ตามหัวข้ออะแหละเนอะ
บางครั้งเรามีความสุขกับการอยู่คนเดียว ไปไหนคนเดียว ทำอะไรคนเดียว มันดีน่ะเราไม่ต้องคอยบอกใคร โทรบอกว่าวันนี้จะไปเที่ยวนี่น่ะ ไลน์บอกว่าจะนอนแล้ว ขออนุญาตเวลาจะไปไหนฯลฯ มันเป็นอิสระมากทีเดียว ทำอะไรได้สุดเหวี่ยงไม่ต้องมานั่งกังวลใจว่า มันจะโกรธกูป้ะวะ,มันงอลกูแน่เลย อะไรทำนองนี้ แต่ในขณะเดียวกันมันก็มีความเศร้าปนอยู่น้ะ
ก็มองไปทางไหนมีแต่คนมีคู่ไง เดินจับมือกันนั่นนี่ ( เศร้าไปอีก 😭) ยิ่ง จขกท.เป็นพวกชอบอ่านพันทิปไอพวกเรื่องความรงความรักที่มาแชร์ๆกันอ้ะ
อ่านล้ะรู้สึก "เห้ย อยากมีแฟนแบบนี้ว่ะ"
"อยากมีโมเม้นต์แบบนี้กะเค้ามั่งอ่า" เหงาไปอีกดิ
แต่การที่จะพบเจอใครสักคนที่เคมีเข้ากัน นิสัยเข้ากันได้มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย กว่าจะจีบกว่าจะทำความรู้สึกจักนิสัยใจคอกันแล้วกว่าจะสนิทกัน
อีกมุมนึงมันก็กลัวน่ะ กลัวจะสูญเสียความเป็นตัวเอง
ความอิสระไม่กลัวหรอกเพราะเมื่อไหร่ที่คิดจะมีรักอิสระตัดออกไปได้เลย
กลัวจะเสียใจ กลัวจะคิดมากเวลาทะเลาะกัน กลัวความเป็นตัวเองจะหายไปเพราะอีกคน ก็เราแคร์ไงถ้ารักแล้วมันก็จะยอมใช่ป้ะหละ (ไม่ใช่เสียตัวน้ะ)
บางคนเจอคนที่ดีมีความคิดมีเหตุผลพอก็ดีไป ส่วนบางคนเจอคนขี้หึง งี่เง่าเกินเหตุก็แย่หน่อย เช่น มีเพื่อนสนิทเป็นผู้หญิงโดนหาว่าเป็นเลสแอบคนกันงี้
(จขกท.เคยโดน5555 ย้อนคิดไปตอนนั้นปัญญาอ่อนจังวะ)
แต่ก่อน จขกท. ไม่มีแฟนนานมาก
เลยน้ะมีแต่คนคุย เพราะเป็นคนเฟรนลี่ในระดับนึง (จขกม.หน้าตาดีระดับนึงนะ ผิวขาว สูง160 นน.48 สาวเหนือนะเน้อเจ้า5555 มั่นไปอี้กกก) คุยก็คิดเหมือนเพื่อนเหมือนพี่ทั้งนั้น แล้วมันรู้สึกเราเป็นตัวของตัวเองที่สุดจะเกรียนกับเพื่อนยังไงก็ได้ไม่ต้องแคร์สายตาอีกคน จนวันนึงมีคนเข้ามาก็ตัดสินใจเปิดใจให้เขา แต่ก็จบลงไม่ดีเลยมันแย่มากๆ จากที่แต่ก่อนเป็นคนเฮฮา ตลก ติงต๊อง พูดมาก แต่ตอนนี้เป็นคนเก็บตัว ไม่ค่อยพูดจา
บอกคำเดียวอิจฉาคนที่รักกันนานๆมากอิจฉาคนที่เขาเจอคนที่ใช่คนที่เข้ากันได้
แต่เราก็ยังรอใครสักคนน่ะ รอเพื่อมาเติมเต็มส่วนที่ขาดของกันและกัน
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านน่ะคะ
อยากระบายให้กับคนที่ไม่เห็นหน้าไม่รู้จักฟัง
เคยเบื่อกับการอยู่คนเดียวมั้ยและกลัวการมีใครสักคนป้ะ
บางครั้งเรามีความสุขกับการอยู่คนเดียว ไปไหนคนเดียว ทำอะไรคนเดียว มันดีน่ะเราไม่ต้องคอยบอกใคร โทรบอกว่าวันนี้จะไปเที่ยวนี่น่ะ ไลน์บอกว่าจะนอนแล้ว ขออนุญาตเวลาจะไปไหนฯลฯ มันเป็นอิสระมากทีเดียว ทำอะไรได้สุดเหวี่ยงไม่ต้องมานั่งกังวลใจว่า มันจะโกรธกูป้ะวะ,มันงอลกูแน่เลย อะไรทำนองนี้ แต่ในขณะเดียวกันมันก็มีความเศร้าปนอยู่น้ะ
ก็มองไปทางไหนมีแต่คนมีคู่ไง เดินจับมือกันนั่นนี่ ( เศร้าไปอีก 😭) ยิ่ง จขกท.เป็นพวกชอบอ่านพันทิปไอพวกเรื่องความรงความรักที่มาแชร์ๆกันอ้ะ
อ่านล้ะรู้สึก "เห้ย อยากมีแฟนแบบนี้ว่ะ"
"อยากมีโมเม้นต์แบบนี้กะเค้ามั่งอ่า" เหงาไปอีกดิ
แต่การที่จะพบเจอใครสักคนที่เคมีเข้ากัน นิสัยเข้ากันได้มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย กว่าจะจีบกว่าจะทำความรู้สึกจักนิสัยใจคอกันแล้วกว่าจะสนิทกัน
อีกมุมนึงมันก็กลัวน่ะ กลัวจะสูญเสียความเป็นตัวเอง
ความอิสระไม่กลัวหรอกเพราะเมื่อไหร่ที่คิดจะมีรักอิสระตัดออกไปได้เลย
กลัวจะเสียใจ กลัวจะคิดมากเวลาทะเลาะกัน กลัวความเป็นตัวเองจะหายไปเพราะอีกคน ก็เราแคร์ไงถ้ารักแล้วมันก็จะยอมใช่ป้ะหละ (ไม่ใช่เสียตัวน้ะ)
บางคนเจอคนที่ดีมีความคิดมีเหตุผลพอก็ดีไป ส่วนบางคนเจอคนขี้หึง งี่เง่าเกินเหตุก็แย่หน่อย เช่น มีเพื่อนสนิทเป็นผู้หญิงโดนหาว่าเป็นเลสแอบคนกันงี้
(จขกท.เคยโดน5555 ย้อนคิดไปตอนนั้นปัญญาอ่อนจังวะ)
แต่ก่อน จขกท. ไม่มีแฟนนานมาก
เลยน้ะมีแต่คนคุย เพราะเป็นคนเฟรนลี่ในระดับนึง (จขกม.หน้าตาดีระดับนึงนะ ผิวขาว สูง160 นน.48 สาวเหนือนะเน้อเจ้า5555 มั่นไปอี้กกก) คุยก็คิดเหมือนเพื่อนเหมือนพี่ทั้งนั้น แล้วมันรู้สึกเราเป็นตัวของตัวเองที่สุดจะเกรียนกับเพื่อนยังไงก็ได้ไม่ต้องแคร์สายตาอีกคน จนวันนึงมีคนเข้ามาก็ตัดสินใจเปิดใจให้เขา แต่ก็จบลงไม่ดีเลยมันแย่มากๆ จากที่แต่ก่อนเป็นคนเฮฮา ตลก ติงต๊อง พูดมาก แต่ตอนนี้เป็นคนเก็บตัว ไม่ค่อยพูดจา
บอกคำเดียวอิจฉาคนที่รักกันนานๆมากอิจฉาคนที่เขาเจอคนที่ใช่คนที่เข้ากันได้
แต่เราก็ยังรอใครสักคนน่ะ รอเพื่อมาเติมเต็มส่วนที่ขาดของกันและกัน
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านน่ะคะ
อยากระบายให้กับคนที่ไม่เห็นหน้าไม่รู้จักฟัง