เป็นผมเองที่ทำให้รักเราต้องพัง และการจากลาของเธอก็ทำให้ผมได้รู้ว่าใคร"สำคัญ" ขอบคุณสำหรับโอกาสจากเธอ((เจ้าหญิงของผม))

เอา.. .เริ่มเลยแล้วกัน คือผมกับแฟนเราคบกันมาประมาณ 8เดือนกว่า ตอนที่คบกันแรกๆก็ดีนะครับ มีความหวาน มีความหวือหวาเป็นเรื่องปกติ ระยะเวลาผ่านไปในช่วงประมาณเดือนที่6-7หลัง ความรักของเรามันเริ่มจืดจางโดยผม ผมใส่ใจเธอน้อยลง บวกกับช่วงกลางวันผมไม่ว่างเลยทำงาน เราได้คุยกันช่วงเย็นถึงก่อนนอน บางวันก็ไม่ได้คุยเลย แต่เธอก็มักจะพยายามเข้าหาผมตลอด และบางทีเราทะเลาะกันผมก็มักจะประชดเธอโดยการบอกเลิกอยู่หลายครั้ง และเธอก็ง้อทุกครั้ง (แทรงหน่อยคือผมทำงานหยุดเสาร์-อาทิตย์)  คือผมจะกลับบ้านทุกวันศุกร์ตอนเย็นและวันอาทิตย์ผมก็จะกลับไปบ้านพักทำงาน คือช่วงแรกเธอก็มาหานะทุกเสาร์-อาทิตย์ แต่พักหลังมาเธอไม่ค่อยอยากจะมาหาละ ผมเริ่มแปลกใจ แต่สิ่งที่ผมทำก็คือการประชดอีกละ บางทีก็งี่เง่าใส่ ส่วนตัวผมก็อยากจะอยู่กับเค้าในวันหยุด  และมาช่วงอาทิตย์แรกของเดือนที่8 ผมได้ชวนเธอไปงานวันเกิดน้องสาว อยู่ได้แปปนึงเธอก็มีอาการอยากกลับ เธอปวดท้องประจำเดือน แล้วช่วงนั้นฝนดันตกพอดีผมเลยขออยู่ต่ออีกแปป เราเริ่มมีปากเสียงกัน แต่ผมดันหลุดปากไปพูดประโยคนึงที่ทำให้เธอคิดละมั้ง"นี่ครอบครัวพี่นะ วันเกิดก็มีปีละหนปกติก็ไม่ได้กินเหล้าเบียร์อยู่แล้วขอวันนึงไม่ได้หลอ" หลังจากนั้นเธอก็เงียบ เธอบ่นปวดท้องผมจะพาเธอไปนอนเธอก็ไม่ยอม เธอยืนยันว่าจะกลับให้ได้ คราวนี้ผมเลยคิดว่าผมควรจะกลับละ พอผมออกมาล่ำลาผู้ใหญ่ พวกผู้ใหญ่ก็ไม่ยอมให้กลับเป็นห่วงเพราะฝนตกสรุปคืนนั้นผมเลยได้นอนบ้านน้องสาว ผ่านมาถึงอาทิตย์ที่2ของเดือนที่8 ผมเลิกงานเย็นวันศุกร์ผมก็กลับมาบ้านเหมือนเดิม ผมช่วนเธอไปหาอะไรกินชวนเธอมาหาแต่เธอบอกไม่ว่างต้องทำรายงานนู้นนี่ และผมก็ดันงอลเธออีก เรามีปากเสียงกัน เธอเอาคำพูดที่ผมพูดที่บ้านน้องสาวมาพูด เธอว่าผมสารพัดเรื่องแย่ๆที่ผมทำมันซ้ำซาก เช่น เล่นพนันบอล ชอบประชดโดยการบอกเลิก ฯลฯ หลังจากนั้นเธอก็เป็นฝ่ายบอกเลิกผม ผมตอบตกลง เราเลิกกัน ไม่ได้ติดต่อกัน ผ่านมาประมาณอาทิตย์กว่า ผมรู้สึกขาดอะไรบางอย่าง ตอนนั้นผมรู้สึกได้เลยว่า "ผมคิดถึงเธอ" ผมได้รู้ซึ้งถึงความเหงา ผมรู้สึกสำนึกผิด ผมรู้สึกถึงความเคว้งคว้างเดียวดายและเจ็บอกแปร๊บๆ ตอนนั้นไม่เป็นอันทำอะไรเลย หมดแรงทำงาน ร้องไห้กินอะไรไม่ลง ผมเลยตัดสินใจติดต่อเธอไปโดยการทักเฟสบุ๊ค เธอตอบครับ แต่ตอบแบบห้วนๆ ถามคำตอบคำเหมือนไม่อยากคุยด้วย ผมเริ่มง้อเธอครับ และเธอได้บอกกับผมว่า"ระยะเวลาที่เธออยู่คนเดียวหลังเราเลิกกันเธอเสียใจมาก เธอร้องไห้เธอคิดถึง แต่ตอนนี้เธอไม่อยากกลับมาแล้ว เธอรู้สึกว่าอยู่แบบนี้สบายใจ ไม่ต้องบอกใครว่าจะทำอะไร จะนอนก็ไม่ต้องบอก จะไปเที่ยวไหนก็ไม่ต้องบอกใคร รู้สึกเป็นอิสระ" ผมจึงถามเธอว่ายังรักกันอยู่หรือเปล่าหรือว่าหมดรักแล้ว เธอตอบกลับมาว่า"รัก" ทีนี้ผมก็ตั้งลำง้อเลยสิครับ  และผมได้บอกกับเธอว่า ถ้าเธอมีแฟนใหม่หรือกำลังลองคุยกับใคร หรือหมดรักแล้วผมจะเลิกง้อเธอ ผมพยายามง้ออยู่2-3วัน วันนึงเธอได้ทักมาถามผมว่า "ถ้าเรากลับมาคบกันผมจะเป็นเหมือนเดิมไหม เธอกลัวผมทำตัวแย่ๆเหมือนเดิม" ผมได้กล่าวสัญญาว่าจะปรับตัวให้ดีขึ้น อะไรที่เธอไม่ชอบจะเลิกทำ แล้วจะใส่ใจเธอมากขึ้นกว่าเดิม และเธอก็ได้ตอบกลับมาว่า ยังไม่ใช่ตอนนี้ ผมใจร้อนพยายามขยั้นขยอให้เธอรีบคืนดี สรุปพังครับ เธอลำคาญผม ด่าๆๆผม เฮ้ออ.. แล้วก็ทะเลาะกันอีก เธอด่าสิครับ บอกเกลียดผมด้วย และเธอก็บอกว่า "เห็นมั้ยก็พี่เป็นแบบนี้ พี่เป็นแบบเดิมพี่ทำไม่ได้ เค้าถึงไม่อยากกลับไป" เวรกรรมเอ้ย!! หลังจากทะเลาะกัน ผมสงบสติคิด ใจเย็น ผมไปขอโทษเธอและชวนคุยแบบใจเย็น เธอคุยดีครับ สักพักก็เปลี่ยนมาเย็นชาใส่ ผมใจเย็นคุยและตามง้ออยู่2-3วัน ชวนคุยไปเรื่อย แต่พยายามไม่เร้าหรือเธอ พยายามคุยแบบที่ว่าไม่ให้เธอตอบกลับมาว่า" อะไรเนี่ย,ลำคาญ,อะไรอีก,อย่าเร้าหรือได้ป่ะ,พอเถอะ" อะไรประมาณนี้ และก็เปลี่ยนตัวเองให้ดีขึ้น เลิกเล่นพนันบอล ฯลฯ ควบคู่ไปด้วย ผมส่องเฟสเธอทุกวัน มักจะเห็นเธอแชร์พวกคำคมเพจ แบบประมาณด่าแฟนเก่าบ้าง คิดถึงบ้าง อะไรพวกนี้ คนเราจะแชร์พวกนี้มันต้องตรงความรู้สึกหรือป่าวผมก็ไม่รู้นะ แต่บางอันที่เธอแชร์มันทำให้ผมรู้สึกมีหวังนะ ผมก็ง้อไม่ค่อยเก่ง ก็ได้แต่ใจเย็นทักไปทุกวัน ทุกเวลาที่ว่าง หยอดมุขบ้าง แซวบ้าง ฟิลจีบใหม่ยังไงอย่างงั้นเลย ครั้งนึงเธอเคยตอบกลับว่า"พอเถอะ อย่าพยายามเลย ปกติไม่เคยเห็นทักอะไรแบบนี้ เหมือฝืน" ผมไม่สนครับตั้งลำง้อไปแล้ว ไม่ยอมถอยหรอก โดยปกติแล้วเธอมักจะถามคำตอบคำ ผมนี่โคตรท้อเลย มีเย็นวันนึงผมเลิกงานมืด ลืมโทรศัพท์ไว้กับเพื่อนอีก ผมเลยยืมโทรศัพท์ของพี่ชายเล่นทักไปหาเธอ เธอตอบแบบ"อะไร ไม่ว่างทำงานอยู่(การบ้าน)" ผมนี่ถอนหายใจเลยครับ แต่ละคำที่ได้รับมันช่างเย็นชาและห้วนมากๆ ยิ่งคุยยิ่งท้อผสมเจ็บ ผมเลยบอกเธอว่า ถ้าเสร็จแล้วก็ทักมานะ เธอทักมาบอกเสร็จแล้วครับ ผมดีใจมากไม่คิดว่าเธอจะตอบ ผมก้ชวนเธอคุยๆ คุยไปเรื่อย ตอบช้าหน่อยแต่ผมรอได้ คุยไปสักพักเลยตัดสินใจถามเธออีกครั้งว่า ยังรักกันอยู่มั้ย เธอบอกว่า ไม่มั้ง เพราะมีคำว่ามั้งผมเลยไม่เชื่อ ผมก็ถามเธอว่าผมขอทักไปคุยได้ไหม ขอโทรหาได้ไหม เธอก็ตอบมาว่าได้ ตอนนั้นผมคิดว่าผมมีหวังละ ส่วนตัวผมคิดว่าเธอตอนนี้เธอกลัว กลัวกลับมาแล้วผมจะเป็นแบบเดิม กลัวทำให้เธอเสียใจอีก เธอเลยเลือกที่จะใจเเข็งใส่ คุยเย็นชาใส่ ผมจะซื้อของให้หรือช่วนไปกินอะไรที่ไหนเธอก็ปฎิเสธทุกอย่าง ด้วยความอยากเจอเธอแต่ไม่กล้าจะชวนกลัวเธอลำคาญ เพราะเธอเอาแต่ปฏิเสธการพบเจอจากผม ตอนนั้นผมนึกได้อย่าง เธอขอให้ผมพาแม่ของผมและเธอไปเลี้ยงMK ในวันเกิดของผมเดือนธันวาคมที่จะถึงนี้ ผมเลยถามเธอไปว่า วันเกิดไปกินMKกันนะ เธอตอบตกลง โอ้ยยย..ตอนนั้นดีใจสุดๆ ผมคิดคิดว่าเธอคงกลัวผมทำให้เธอเสียใจแบบเดิมจริงๆแหละ ตอนนี้เราคุยกันเหมือนได้กลับมาคบกันแล้วแต่ยังไม่ร้อยเปอร์เซ็น ส่วนที่เหลือก็เป็นหน้าที่ของผมแล้วที่จะซ่อมแซมมันให้กลับมาดีขึ้น และความรู้สึกของเธอที่พังไปเพราะผมนั้น ผมคงต้องหาวิธีมาบำบัดมันให้ดีขึ้นควบไปด้วย ยอมเหนื่อยหน่อยแต่มันก็คุ้มที่ได้คนที่เรารักกลับมาอยู่ในอ้อมกอด ที่ผ่านมาผมละเลยหัวใจของเธอ ทั้งทำร้ายความรู้สึก ทำร้ายความไว้ใจ และความรักที่เธอมีต่อผม โชคดีที่เราไม่ได้เลิกกันเพราะมือที่สาม ตอนที่ยังมีคนรักอยู่กลับไม่ใส่ใจ พอเค้าจากไปจะกลับมาคิดได้มันก็สายเกินที่จะแก้ไข ผมรู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไป ตอนนี้ผมคิดได้แล้วว่าควรรักษาความรักของเราแบบถูกวิธียังไง โอกาสไม่ได้มีให้เราเสมอ และวันนี้ผมได้รับโอกาสจากเธอ ผมจะใช้มันอย่างระวังและเกิดผลที่ดี และอีกสิ่งนึงที่สำคัญ คือ คำมั่นสัญญา ผมได้ให้คำมั่นแล้วว่าจะแก้ไขตัวเอง ผมจะรักษาสัจจะนั้นครับ ขอให้ทุกคนโชคดี ขอให้ทุกคู่สมหวัง //ขอให้ทุกคนด่าผมอย่างระมัดระวัง ขอบคุณครับ^^