จากความพิการของน้องหมา..กลายมาเป็นร้านกาแฟ hol café…small indy café @ Khao Yai

กระทู้สนทนา

เรื่องมีอยู่ว่าตอนเราสร้างบ้านที่เขาใหญ่ ผู้รับเหมาที่สร้างบ้านให้เราเค้าเก็บหมาจรตัวเมียผอมโซมากมาเลี้ยง เป็นหมาที่ค่อนข้างกลัวคนเพราะเหมือนโดนทำร้ายมา เลยถูกตั้งชื่อว่าโซเซ พอสร้างบ้านให้เราเสร็จผู้รับเหมาก็ทิ้งโซเซไว้ เราเลยต้องเลี้ยงต่อ กะว่าจะเอาไปทำหมันให้เรียบร้อย แต่....แค่กลับเข้ากรุงเทพฯไปเก็บของได้ไม่กี่วัน พอกลับมาโซเซดันท้อง !!! เราคิดในใจ....ตายละวา จากที่ตั้งใจว่าจะไม่เลี้ยงหมาอีก (เพราะเคยเลี้ยงหมาจนเค้าแก่ตายเลยรู้สึกผูกพันและเศร้ามากๆและสัญญากับตัวเองไว้ว่าจะไม่เลี้ยงอีกแล้ว) กลับต้องมาเลี้ยงหมาอีกหลายตัวเลยเหรอเนี่ย ++! โชคดีที่สามีไม่ว่าอะไร ยอมให้เลี้ยง แต่เค้าก็แอบกลัวว่าจะเป็นภาระ เวลาจะไปไหนต้องคอยเป็นห่วงหมาเพราะเราอยู่กันเองสองคนไม่มีแม่บ้านคอยดูแล เราเลยบอกว่าเอาน่า..ไหนๆก็ไหนๆ เลี้ยงไปเหอะ ได้บุญ ให้เค้าได้มีที่อยู่ มีอาหาร ดูแลทำวัคซีนให้ ไม่ต้องไปลำบากเป็นหมาจรข้างถนน

(รูปนี้โซเซอยู่กับเรามาน่าจะ 4 ปีกว่าละ ทำหมันเรียบร้อย เราและสามีขุนจนอ้วน หายกลัวคนขึ้นเยอะ แต่ยังไงก็ไม่ยอมให้คนแปลกหน้าจับตัวอยู่ดี)

และแล้ว....โซเซก็คลอดลูกออกมาทั้งหมด 5 ตัว แต่ตายไป 1 ตัว โซเซแอบไปคลอดที่บ้านร้างที่ไม่ไกลจากบ้านเราเท่าไหร่ เค้าให้นมลูกๆได้ซักระยะจนลูกๆเริ่มเดินได้เอง ก็เริ่มพาออกมาโชว์ตัว (เสียดายที่เราไม่มีรูปหมาๆตอนเด็กเลย) แม่หมาชื่อโซเซ เราเลยอยากให้ลูกมีคำว่าโซ..ด้วย (เกี่ยวมั้ย..55) ตัวแรกที่เดินออกมาดูเป็นหัวโจก ซนมาก ไม่กลัวคน เราตั้งชื่อให้ว่าโซล่า พอตัวแรกเป็นชื่อน้ำมัน ตัวที่สองเดินออกมาเราเลยตั้งชื่อว่าดีเซล ตัวที่สามชื่อเบนซิน ส่วนตัวสุดท้าย...ชื่อโซฮอล (ตัวนี้แหละที่เป็นตัวต้นเรื่องของร้านกาแฟ)

(โซเซคือตัวบนซ้าย อีก 4 ตัวเป็นลูกๆ นี่ครอกเดียวกันนะ แต่ไม่เหมือนกันเลยสักตัว)

สามีเราอยู่ประจำที่บ้านหลังนี้เหมือนเป็นพ่อบ้านดูแลบ้านดูแลหมาๆ ส่วนตัวเราทำงานประจำในกรุงเทพฯ ทุกอย่างดูลงตัว เราทำงานจันทร์-ศุกร์ วันศุกร์เย็นสามีมารับกลับเขาใหญ่ เช้าวันจันทร์เข้ามาส่งที่ทำงาน เป็นอย่างนี้อยู่ปีกว่า จนวันหนึ่งสามีกลับมาบ้านเจอโซฮอลนอนอยู่ในรางน้ำข้างบ้าน ปกติเค้าจะไม่ลงไปนอนในนั้น แฟนเราเรียกมาก็ไม่เดินมาหา ซึ่งผิดปกติ เค้าเลยเดินเข้าไปดูโซฮอลแล้วอุ้มขึ้นมา ปรากฏว่าเห็นขาหลังทั้งสองข้างห้อยไม่มีแรง เลยรีบพาไปหาหมอ หมอบอกว่าโซฮอลเป็นเส้นประสาทไขสันหลังอักเสบ เราไม่รู้เลยว่าโซฮอลไปทำอะไรมา หรือทะเลาะกับหมาตัวอื่นแล้วอาจจะตกลงไปในรางท่อหลังกระแทกขอบปูน ขาหลังทั้งสองข้างเลยไม่มีแรงเป็นอัมพาต ในใจเราคิดว่าจะต้องรักษาโซฮอลให้กลับมาเดินอีกครั้งให้ได้

ช่วงแรกที่โซฮอลเดินไม่ได้ สามีเราต้องคอยดูแลตลอดเวลา ถึงขนาดต้องย้ายมานอนนอกบ้าน (บ้านเรามีห้องนอนด้านนอกอีกห้อง) เพื่อคอยดูแลโซฮอลตอนกลางคืนเพราะช่วงแรกเค้าร้องตลอด (สงสารทั้งโซฮอลทั้งสามี) ต้องคอยเช็ดล้างอึฉี่ เลอะเทอะไปหมด เราและสามีพยายามหาข้อมูลเกี่ยวกับการรักษา พาไปหาหมอและทำการภาพบำบัดให้ตลอด ทำอยู่เป็นปีก็ไม่ดีขึ้นจึงต้องยอมรับสภาพว่าคงจะเดินไม่ได้อีกต่อไปและต้องคอยดูแลกันไปจนหมดอายุขัยของโซฮอลซึ่งตอนที่เป็นเค้าเพิ่งอายุแค่ 4 ขวบ (เจ้าของที่มีน้องหมาที่เป็นเหมือนโซฮอล น่าจะรู้ดีว่าการที่ต้องคอยดูแลน้องหมาที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้นั้นมันเหนื่อยมากขนาดไหน)

สามีอยากให้เราออกจากงานแล้วกลับมาอยู่บ้านที่เขาใหญ่ด้วยกัน เนื่องจากต้องคอยดูแลโซฮอลตลอดและยังมีหมาอีก 4 ตัวที่ต้องผลัดกันพาไปหาหมอทั้งไม่สบาย ทั้งฉีดวัคซีน ทั้งฉีดยาเห็บทุกเดือน เราคิดหนักมาก เพราะไม่อยากออกจากงานแล้วออกมาจะมาทำอะไร ไม่อยากอยู่เฉยๆ แต่ก็สงสารสามี คิดอยู่นานแต่ในที่สุดก็ตัดสินใจยอมลาออกจากงานประจำ

สามีเราเลยคิดว่างั้นเรามาเปิดร้านกาแฟกันอีกทีดีมั้ย (ก่อนที่เราจะทำงานประจำที่กรุงเทพฯ เรากับสามีเคยทำร้านกาแฟมาก่อน) เนื่องจากมี know how อยู่แล้ว และรู้แหล่งซื้อเมล็ดกาแฟคุณภาพดี แต่ติดที่ต้องหาทำเลร้าน ถ้าต้องเช่าร้านแล้วเปิดได้แค่เสาร์-อาทิตย์ เราว่ามันไม่คุ้ม (วันธรรมดาที่เขาใหญ่คนน้อยมาก) และตอนนี้ที่เขาใหญ่มีร้านอาหาร ร้านกาแฟขึ้นเยอะมากๆ การแข่งขันสูง (สมัยที่เราทำร้านแรก ร้านกาแฟดีๆยังไม่เยอะมาก) เรากับแฟนเลยคิดหนัก

(นี่คือร้านกาแฟร้านแรกของเราเมื่อ 8-9 ปีที่แล้ว อยู่ในโบนันซ่า เขาใหญ่)

คิดไปคิดมา...บ้านที่เราอยู่ตอนนี้ทำเลก็ไม่เลวร้าย อยู่เส้นกุดคล้า-ผ่านศึก (ซึ่งเป็นเส้นรองจากถนนธนะรัชต์เส้นทางหลักขึ้นเขาใหญ่และเป็นเส้นเดียวกับร้านอาหารเป็นลาว) เลี้ยวเข้าจากแยกธนะรัชต์กม.20 เข้ามาแค่ 1 กม.และเข้าซอยมาอีกแค่ 150 เมตร น่าจะหาเจอได้ไม่ยาก อีกอย่าง เราก็คิดว่าทำที่บ้านก็ดีเหมือนกัน ได้คอยเดินไปดูโซฮอลได้ตลอด เอาล่ะ เอาที่บ้านนี่แหละ!!! แต่...มีหลายคนทักว่า เฮ้ย..อยู่ในนี้จะไปขายใคร ?!? เรากับแฟนคิดว่าบ้านเราก็ไม่ได้หายากนะ แล้วเดี๋ยวนี้ก็มีร้านดีๆดังๆเปิดในตรอกซอกซอยตั้งเยอะแยะ เค้ายังทำกันได้ เราก็น่าจะทำได้นะ แล้วเดี๋ยวนี้คนก็ใช้โซเชียลกันเยอะมาก ไม่น่าจะหาร้านเรายากนะ...

พอได้สถานที่ ต่อไปก็คิดต่อว่า...เราต้องทำยังไงให้ร้านน่าสนใจ... ถนนเส้นที่เราอยู่ มีร้านกาแฟดังอยู่ 2 ร้าน ที่ใครมาเขาใหญ่ก็ต้องไปถ่ายรูป check-in ตามประสาคน in trend แฟนเราบอกว่าก็ไม่ต้องทำยังไงหรอก แค่ทำในสิ่งที่เรารัก นำเสนอร้านในแบบที่ตัวเราเป็น ขายกาแฟคุณภาพดี ขนมเราทำเอง เราใช้แต่วัตถุดิบมีคุณภาพ ทำเหมือนแบบที่เราทำให้คนในครอบครัวเรากิน แค่นี้ก็พอ .... เอาจริงๆ ตอนแรกเราคิดหนักและลังเลมากว่าร้านออกมาจะโอเคหรือเปล่า จะมีลูกค้าเข้ามากินที่ร้านมั้ย แต่มีพี่คนหนึ่งที่เรารู้จักเค้าพูดว่า อยากทำอะไรก็ทำเลย อย่ามัวแต่มโน ถ้าไม่ทำก็ไม่รู้หรอก เราเลยคิดว่า เอาวะ ได้ทำในสิ่งที่เรารัก (เราและสามีเป็นคนชอบกินกาแฟมาก ชอบกลิ่นกาแฟหอมๆในคาเฟ่เก๋ๆ) มีความสุขกับสิ่งที่ทำ ถ้าทำได้ดีก็เป็นกำไร ถ้าทำแล้วไม่โอเคก็ถือว่าเป็นประสบการณ์ อย่างน้อยก็ได้ทำ ดีกว่ามานั่งมโนเอาเองแล้วปล่อยให้เวลาผ่านไปเรื่อยๆแล้วมานั่งเสียใจที่ไม่ได้ทำในสิ่งที่อยากทำ

เอาล่ะ ร่ายมายืดยาว มาดูร้านกาแฟของเรากันเลย ร้านนี้สามีเราตั้งใจทำมาก ออกแบบเองทุกอย่าง ตั้งแต่แบบร้าน เฟอร์นิเจอร์และอุปกรณ์เครื่องใช้ที่เป็นไม้เกือบทุกอย่างทำเองหมด ร้านนี้เดิมมีโครงสร้างอยู่แล้ว อย่างที่เราบอกไว้แต่แรกว่ามีห้องนอน 1 ห้องนอกตัวบ้าน ห้องนอนนั้นก็เอามาทำเป็นหนึ่งในห้องให้ลูกค้านั่ง

นี่คือโครงสร้างเดิม ห้องที่เห็นคือห้องนอนที่สามีเรานอนตอนดูแลโซฮอล คอกไม้ที่อยู่หน้าห้องคือที่ที่กั้นไว้ให้โซฮอลอยู่ มีมุ้งกันยุงและพื้นในคอกปูผ้ายางนิ่มๆ ถ้าไม่กั้นบริเวณ เค้าก็จะคลานไปทั่ว และคลานเร็วมาก ทำให้เกิดแผลได้ง่าย บริเวณที่โล่งเดิมเราใช้เป็นที่จอดรถ
มาเริ่มก่อสร้างกัน........