ทำไมชีวิตคนเราถึงมีผลต่อคนอื่นตลอด หรือเราคิดมากไปเอง

เราสับสนกับชีวิตอ่ะ แต่ก่อนเราก็ใช้ชีวิตเรื่อยมาเหมือนคนอื่น จนเกิดมีความสงสัยว่าตัวเองต้องการอะไรในชีวิต อะไรคือสิ่งที่ต้องทำในชีวิต คือเหมือนแค่เราได้คำตอบ ให้กับตัวเองก็ใช้ชีวิตต่อไปไม่ได้เหมือนอยู่ก็หยุดชะงัก หยุดการกระทำต่างๆ ไร้ความฝัน ไร้ความกระตือรือร้น ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ก็ใช้ชีวิตมาได้ เหมือนพอกำลังจะโต แล้วไม่อยากโต กลัวการตัดสินใจ กลัวการพูดคุยกับคนอื่น กลัวที่จะทำสิ่งต่างๆ แล้วพอเป็นอย่างนี้ก็จะทำให้อนาคตมันแย่ลงๆ ทำให้พ่อเสียใจ เหมือนว่าถ้าเราไม่ตั้งใจทำอะไรซักอย่างพ่อก็ต้องเข้ามาเป็นคนทำ คนแก้ปัญหา ถึงถ้าเราตัดสินใจทำอะไรซักอย่างลงไปจริงๆ เราก็คิดว่ามันต้องทำให้พ่อเสียใจ  ไม่รู้สิเราคิดว่า เราว่าความหวังของคนเป็นพ่อเป็นแม่คือการเห็นลูกเรียนจบ หรือประสบความสำเร็จในชีวิต แต่เราคิดว่าตอนนี้เราไม่สามรถทำตามความคาดหวังนี้ได้ เพราะเราไม่รู้ว่าชีวิตเราอยากทำอะไร พอเป็นแบบนี้คนในสังคมก็อาจจะว่าพ่อได้ว่าเลี้ยงลูกไม่ดี พ่อก็อาจโดนสังคมมองว่าเป็นอย่างนั้นถึงแม้ว่าจะบอกว่าไม่แคร์ แต่เราก็รู้สึกว่าพ่อก็ต้องรู้สึกเสียใจอยู่ดีที่ทำให้ลูกประสบความสำเร็จและอยู่ในสังคมไม่ได้