สวัสดีค่ะ นี่คือกระทู้แรกของเรา
แนะนำตัวก่อนนะคะ เราเป็นบุคลากรการแพทย์วิชาชีพหนึ่ง ทำงานในโรงพยาบาลเอกชนประสบการทำงาน3ปี
เริ่มต้นจากเราย้ายงานที่เก่ามาอยู่โรงพยาบาลใหม่ได้3เดือน 3เดือนแรกคือช่วงทดลองงาน. มีการประเมิณทุก30วัน 60วันและ90วันซึ่ง2ครั้งแรกเราผ่านมาแบบสบาย ได้รับคำชมว่าทำงานดี รวดเร็วไม่เคยถูกตำหนิหรือตักเตือนใดๆ เราดีใจมากเพราะคิดว่าผ่านแบบสบายๆมีเพื่อนร่วมงานดี รู้สึกโชคดีเลยละค่ะแต่แล้วจู่ๆเหมือนโดนฆ่าทั้งเป็นในเดือนสุดท้ายให้ไม่ผ่านการประเมิณด้วยเหตุผลว่าเข้ากับเพื่อนร่วมงานไม่ได้ และไม่ทำงานโดยไม่มีการกล่าวว่าหรือตักเตือนจากหัวหน้างานมาก่อนใดๆทั้งสิ้น เราชอคมากกับเหตุผลนี้จนต้องกลับมาย้อนพิจารณาตัวเองว่าเราแย่ขนาดนั้นเชียวหรือ ถึงไปทำให้เขาไม่พอใจได้ถึงขนาดนี้ ในใจได้เพียงแต่ตัดพ้อว่ามันไม่จริง หรือเราไปพลาดทำกิริยาไม่ดีอะไรใส่. เขาถึงได้ลงโทษกับเราแรงขนาดนี้ พยายามตั้งสติ ปรึกษากับคนรอบข้างหลายๆคนและขอแค่เพียงให้พี่หัวหน้าใจเย็นและขอโอกาสกับเขาใหม่
วันรุ่งขึ้นพี่เขาพูดให้เราปรับปรุงตัวและจะให้โอกาสซึ่งเราดีใจมากและพยายามทำให้ดีที่สุด เพราะเราเป็นเด็กกว่าจะผิดจะถูกยังไงก็ต้องขอโทษและขอโอกาสเขาเหลือเวลาพิสูจน์ตัวอีกแต่สิบกว่าวัน
สุดท้ายก็ไม่สำเร็จค่ะ
บ่ายวันนั้นเราเตรียมชุดไปอยู่เวรดึกแต่โดนให้กลับบ้านในทันทีช่วงบ่ายจากแผนกบุคคลเรียกตัวไปพบโดยที่พี่หัวหน้ากลับไปแล้ว ไม่ได้บอกเราไม่คุยอะไรกับเราความรู้สึกคือโหดร้ายมากทำเหมือนว่าเราเป็นหมูเป็นหมาสั่งให้ออกก็ออกไปเสียใจมากๆจนต้องมาระบายในพันทิป ถามพี่เป็นครั้งสุดท้ายถึงสาเหตุอื่นอีกเพราะใครหลายๆคนต่างไม่อยากจะเชื่อ ทุกคนลงความเห็นว่าเราเป็นพนักงานที่ทำงานดีคนหนึ่ง
สองทุ่มวันรุ่งขึ้นมีสายโทรมาจากหัวหน้าคนเดิมเรารีบรับสายทันทีครึ้งนี้แหละค่ะทราบเหตุผลแท้จริงๆแล้วคือ แฟนหัวหน้าเขาไม่ชอบเราค่ะ ถ้าเราไม่ออกไป แฟนเขาจะลาออกแทน เรายิ่งเสียใจมากว่าทำไมเขาใช้เหตุผลส่วนตัวมาตัดสินอนาคตคนคนหนึ่งได้อย่างไร เราได้แต่บอกว่าเสียใจที่ทำกับเราแบบนี้ ไม่ใช่แค่เราคนเดียวที่เสียใจ พ่อแม่ ป้าที่เลี้ยงดูเรา อากง อาม่าที่เราต้องเลี้ยงดู ทุกคนก็เสียใจแต่เมื่อเป็นการตัดสินใจจากพี่เราก็น้อมรับ เพราะทำอะไรไม่ได้ดันไปทำให้แฟนเขาไม่พอใจ เป็นความผิดเดียวที่เรายอมรับได้ เพราะเหตุผลอื่นๆเราไม่สามารถยอมรับได้เลย
โลกนี้ไม่มีความยุติธรรม มีแต่สังคมอิฉาริษยา มันน่ากลัวจริงๆค่ะ การเป็นคนดีเลี้ยงดูผู้มีพระคุณกลับโดนกระทำเช่นนี้มันโหดร้ายกับเรามากๆเราขอเวลาเสียใจไม่นาน และจะเข้มแข็งให้ได้เร็วที่สุด ชีวิตต้องเดินต่อไป ครั้งนี้ถือเป็นบทเรียนชีวิตที่จะไม่ลืมเลย
ปล. พี่หัวหน้าเป็นแฟนกับน้องในแผนกเดียวกัน หญิงหญิง
นางร้ายในละครเรากลับดูออกแต่ชีวิตจริงเราไม่สามารถรู้ได้เลยว่าเด็กแบ๊วๆจะร้ายได้ถึงขนาดนี้. บทเรียนจากสังคมเพราะไว้ใจคนมากเกินไป
หากเราถูกประเมิณไม่ผ่านงานควรทำอย่างไร
แนะนำตัวก่อนนะคะ เราเป็นบุคลากรการแพทย์วิชาชีพหนึ่ง ทำงานในโรงพยาบาลเอกชนประสบการทำงาน3ปี
เริ่มต้นจากเราย้ายงานที่เก่ามาอยู่โรงพยาบาลใหม่ได้3เดือน 3เดือนแรกคือช่วงทดลองงาน. มีการประเมิณทุก30วัน 60วันและ90วันซึ่ง2ครั้งแรกเราผ่านมาแบบสบาย ได้รับคำชมว่าทำงานดี รวดเร็วไม่เคยถูกตำหนิหรือตักเตือนใดๆ เราดีใจมากเพราะคิดว่าผ่านแบบสบายๆมีเพื่อนร่วมงานดี รู้สึกโชคดีเลยละค่ะแต่แล้วจู่ๆเหมือนโดนฆ่าทั้งเป็นในเดือนสุดท้ายให้ไม่ผ่านการประเมิณด้วยเหตุผลว่าเข้ากับเพื่อนร่วมงานไม่ได้ และไม่ทำงานโดยไม่มีการกล่าวว่าหรือตักเตือนจากหัวหน้างานมาก่อนใดๆทั้งสิ้น เราชอคมากกับเหตุผลนี้จนต้องกลับมาย้อนพิจารณาตัวเองว่าเราแย่ขนาดนั้นเชียวหรือ ถึงไปทำให้เขาไม่พอใจได้ถึงขนาดนี้ ในใจได้เพียงแต่ตัดพ้อว่ามันไม่จริง หรือเราไปพลาดทำกิริยาไม่ดีอะไรใส่. เขาถึงได้ลงโทษกับเราแรงขนาดนี้ พยายามตั้งสติ ปรึกษากับคนรอบข้างหลายๆคนและขอแค่เพียงให้พี่หัวหน้าใจเย็นและขอโอกาสกับเขาใหม่
วันรุ่งขึ้นพี่เขาพูดให้เราปรับปรุงตัวและจะให้โอกาสซึ่งเราดีใจมากและพยายามทำให้ดีที่สุด เพราะเราเป็นเด็กกว่าจะผิดจะถูกยังไงก็ต้องขอโทษและขอโอกาสเขาเหลือเวลาพิสูจน์ตัวอีกแต่สิบกว่าวัน
สุดท้ายก็ไม่สำเร็จค่ะ
บ่ายวันนั้นเราเตรียมชุดไปอยู่เวรดึกแต่โดนให้กลับบ้านในทันทีช่วงบ่ายจากแผนกบุคคลเรียกตัวไปพบโดยที่พี่หัวหน้ากลับไปแล้ว ไม่ได้บอกเราไม่คุยอะไรกับเราความรู้สึกคือโหดร้ายมากทำเหมือนว่าเราเป็นหมูเป็นหมาสั่งให้ออกก็ออกไปเสียใจมากๆจนต้องมาระบายในพันทิป ถามพี่เป็นครั้งสุดท้ายถึงสาเหตุอื่นอีกเพราะใครหลายๆคนต่างไม่อยากจะเชื่อ ทุกคนลงความเห็นว่าเราเป็นพนักงานที่ทำงานดีคนหนึ่ง
สองทุ่มวันรุ่งขึ้นมีสายโทรมาจากหัวหน้าคนเดิมเรารีบรับสายทันทีครึ้งนี้แหละค่ะทราบเหตุผลแท้จริงๆแล้วคือ แฟนหัวหน้าเขาไม่ชอบเราค่ะ ถ้าเราไม่ออกไป แฟนเขาจะลาออกแทน เรายิ่งเสียใจมากว่าทำไมเขาใช้เหตุผลส่วนตัวมาตัดสินอนาคตคนคนหนึ่งได้อย่างไร เราได้แต่บอกว่าเสียใจที่ทำกับเราแบบนี้ ไม่ใช่แค่เราคนเดียวที่เสียใจ พ่อแม่ ป้าที่เลี้ยงดูเรา อากง อาม่าที่เราต้องเลี้ยงดู ทุกคนก็เสียใจแต่เมื่อเป็นการตัดสินใจจากพี่เราก็น้อมรับ เพราะทำอะไรไม่ได้ดันไปทำให้แฟนเขาไม่พอใจ เป็นความผิดเดียวที่เรายอมรับได้ เพราะเหตุผลอื่นๆเราไม่สามารถยอมรับได้เลย
โลกนี้ไม่มีความยุติธรรม มีแต่สังคมอิฉาริษยา มันน่ากลัวจริงๆค่ะ การเป็นคนดีเลี้ยงดูผู้มีพระคุณกลับโดนกระทำเช่นนี้มันโหดร้ายกับเรามากๆเราขอเวลาเสียใจไม่นาน และจะเข้มแข็งให้ได้เร็วที่สุด ชีวิตต้องเดินต่อไป ครั้งนี้ถือเป็นบทเรียนชีวิตที่จะไม่ลืมเลย
ปล. พี่หัวหน้าเป็นแฟนกับน้องในแผนกเดียวกัน หญิงหญิง
นางร้ายในละครเรากลับดูออกแต่ชีวิตจริงเราไม่สามารถรู้ได้เลยว่าเด็กแบ๊วๆจะร้ายได้ถึงขนาดนี้. บทเรียนจากสังคมเพราะไว้ใจคนมากเกินไป