"กลับตัวก็ไม่ได้ ให้เดินต่อไปก็ไปไม่ถึง เหมือนมีอะไรที่ดึง ไม่ให้เราเลือกทางใด"
ตามเนื้อเพลงเลยค่ะ แต่เราไม่ได้รักคนมีเจ้าของนะ เราแค่ ..รักเพื่อน..
ซึ่งนี่ อาจแย่กว่าการรักคนมีเจ้าของซะอีก
รักคนมีเจ้าของ ก็แค่ตัดใจ แต่รักเพื่อนสนิทตัวเอง ต้องทำยังไงกัน
เราขอเรียกเค้าว่า B แล้วกันนะคะ เรากับ B รู้จักกันมาประมาน 2 ปีแล้วค่ะ แต่ช่วงปีแรก ทั้งเราและ B ต่างก็มีแฟน
ถึงจะดูสนิทกันมากจนเพื่อนๆถาม โทรคุยกันทุกวัน ไปไหนมาไหนด้วยกัน แต่เราทั้งคู่ก็ไม่คิดอะไรเลยจริงๆ
เพราะต่างคนต่างก็รักแฟนตัวเองและไม่แม้แต่จะคิดคบกันลับหลังแฟน
จนปีที่แล้ว เพราะความห่าง ทำให้แฟน B ขอเลิกแล้วไปมีคนใหม่
B เสียใจมาก และเราเอง ด้วยความเป็นเพื่อนสนิท ก็เลยกลายเป็นคนที่อยู่ข้างๆเขาในช่วงเวลานั้น
พอ B ผ่านช่วงดราม่ามาได้ เราก็ดันทะเลาะกับแฟนแทน เพราะความคิดเห็นที่ไม่ตรงกัน แล้วก็เลิกกัน
มันเลยกลายเป็นว่า B ต้องมาปลอบเรากลับซะงั้น
เราสองคนก็อยู่ข้างๆกัน ประคับประคอง ดูแลกันมาเรื่อยๆ โดยที่ต่างคนต่างก็ไม่ได้พูด หรือทำอะไรเกินเลยจากคำว่าเพื่อน
อาจมีบ้าง ที่ B ชอบแซว ว่าให้เราไปเป็นแฟน B เถอะ แต่ทุกอย่างก็จบที่การแหย่เล่นแค่นั้น
เพราะ B มักพูดเสมอว่า เขาไม่เป็นแฟนเราหรอก เป็นแฟนก็ต้องเลิก เขาขออยู่กับเราแบบนี้ไปเรื่อยๆดีกว่า
จนวันนึงเราชวน B ไปพัทยา ใจจริงแล้วเราอยากไปคนเดียว แต่ก็ไม่อยากขับรถทางไกล
เลยขอให้ B ช่วยขับรถไปให้ และไปเป็นเพื่อนเราหน่อย ทั้งๆที่ B เป็นคนขี้เกียจ ไม่ชอบออกจากบ้าน ไม่อยากไป
แต่สุดท้าย B ก็ยอมไปกับเรา เพียงเพราะว่า กลัวเรางอน
และทริปนี้เอง ที่เป็นต้นเหตุของความวุ่นวายใจในตอนนี้
เพราะความเมา ทำให้เราสองคนเกือบมีอะไรกัน แต่ก็ดีที่หยุดไว้ทัน
พอกลับมา เราเลยตัดสินใจเอ่ยปากถาม B ไปตรงๆ
เรา: ถามจริงๆ ที่พัทยามันคืออะไร เธอคิดอะไรกับเค้ากันแน่
B: อืมมม.. เค้าชอบเธอนะ แต่มันไม่ใช่แบบแฟน เค้าไม่ได้อยากเป็นเจ้าของเธอ ถ้าเธอจะไปมีแฟน เค้าก็ไม่ได้หวงอะไร
เรา: แล้วทำแบบนั้นกับเราทำไม??
B: เค้าพยามแล้ว ที่จะไม่ทำอะไรให้เธอต้องคิด แต่เค้าก็ผิดเองที่ปล่อยให้เรื่องมันมาไกลขนาดนี้ เค้าถามตัวเองตลอด ว่าเค้าคิดยังไงกับเธอ แต่เค้าก็ไม่มีคำตอบ ละก็เลิกคิดไป เค้าว่า..บางที มันอาจจะเป็นแค่ความผูกพันก็ได้
เรา: ที่เธอคอยดูแลเค้า อยู่ข้างๆ โทรหาเค้าทุกวัน ทำกับข้าวให้เค้ากิน ช่วยงานเค้า รอส่งเค้ากลับบ้านทุกวัน เข้าหาพ่อแม่เค้า save location บ้านเค้าแทนของแฟนเก่า ทั้งหมดนั่น แค่ผูกพันหรอ? แต่เค้าไม่ใช่นะ
B: เค้าตัดสินใจไปแล้ว ยังไงก็คงเป็นเธอไม่ได้ เพราะเค้าไม่ได้คิดจะเป็นแฟนกับเธอมาตั้งแต่แรก และเค้าก็ไม่อยากเสียเพื่อนดีๆอย่างเธอไป เค้าอยากมีเธออยู่ในชีวิตแบบนี้ไปเรื่อยๆ
เรา: ทั้งๆที่เธอก็รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ วันนึง ไม่เธอก็เค้าต้องไปมีแฟน แล้วเราก็จะอยู่แบบนี้ต่อไปไม่ได้ ถึงวันนั้น เธอก็ต้องเสียเค้าอยู่ดี
B: ก็ใช่.. แต่มันก็แค่ห่างๆไป เหมือนลด volume ลง เธอก็ยังไม่ได้หายไปไหนหนิ
เรา: กับเค้ามันไม่ใช่ ถ้าเธอคิดว่าเป็นแฟนเค้าไม่ได้ เค้าก็อยู่ตรงนี้ไม่ได้เหมือนกัน เธอรู้ดีว่าเค้าใจอ่อนแค่ไหน ถ้าเค้ายังอยู่ตรงนี้ไปเรื่อยๆ แล้วปล่อยให้ตัวเองผูกพันกับเธอมากกว่านี้ เค้าก็ยิ่งต้องเจ็บในวันที่เสียเธอไป
B: เธอก็แค่ลดความรู้สึกลง ไม่เห็นต้องหายไปเลย เค้าbookmarkเธอไว้ในชีวิตแล้ว ต่อให้เธอเดินจากไป อีก 50 ปีข้างหน้า พอมองย้อนกลับมา เค้าก็ยังจะนึกถึงเธออยู่ดี
เรา: เค้าทำไม่ได้หรอก เข้าไม่ได้เข้มแข็งขนาดนั้น ความรู้สึก มันไม่ได้ห้ามกันง่ายขนาดนั้น เค้ามีแค่สองทาง คือเดินไปให้สุด กับ ตัดเธอไป สำหรับเค้า ถ้าเค้าเป็นแฟนกับเธอ แล้วมันต้องพัง เค้าเข้าใจและจะยอมรับว่าเค้าทำมันดีที่สุดแล้ว แต่การที่เค้าต้องเสียเธอไปทั้งๆที่เค้ายังไม่ทันได้ทำอะไรเลย มันค้างคา เค้าทนเจอเธอไม่ไหวหรอก แต่ก็..ถ้าเธอยืนยันจะเลือกทางนั้น เค้าจะลืมเธอให้หมดเอง
หลังจากประโยคนี้ B ดูลำบากใจและอึดอัดมาก เขาพยามบอกให้เราเดินทางสายกลาง ในขณะที่เราก็ยืนยันจุดยืนของตัวเองไม่เปลี่ยน
สุดท้าย เราเลยให้เวลา B อีก 1 เดือน เราจะเป็นคนเดิมของ B จนกว่าโปรเจคที่เราทำด้วยกันจะจบ
ลึกๆแล้ว เราก็ไม่อยากเสียเพื่อนสนิทคนนี้ไปเหมือนกัน แต่เราก็รักเขามากเกินกว่าจะทนเห็นเขาเดินไปกับคนอื่น
ตอนนี้ เราทรมานเหลือเกิน คำพูดของ B ที่ว่าเป็นแฟนกับเราไม่ได้มันตอกย้ำ วนอยู่ในหัวไม่ออกไปไหน
ไม่รู้ทำไม เราถึงได้คิดว่า B คิดผิด เรารู้สึกว่า B ก็รักเรา แต่แค่ไม่ยอมรับ หรือที่จริงแล้ว เป็นเราเอง ที่ไม่ยอมรับ ว่าเขาไม่รัก...
จากนี้ เราควรทำยังไงดีคะ เดินต่อ หรือ ยอมแพ้
กลับตัวก็ไม่ได้ ให้เดินต่อไปก็ไปไม่ถึง...
ตามเนื้อเพลงเลยค่ะ แต่เราไม่ได้รักคนมีเจ้าของนะ เราแค่ ..รักเพื่อน..
ซึ่งนี่ อาจแย่กว่าการรักคนมีเจ้าของซะอีก
รักคนมีเจ้าของ ก็แค่ตัดใจ แต่รักเพื่อนสนิทตัวเอง ต้องทำยังไงกัน
เราขอเรียกเค้าว่า B แล้วกันนะคะ เรากับ B รู้จักกันมาประมาน 2 ปีแล้วค่ะ แต่ช่วงปีแรก ทั้งเราและ B ต่างก็มีแฟน
ถึงจะดูสนิทกันมากจนเพื่อนๆถาม โทรคุยกันทุกวัน ไปไหนมาไหนด้วยกัน แต่เราทั้งคู่ก็ไม่คิดอะไรเลยจริงๆ
เพราะต่างคนต่างก็รักแฟนตัวเองและไม่แม้แต่จะคิดคบกันลับหลังแฟน
จนปีที่แล้ว เพราะความห่าง ทำให้แฟน B ขอเลิกแล้วไปมีคนใหม่
B เสียใจมาก และเราเอง ด้วยความเป็นเพื่อนสนิท ก็เลยกลายเป็นคนที่อยู่ข้างๆเขาในช่วงเวลานั้น
พอ B ผ่านช่วงดราม่ามาได้ เราก็ดันทะเลาะกับแฟนแทน เพราะความคิดเห็นที่ไม่ตรงกัน แล้วก็เลิกกัน
มันเลยกลายเป็นว่า B ต้องมาปลอบเรากลับซะงั้น
เราสองคนก็อยู่ข้างๆกัน ประคับประคอง ดูแลกันมาเรื่อยๆ โดยที่ต่างคนต่างก็ไม่ได้พูด หรือทำอะไรเกินเลยจากคำว่าเพื่อน
อาจมีบ้าง ที่ B ชอบแซว ว่าให้เราไปเป็นแฟน B เถอะ แต่ทุกอย่างก็จบที่การแหย่เล่นแค่นั้น
เพราะ B มักพูดเสมอว่า เขาไม่เป็นแฟนเราหรอก เป็นแฟนก็ต้องเลิก เขาขออยู่กับเราแบบนี้ไปเรื่อยๆดีกว่า
จนวันนึงเราชวน B ไปพัทยา ใจจริงแล้วเราอยากไปคนเดียว แต่ก็ไม่อยากขับรถทางไกล
เลยขอให้ B ช่วยขับรถไปให้ และไปเป็นเพื่อนเราหน่อย ทั้งๆที่ B เป็นคนขี้เกียจ ไม่ชอบออกจากบ้าน ไม่อยากไป
แต่สุดท้าย B ก็ยอมไปกับเรา เพียงเพราะว่า กลัวเรางอน
และทริปนี้เอง ที่เป็นต้นเหตุของความวุ่นวายใจในตอนนี้
เพราะความเมา ทำให้เราสองคนเกือบมีอะไรกัน แต่ก็ดีที่หยุดไว้ทัน
พอกลับมา เราเลยตัดสินใจเอ่ยปากถาม B ไปตรงๆ
เรา: ถามจริงๆ ที่พัทยามันคืออะไร เธอคิดอะไรกับเค้ากันแน่
B: อืมมม.. เค้าชอบเธอนะ แต่มันไม่ใช่แบบแฟน เค้าไม่ได้อยากเป็นเจ้าของเธอ ถ้าเธอจะไปมีแฟน เค้าก็ไม่ได้หวงอะไร
เรา: แล้วทำแบบนั้นกับเราทำไม??
B: เค้าพยามแล้ว ที่จะไม่ทำอะไรให้เธอต้องคิด แต่เค้าก็ผิดเองที่ปล่อยให้เรื่องมันมาไกลขนาดนี้ เค้าถามตัวเองตลอด ว่าเค้าคิดยังไงกับเธอ แต่เค้าก็ไม่มีคำตอบ ละก็เลิกคิดไป เค้าว่า..บางที มันอาจจะเป็นแค่ความผูกพันก็ได้
เรา: ที่เธอคอยดูแลเค้า อยู่ข้างๆ โทรหาเค้าทุกวัน ทำกับข้าวให้เค้ากิน ช่วยงานเค้า รอส่งเค้ากลับบ้านทุกวัน เข้าหาพ่อแม่เค้า save location บ้านเค้าแทนของแฟนเก่า ทั้งหมดนั่น แค่ผูกพันหรอ? แต่เค้าไม่ใช่นะ
B: เค้าตัดสินใจไปแล้ว ยังไงก็คงเป็นเธอไม่ได้ เพราะเค้าไม่ได้คิดจะเป็นแฟนกับเธอมาตั้งแต่แรก และเค้าก็ไม่อยากเสียเพื่อนดีๆอย่างเธอไป เค้าอยากมีเธออยู่ในชีวิตแบบนี้ไปเรื่อยๆ
เรา: ทั้งๆที่เธอก็รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ วันนึง ไม่เธอก็เค้าต้องไปมีแฟน แล้วเราก็จะอยู่แบบนี้ต่อไปไม่ได้ ถึงวันนั้น เธอก็ต้องเสียเค้าอยู่ดี
B: ก็ใช่.. แต่มันก็แค่ห่างๆไป เหมือนลด volume ลง เธอก็ยังไม่ได้หายไปไหนหนิ
เรา: กับเค้ามันไม่ใช่ ถ้าเธอคิดว่าเป็นแฟนเค้าไม่ได้ เค้าก็อยู่ตรงนี้ไม่ได้เหมือนกัน เธอรู้ดีว่าเค้าใจอ่อนแค่ไหน ถ้าเค้ายังอยู่ตรงนี้ไปเรื่อยๆ แล้วปล่อยให้ตัวเองผูกพันกับเธอมากกว่านี้ เค้าก็ยิ่งต้องเจ็บในวันที่เสียเธอไป
B: เธอก็แค่ลดความรู้สึกลง ไม่เห็นต้องหายไปเลย เค้าbookmarkเธอไว้ในชีวิตแล้ว ต่อให้เธอเดินจากไป อีก 50 ปีข้างหน้า พอมองย้อนกลับมา เค้าก็ยังจะนึกถึงเธออยู่ดี
เรา: เค้าทำไม่ได้หรอก เข้าไม่ได้เข้มแข็งขนาดนั้น ความรู้สึก มันไม่ได้ห้ามกันง่ายขนาดนั้น เค้ามีแค่สองทาง คือเดินไปให้สุด กับ ตัดเธอไป สำหรับเค้า ถ้าเค้าเป็นแฟนกับเธอ แล้วมันต้องพัง เค้าเข้าใจและจะยอมรับว่าเค้าทำมันดีที่สุดแล้ว แต่การที่เค้าต้องเสียเธอไปทั้งๆที่เค้ายังไม่ทันได้ทำอะไรเลย มันค้างคา เค้าทนเจอเธอไม่ไหวหรอก แต่ก็..ถ้าเธอยืนยันจะเลือกทางนั้น เค้าจะลืมเธอให้หมดเอง
หลังจากประโยคนี้ B ดูลำบากใจและอึดอัดมาก เขาพยามบอกให้เราเดินทางสายกลาง ในขณะที่เราก็ยืนยันจุดยืนของตัวเองไม่เปลี่ยน
สุดท้าย เราเลยให้เวลา B อีก 1 เดือน เราจะเป็นคนเดิมของ B จนกว่าโปรเจคที่เราทำด้วยกันจะจบ
ลึกๆแล้ว เราก็ไม่อยากเสียเพื่อนสนิทคนนี้ไปเหมือนกัน แต่เราก็รักเขามากเกินกว่าจะทนเห็นเขาเดินไปกับคนอื่น
ตอนนี้ เราทรมานเหลือเกิน คำพูดของ B ที่ว่าเป็นแฟนกับเราไม่ได้มันตอกย้ำ วนอยู่ในหัวไม่ออกไปไหน
ไม่รู้ทำไม เราถึงได้คิดว่า B คิดผิด เรารู้สึกว่า B ก็รักเรา แต่แค่ไม่ยอมรับ หรือที่จริงแล้ว เป็นเราเอง ที่ไม่ยอมรับ ว่าเขาไม่รัก...
จากนี้ เราควรทำยังไงดีคะ เดินต่อ หรือ ยอมแพ้