คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 1
หลังจากนั้นเราก็รู้มาจากเพื่อนเมทเราว่าเพื่อนที่เราคิดว่าสนิทด้วยคนนึงมาค้นหาข้อมูลเรากับแม่เราในอินเตอร์เน็ตแล้วปริ้นมาเป็นใบๆตอนแรกเราก็งงนะว่าทำได้ด้วยหรอแล้วหาเจออะไรตอนแรกยอมรับว่าโมโหมาก แต่เราใช้ชีวิตอยู่กับคำว่า "ช่างมัน" ค่ะเลยปล่อยไป เรื่องก็เงียบลงค่ะไม่มีการแซะการด่าอะไรกันแล้วแต่นั่นมันเป็นจุดทีทำให้เราปิดตัวไปเลยตอนนี้เราไม่เชื่อใจใครไม่ไว้ใจใครสักคน(ในมหาลัยนะคะ) ไม่มีเพื่อนสนิทมีแต่เพื่อนที่พอพูดคุยกันได้ ไม่มีใครให้พูดเล่นหรือเม้ามอยเหมือนที่เคย แล้วอยู่ๆวันนึงก็มีเพื่อนคนนึงเราเองรู้สึกว่าทุกอย่างที่เค้าทำกำลังจะสื่อว่าเราสองคนสนิทกันแต่เราไม่ค่อยเชื่อใจไว้ใจใครแล้วเลยค่อยๆคบไปแต่คงเพราะมันกลายเป็นความกลัวมั้งคะตอนนี้เพื่อนคนนี้เค้าก็ตีตัวออกห่างเราไปแล้วคงเพราะว่าเราไม่ได้ให้ใจเค้าเท่าที่เค้าให้เรามา
แสดงความคิดเห็น
ชีวิตที่เปลี่ยนไป...เพราะความเชื่อใจ(ที่มากเกินไป)
ขอเกริ่นก่อนว่าโดยส่วนตัวเป็นคนแฮปปี้เฟรนด์ลี่ตลกเฮฮาเกือบจะตลอดเวลาค่ะ หลายคนบอกว่าเวลาอยู่ด้วยก็แฮปปี้ไม่เครียดเป็นคนสน้างเสียงหัวเราะและรอยยิ้มของที่บ้านเลยละค่ะ และเพราะเหตุนี้จึงทำให้เป็นคนผูกมิตรง่ายหาเลยไม่ค่อยกังวลเวลาต้องพบปะผู้คนใหม่ๆ แต่เนื่องจากตรงนี้แหละค่ะคือเราเป็นคนรักเพื่อนมากเวลาคบเพื่อนคนไหนแล้วรู้สึกว่านี่คือเพื่อนที่เป็นเพื่อนสนิทเราอะไรทำนองนี้จะให้ใจไปก่อนเลยเต็ม 100 กล้าที่เล่าเรื่องต่างๆให้ฟัง และเราเองเชื่อว่าเพื่อนกันก็ต้องเริ่มทำความรู้จักกันว่าใครมาจากไหน จบจากที่ไหน ก็แลกเปลี่ยนกันกับเพื่อนในกลุ่มค่ะ แต่ไปๆมาๆพักหลังๆเพื่อนทำตัวแปลกเหมือนชอบแซะแอบจิกอยู่ตลอดนี่บางครั้งเราก็ไม่รู้ว่าหมายถึงเราเพราะเราคิดว่าเราไม่ได้มีปัญหากับเพื่อน (คือมารู้ทีหลังอะค่ะว่าเพื่อนหมายถึงจริงๆ) จนนานวันเข้าเริ่มมองหน้าไม่ติดเลยเปิดใจคุยกันและนี่คือจุดที่ทำให้เราเปลี่ยนค่ะ เพื่อนเริ่มตั้งคำถามเฟ้นหาความจริงว่าที่เราเคยพูดเคยบอกจริงหรือโกหกเราเจอคำถามแนวนี้ไปก็รู้เลยค่ะว่าเรื่องใหญ่แล้วเพื่อนต้องการหลักฐานในการพิสูจน์แต่เรารู้สึกว่าเราไม่จำเป็นต้องเอาให้ดูอะ <ขอต่อในคอมเม้นนะคะ>