กระทู้แรกในชีวิต แท็กผิดขอโทษด้วยน่ะค่ะ
28 ตุลาคม 2559
ครบรอบ 4 ปี ที่คบกัน
เขาคือผู้ชายที่น่ารักคนนึงเลยล่ะ เขาอายุน้อยกว่าเรา3ปี ชื่อ J ล่ะกัน ส่วนเรา เป็นรุ่นพี่ขี้บ่นคนนึงชื่อ P เราเจอกันในBB เมื่อ4ปีที่แล้ว เราอย่าคนละที่ ปีที่1-3 เราอยุ่คนล่ะที่ เจอกันเดือนล่ะครั้ง พอปีที่4เขาเข้ามหาลัย เราอยุ่ด้วยกัน เรารักกันมากๆ จนหลายๆคนอิจฉา รุ่นน้องรุ่นพี่ต่างพูดเป็นเสียงเดียวกัน..แต่ตั้งแต่ ปลาย มกรา59 เราเริ่มงานเยอะ เราบ้างานบ้าเรียนมากๆ จนทำเขานอยด์ๆบ่อยๆ เรารู้ตัวทุกอย่างว่าเราเป็นคนไม่มีเวลาเราก็พยายามแบ่งมาให้เขาจนอะไรๆเริ่มดีขึ้น แต่.... ช่วงเวลานั้นเรากลับได้ยินใครๆหลายคนว่า J นี่ทนจริงคบไปได้ยังไงเวลาก็ไม่มีให้ เวลาเดินด้วยกันก็ชอบมีคนพูด "ดูแฟนJดิสวยก็ไม่สวยดำก็ดำบลาๆ " เพื่อนเก่าJ ตอนมัธยมก็พูดว่า "J ติดแฟนจนลืมเพื่อนเลยหว่ะ" แล้วอะไรต่างๆอีกมากมาย J โง่จัง คบไปก็ไม่เจริญหรอก ตอนนั้นอะไรแย่มาก ทั้งๆเราก็ผ่านมาตั้ง3ปีแล้ว ผ่านพ่อแม่กีดกัน ผ่านช่วงเวลาร้ายๆม่มากมาย แต่เราเองเคยผู้กับJ ไว้ว่า- ถ้าวันนึงเราเป็นคนทำให้ชีวิตJแย่ลง หรือวันนึงเราทำให้ใครมองJไม่ดี เราจะไป". และสุดท้ายเราก็ทำเรื่องเลวๆมากมาย เราขอช่วยเพื่อนเรามาเป็นแฟนใหม่เรา เราทำตัวสกปรกจานไม่ล้าง ห้องไม่เก็บ ฉี่ไม่ราด ผ้าไม่เก็บ ไม่ซัก เรียนให้หนัก ทำงานให้เยอะจนไม่มีเวลาอยู่กับJ ไม่ดูแลตัวเองปล่อยให้โทรม ทำตัวมีพิรุจ อันเฟรนเฟสJ เปลี่ยนรหัส ไม่ไปไหนมาไหนด้วย เราทำแบบนี้จนJเองก้ไม่ไหว จนเขาไปหาคนคุยบ้าง จนสุดท้ายเขาก็กลับไปเที่ยวกับเพื่อน ไปสังสรรคกับเพื่อน เราเริ่มรังเกียจเรา ต่อหน้าเขาเราอวดเก่ง แต่พอหันหลังเท่านั้นแหละ...แทบจะขาดใจทุกทีและ จนวันนึงเราก็เลิกกันจิงๆ วันนั้นเป็นวันเกิดเราด้วย ช่วงกลางๆปี ตอนนั้นเหมือนอะไรมันถล่มใส่หน้ามันชามันไม่มีความรู้สึก เราทรมาณมาก เขากลับไปอยู่บ้าน เขาเองก็ยังตัดใจไม่ได้ เราเองก็ยังไม่หยุดยังสร้างเรื่องเลวๆต่อไป จนถึงเปิดเทอมมส.ค เราต้องกลับมาอยุ่ห้องเดียวกัน เพราะพ่อกับแม่ของทั้งสองไมรุ่ว่าเราเลิกกันแล้ว เราก็เหมือนเดิมาะเี้ยมากขึ้ยเรื่อยๆ เขาก็พยาทมากขึ้นเพื่อให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่เรานี่เี้ยสุดพลังเพื่อให้เขาออกไป จน28 ตุลาคม 2559 ครบรอบ4ปี เราไปกินบุฟเฟ่กับเพื่อน แล้วเขาก็โทรไปบอกว่าจะมาหาเรา เราก็บอกว่าไม่ต้องมา. สุดท้ายเขาก็มา เขาซื้อน้ำแดงโซดากับหมูปิ้งมาให้ ตอนนั้นเราปฏิเสธเขาแบบหักหน้าเขาเลย จนเขาก็หน้าเสีย แล้วเขากลับไป ตอนนั้นเราคิดเลยว่าเขาก็คงรุ้สึกแย่มากๆ หักหน้าเขาต่อหน้าเพื่อน สิ่งที่เขาซื้อมาให้ก็คือสิ่งที่เราสองคนเคยกินด้วยกันเมื่อ4ปีที่แล้ว วันที่เขาป้อนให้เรา ... ตอนนั้นเราวิ่งไปร้องในห้องน้ำเลย เราทำร้ายจิตใจเขาอีกแล้วเรากลับมาห้อง เราซื้อลองกองกัลนมมาฝากเขา แต่กลับเจอจดหมายที่มัคำเพียงคำเดียว"บาย" กับตุ๊กตาสองตัวที่เขาเคยให้เราหายไป เราพยายามทักหาเขาบอกเขาว่ากลับมาหาได้ไหมเรารุ้แล้วว่าเราอยู่ไม่ได้ เราขากเขาไม่ได้ แต่เขาปฏิเสธ เราบอกเขาว่ากลับมาหน่อยได้ไหมขอกอดหน่อย เขาก้มา เราดีใจมาก เรากอดเขาแน่นเลย เขาก็โอบเราเบาๆ แล้วเราก็บอกเขาว่าJโตแล้วน่ะ Jเก่งมาก เข้มแข็งน่ะ ดูแลตัวเองด้วย เราพูดไปก็ร้องไปแต่เขายิ้มแบบเย้ยๆ แล้วเขาก็บอกว่าขอผ้าขนหนูน่ะ แล้วเขาก็ไป เขาไปจริงๆ เรารู้สึกว่าเราชนะ เราทำสำเร็จ เราชนะ เราทำให้เขอเกลียดเราได้ ทำให้เขาทำใจได้ สิ่งที่เราพยายามมา9เดือนเพื่อให้เขาเกียดเราเราทำสำเร็จ..แต่ ,., เราทรมานมากมาย ทรมานสุดใจ เราพยายามหลับ จนหลับทั้งน้ำตา แล้วก็ฝัน ตนนั้นฝนก็ตกหนักมากๆ ฟ้าก็ร้อง ถ้าเขาอยู่เขาจะรุ้ว่าเรากลัวฟ้าร้องเขาจะกอดเราจะโอ๋เราตลอด แต่คืนนี้ไม่มีเลย เราฟังเพลงเดิมซ้ำไปมาจนเช้า ร้องไห้จนหมดน้ำตาเรากอดตุ๊กตาที่เราเคยให้เขาที่เขาชอบหอมแก้มตลอด เราไม่มีเขาจริงๆแล้ว เขาไปจรๆแล้วทำไมเราไม่ดีใจ เราต้องทำไงต่อไปดี ...เรารักเขามากมาย
เคยทำอะไรเลวๆทั้งๆที่ยังรัก เพื่อให้ใครสักคนเกลียดไหม และเมื่อเขาไปจริงๆ เราต้องอยู่ยังไง ต้องผ่านมันไปยังไง..
28 ตุลาคม 2559
ครบรอบ 4 ปี ที่คบกัน
เขาคือผู้ชายที่น่ารักคนนึงเลยล่ะ เขาอายุน้อยกว่าเรา3ปี ชื่อ J ล่ะกัน ส่วนเรา เป็นรุ่นพี่ขี้บ่นคนนึงชื่อ P เราเจอกันในBB เมื่อ4ปีที่แล้ว เราอย่าคนละที่ ปีที่1-3 เราอยุ่คนล่ะที่ เจอกันเดือนล่ะครั้ง พอปีที่4เขาเข้ามหาลัย เราอยุ่ด้วยกัน เรารักกันมากๆ จนหลายๆคนอิจฉา รุ่นน้องรุ่นพี่ต่างพูดเป็นเสียงเดียวกัน..แต่ตั้งแต่ ปลาย มกรา59 เราเริ่มงานเยอะ เราบ้างานบ้าเรียนมากๆ จนทำเขานอยด์ๆบ่อยๆ เรารู้ตัวทุกอย่างว่าเราเป็นคนไม่มีเวลาเราก็พยายามแบ่งมาให้เขาจนอะไรๆเริ่มดีขึ้น แต่.... ช่วงเวลานั้นเรากลับได้ยินใครๆหลายคนว่า J นี่ทนจริงคบไปได้ยังไงเวลาก็ไม่มีให้ เวลาเดินด้วยกันก็ชอบมีคนพูด "ดูแฟนJดิสวยก็ไม่สวยดำก็ดำบลาๆ " เพื่อนเก่าJ ตอนมัธยมก็พูดว่า "J ติดแฟนจนลืมเพื่อนเลยหว่ะ" แล้วอะไรต่างๆอีกมากมาย J โง่จัง คบไปก็ไม่เจริญหรอก ตอนนั้นอะไรแย่มาก ทั้งๆเราก็ผ่านมาตั้ง3ปีแล้ว ผ่านพ่อแม่กีดกัน ผ่านช่วงเวลาร้ายๆม่มากมาย แต่เราเองเคยผู้กับJ ไว้ว่า- ถ้าวันนึงเราเป็นคนทำให้ชีวิตJแย่ลง หรือวันนึงเราทำให้ใครมองJไม่ดี เราจะไป". และสุดท้ายเราก็ทำเรื่องเลวๆมากมาย เราขอช่วยเพื่อนเรามาเป็นแฟนใหม่เรา เราทำตัวสกปรกจานไม่ล้าง ห้องไม่เก็บ ฉี่ไม่ราด ผ้าไม่เก็บ ไม่ซัก เรียนให้หนัก ทำงานให้เยอะจนไม่มีเวลาอยู่กับJ ไม่ดูแลตัวเองปล่อยให้โทรม ทำตัวมีพิรุจ อันเฟรนเฟสJ เปลี่ยนรหัส ไม่ไปไหนมาไหนด้วย เราทำแบบนี้จนJเองก้ไม่ไหว จนเขาไปหาคนคุยบ้าง จนสุดท้ายเขาก็กลับไปเที่ยวกับเพื่อน ไปสังสรรคกับเพื่อน เราเริ่มรังเกียจเรา ต่อหน้าเขาเราอวดเก่ง แต่พอหันหลังเท่านั้นแหละ...แทบจะขาดใจทุกทีและ จนวันนึงเราก็เลิกกันจิงๆ วันนั้นเป็นวันเกิดเราด้วย ช่วงกลางๆปี ตอนนั้นเหมือนอะไรมันถล่มใส่หน้ามันชามันไม่มีความรู้สึก เราทรมาณมาก เขากลับไปอยู่บ้าน เขาเองก็ยังตัดใจไม่ได้ เราเองก็ยังไม่หยุดยังสร้างเรื่องเลวๆต่อไป จนถึงเปิดเทอมมส.ค เราต้องกลับมาอยุ่ห้องเดียวกัน เพราะพ่อกับแม่ของทั้งสองไมรุ่ว่าเราเลิกกันแล้ว เราก็เหมือนเดิมาะเี้ยมากขึ้ยเรื่อยๆ เขาก็พยาทมากขึ้นเพื่อให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่เรานี่เี้ยสุดพลังเพื่อให้เขาออกไป จน28 ตุลาคม 2559 ครบรอบ4ปี เราไปกินบุฟเฟ่กับเพื่อน แล้วเขาก็โทรไปบอกว่าจะมาหาเรา เราก็บอกว่าไม่ต้องมา. สุดท้ายเขาก็มา เขาซื้อน้ำแดงโซดากับหมูปิ้งมาให้ ตอนนั้นเราปฏิเสธเขาแบบหักหน้าเขาเลย จนเขาก็หน้าเสีย แล้วเขากลับไป ตอนนั้นเราคิดเลยว่าเขาก็คงรุ้สึกแย่มากๆ หักหน้าเขาต่อหน้าเพื่อน สิ่งที่เขาซื้อมาให้ก็คือสิ่งที่เราสองคนเคยกินด้วยกันเมื่อ4ปีที่แล้ว วันที่เขาป้อนให้เรา ... ตอนนั้นเราวิ่งไปร้องในห้องน้ำเลย เราทำร้ายจิตใจเขาอีกแล้วเรากลับมาห้อง เราซื้อลองกองกัลนมมาฝากเขา แต่กลับเจอจดหมายที่มัคำเพียงคำเดียว"บาย" กับตุ๊กตาสองตัวที่เขาเคยให้เราหายไป เราพยายามทักหาเขาบอกเขาว่ากลับมาหาได้ไหมเรารุ้แล้วว่าเราอยู่ไม่ได้ เราขากเขาไม่ได้ แต่เขาปฏิเสธ เราบอกเขาว่ากลับมาหน่อยได้ไหมขอกอดหน่อย เขาก้มา เราดีใจมาก เรากอดเขาแน่นเลย เขาก็โอบเราเบาๆ แล้วเราก็บอกเขาว่าJโตแล้วน่ะ Jเก่งมาก เข้มแข็งน่ะ ดูแลตัวเองด้วย เราพูดไปก็ร้องไปแต่เขายิ้มแบบเย้ยๆ แล้วเขาก็บอกว่าขอผ้าขนหนูน่ะ แล้วเขาก็ไป เขาไปจริงๆ เรารู้สึกว่าเราชนะ เราทำสำเร็จ เราชนะ เราทำให้เขอเกลียดเราได้ ทำให้เขาทำใจได้ สิ่งที่เราพยายามมา9เดือนเพื่อให้เขาเกียดเราเราทำสำเร็จ..แต่ ,., เราทรมานมากมาย ทรมานสุดใจ เราพยายามหลับ จนหลับทั้งน้ำตา แล้วก็ฝัน ตนนั้นฝนก็ตกหนักมากๆ ฟ้าก็ร้อง ถ้าเขาอยู่เขาจะรุ้ว่าเรากลัวฟ้าร้องเขาจะกอดเราจะโอ๋เราตลอด แต่คืนนี้ไม่มีเลย เราฟังเพลงเดิมซ้ำไปมาจนเช้า ร้องไห้จนหมดน้ำตาเรากอดตุ๊กตาที่เราเคยให้เขาที่เขาชอบหอมแก้มตลอด เราไม่มีเขาจริงๆแล้ว เขาไปจรๆแล้วทำไมเราไม่ดีใจ เราต้องทำไงต่อไปดี ...เรารักเขามากมาย