใช้กับคนปัจจุบันที่ไม่มีส่วนในอดีตของผม คิดแบบนี้แล้วในที่สุดผมก็เลยไม่เผื่อใจ ... อย่างงี้ผมผิดปกติหรือเปล่าครับ
ขอบคุณทุกคนที่อ่านกระทู้จนจบครับ