กระทู้นี้เริ่มจากกระทู้ก่อนหน้าที่ถูกว่าๆจขกท เป็นลูกที่พึ่งพาไม่ได้ ขออนุญาตใช้กระทู้นี้เป็นที่ระบายนะคะ เพราะไม่อยากเล่าให้คนรู้จักฟัง
ตั้งแต่เด็กจนโต เรามีความรู้สึกว่าแม่ไม่ค่อยรักเรา/รักน้องมากกว่าจึงทำให้เราเกิดความรู้สึกว่าเวลาอยู่แม่เราน้อง เราเป็นคนแปลกแยก ไม่รู้เราคิดมากรึเปล่าแต่มีความรู้สึกว่าถูกbulliedตลอด แม่ชอบใช้คำพูดให้เรารู้สึกดีไม่พอ เราไม่รู้อาจจะเป็นเพราะ ที่แม่รักน้องมากกว่าอาจจะเป็นเพราะตอนเด็กเราอยู่กับพ่อมากกว่าก็ได้ ตั้งแต่เล็กๆพ่อไม่เคยทำร้ายร่างกายเรา ไม่หยิก ไม่จิก ไม่ตบ ไม่ตี แต่จะพูดคุยดีๆ มีครั้งนึงช่วงที่พ่อป่วยหนัก พ่อติวหนังสือแล้วไม่เข้าใจพ่อเลยตีเรา(เหมือนช่วงที่ป่วยเกี่ยวกับสมองท่านเปลี่ยนไป) แต่แม่จะทำร้ายร่างกายเวลาเราทำบางอย่างโดยไม่ได้ตั้งใจ หรือเวลาดื้อ(อันนี้ใครๆก็โดน เรารู้แต่เราคิดว่าไม่เห็นต้องตีขนาดไปโรงเรียนแล้วเพื่อนทักเลย)อะไรนิดๆหน่อยๆก็หยิกก็ตี(เกินกว่าเหตุ) เวลาไปโรงเรียนเพื่อนถามครูถาม เราอายมากๆ บางทีเลือดไหลจนต้องไปห้องพยาบาลเป็นแผลลึกจากเล็บของแม่ มีครั้งนึงเราจำได้ว่าน้องพูดบางอย่างไม่เข้าหูแม่ประสาเด็กๆ(ตอนนั้น้องอยู่อนุบาลเอง) แม่ดึงน้องออกไปหน้าบ้านแล้วตี เราทนไม่ไหวไปบอกให้แม่หยุดเพราะสงสารและอายเพื่อนบ้าน
หลังจากพ่อเสีย เรารู้สึกเหมือนโลกนี้ไม่มีใครอีกแล้วที่จะรักเรา ตอนนี้เหลือเราตัวคนเดียวที่ต้องอยู่กับแม่และน้อง ถ้าเป็นไปได้เราอยากตายตามพ่อไปให้สิ้นเรื่อง แม่และน้องชอบรุมเราตลอด มีครั้งนึงที่ทำให้ให้เราเสียใจมากที่สุดคือ เราทะเลาะกับน้องแล้วลงไม้ลงมือกัน น้องก็พูดว่า เราทำให้พ่อตาย (คำนี้เป็นคำที่แม่ชอบพูดบ่อยๆ แต่พ่อเสียเพราะโรคมะเร็ง ไม่พอใจอะไรเราก็จะพูดคำนี้) เราโมโหมากเราเลยเตะน้อง พอแม่เราเห็นแม่ก็ดึงเราไปตบและข่วนเราพร้อมทวนประโยคนั้นอีก เเขนเป็นแผลเลือดไหล และน้องก็ยืนมองและยิ้มใส่โดยที่แม่ไม่ว่าอะไรเลย
ตอนนั้นเราอยากตายๆไปเลย อยากให้ตอนที่แม่ตบเตะไปโดนอวัยวะสำคัญแล้วตายตรงนั้นเลย ดีกว่าที่จะให้เราไปโรงเรียนพร้อมแผลแล้วต้องตอบคำถาม ตอนนั้นเราอยู่คอนโดกว่าจะเดินลงตึกไปที่จอดรถ ยามก็มอง ตาก็แดงแขนก็เลือดไหล(ความรู้สึกตอนนั้นอยากตะโกนว่า ใครก็ได้ช่วยหนูที!)
พอถึงโรงเรียน ไม่มีใครอยู่เพราะยังเช้ามืด แต่ตึกเรียนเราอยู้ไกลและหลายชั้นทุกครั้งที่ไปถึงโรงเรียน เราต้องเป็นคนไปเปิดไฟทุกชั้นเพราะยังไม่มีใครไปถึง มีแต่ภารโรง ชายบ้างหญิงบ้าง เราเคยบอกแม่แล้วว่าเรากลัว เราไปเช้าอย่างนี้ทุกวัน บางวันโชคดีหน่อยถ้า รร มีกิจกรรม เด็กกิจกรรมต้องมาเตรียมตัวเช้า หรือ มีเพื่อนที่มาเช้าบางวัน (ส่วนมากมาถึงกันหกโมง หกครึ่ง) เรากลัวภารโรงผู้ชาย แต่แม่ยืนยันว่าถ้าเลทรถจะติด แม่ชอบพูดว่าออกจากบ้านเลท5-10นาทีถนนก็คนละเรื่องกันเลย ขากลับไม่อยากรถติด เราจึงต้องไปถึงโรงเรียน ตีห้าครึ่งทุกวัน ส่วนน้องเราจะนั่งหน้า รร กับกลุ่มของน้อง ตึกเรียนน้องคนละตึกกับเราและค่อนข้างไกลจากกัน วันนั้นจำได้แม่นว่าขึ้นไปเปิดไฟตึกจนถึงห้องเรียน แล้วหลังจากนั้นนิดหน่อยเพื่อนก็มา เพื่อนสีหน้าตกใจมากกับแผลและตาแดงๆของเรา (เพื่อนเห็นแผลค่อนข้างบ่อย ส่วนมากจะทำไม่รู้ว่าโดนอะไรมา บางทีคุยโทรศัพท์อยู่ก็ตะคอกดังๆจนเสียงออกมานอกโทรศัพท์ เพื่อนเลยได้ยิน) เราโกรธแม่มาก โกรธจนตัวสั่น หูร้อน ลมออกหูไปหมด โกรธจนนางพยาบาลที่โรงเรียนทายาให้แล้วเราไม่รู้สึกอะไรเลย โกรธจนลืมว่าเป็นแผลแล้วต้องเจ็บแสบ
หัวใจของเราตอนนั้นเหมือนมีระเบิดอยู่ข้างในที่กำลังระเบิด แต่ไม่หยุดซักที ระเบิดไปเรื่อยๆ
พอถึงบ้าน แม่ไม่แม้แต่จะหายามาให้ ไม่อะไรเราเลย เวลาทะเลาะกับเราหรือไม่พอใจอะไรเราก็ชอบเอาเราไปด่าให้เพื่อนฟัง ส่วนเราก็ไม่กล้าพูดให้ใครฟังเราอาย บางทีก้อยากรู้ว่าที่เอาเราไปว่าได้บอกเค้าด้วยรึเปล่าว่าลงไม้ลงมือกับเรา พูดทำร้ายจิตใจเรารึเปล่า.
บางบทเราก็รู้สึกว่าท่านรักเรานะ แต่เราไม่แน่ใจว่าเรารู้สึกจริงๆหรือหวังมากๆว่าท่านจะรักเรา
พอช่วงเราเรียนจบ เข้าปตรีแม่เราก็อยากให้เราแต่งงาน (ใจนึงเราดีใจมากๆเลยว่าเราไม่ต้องอยู่กับแม่อีกแล้ว เพราะแม่ชอบพูดเหมือนเราเป็นภาระ หรือพูดเรื่องเงินใส่เรา เอาความเครียดมาใส่หูเรา เรารู้ว่าแม่เป็นแม่ แต่เราแค่รู้สึกว่ามันไม่ใช่เรื่องที่เอามาพูดใส่เด็กอย่างเราตั้งแต่พ่อเสีย บางเรื่องเด็กมันไม่ควรรู้ เราไม่เคยได้เอนจอยชีวิตเด็กอย่างที่เพื่อนคนอื่นเป็น บางบทจะดีก็ดีบางบทจะอารมณ์ร้ายใส่เราก็เป็นอย่างที่เล่า เราไม่อยากเจ็บตัวอีกแล้ว อีกใจนึงก็คิดว่าเร็วไป) สรุปคือ เราแต่งงาน แม่เราเรียกสินสอดไปหลักล้าน(ขอไม่ระบุจำนวน) แต่ช่วงนั้นีปัญหานิดหน่อยทางบ้านสามีจึงขอจ่าายเลทนิดหน่อยโดยจ่ายบางส่วนให้ แม่เราก็ไม่พอใจเอาฝ่ายนั้นมาด่าบ้าง แช่งบ้าง บางทีก็กดดันให้เราไปทวงเงินมาให้ เราอึดอัดมาก เพราะ เราไม่เกี่ยวอะไรเลย ทำไมไม่คุยกับฝ่ายสามีเราเองละ เราไม่อยากคุยเลย ท่านก็โมโหใส่เราอีก บางทีเราก็อยากตายระหว่างนั้นนะ อยากรู้ว่าถ้าตายไปแม่จะเศร้าเรื่องอะไรมากกว่ากัน แล้วบางทีแม่สามีทำอะไรไม่ถูกใจแม่เรา แต่ไม่ถึงกับว่าผิด แม่เราก็ด่าเราพยายามบอกแม่ว่าอะไรทำให้ได้ก็ช่วยๆ อาศัยอยู่บ้านเค้า กินใช้บ้านเค้าแล้วไปด่าเค้าอีก
ระหว่างนั้นแม่เราย้านมาอยู่ที่เดียวกับเราและบ้านสามี ขาดเหลืออะไรบอกมาลูกคนนี้จะหาให้ อยากได้ครีมแพงๆเป็นหมื่นลูกคนนี้ซื้อให้ด้วยเงินเดือนตัวเอง
อะไรให้ได้เราให้ แต่ทุกอย่างในหัวใจที่แม่เคยทำกับเราเราให้อภัยแต่เราไม่ลืม เวลาหลับตาแล้วนึกถึงเวลานั้นเราจะอึดอัดมาก เหมือนถูกบีบหัวใจ
หลังจากเราแต่งงาน เวลาเราทะเลาะกับน้องส่วนมากก็เพราะน้องทำผิดนะแหละ ไม่ได้เข้าข้างตัวเองนะ แต่น้องเราไม่ค่อยรักษาความสะอาด ฉันอยากจะทิ้งอะไรตรงไหนก็ทิ้ง ผิดเป็นถูก ถูกเป็นผิดไปหมด บางทีก็เอารื่องที่เราแต่งงานเร็วมาด่าเรากลับ เราไม่รู้จะคุยกับใครนอกจากสามีเรา สามีเราก็ไปสอนน้องเรา พอแม่เรารู้ก็เดินมาด่าเราลับหลังสามีและพูด ว่าไปบอกทำไมให้เค้าเกลียดน้องเรา? เราไม่ได้มีเจตนาให้เค้าเกลียด และสามีก็ไม่ได้เกลียด คือเรารู้สึกว่าแม่ไม่นึกถึงอะไรเราเลย เราไม่เหลือใครให้พูดด้วยแล้วถ้ามีอะไรเล่าให้สามีไม่ได้ แต่หลังแต่งแม่เลิกตบตีเราแล้วนะ
แม่พูดอยู่เสมอว่าแม่แก่มาดูแลแม่ด้วยนะ ที่แม่พูดไม่ใช่ว่าลูกละเลย(เพราะเราก็ทำตามที่บอกไว้ข้างต้น) แต่พูดเชิงบอกกล่าวมากกว่า แก่ที่ว่านี้หมายถึงเจ็บป่วยด้วย พ่อเสียด้วยโรคร้ายแม่จึงกลัว บ้านเราไม่ใช่ว่าไม่มีถือว่าฐานะปานกลาง แต่แม่จะเก็บเงินเสมอ เก็บแบบไม่มีวันพอ.
มีครั้งนึงก่อนเราแต่งงานแม่อยากให้เราเลิกกับแฟน เพราะแม่มีแฟนที่เจอกันทางfacebook ชาวต่างชาติ เค้าบอกว่าจะเลี้ยงแม่ เราเลยเข้าใจว่าที่แม่บอกให้เราแต่งงานเพราะเงินใช่ไหม แล้วบอกให้เราไม่แต่งงานก็เพราะเงิน แล้วเรามารู้ทีหลังว่าแม่หลอกเค้าว่าแม่ไม่มีเงินซักกะบาท เพราะเราคุยกับแฟนแม่แล้วเราพูดไปว่าแม่มีเงินที่ได้จากมรดกพ่อก้อนหนึ่ง แฟนแม่งง พอวางสายได้10นาที แม่เดินมาว่าเราไปบอกเค้าทำไม? เราเลยบอกแม่ว่าแล้วไปหลอกเค้าทำไม? แม่โกรธเรามาก เหตุการณ์นี้ทำให้เรารู้สึกแย่
ความสัมพันธ์ระหว่างเรา-แม่ค่อนข้างแปลกๆ เวลาไม่มีอะไรก็เรื่อยๆ ความรู้สึกเราที่มีต่อแม่คือ เหมือนเรามีแผลเหวอะแล้วสะเก็ดมันขึ้นทุกครั้งที่นึกถึงหรือโดนแบบนั้นด้วคำพูดมันจะเลือดไหลออกมา พิมพ์ไปก็ร้องไห้ไป
ตอนแรกเราไม่คิดจะตั้งกระทู้ แค่จะตอบคอมเมนต์ แต่ทุกอย่างมันพรั่งพรูออกมา อยากระบายเสี้ยวของความรู้สึกคะ เรารู้ว่าเป็นลูก แต่ในฐานะลูกเราขอบอกว่าเจ็บทุกครั้งที่โดนกระทำ มันกลายเป็นแผลเป็นในชีวิตเรา
จากกระทู้ที่แล้วเราไม่คิดจะเอาเงินที่ไม่ควรแต่ ตามที่ทนาย(ทนายฝ่ายเรานะคะ เราไม่ได้ฟ้องแม่ ฝ่ายเรามีคู่รณีจึงใช้ทนาย)แจงแบ่งแล้วแม่ก็โอเคไม่ขัด ว่าต้องแบ่งตามนี้ๆๆไป จึงอยากย้ำว่าเราไม่ได้เรียกร้องเราแค่คิดว่าสิทธิ์ตามกฎหมายเราเป็นแบบนี้ถ้าการใช้สิทธิ์มันเป็นอะไรที่เป็นแนวคิดแย่ เนรคุณ ก็ขอโทษด้วยคะ เพราะเราเข้าใจตามนั้นมา ไม่ได้ตั้งใจจะเนรคุณจริงๆ
สุดท้ายนี้เราขอภาวนาไม่ให้เด็กคนไหน ลูกคนไหนต้องไม่เจอการใช้กำลังทำร้ายร่างกายและจิตใจคะ
ขอพื้นที่ตรงนี้ระบายความในใจนะคะ เราพิมพ์ ออกมาเพราะในโลกออนไลน์เราไม่รู้จักกัน เราจึงสบายใจที่ได้พิมพ์ออกมาถ้าใครไม่พอใจเราขอโทษด้วย
จากหัวใจของเรา(ฐานะลูกสาว)
ตั้งแต่เด็กจนโต เรามีความรู้สึกว่าแม่ไม่ค่อยรักเรา/รักน้องมากกว่าจึงทำให้เราเกิดความรู้สึกว่าเวลาอยู่แม่เราน้อง เราเป็นคนแปลกแยก ไม่รู้เราคิดมากรึเปล่าแต่มีความรู้สึกว่าถูกbulliedตลอด แม่ชอบใช้คำพูดให้เรารู้สึกดีไม่พอ เราไม่รู้อาจจะเป็นเพราะ ที่แม่รักน้องมากกว่าอาจจะเป็นเพราะตอนเด็กเราอยู่กับพ่อมากกว่าก็ได้ ตั้งแต่เล็กๆพ่อไม่เคยทำร้ายร่างกายเรา ไม่หยิก ไม่จิก ไม่ตบ ไม่ตี แต่จะพูดคุยดีๆ มีครั้งนึงช่วงที่พ่อป่วยหนัก พ่อติวหนังสือแล้วไม่เข้าใจพ่อเลยตีเรา(เหมือนช่วงที่ป่วยเกี่ยวกับสมองท่านเปลี่ยนไป) แต่แม่จะทำร้ายร่างกายเวลาเราทำบางอย่างโดยไม่ได้ตั้งใจ หรือเวลาดื้อ(อันนี้ใครๆก็โดน เรารู้แต่เราคิดว่าไม่เห็นต้องตีขนาดไปโรงเรียนแล้วเพื่อนทักเลย)อะไรนิดๆหน่อยๆก็หยิกก็ตี(เกินกว่าเหตุ) เวลาไปโรงเรียนเพื่อนถามครูถาม เราอายมากๆ บางทีเลือดไหลจนต้องไปห้องพยาบาลเป็นแผลลึกจากเล็บของแม่ มีครั้งนึงเราจำได้ว่าน้องพูดบางอย่างไม่เข้าหูแม่ประสาเด็กๆ(ตอนนั้น้องอยู่อนุบาลเอง) แม่ดึงน้องออกไปหน้าบ้านแล้วตี เราทนไม่ไหวไปบอกให้แม่หยุดเพราะสงสารและอายเพื่อนบ้าน
หลังจากพ่อเสีย เรารู้สึกเหมือนโลกนี้ไม่มีใครอีกแล้วที่จะรักเรา ตอนนี้เหลือเราตัวคนเดียวที่ต้องอยู่กับแม่และน้อง ถ้าเป็นไปได้เราอยากตายตามพ่อไปให้สิ้นเรื่อง แม่และน้องชอบรุมเราตลอด มีครั้งนึงที่ทำให้ให้เราเสียใจมากที่สุดคือ เราทะเลาะกับน้องแล้วลงไม้ลงมือกัน น้องก็พูดว่า เราทำให้พ่อตาย (คำนี้เป็นคำที่แม่ชอบพูดบ่อยๆ แต่พ่อเสียเพราะโรคมะเร็ง ไม่พอใจอะไรเราก็จะพูดคำนี้) เราโมโหมากเราเลยเตะน้อง พอแม่เราเห็นแม่ก็ดึงเราไปตบและข่วนเราพร้อมทวนประโยคนั้นอีก เเขนเป็นแผลเลือดไหล และน้องก็ยืนมองและยิ้มใส่โดยที่แม่ไม่ว่าอะไรเลย
ตอนนั้นเราอยากตายๆไปเลย อยากให้ตอนที่แม่ตบเตะไปโดนอวัยวะสำคัญแล้วตายตรงนั้นเลย ดีกว่าที่จะให้เราไปโรงเรียนพร้อมแผลแล้วต้องตอบคำถาม ตอนนั้นเราอยู่คอนโดกว่าจะเดินลงตึกไปที่จอดรถ ยามก็มอง ตาก็แดงแขนก็เลือดไหล(ความรู้สึกตอนนั้นอยากตะโกนว่า ใครก็ได้ช่วยหนูที!)
พอถึงโรงเรียน ไม่มีใครอยู่เพราะยังเช้ามืด แต่ตึกเรียนเราอยู้ไกลและหลายชั้นทุกครั้งที่ไปถึงโรงเรียน เราต้องเป็นคนไปเปิดไฟทุกชั้นเพราะยังไม่มีใครไปถึง มีแต่ภารโรง ชายบ้างหญิงบ้าง เราเคยบอกแม่แล้วว่าเรากลัว เราไปเช้าอย่างนี้ทุกวัน บางวันโชคดีหน่อยถ้า รร มีกิจกรรม เด็กกิจกรรมต้องมาเตรียมตัวเช้า หรือ มีเพื่อนที่มาเช้าบางวัน (ส่วนมากมาถึงกันหกโมง หกครึ่ง) เรากลัวภารโรงผู้ชาย แต่แม่ยืนยันว่าถ้าเลทรถจะติด แม่ชอบพูดว่าออกจากบ้านเลท5-10นาทีถนนก็คนละเรื่องกันเลย ขากลับไม่อยากรถติด เราจึงต้องไปถึงโรงเรียน ตีห้าครึ่งทุกวัน ส่วนน้องเราจะนั่งหน้า รร กับกลุ่มของน้อง ตึกเรียนน้องคนละตึกกับเราและค่อนข้างไกลจากกัน วันนั้นจำได้แม่นว่าขึ้นไปเปิดไฟตึกจนถึงห้องเรียน แล้วหลังจากนั้นนิดหน่อยเพื่อนก็มา เพื่อนสีหน้าตกใจมากกับแผลและตาแดงๆของเรา (เพื่อนเห็นแผลค่อนข้างบ่อย ส่วนมากจะทำไม่รู้ว่าโดนอะไรมา บางทีคุยโทรศัพท์อยู่ก็ตะคอกดังๆจนเสียงออกมานอกโทรศัพท์ เพื่อนเลยได้ยิน) เราโกรธแม่มาก โกรธจนตัวสั่น หูร้อน ลมออกหูไปหมด โกรธจนนางพยาบาลที่โรงเรียนทายาให้แล้วเราไม่รู้สึกอะไรเลย โกรธจนลืมว่าเป็นแผลแล้วต้องเจ็บแสบ
หัวใจของเราตอนนั้นเหมือนมีระเบิดอยู่ข้างในที่กำลังระเบิด แต่ไม่หยุดซักที ระเบิดไปเรื่อยๆ
พอถึงบ้าน แม่ไม่แม้แต่จะหายามาให้ ไม่อะไรเราเลย เวลาทะเลาะกับเราหรือไม่พอใจอะไรเราก็ชอบเอาเราไปด่าให้เพื่อนฟัง ส่วนเราก็ไม่กล้าพูดให้ใครฟังเราอาย บางทีก้อยากรู้ว่าที่เอาเราไปว่าได้บอกเค้าด้วยรึเปล่าว่าลงไม้ลงมือกับเรา พูดทำร้ายจิตใจเรารึเปล่า.
บางบทเราก็รู้สึกว่าท่านรักเรานะ แต่เราไม่แน่ใจว่าเรารู้สึกจริงๆหรือหวังมากๆว่าท่านจะรักเรา
พอช่วงเราเรียนจบ เข้าปตรีแม่เราก็อยากให้เราแต่งงาน (ใจนึงเราดีใจมากๆเลยว่าเราไม่ต้องอยู่กับแม่อีกแล้ว เพราะแม่ชอบพูดเหมือนเราเป็นภาระ หรือพูดเรื่องเงินใส่เรา เอาความเครียดมาใส่หูเรา เรารู้ว่าแม่เป็นแม่ แต่เราแค่รู้สึกว่ามันไม่ใช่เรื่องที่เอามาพูดใส่เด็กอย่างเราตั้งแต่พ่อเสีย บางเรื่องเด็กมันไม่ควรรู้ เราไม่เคยได้เอนจอยชีวิตเด็กอย่างที่เพื่อนคนอื่นเป็น บางบทจะดีก็ดีบางบทจะอารมณ์ร้ายใส่เราก็เป็นอย่างที่เล่า เราไม่อยากเจ็บตัวอีกแล้ว อีกใจนึงก็คิดว่าเร็วไป) สรุปคือ เราแต่งงาน แม่เราเรียกสินสอดไปหลักล้าน(ขอไม่ระบุจำนวน) แต่ช่วงนั้นีปัญหานิดหน่อยทางบ้านสามีจึงขอจ่าายเลทนิดหน่อยโดยจ่ายบางส่วนให้ แม่เราก็ไม่พอใจเอาฝ่ายนั้นมาด่าบ้าง แช่งบ้าง บางทีก็กดดันให้เราไปทวงเงินมาให้ เราอึดอัดมาก เพราะ เราไม่เกี่ยวอะไรเลย ทำไมไม่คุยกับฝ่ายสามีเราเองละ เราไม่อยากคุยเลย ท่านก็โมโหใส่เราอีก บางทีเราก็อยากตายระหว่างนั้นนะ อยากรู้ว่าถ้าตายไปแม่จะเศร้าเรื่องอะไรมากกว่ากัน แล้วบางทีแม่สามีทำอะไรไม่ถูกใจแม่เรา แต่ไม่ถึงกับว่าผิด แม่เราก็ด่าเราพยายามบอกแม่ว่าอะไรทำให้ได้ก็ช่วยๆ อาศัยอยู่บ้านเค้า กินใช้บ้านเค้าแล้วไปด่าเค้าอีก
ระหว่างนั้นแม่เราย้านมาอยู่ที่เดียวกับเราและบ้านสามี ขาดเหลืออะไรบอกมาลูกคนนี้จะหาให้ อยากได้ครีมแพงๆเป็นหมื่นลูกคนนี้ซื้อให้ด้วยเงินเดือนตัวเอง
อะไรให้ได้เราให้ แต่ทุกอย่างในหัวใจที่แม่เคยทำกับเราเราให้อภัยแต่เราไม่ลืม เวลาหลับตาแล้วนึกถึงเวลานั้นเราจะอึดอัดมาก เหมือนถูกบีบหัวใจ
หลังจากเราแต่งงาน เวลาเราทะเลาะกับน้องส่วนมากก็เพราะน้องทำผิดนะแหละ ไม่ได้เข้าข้างตัวเองนะ แต่น้องเราไม่ค่อยรักษาความสะอาด ฉันอยากจะทิ้งอะไรตรงไหนก็ทิ้ง ผิดเป็นถูก ถูกเป็นผิดไปหมด บางทีก็เอารื่องที่เราแต่งงานเร็วมาด่าเรากลับ เราไม่รู้จะคุยกับใครนอกจากสามีเรา สามีเราก็ไปสอนน้องเรา พอแม่เรารู้ก็เดินมาด่าเราลับหลังสามีและพูด ว่าไปบอกทำไมให้เค้าเกลียดน้องเรา? เราไม่ได้มีเจตนาให้เค้าเกลียด และสามีก็ไม่ได้เกลียด คือเรารู้สึกว่าแม่ไม่นึกถึงอะไรเราเลย เราไม่เหลือใครให้พูดด้วยแล้วถ้ามีอะไรเล่าให้สามีไม่ได้ แต่หลังแต่งแม่เลิกตบตีเราแล้วนะ
แม่พูดอยู่เสมอว่าแม่แก่มาดูแลแม่ด้วยนะ ที่แม่พูดไม่ใช่ว่าลูกละเลย(เพราะเราก็ทำตามที่บอกไว้ข้างต้น) แต่พูดเชิงบอกกล่าวมากกว่า แก่ที่ว่านี้หมายถึงเจ็บป่วยด้วย พ่อเสียด้วยโรคร้ายแม่จึงกลัว บ้านเราไม่ใช่ว่าไม่มีถือว่าฐานะปานกลาง แต่แม่จะเก็บเงินเสมอ เก็บแบบไม่มีวันพอ.
มีครั้งนึงก่อนเราแต่งงานแม่อยากให้เราเลิกกับแฟน เพราะแม่มีแฟนที่เจอกันทางfacebook ชาวต่างชาติ เค้าบอกว่าจะเลี้ยงแม่ เราเลยเข้าใจว่าที่แม่บอกให้เราแต่งงานเพราะเงินใช่ไหม แล้วบอกให้เราไม่แต่งงานก็เพราะเงิน แล้วเรามารู้ทีหลังว่าแม่หลอกเค้าว่าแม่ไม่มีเงินซักกะบาท เพราะเราคุยกับแฟนแม่แล้วเราพูดไปว่าแม่มีเงินที่ได้จากมรดกพ่อก้อนหนึ่ง แฟนแม่งง พอวางสายได้10นาที แม่เดินมาว่าเราไปบอกเค้าทำไม? เราเลยบอกแม่ว่าแล้วไปหลอกเค้าทำไม? แม่โกรธเรามาก เหตุการณ์นี้ทำให้เรารู้สึกแย่
ความสัมพันธ์ระหว่างเรา-แม่ค่อนข้างแปลกๆ เวลาไม่มีอะไรก็เรื่อยๆ ความรู้สึกเราที่มีต่อแม่คือ เหมือนเรามีแผลเหวอะแล้วสะเก็ดมันขึ้นทุกครั้งที่นึกถึงหรือโดนแบบนั้นด้วคำพูดมันจะเลือดไหลออกมา พิมพ์ไปก็ร้องไห้ไป
ตอนแรกเราไม่คิดจะตั้งกระทู้ แค่จะตอบคอมเมนต์ แต่ทุกอย่างมันพรั่งพรูออกมา อยากระบายเสี้ยวของความรู้สึกคะ เรารู้ว่าเป็นลูก แต่ในฐานะลูกเราขอบอกว่าเจ็บทุกครั้งที่โดนกระทำ มันกลายเป็นแผลเป็นในชีวิตเรา
จากกระทู้ที่แล้วเราไม่คิดจะเอาเงินที่ไม่ควรแต่ ตามที่ทนาย(ทนายฝ่ายเรานะคะ เราไม่ได้ฟ้องแม่ ฝ่ายเรามีคู่รณีจึงใช้ทนาย)แจงแบ่งแล้วแม่ก็โอเคไม่ขัด ว่าต้องแบ่งตามนี้ๆๆไป จึงอยากย้ำว่าเราไม่ได้เรียกร้องเราแค่คิดว่าสิทธิ์ตามกฎหมายเราเป็นแบบนี้ถ้าการใช้สิทธิ์มันเป็นอะไรที่เป็นแนวคิดแย่ เนรคุณ ก็ขอโทษด้วยคะ เพราะเราเข้าใจตามนั้นมา ไม่ได้ตั้งใจจะเนรคุณจริงๆ
สุดท้ายนี้เราขอภาวนาไม่ให้เด็กคนไหน ลูกคนไหนต้องไม่เจอการใช้กำลังทำร้ายร่างกายและจิตใจคะ
ขอพื้นที่ตรงนี้ระบายความในใจนะคะ เราพิมพ์ ออกมาเพราะในโลกออนไลน์เราไม่รู้จักกัน เราจึงสบายใจที่ได้พิมพ์ออกมาถ้าใครไม่พอใจเราขอโทษด้วย