เคยเสียดายคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตบ้างมั้ย?

มีอยู่คนนึงที่ผ่านเข้ามา เป็นคนที่เราคิดว่า ยังไงก็คงไม่ได้คบกัน เราคุยกันในฐานะรุ่นพี่รุ่นน้อง เป็นที่ปรึกษา แต่คงเพราะความเข้าใจ ความสนิท ความรู้สึกดีๆเลยพัฒนาไปโดยที่แม่ของฝ่ายชายไม่เห็นด้วย แม่ฝ่ายชายมีสะใภ้ในใจอยู่แล้วน่ะ เราเลยคิดว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ เราพยายามออกมาจากจุดนั้น แต่มันก็ไม่ง่ายเลย จนเราได้รู้จักกับรุ่นพี่คนนึง เขาเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน เราเจอกันตอนเรากำลังเดินกลับบ้าน ส่วนพี่เขากำลังเดินกลับหอ และบังเอิญว่ามีเฟส เลยทักทายไป ตอนนั้นใจเราก็ยังไม่เปิดใจใหม่ให้ใคร พี่เขาก็เป็นคนดี สุภาพ ใส่ใจ หน้าตาก็ดีด้วย คณะที่พี่เขาเรียน ทั้งหนักทั้งเหนื่อย ไม่ค่อยมีเวลา แต่บางเรื่องที่เกี่ยวกับเรา ถ้าเป็นคนอื่นคงลืมไปแล้ว แต่พี่เขากลับจำได้ เราก็คุยแบบรุ่นพี่รุ่นน้องอีกนั่นแหละ กับคนนี้เรารู้สึกแค่นี้จริงๆ เราก็ยังตัดคนเก่าไม่ได้ คุยไปคุยมาดันได้คบกับคนเก่าเฉยเลย แง๊ แบบ..แอบแม่เขาคบ ไม่เปิดตัวกับผู้ใหญ่ ซึ่งเรารู้แล้วแหละ ยังไงก็คงไปกันได้ไม่นาน แต่จะลองอดทนดูสักตั้ง แล้วเราก็เลยเลิกคุยกับพี่เขาไปเพื่อความสบายใจของแฟน ทั้งๆที่ตอนนั้นเราก็ยังไม่ได้คิดอะไรกับพี่เขาหรอก เลิกคุยแบบค่อยๆเงียบ สุดท้าย..เราก็เลิกกับแฟนจริงๆ ถึงจะคุยกันมานานแต่ก็คบได้ไม่นาน แล้วโชคชะตาก็ไม่ได้เล่นตลกอะไรหรอก สายงานของเราทำให้เราได้เจอรุ่นพี่คนนั้นอีกครั้ง เราก็พยายามกลับไปคุยในแบบเดิม แต่มันก็เปลี่ยนไปแล้ว พี่เขาก็ยังไม่มีใครหรอก แต่เหมือนความรู้สึกมันเปลี่ยนไปแล้ว ถ้าในตอนนั้นเราไม่ตัดสินใจแบบนั้น เราก็คงไม่เสียมิตรภาพดีๆไปแบบนี้หรอก