สวัสดีคะนี้เป็นกระทู้แรกในการเล่าเรื่อง จะมาเล่าประสบการณ์เรื่องของหนุ่มลาวน่ารักๆ (ไม่รู้ว่าจะน่ารักในสายตาคนอื่นรึป่าว)
เรื่องนี้ผ่านมาประมาณประมาณ 7 ปีได้ละคะ ตอนนั้นกำลังจะขึ้น ม.1 อายุแค่ 13 เอง ใสใสไหมละ
ขอเกริ่นก่อนละกันนะคะ แม่เราเป็นเสมียนอยู่ในโรงงานไม้แห่งหนึ่ง มีคนงานประมาณ10-30คน ทำเกี่ยวกับกรอบรูป กระบะใส่ของอะไรประมาณนี้ละคะในโรงงานก็จะมีป้าๆลุงๆ ในชุมชนมาทำงาน และก็มีแรงงานจากประเทศลาวมารับจ้างทำอยู่คะ ช่วงนั้นเป็นช่วงเดือน มีนาคมคะ เป็นช่วงปิดเทอมแม่ก็เลยให้ไปทำงานที่โรงงาน พอเข้าไปก็อย่างว่าแหละคะโรงงานไม้ฝุ่นเยอะเลยต้องใส่ผ้าปิดจมูก เข้าไปก็จำใครได้ไม่หมดหรอกต่างคนต่างก็ปิดจมูกแล้วเราก็ได้เข้าไปทำงานในแผนกทากาว ซึ่งที่นั่งทำงานนั้นอยู่ใกล้กับตู้ดื่มน้ำ เวลาพนักงานประเทศเพื่อนบ้านเดินมาดื่มน้ำชอบดูเราบ่อยๆ(สงสัยไม่เคยเห็นเพราะมาวันแรก) แต่ป้าๆลุงๆและพี่ๆในที่ทำงานรู้จักเราหมดคะ เพราะเราเป็นลูกของเสมียนอะนะ 555
ในโรงงานมีหลายแผนกคะ แผนกเลื่อยไม้ แผนกพ่นสี แผนกขัดไม้ แผนกทากาว และอีสารพัด ฯลฯ แล้วแต่งานที่ลุงหัวหน้าสั่งคะ แล้วแต่ละบางวันแผนกนี้ต้องเร่ง ก็ต้องดึงคนจากแผนกอื่นไปช่วย เป็นแบบนี้ทุกวันคะ จนเราก็พอเริ่มรู้จักแรงงานประเทศเพื่อนบ้านหลายคนเลยคะ ทั้งชายทั้งหญิง ส่วนมากเขาจะอายุตั้งแต่ 17-24 กันทั้งนั้น เอาเป็นว่าในโรงงานตอนนั้นเราเด็กสุดเลยคะ แค่ 13
พอเรามาทำได้หลายวันก็สนิทกับพี่สาวคนนึงคะซึ่งเป็นน้องสาวของลุงหัวหน้า ขออนุญาติใช้นามสมมุติ พี่ปอนะคะ พี่เขาเป็นคนอิสานคะ พอเลิกงานเราก็จะนั่งคุยกันบ้าง ออกไปซื้อไรกินด้วยกันบ้างแล้วแต่โอกาสคะ ในความที่เรามาทำงานได้หลายวันเนี่ยแหละคะเราสังเกตุ เห็นว่าแรงงานเพื่อนบ้านเขาก็มีคนที่รูปร่างบุคลิกดีเหมือนกันนะเนี่ย ทั้งหญิง ทั้งชาย แต่ส่วนน้อยคะ ส่วนมากก็อย่างที่เราเห็น จะขาสั้นๆ ตัวเล็กๆ(ขอโทษนะคะไม่ได้มีเจตนาดูถูก)
พอเวลาเราทำงานไปนานๆหลายวันแล้วรู้จักกันทั้งโรงงานแล้ว เวลาเจอะกันหรือเดินผ่านกันก็ต้องยิ้มทักคุยกันใช่ไหมคะ แต่ดันมีหนุ่มลาวคนนึงคะ อยู่ห้องพ่นสี รูปร่างบุคลิกดีชอบใส่เสื้อแขนยาวผ้าร่มสีแดงเข้าทำงาน แต่แทบไม่ได้เห็นหน้าเขาเลยคะ เขาใส่ผ้าปิดจมูกอยู่ตลอด ได้เห็นหน้าแค่แว้บๆตอนเขาดื่มน้ำคะ ไม่ค่อยที่จะคุยกับใครในโรงงานเลยคะ เว้นแต่เพื่อนๆแรงงานของเขา ขอสมมุติว่า ชื่อโย ละกันนะคะ เวลาเขาเดินมาดื่มน้ำเขาก็ชอบมองมานะคะ ด้วยสายตาที่แบบ น่ากลัว(หรือเป็นเพราะเราคิดไปเอง)
ลืมบอกไปคะว่า จะมีพวกหนุ่มๆอยู่กลุ่มนึงพักอยู่หลังโรงงาน ซึ่งมีโยรวมอยู่ในนั้นด้วย บางส่วนก็ไปเช่าบ้านพักใกล้ๆโรงงานคะ มีอยู่วันนึงพี่ปอจะเข้าไปถามอะไรพวกเขาเนี่ยแหละหลังเลิกงาน เราจึงอยากรู้อยากเห็นว่าหลังโรงงานมีอะไรบ้างเลยเดินตามพี่ปอไปคะ พอไปถึงปุ๊บหนุ่มๆกำลังทำกับข้าวเลยคะ
ต้มเหมือนจะทำแกงอะไรสักอย่าง ด้วยความที่พี่ปอเป็นคนอิสานจึงพูดภาษาอิสานกับหนุ่มๆ แต่เหมือนคุยกันไม่เข้าใจพี่ปอเลยหันมาบอกว่า พวกนี้เขาอยู่ทางลาวที่ติดกับเชียงราย สงสัยฟังไม่รู้เรื่องเลยพูดไทยกันคะ ตอนนั้นเราไม่รู้จะทำไรจึงก้มกดมือถือเล่นเกมส์รอพี่ปอคะ แล้วก็มีเสียงเพื่อนของโย เขาตะโกนถามมาว่า จะโทรหาใครหรอ คุยกะแฟนหรอ เราก็ยิ้มแบบกรุ้มกริ่มพร้อมกับส่ายหัวคะ แต่เราไม่ได้มองหน้าพวกเขานะคะ เอาแต่เขิน 555 เกิดมาพึ่งเคยโดนหนุ่มลาวแซว พอสักพักนึงเราดึงสติกลับมาก็เดินไปหาพี่ที่คุยกับหนุ่มๆอยู่คะ หนุ่มๆก็ถามว่ากินข้าวด้วยกันไหม แกงผักกาด(ผักกาดจ้อน)
เรามอง ไปที่หม้อ มีแต่ผักล้วนๆไม่มีหมูผสมเลยคะ เราก็ได้แต่ยิ้มพร้อมกับส่ายหัว และนี่น่าจะเป็นครั้งแรกที่เราได้เห็นหน้าโย เต็มๆเพราะเขายิ้มเหมือนแอบหัวเราะเรา(เขาเป็นคนหน้าตาดีเหมือนกันนะเนี้ย) ตอนนั้นก็ตกใจอยู่คะอยากจะถามว่ายิ้มเป็นกะเขาด้วยหรอ 5555
หลายสัปดาห์ที่ทำงานอยู่ตรงนั้นเวลาเขาเดินผ่านเรา เขาก็มองเราตลอดคะ แต่ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไร เพราะเท่าที่สังเกตุเขาไม่ค่อยคุยกะใครในโรงงาน ยกเว้นเพื่อนๆของเขา เราก็ทำงานปกติของเรา แต่ก็มีแอบมองเขาบ้างนะ หุหุ
เดี๋ยวว่างๆจะมาต่อขอทำธุรส่วนตัวก่อนนะคะ
รักใสใสกับหนุ่มลาว
เรื่องนี้ผ่านมาประมาณประมาณ 7 ปีได้ละคะ ตอนนั้นกำลังจะขึ้น ม.1 อายุแค่ 13 เอง ใสใสไหมละ
ขอเกริ่นก่อนละกันนะคะ แม่เราเป็นเสมียนอยู่ในโรงงานไม้แห่งหนึ่ง มีคนงานประมาณ10-30คน ทำเกี่ยวกับกรอบรูป กระบะใส่ของอะไรประมาณนี้ละคะในโรงงานก็จะมีป้าๆลุงๆ ในชุมชนมาทำงาน และก็มีแรงงานจากประเทศลาวมารับจ้างทำอยู่คะ ช่วงนั้นเป็นช่วงเดือน มีนาคมคะ เป็นช่วงปิดเทอมแม่ก็เลยให้ไปทำงานที่โรงงาน พอเข้าไปก็อย่างว่าแหละคะโรงงานไม้ฝุ่นเยอะเลยต้องใส่ผ้าปิดจมูก เข้าไปก็จำใครได้ไม่หมดหรอกต่างคนต่างก็ปิดจมูกแล้วเราก็ได้เข้าไปทำงานในแผนกทากาว ซึ่งที่นั่งทำงานนั้นอยู่ใกล้กับตู้ดื่มน้ำ เวลาพนักงานประเทศเพื่อนบ้านเดินมาดื่มน้ำชอบดูเราบ่อยๆ(สงสัยไม่เคยเห็นเพราะมาวันแรก) แต่ป้าๆลุงๆและพี่ๆในที่ทำงานรู้จักเราหมดคะ เพราะเราเป็นลูกของเสมียนอะนะ 555
ในโรงงานมีหลายแผนกคะ แผนกเลื่อยไม้ แผนกพ่นสี แผนกขัดไม้ แผนกทากาว และอีสารพัด ฯลฯ แล้วแต่งานที่ลุงหัวหน้าสั่งคะ แล้วแต่ละบางวันแผนกนี้ต้องเร่ง ก็ต้องดึงคนจากแผนกอื่นไปช่วย เป็นแบบนี้ทุกวันคะ จนเราก็พอเริ่มรู้จักแรงงานประเทศเพื่อนบ้านหลายคนเลยคะ ทั้งชายทั้งหญิง ส่วนมากเขาจะอายุตั้งแต่ 17-24 กันทั้งนั้น เอาเป็นว่าในโรงงานตอนนั้นเราเด็กสุดเลยคะ แค่ 13
พอเรามาทำได้หลายวันก็สนิทกับพี่สาวคนนึงคะซึ่งเป็นน้องสาวของลุงหัวหน้า ขออนุญาติใช้นามสมมุติ พี่ปอนะคะ พี่เขาเป็นคนอิสานคะ พอเลิกงานเราก็จะนั่งคุยกันบ้าง ออกไปซื้อไรกินด้วยกันบ้างแล้วแต่โอกาสคะ ในความที่เรามาทำงานได้หลายวันเนี่ยแหละคะเราสังเกตุ เห็นว่าแรงงานเพื่อนบ้านเขาก็มีคนที่รูปร่างบุคลิกดีเหมือนกันนะเนี่ย ทั้งหญิง ทั้งชาย แต่ส่วนน้อยคะ ส่วนมากก็อย่างที่เราเห็น จะขาสั้นๆ ตัวเล็กๆ(ขอโทษนะคะไม่ได้มีเจตนาดูถูก)
พอเวลาเราทำงานไปนานๆหลายวันแล้วรู้จักกันทั้งโรงงานแล้ว เวลาเจอะกันหรือเดินผ่านกันก็ต้องยิ้มทักคุยกันใช่ไหมคะ แต่ดันมีหนุ่มลาวคนนึงคะ อยู่ห้องพ่นสี รูปร่างบุคลิกดีชอบใส่เสื้อแขนยาวผ้าร่มสีแดงเข้าทำงาน แต่แทบไม่ได้เห็นหน้าเขาเลยคะ เขาใส่ผ้าปิดจมูกอยู่ตลอด ได้เห็นหน้าแค่แว้บๆตอนเขาดื่มน้ำคะ ไม่ค่อยที่จะคุยกับใครในโรงงานเลยคะ เว้นแต่เพื่อนๆแรงงานของเขา ขอสมมุติว่า ชื่อโย ละกันนะคะ เวลาเขาเดินมาดื่มน้ำเขาก็ชอบมองมานะคะ ด้วยสายตาที่แบบ น่ากลัว(หรือเป็นเพราะเราคิดไปเอง)
ลืมบอกไปคะว่า จะมีพวกหนุ่มๆอยู่กลุ่มนึงพักอยู่หลังโรงงาน ซึ่งมีโยรวมอยู่ในนั้นด้วย บางส่วนก็ไปเช่าบ้านพักใกล้ๆโรงงานคะ มีอยู่วันนึงพี่ปอจะเข้าไปถามอะไรพวกเขาเนี่ยแหละหลังเลิกงาน เราจึงอยากรู้อยากเห็นว่าหลังโรงงานมีอะไรบ้างเลยเดินตามพี่ปอไปคะ พอไปถึงปุ๊บหนุ่มๆกำลังทำกับข้าวเลยคะ
ต้มเหมือนจะทำแกงอะไรสักอย่าง ด้วยความที่พี่ปอเป็นคนอิสานจึงพูดภาษาอิสานกับหนุ่มๆ แต่เหมือนคุยกันไม่เข้าใจพี่ปอเลยหันมาบอกว่า พวกนี้เขาอยู่ทางลาวที่ติดกับเชียงราย สงสัยฟังไม่รู้เรื่องเลยพูดไทยกันคะ ตอนนั้นเราไม่รู้จะทำไรจึงก้มกดมือถือเล่นเกมส์รอพี่ปอคะ แล้วก็มีเสียงเพื่อนของโย เขาตะโกนถามมาว่า จะโทรหาใครหรอ คุยกะแฟนหรอ เราก็ยิ้มแบบกรุ้มกริ่มพร้อมกับส่ายหัวคะ แต่เราไม่ได้มองหน้าพวกเขานะคะ เอาแต่เขิน 555 เกิดมาพึ่งเคยโดนหนุ่มลาวแซว พอสักพักนึงเราดึงสติกลับมาก็เดินไปหาพี่ที่คุยกับหนุ่มๆอยู่คะ หนุ่มๆก็ถามว่ากินข้าวด้วยกันไหม แกงผักกาด(ผักกาดจ้อน)
เรามอง ไปที่หม้อ มีแต่ผักล้วนๆไม่มีหมูผสมเลยคะ เราก็ได้แต่ยิ้มพร้อมกับส่ายหัว และนี่น่าจะเป็นครั้งแรกที่เราได้เห็นหน้าโย เต็มๆเพราะเขายิ้มเหมือนแอบหัวเราะเรา(เขาเป็นคนหน้าตาดีเหมือนกันนะเนี้ย) ตอนนั้นก็ตกใจอยู่คะอยากจะถามว่ายิ้มเป็นกะเขาด้วยหรอ 5555
หลายสัปดาห์ที่ทำงานอยู่ตรงนั้นเวลาเขาเดินผ่านเรา เขาก็มองเราตลอดคะ แต่ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไร เพราะเท่าที่สังเกตุเขาไม่ค่อยคุยกะใครในโรงงาน ยกเว้นเพื่อนๆของเขา เราก็ทำงานปกติของเรา แต่ก็มีแอบมองเขาบ้างนะ หุหุ
เดี๋ยวว่างๆจะมาต่อขอทำธุรส่วนตัวก่อนนะคะ