เรื่องจิงยิ่งกว่านิยาย

เรื่องมีอยู่ว่า....เราเป็นลูกคนเล็กและเป็นลูกสาวคนเดียวของบ้าน ด้วยความที่เคยโตมากับความสบายมาตลอดตอนเด็กๆที่บ้านไม่เคยให้ทำอะไรเลย นอกจากกินแล้วก้นอน พอโตมาแม่กับพ่อก้เริ่มหาที่เรียนดีๆให้ป้อนทุกอย่างที่คิดว่าดีที่สุดให้แต่ไม่เคยถามเราด้วยซ้ำว่าต้องการไหม ตั้งแต่เด็กจนโตไม่เคยได้ไปเที่ยวไปไหนมาไหนกับแก๊งเพื่อนๆวันๆอยู่แต่บ้านมีทีวีไม่ก้หนัวสือนิยายเป็นเพื่อน เรื่องแฟนนี่อย่าพูดถึงเลยค่ะ #เป็นไปได้ที่บ้านไม่อยากให้เพื่อนผู้ชายเลยด้วยซ้ำ ช่วงม.4 ที่บ้านก้ส่งเราไปเรียนพิเศษ (เสาร์-อาทิตย์) ตามปกติที่เคยทำตั้งแต่เด็ก นี่แหละคือจุดเริ่มต้นของผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่เคยได้เที่ยวกับเพื่อน ไม่ได้ออกไปไหนตามลำพังเลยอยู่ในกรอบของพ่อแม่ที่วาดไว้ให้ตั้งแต่เด็ก ไปเรียนพิเศษวันแรกก้ไม่มีเพื่อนนั่งเรียนคนเดียวแต่ก้มีผู้ชายคนหนึ่งวิ่งมาขอนั่งโต๊ะด้วยก้ตกใจนิดๆนะเพราะโต๊ะตั้งเยอะตั้งแยะทำไมมันต้องมานั่งตรงนี้ ข้างๆเราด้วยว่ะ แต่ก้ตามมารยาทน้อก้บอกให้มันนั่งด้วย เวลาก้ผ่านไปเดือนกว่าเราก้สนิทกับผู้ชายคนนี้มากจนตกลงเป็นแฟนกัน #มันคือแฟนคนแรกของเรา หลังจากคบกันได้หกเดือนมันก้ชวนไปไหนมาไหนด้วยตลอดทั้งกลางวันกลางคืน แต่ไม่ให้ที่บ้านรู้นะ (หนีออกจากบ้านแอบไปด้วยกัน) มันเป็นเด็กแว๊นจะชวนเราไปแว๊นด้วยเราก้ไปนะ ไม่ว่าดึกแค่ไหนก้ไปแต่บอกมันว่าต้องกลับไปส่งที่บ้านก่อนเช้าทุกครั้งมันก้โอเคนะ คบกันก้มีความสุขดีเที่ยวบ้าง กินเหล้าบ้างเฮฮาตามประสาวัยรุ่นน่ะค่ะ จะมีช่วงหนึ่งที่ไปบ่อยมากจนที่บ้านจับได้ว่าเราหนีเที่ยวแต่ยังไม่รู้ว่ามีแฟนหรอกหลังจากนั้นก้โดนกักบริเวณห้ามใช้โทรศัพท์ เอาง่ายๆคือเหมือนติดคุกแหละค่ะพูดเลยว่าช่วงนั้นทรมานมากเอาแต่นั่งร้องให้เพ้ออยู่คนเดียว ข้าวก้ไม่กินนอนก้ไม่หลับเอาแต่คิดว่าทำไมพ่อกับแม่ต้องทำกับเราแบบนี้ด้วย ที่ทำเพราะห่วง หรือหวงกันแน่?? สถานะตอนนี้คิดอย่างเดียวเลยว่าอยากตายๆๆๆๆ ไม่ก้จะหนีออกจากบ้านไปอยู่กับแฟนดีกว่าอยู่บ้านที่มีแต่กฎระเบียบแบบนี้ ได้แค่คิดแต่ก้ทำไม่ได้หรอกค่ะ (ใจไม่กล้าพอ) โดนกักบริเวณสองอาทิตย์พ่อกับแม่ก้ยอมให้ไปเที่ยวกับเพื่อนได้ คบเพื่อนผู้ชายได้ แต่ห้ามกลับบ้านเกินหกโมงเย็นเราก้รับได้นะแต่พอได้ออกมาก้ยิ่งแย่กว่าเดิมเที่ยวเละเทะไม่ยอมกลับบ้านเป็นเดือนไม่ยอมบอกที่บ้านไม่ไป รร. ขาดการติดต่อกับทุกคนเลยแหละค่ะ พอเงินหมดจึงตัดสินใจกลับบ้าน กละบมาเห็นพ่อแม่ร้องให้กินไม่ได้นอนไม่หลับเราก้คิดนะว่าที่เราทำไปมันได้อะไร ทำแล้วมันดียังไงบ้างยิ่งคิดก้ยิ่งรู้สึกผิดมากคิดว่ายังไงพ่อกับแม่ก้คงเป็นคนที่หวังดีกับเรามากที่สุดแล้วแหละ เค้าทำแบบนี้ก้เพราะอยากให้เรามีอนาคตที่ดี เราจึงปรับความเข้าใจกับพ่อแม่แล้วก้เลิกทำเรื่องแย่ๆแบบนั้น เวลาจะไปไหนมาไหนก้บอกพ่อกับแม่ก่อนเสมอ