พ่อแม่อยากให้เราเหมือนลูกคนอื่น

ตั้งแต่โตมาจะถูกเอาไปเปรียบเทียบกุบพี่ๆที่เป็นญาติตลอด คือ พ่อแม่อยาากให้เป็นคนร่าเริงแจ่มใส อัธยาศัยดีแบบพี่ เป็นคนที่คุยได้กับทุกคน กล้าแสดงออก กล้าพูด ยิ้มแย้มอยูตลอด มองโลกในแง่ดี แต่ด้วยพื้นฐานครอบครัวแต่ล่ะครอบครัวมันไม่เหมือนกัน พ่อพี่เขา(ลุง)คุยเก่ง อัธยาศัยดี ใส่ใจคนรอบข้าง เอาใจคนเก่ง ส่วนแม่พี่เขา(ป้า)ก็เป็นคนจริงจัง แต่ถ้าเล่น เขาก็คุยเล่นกันแบบสนุก วันไหนเราไปอยู่บ้านพี่เขา เราก็แกล้งเล่นคุยกกะที่บ้านพี่เขาาาแบบสนิทสสนม แซวกันไปมาทั้งบ้าน
และป้ามักจะชอบถามว่าที่บ้านเป็นแบบนี้มั๊ยลูก เราก็จะกลบเกลื่อนด้วยการหัวเราะแล้วเปลี่ยนเรื่อง แต่ป้าก็มักจะบอกเสมอว่า หนูเป็นคนทำให้ที่บ้านเป็แบบนี้ได้นะลูก

เราอยากบอกทุกคนมากค่ะ ว่าปกติเราเนี่ย คุยเก่ง คุยได้กับทุกคน ยิ้มบ่อย แต่ไม่ได้ร่าเริงมาก เพราะเราขี้อาย
แต่เราไม่สามารถหัววเราะ ยิ้ม และคุยกับที่บ้านเราได้เหมือนกับที่เราคุยเล่นกับบ้านพี่ได้  เพราะครอบครัวเราไม่เหมือนกัน พ่อเราไม่ยิ้มเลย ย้ำว่าไม่เลย ขนาดถ่ายรูปยังไม่ยิ้มเลย จะยิ้มก็ต่อเมื่อคุยกับคนอื่น ส่วนแม่เราน่าจะได้รับอิทธิพลมาจากพ่อ เรื่องที่คุยก็จะออกแนวเป็นเรื่องเป็นราว ไม่มีคุยเล่น นอกจากว่าพ่อไม่อยู่ด้วย แต่ละอย่างที่คุยกันก็เรื่องอนาคต เรื่องเรียนต่อ ทำงาน เรื่องสังคม คนรอบข้าง เวลาเราคุยเรื่องตลก ไม่มีใครขำ  เราหัวเราะคนเดียว เหมือนกับเราคุยอยู่คนเดียว เวลาคุยในแชทกลุ่ม ทุกคนอ่าน แต่ไม่มีใครตอบ เราเล่าชีวิตเราว่าทำอะไรมาบ้าง ก็เหมือนเดิม ไม่มีใครตอบอะไร



อย่างวันนั้นไปสนามหลวง ถ่ายรูปส่งไปให้ดูไม่มีใครตอบอะไร พอวันนี้เราโทรหาถึงถามว่า ในรูปดูมืดๆ กลับกี่โมง ไปกับใคร


บางทีเราก็รู้สึกตัวเองบ้า คุยกับตัวเอง
เราก็รู้แหละว่าพ่อแม่รัก แต่การแสดงออกและสิ่งที่คาดหวังจากเรา เราไม่สามารถจะร่าเริงได้ในขณะที่ทุกคนเฉยชา รู้สึกเหนื่อยมากที่ต้องทำให้ทุกคนยิ้ม ทั้งๆที่ไม่มีใครอยากยิ้ม

เพื่อนๆคนไหนมีวิธีร่าเริงได้ตลอดมั๊ยคะ

แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่