ร้องไห้มากๆแล้วมันโหย นอนไม่ค่อยหลับ แป็บๆก็ตื่นเอง โหยๆโรยรา ร่างกายคงหมักหมมพิษไว้เยอะน่ะ กินอะไรไม่ค่อยลง แต่พอกินกล้วยน้ำว้า แก้วมังกร กีวี่ ผลไม้ฤทธิ์เย็นที่แม่ปอกไว้ให้ค่อยมีแรงหน่อย กินข้าวได้ กินกับข้าวที่แม่ทำไว้ให้แต่เมื่อวานแหละ
เมื่อวานนี้ตามนักข่าวฝรั่งไปสัมภาษณ์ลุงป้าที่รอส่งขบวนแถวสนามหลวง แปลไปก็ไม่กล้ามองหน้าลุงป้า ก้อนสะอื้นมันขึ้นน่ะ สะท้านจนเสียงสั่น ล่ามอาการท่าจะแย่กว่าคนพูด ทุกคนน้ำตาคลอๆ บอกเป็นเสียงเดียวกัน ขอมาเห็นในหลวงครั้งสุดท้าย เสียใจนะ แต่ก็ปลื้มใจที่ได้มาเห็นพ่อ บางคนมาจากต่างจังหวัด ถึงกทมตั้งแต่ตีสี่รอจนสี่โมงเย็น กะใส่เสื้อเหลืองมาให้กำลังพ่อที่ศิริราช แต่พอรู้ข่าวต้องเปลี่ยนเสื้อดำมา รอกันตามบนถนนแดดร้อนๆนั่นแหละ เป็นลมเป็นแล้งไปก็มียาดมแจก ทั่วทั้งถนนราชดำเนินมีแต่คลื่นมนุษย์สีดำๆ
ขากลับหารถเมล์ยากมาก เดินกันขาขวิด เจอน้องๆ โดยเฉพาะวัยเริ่มทำงานเยอะมาก เซลฟี่กันใหญ่ เดินคุยกันจ๊อกแจ๊กๆ เหมือนมางานศพญาติผู้ใหญ่ น้องๆรุ่นหลังอาจไม่ได้เห็นท่านทรงเดินทางไปไหนใกลๆ ทางทีวีบ่อยๆนัก แต่น้องๆก็มาคอยเฝ้ากลางแดดร้อนๆจนจบงาน เฮียแปลกใจ ลุงป้าก็แปลกใจ น้องๆรักในหลวงกันมากขนาดนี้เลยเหรอ เฮียไม่ทราบหรอกครับ บางทีน้องอาจมาเซลฟี่เพราะอยากมีส่วนร่วมในเหตุการณ์ใหญ่ระดับประเทศตามประสาเจนวายก็ได้ พวกเราแต่ละรุ่นมีประสบการณ์กับในหลวงแตกต่างกันไปนะครับ แต่อย่างน้อย น้องๆก็ออกมาเปิดใจ เรียนรู้ หาประสบการณ์ จนเฮียอดยิ้มน้อยๆไม่ได้น่ะ คิดในใจว่า ต่อไปอนาคตของประเทศเราจะเป็นยังไงนะ
ครั้งหนึ่งเราเคยมียุวกษัตริย์ ประสูติในอเมริกา ถูกเลี้ยงเติบโตในยุโรป แล้วทรงกลายเป็นกษัตริย์นักพัฒนา มหาราชที่รักของคนทั้งแผ่นดิน หลังจากนิวัติสู่เมืองไทย ท่านก็ทรงออกเดินทางเยี่ยมราษฏรไปทั่วประเทศเหมือนกัน
“เมื่อยังเป็นนักเรียนอยู่ในยุโรป ข้าพเจ้าไม่เคยรู้ว่าเมืองไทยเป็นอย่างไร หรือเกี่ยวข้องอะไรกับข้าพเจ้า”
“ข้าพเจ้าไม่ทราบเลย จนกระทั่งข้าพเจ้าได้เรียนรู้ที่จะรักประชาชนของข้าพเจ้า โดยการพบปะเข้าถึงพวกเขา ข้าพเจ้าจึงประจักษ์ถึงรักแท้ของพวกเขา
ข้าพเจ้าได้รับรู้ว่าที่อยู่ของข้าพเจ้าในโลกนี้ คือท่ามกลางประชาชนของข้าพเจ้า ประชาชนคนไทย”
ในหลวงภูมิพล
อนาคตต่อไปของสยามอยู่ในมือพวกเรา อยู่ในมือของน้องๆกันแล้วนะครับ ดูพ่อเป็นตัวอย่าง เดินตามรอยเท้าพ่อครับ
15 ตค 59
ส่งเสด็จ ... ส่งไม้
เมื่อวานนี้ตามนักข่าวฝรั่งไปสัมภาษณ์ลุงป้าที่รอส่งขบวนแถวสนามหลวง แปลไปก็ไม่กล้ามองหน้าลุงป้า ก้อนสะอื้นมันขึ้นน่ะ สะท้านจนเสียงสั่น ล่ามอาการท่าจะแย่กว่าคนพูด ทุกคนน้ำตาคลอๆ บอกเป็นเสียงเดียวกัน ขอมาเห็นในหลวงครั้งสุดท้าย เสียใจนะ แต่ก็ปลื้มใจที่ได้มาเห็นพ่อ บางคนมาจากต่างจังหวัด ถึงกทมตั้งแต่ตีสี่รอจนสี่โมงเย็น กะใส่เสื้อเหลืองมาให้กำลังพ่อที่ศิริราช แต่พอรู้ข่าวต้องเปลี่ยนเสื้อดำมา รอกันตามบนถนนแดดร้อนๆนั่นแหละ เป็นลมเป็นแล้งไปก็มียาดมแจก ทั่วทั้งถนนราชดำเนินมีแต่คลื่นมนุษย์สีดำๆ
ขากลับหารถเมล์ยากมาก เดินกันขาขวิด เจอน้องๆ โดยเฉพาะวัยเริ่มทำงานเยอะมาก เซลฟี่กันใหญ่ เดินคุยกันจ๊อกแจ๊กๆ เหมือนมางานศพญาติผู้ใหญ่ น้องๆรุ่นหลังอาจไม่ได้เห็นท่านทรงเดินทางไปไหนใกลๆ ทางทีวีบ่อยๆนัก แต่น้องๆก็มาคอยเฝ้ากลางแดดร้อนๆจนจบงาน เฮียแปลกใจ ลุงป้าก็แปลกใจ น้องๆรักในหลวงกันมากขนาดนี้เลยเหรอ เฮียไม่ทราบหรอกครับ บางทีน้องอาจมาเซลฟี่เพราะอยากมีส่วนร่วมในเหตุการณ์ใหญ่ระดับประเทศตามประสาเจนวายก็ได้ พวกเราแต่ละรุ่นมีประสบการณ์กับในหลวงแตกต่างกันไปนะครับ แต่อย่างน้อย น้องๆก็ออกมาเปิดใจ เรียนรู้ หาประสบการณ์ จนเฮียอดยิ้มน้อยๆไม่ได้น่ะ คิดในใจว่า ต่อไปอนาคตของประเทศเราจะเป็นยังไงนะ
ครั้งหนึ่งเราเคยมียุวกษัตริย์ ประสูติในอเมริกา ถูกเลี้ยงเติบโตในยุโรป แล้วทรงกลายเป็นกษัตริย์นักพัฒนา มหาราชที่รักของคนทั้งแผ่นดิน หลังจากนิวัติสู่เมืองไทย ท่านก็ทรงออกเดินทางเยี่ยมราษฏรไปทั่วประเทศเหมือนกัน
“เมื่อยังเป็นนักเรียนอยู่ในยุโรป ข้าพเจ้าไม่เคยรู้ว่าเมืองไทยเป็นอย่างไร หรือเกี่ยวข้องอะไรกับข้าพเจ้า”
“ข้าพเจ้าไม่ทราบเลย จนกระทั่งข้าพเจ้าได้เรียนรู้ที่จะรักประชาชนของข้าพเจ้า โดยการพบปะเข้าถึงพวกเขา ข้าพเจ้าจึงประจักษ์ถึงรักแท้ของพวกเขา
ข้าพเจ้าได้รับรู้ว่าที่อยู่ของข้าพเจ้าในโลกนี้ คือท่ามกลางประชาชนของข้าพเจ้า ประชาชนคนไทย”
ในหลวงภูมิพล
อนาคตต่อไปของสยามอยู่ในมือพวกเรา อยู่ในมือของน้องๆกันแล้วนะครับ ดูพ่อเป็นตัวอย่าง เดินตามรอยเท้าพ่อครับ
15 ตค 59