สวัสดีค่ะเราชื่อผักบุ้ง เรามีเพื่อนสนิทคนนึงชื่อพอร์ช รู้จักกันตอนปี1 พอร์ชเป็นคนร่างเล็กๆ แต่สูงกว่าเรานิดนึง น่าจะ 176 ซม.ได้ นิสัยจะค่อนข้างเป็นคนเงียบ อบอุ่น โรแมนติก..มั้งนะ 555 มาลุ้นเรื่องของเราดีกว่า.....

วันนั้นเป็นวันแรกที่ได้ใช้ชีวิตในมหาลัย เรายังไม่ชินกับการนั่งเรียน,ทานข้าว,เดินกลับหอคนเดียวสักเท่าไหร่ เพราะเรายังไม่มีเพื่อนใหม่เลย

เราเดินไปเซเว่นหน้าหอก่อนกลับห้อง เราเดินเข้าแบบไปเบลอๆ เดินชนผู้ชายคนนึงเขาร้อง โอ๊ย! เราเลยขอโทษ แต่เขาบอกไม่เป็นไร ผู้ชายคนนั้นร่างเล็กมากก! ใบหน้าเขาขาวอมแดงนิดๆ เราก็คิดว่าทำไมผู้ชายคนนี้เหมือนกระต่ายจังวะ 5555 เออ แต่ก็น่ารักดีนะ..ชอบผู้ชายคนนี้จังเลย เขาจะมีแฟนยังวะ เห้ออ!

สักพักเราหลุดจากภวังค์ความคิดนี้ เพราะผู้ชายคนนั้นเข้ามาสะกิดเรา

...: เอ่อ..นี่...เธอเป็นไรมากป่าวอะ! เรียกหลายครั้งแล้วนะ (เขาทำหน้าโมโห)

เรา: ไม่เป็นไรหรอก ขอตัวนะ (เราเดินออกมาโดยที่ยังไม่ซื้อของอะไรเลย)

แล้วเขาก็วิ่งออกมาดึงแขนเราไว้

...: อยู่หอนี่ใช่ป้ะ?

เรา: อื้มมม ทำไมหรอ (เสนอตัวไปส่งกูเถอะนะๆ)

...: อยู่ชั้นไหนอะ เดี๋ยวไปส่ง

เรา: อ๋อ..ชั้น6อะ (กูดีใจมากอี ยย)

...: เฮ้ยจริงดิ เราก็อยู่ชั้น6

แล้วเราทั้งสองก็เดินเข้าลิฟท์

...: เธอชื่อไรอะ

เรา: ผักบุ้ง นายล่ะ? (เขินน><)

...: พอร์ช

เรา: ยินดีที่ได้รู้จักนะ พอร์ช...

เสียงลิฟท์ดังปิ๊ง.. ชั้น6 พอร์ชเดินเข้าห้องตัวเอง ห้อง 622 ส่วนเราก็เดินไปเข้าห้องของเรา ห้อง 627 อยู่ห้องตรงข้ามเยื้องๆกันหน่อย สักพักมีเสียงเคาะประตู เราออกไปดูเป็นพอร์ช>< มาทำไมอีกเนี่ยยยย ขอเวลาเขินหน่อยดิ

พอร์ช: มีไลน์ป้ะ ขอหน่อย เฟสด้วยนะ เออ..เบอร์มาด้วยก็ดี (พอร์ชยื่นมือถือมาให้เรา)

ผักบุ้ง: อ้ะ! ขอตัวนะ ปวดหัวนิดหน่อย (กูไม่ได้ปวดเลยค่ะ! กูเขินน>< นานๆทีมีผู้ชายมาขอไลน์ ขอเบอร์)

ตัดภาพมาที่ 3สัปดาห์ ต่อมา เราสนิทกันมาก ถึงมากๆ ซึ่งเราไม่คิดว่าจะสนิทกับเพื่อนคนนี้ได้เร็วขนาดนี้ เพื่อนคนอื่นๆที่เป็นผู้หญิงก็มีนะ แต่เราไม่ค่อยอยากสนิทเท่าไหร่อะ เคมีไม่เหมือนกัน (เกี่ยวมั้ย) สัปดาห์ที่แล้วพอร์ชขับรถพาเราไปเปลี่ยนยางที่คลินิกหมอฟัน พอกลับมาถึงห้องเราก็นอนคิด แต่พอร์ชน่ารักนะ เอาใจใส่เพื่อนทุกอย่าง เห้อ.. พูดเพื่อนๆ มันติดๆขัดๆยังไงไม่รู้ เรารู้สึกดีเวลาอยู่ใกล้พอร์ชนะ รู้สึกเหมือนพอร์ชไม่ใช่แค่เพื่อนเราอะ ตัวเราค่อยๆชา หูค่อยๆอื้อไม่ได้ยินเสียง "หรือว่ากูเริ่มชอบพอร์ชจริงๆแล้ววะ รอเขาตอบแชททุกวันเลย ทำไมมันเร็วจังวะ ถ้ากูชอบพอร์ชแล้วกูจะเก็บไว้แบบนี้หรอ กูจะบอกชอบยังไง นี่เพื่อนคนแรก กูกลัวเสียเพื่อน..." เพ้อเจ้อกับตัวเอง แล้วพอร์ชก็แชทมา

พอร์ช: อาฟเตอร์นูนเพื่อนหญิง หายดีแล้วหรอ จะกินอะไรไหม เดี๋ยวซื้อขึ้นไปให้

ผักบุ้ง: เอ่อ... ยังอะ อะไรที่พอซื้อมาได้ก็ซื้อมาเลย (เราปวดฟันยังไม่หาย..แต่เดี๋ยวนะ ทำไมพอร์ชพูดเหมือนพอร์ชเป็น พอร์ชไม่เป็นใช่ไหม? ... ไม่เป็นหรอก พอร์ชออกจะแมน)

สักพักมีเสียงเคาะประตู เราก็เลยไปเปิดให้ เจอพอร์ช กับถุงเซเว่นถุงใหญ่

ผักบุ้ง: เข้ามาก่อน นั่งรอตรงนี้นะ เดี๋ยวเอาน้ำให้ (เราเดินไปที่ตู้เย็น)

พอร์ช: ครับ.. เออผักบุ้ง รีดผ้ายังอะ เดี๋ยวเรารีดให้นะ (พอร์ชหยิบเตารีดมาเสียบปลั๊กแล้วรีด)

ผักบุ้ง: เฮ้ยไม่ต้องเรารีดเอง พอร์ชนั่งพักเหอะ

พอร์ช:ไม่เป็นไรหรอก แฟนคนก่อนๆเรายังรีดให้เลย ทำไมเราจะรีดให้ผักบุ้งไม่ได้

ผักบุ้ง: ¥×£€#&¥+&-&#€#_!¥@¥&#&+ (พอร์ชพูดให้เราใจเต้นแรงอีกแล้ว ตอนนี้หูเราคงจะแดงแล้วมั้ง 55555 เรานั่งดูพอร์ชรีดผ้าจนเสร็จ)

พอร์ช: เสร็จแล้วนะ เราเอาแขวนแยกไว้ในตู้นะ จะได้หยิบง่าย

ผักบุ้ง: อ่า..พอร์ช ที่แกมาทำดีกับเราแบบนี้แก... แกคิดไรกับเราป่าวอะ (ผักบุ้งเอ้ยย! ถามออกไปแบบนี้ได้ไงวะ)

พอร์ช: (หันมายิ้มปนหัวเราะ) แล้วแกคิดว่าไงล่ะ?

ผักบุ้ง: ไม่รู้ดิ... แก..ตอบเราได้ไหมพอร์ช เอ่อคือ.. แกไม่ต้งตอบก็ได้นะ แต่แกฟังเรานะ คือ..เรา เรา... เราชอบแกอะ ตั้งแต่วันแรกที่เจอเลยมั้ง คือ..เราไม่รู้หรอกนะว่าแกคิดอะไรกับเรา แต่ตอนนี้เราชอบแกไปแล้วอะ ><  (โอยย สารภาพรักครั้งแรกอะไรจะกดดันขนาดนี้ กลัวคำตอบ)

พอร์ช: เราเพิ่งเคยเห็นผู้หญิงสารภาพรักกับเราครั้งแรก เห้อออ รอคำตอบในไลน์คืนนี้นะ ไปล่ะ (แล้วพอร์ชก็หัวเราะเหมือนเยาะเย้ยเราก่อนออกจากห้องไป)

ไว้มาต่อนะคะ ^^