เราอยู่บนรถเมล์ รถติดมาก จากบางซื่อไปเดอะมอลงาม เกษมราช
มีรถปูนซีแมน รถโรงบาลเข้าออก รถชนอย่างน้อย 1 ครั้งต่อสัปดาห์ ไม่มอไซน์กับเก๋ง ก็เก๋งชนกับเก๋งเอง ก็ติดจะแย่แล้ว

-พอมองเข้าไปในรถคันใหญ่คันงาม มีคนนั่งอยู่คนเดียว และอีกหลายๆคันก็เป็นเช่นนั้น...
-แถวสะพานปูนซีเมนต์ยังมีเจ้าพ่อเจ้าแม่ป้ายแดง รถใหม่เอี่ยมแล่นเข้าจ่อหน้ารถสองแถวที่เรานั่งกลับบ้าน(หลังจากผ่านมรสุมรถติดเกษมราชได้)
ไม่ยอมถอยให้ไปก่อนทั้งๆข้างหลังของฝั่งรถเก๋งโล่ง แต่ข้างหลังของรถสองแถวมีรถคันอื่นต่อหลังอยู่ ไม่มีใครยอมใครเบ่งกันอยู่20นาที รถสองแถวถึงต้องยอมเบี่ยงสายเบี่ยงขวาเพื่อให้รถเก๋งไปได้
-เทเวศน์ คอนแวน อื่นๆ สะพานควาย ราชินีบน ยังเหมือนเดิม...เพิ่มเติมคือแท็กซี่จอดรอคน
-เกิดมาทั้งชีวิตขี่มอไซน์ไม่เป็น จักรยานก็ไม่กล้าขับลงถนน ได้แต่ยืนตาละห้อยมองพวกที่เขากล้าขับจักรยาน
ขับมอไซน์บนรถเมลด้วยเหงื่อดุจสายน้ำ
-ซู้ดดไอน้ำมัน ไอร้อน ระหว่างกลับบ้านจากรถคันอื่นๆที่เขาติดแอร์
คนขับรถเมลก็เปิดเพลงลูกทุ่งเสียงดัง เพลงดราม่าแทบหยิบปากกาน้ำเงินมากรีดข้อมือ
-กลับบ้านดึกพ่อก็บ่น เข้าชมรมก็ไม่ได้แถวนั้นรถเมล์มีน้อยถ้าเลยสองทุ่มไป


ฉํนนนนนนนน มี ความมมมมม สุขขขขขขขขขขขขขขข มากกกกกกกกกกกกกกกกกก
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
เย้ๆ