......สวัสดีค่ะ เราชื่อโบนะ (นามสมมติ) นี่เป็นกระทู้แรกของโบ
โบมีเรื่องอยากจะเล่าให้ฟังคะ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่โบไม่รู้ว่าเพราะความบังเอิญหรืออะไรก็ตาม แต่มันเป็นเรื่องที่ดีมากๆเลยคะ เรามาเข้าเรื่องกันเลยเนาะ
โบเป็น ผญ นะ อยู่ ม.6 เรัยนโรงเรียนสหศึกษาในภาคเหนือคะก็ชีวิตเหมือนเด็กมอหกทั่วไปคือหาที่เรียน แล้วตอนนี้สนามแรกของโบคือมหาวิทยาลัยแม่ฟ้าหลวง (โบขอเรียกย่อว่า มฟล) โบไปสอบรับตรงที่ มฟล 22-23 ที่ผ่านมาคะ โบสอบคณะ "อุตสาหกรรมการบริการ" วันแรกที่ไปสอบคนเยอะมากๆเลยตื่นเต้นมากๆ ตอนนั้นโบนั่งรอเข้าห้องสอบคะแล้วจู่ๆก็มี ผญ คนนึงมานั่งเก้าอี้ข้างหน้าโบ ตอนนั้นโบเองก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนะแต่จู่ๆอะดิเค้าก็หันมาถามว่าโบสอบคณะนี้หรอ ณ เวลานั้นแหละคะโบกลั้นหายใจเลยอะ 555 ก็งงตัวเองเหมือนกันว่ากลั้นหายใจทำไมเหมือนมันมีอะไรมาทับตรงอก "ผญ ที่หันมาคุยกับโบเธอน่ารักมากๆคะยิ้มทีนี่ตาหายเลยมีลักยิ้มด้วย ตอนนั้นใจสั่นมากๆสติหลุดไปเลยมันสะเปะสะปะไปหมด" พอได้สติก็ถามตัวเองในใจว่าเราเป็นอะไร โบนั่งอยู่ข้างหลังเนาะโบก็มอง 5555 มองแผ่นหลังเค้าอย่างนั้นนะแล้วก็อมยื้มคนเดียวจนเพื่อนถามว่ายิ้มอะไร พอถึงเวลาเข้าห้องสอบโบก็เข้าไปสอบแล้วเค้าคนนั้นก็นั่งอยู่ข้างหน้าโบอยากจะเงยหน้าไปมองมากแต่กลัวพี่ๆที่คุมสอบหาว่าโบแอบมองข้อสอบเพื่อนเลยได้แต่ก้มหน้าก้มตาทำข้อสอบต่อไป ใจก็เต้นตึกๆ
หลังสอบเสร็จโบก็รอสัมภาษณ์ ครั้งนี้เค้าอยู่หลังโบ โบมองเค้าแบบจริงจังมากมองชนิดที่ว่า จุดโฟกัสในตาโบคือเค้าคนเดียวโบแอบมองเค้าละทีนี้เค้าดันหันหน้ามาสบตาพอดี นั่นแหละคะ โบคิดว่าทุกคนต้องเคยเป็นผีบ้ากันเลยใช่ไหมคะ โบก็เหมือนทุกคนแหละรีบหลบเลยแล้วแกล้งหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาแม่ 555 ก็งงเหมือนกันว่าโทรหาแม่ทำไม
พอโบเข้าห้องสัมภาษณ์ก็ตั้งใจว่าถ้าออกมานะจะขอเฟสเค้าให้ได้ พอสัมภาษณ์เสร็จออกมา...เค้าหายเลย ! หายชนิดที่ว่าโบเครียดมาก 55555 โบไม่รู้ว่าจะไปตามหาเค้าจากที่ไหนอะจำได้แต่หน้าตอนเค้ายิ้มชื่อก็ไม่รู้ แต่โบจำนามสกุลเค้าได้ 5555 ตอนรอสัมภาษณ์โบดูนามสกุลเค้าเพราะมันยาวมาก แต่จำได้ว่าท้ายๆเนี่ยจะเป็น "ศิลป์ๆ" โบเลยรีบเข้าดูรายชื่อคนที่มาสอบแล้วหาดูใครที่มีนามสกุลตรงจรไปเจอชื่อเค้าโบก็รีบจดไว้เลย แต่ปัญหาคือโบจะทำยังไงกับชื่อนี้ดีตอนนั้นคิดอะไรไม่ออกสักอย่างเลยเข้า Google ซะเลยแล้วก็พิมพ์ชื่อเค้าลงไป 5555 วิธีนี้คือสุดๆอะแต่มันก็เจอ ไปเจอแบบหน้าเว็ปอะโครงงานคอมไรพวกนี้นะ มันทำให้โบรู้ว่าเค้าเป็นเด็ก กทม เรียนโรงเรียนผู้หญิงล้วน โบก็รีบเข้าไปดูหน้าเพจ รร นี้เผื่อจะไปเจอรูปเค้าแต่หายังไงก็ไม่เจอตอนนั้นใจก็เริ่มอ่อนมาก
พอเช้าวันที่23โบก็ยังคิดถึงเค้า คิดถึงชนิดที่ว่าโบไม่เคยจำใครติดตาขนาดนี้มาก่อน วันนั้นทั้งวันคือซึมมากๆตอนแรกพยายามตัดใจไม่คิดแต่ภาพที่เค้ายิ้มให้ก็ลอยเข้ามาในหัวตลอด แล้วโบก็หาเค้าจาก Google อีกรอบแล้วหาเค้าในหน้าเพจ รร ของเค้าจนไปเจอ ผญ คนนึงที่มากดไลค์รูปภาพกิจกรรมของ รร ตอนนั้นอะโบก็รีบทักไปเลยและภาวนาขอให้ ผญ ที่โบทักไปรู้จักกับเค้าคนนั้นแต่ ผญ คนนั้นก็ไม่ตอบอะไรโบเลย แต่โบก็ยังไม่ถอดใจหรอกนะโบก็ได้ลองพิมพ์หาชื่อเค้าใน face ก็ไม่เจอ ใน ig ก็ไม่เจอ ทีนี้โบเลยลองพิมพ์แค่นามสกุลเค้าตอนค้นหาอะโบไปเจอคนๆนึงนามสกุลเหมือนเค้าเลยแต่ไม่ใช่เค้าโบก็ได้รีบเข้าไปดูและไปค้นรายชื่อเพื่อนและสุดท้าย....โบก็เจอเค้า😊😊 คุณเชื่อไหมตอนนั้นอะโบดีใจมากๆคือไม่คิดว่าจะหาเจอด้วยซ้ำอะ นี่โชคดีนะที่เค้าตั้งชื่อเฟสเป็นชื่อจริงของเค้า ไม่ใช่ชื่อการ์ตูนอะ ไม่งั้นคงหาไม่เจอแน่ๆโบดีใจจนยิ้มแฉ่งเลยแต่ก็ไม่กล้าทักเค้าไป จนผ่านไป1วันก็ตัดสินใจทักเค้าไป
ตามหาผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่คิดว่าจะได้เจอ...แต่แล้วมันก็เจอ
โบมีเรื่องอยากจะเล่าให้ฟังคะ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่โบไม่รู้ว่าเพราะความบังเอิญหรืออะไรก็ตาม แต่มันเป็นเรื่องที่ดีมากๆเลยคะ เรามาเข้าเรื่องกันเลยเนาะ
โบเป็น ผญ นะ อยู่ ม.6 เรัยนโรงเรียนสหศึกษาในภาคเหนือคะก็ชีวิตเหมือนเด็กมอหกทั่วไปคือหาที่เรียน แล้วตอนนี้สนามแรกของโบคือมหาวิทยาลัยแม่ฟ้าหลวง (โบขอเรียกย่อว่า มฟล) โบไปสอบรับตรงที่ มฟล 22-23 ที่ผ่านมาคะ โบสอบคณะ "อุตสาหกรรมการบริการ" วันแรกที่ไปสอบคนเยอะมากๆเลยตื่นเต้นมากๆ ตอนนั้นโบนั่งรอเข้าห้องสอบคะแล้วจู่ๆก็มี ผญ คนนึงมานั่งเก้าอี้ข้างหน้าโบ ตอนนั้นโบเองก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนะแต่จู่ๆอะดิเค้าก็หันมาถามว่าโบสอบคณะนี้หรอ ณ เวลานั้นแหละคะโบกลั้นหายใจเลยอะ 555 ก็งงตัวเองเหมือนกันว่ากลั้นหายใจทำไมเหมือนมันมีอะไรมาทับตรงอก "ผญ ที่หันมาคุยกับโบเธอน่ารักมากๆคะยิ้มทีนี่ตาหายเลยมีลักยิ้มด้วย ตอนนั้นใจสั่นมากๆสติหลุดไปเลยมันสะเปะสะปะไปหมด" พอได้สติก็ถามตัวเองในใจว่าเราเป็นอะไร โบนั่งอยู่ข้างหลังเนาะโบก็มอง 5555 มองแผ่นหลังเค้าอย่างนั้นนะแล้วก็อมยื้มคนเดียวจนเพื่อนถามว่ายิ้มอะไร พอถึงเวลาเข้าห้องสอบโบก็เข้าไปสอบแล้วเค้าคนนั้นก็นั่งอยู่ข้างหน้าโบอยากจะเงยหน้าไปมองมากแต่กลัวพี่ๆที่คุมสอบหาว่าโบแอบมองข้อสอบเพื่อนเลยได้แต่ก้มหน้าก้มตาทำข้อสอบต่อไป ใจก็เต้นตึกๆ
หลังสอบเสร็จโบก็รอสัมภาษณ์ ครั้งนี้เค้าอยู่หลังโบ โบมองเค้าแบบจริงจังมากมองชนิดที่ว่า จุดโฟกัสในตาโบคือเค้าคนเดียวโบแอบมองเค้าละทีนี้เค้าดันหันหน้ามาสบตาพอดี นั่นแหละคะ โบคิดว่าทุกคนต้องเคยเป็นผีบ้ากันเลยใช่ไหมคะ โบก็เหมือนทุกคนแหละรีบหลบเลยแล้วแกล้งหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาแม่ 555 ก็งงเหมือนกันว่าโทรหาแม่ทำไม
พอโบเข้าห้องสัมภาษณ์ก็ตั้งใจว่าถ้าออกมานะจะขอเฟสเค้าให้ได้ พอสัมภาษณ์เสร็จออกมา...เค้าหายเลย ! หายชนิดที่ว่าโบเครียดมาก 55555 โบไม่รู้ว่าจะไปตามหาเค้าจากที่ไหนอะจำได้แต่หน้าตอนเค้ายิ้มชื่อก็ไม่รู้ แต่โบจำนามสกุลเค้าได้ 5555 ตอนรอสัมภาษณ์โบดูนามสกุลเค้าเพราะมันยาวมาก แต่จำได้ว่าท้ายๆเนี่ยจะเป็น "ศิลป์ๆ" โบเลยรีบเข้าดูรายชื่อคนที่มาสอบแล้วหาดูใครที่มีนามสกุลตรงจรไปเจอชื่อเค้าโบก็รีบจดไว้เลย แต่ปัญหาคือโบจะทำยังไงกับชื่อนี้ดีตอนนั้นคิดอะไรไม่ออกสักอย่างเลยเข้า Google ซะเลยแล้วก็พิมพ์ชื่อเค้าลงไป 5555 วิธีนี้คือสุดๆอะแต่มันก็เจอ ไปเจอแบบหน้าเว็ปอะโครงงานคอมไรพวกนี้นะ มันทำให้โบรู้ว่าเค้าเป็นเด็ก กทม เรียนโรงเรียนผู้หญิงล้วน โบก็รีบเข้าไปดูหน้าเพจ รร นี้เผื่อจะไปเจอรูปเค้าแต่หายังไงก็ไม่เจอตอนนั้นใจก็เริ่มอ่อนมาก
พอเช้าวันที่23โบก็ยังคิดถึงเค้า คิดถึงชนิดที่ว่าโบไม่เคยจำใครติดตาขนาดนี้มาก่อน วันนั้นทั้งวันคือซึมมากๆตอนแรกพยายามตัดใจไม่คิดแต่ภาพที่เค้ายิ้มให้ก็ลอยเข้ามาในหัวตลอด แล้วโบก็หาเค้าจาก Google อีกรอบแล้วหาเค้าในหน้าเพจ รร ของเค้าจนไปเจอ ผญ คนนึงที่มากดไลค์รูปภาพกิจกรรมของ รร ตอนนั้นอะโบก็รีบทักไปเลยและภาวนาขอให้ ผญ ที่โบทักไปรู้จักกับเค้าคนนั้นแต่ ผญ คนนั้นก็ไม่ตอบอะไรโบเลย แต่โบก็ยังไม่ถอดใจหรอกนะโบก็ได้ลองพิมพ์หาชื่อเค้าใน face ก็ไม่เจอ ใน ig ก็ไม่เจอ ทีนี้โบเลยลองพิมพ์แค่นามสกุลเค้าตอนค้นหาอะโบไปเจอคนๆนึงนามสกุลเหมือนเค้าเลยแต่ไม่ใช่เค้าโบก็ได้รีบเข้าไปดูและไปค้นรายชื่อเพื่อนและสุดท้าย....โบก็เจอเค้า😊😊 คุณเชื่อไหมตอนนั้นอะโบดีใจมากๆคือไม่คิดว่าจะหาเจอด้วยซ้ำอะ นี่โชคดีนะที่เค้าตั้งชื่อเฟสเป็นชื่อจริงของเค้า ไม่ใช่ชื่อการ์ตูนอะ ไม่งั้นคงหาไม่เจอแน่ๆโบดีใจจนยิ้มแฉ่งเลยแต่ก็ไม่กล้าทักเค้าไป จนผ่านไป1วันก็ตัดสินใจทักเค้าไป