สวัสดีครับ เรื่องของผมมันยาวนะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ปัญหาของผมในตอนนี้คือผมกำลังคิดถึงคนๆนึงมากๆถึงมากที่สุด จนมันทำให้ผมนั้นไม่คุยกับใครมาหลายวันไม่อยากออกไปทำอะไรไม่อยากไปไหน ผมมักจะคอยไปนั่งบนโซฟาทุกๆวันและบางคืนผมก็นอนบนนั้นเลยเพราะโซฟานั้นเธอคนนั้นเคยนั่งมันอยู่ ที่ผมทำแบบนี้เพราะผมรู้สึกเหมือนกับว่าได้อยู่ใกล้กับเธอมากที่สุด โดยเรื่องราวราวของผมมีดังนี้ เธอคนนั้นเป็นลูกของเพื่อนพ่อผม เธอเป็นคนต่างชาติ ในเย็นวันนั้นที่บ้านผมได้ทำอาหารกินกัน และครอบครัวเธอก็มาที่บ้านของผมตอนทุ่มกว่าๆ ผมจำได้ดีในตอนวันนั้น แว้บแรกที่ผมได้เห็นหน้าของเธอมันทำให้ผมนั้นแทบคิดอะไรไม่ออกว่าจะทำอะไรต่อไปดี มันเป็นความรู้สึกที่อทิบายไม่ถูกเลย จากนั้นครอบครัวเราก็กินมื้อเย็นหลังจากที่กินแล้วนั้นทุกๆคนก็ปิดไฟนำเค้กมา สสวก เธอ ผมเพิ่งได้รู้ว่าวันนั้นเป็นวันเกิดของเธอ หลังจากนั้นก็ได้ถ่ายรูปตามประสาทในงานวันเกิดเธออยากไปถนนข้าวสาร ซึ่งพ่อของผมก็ได้พาครอบครัวเธอไป ก่อนที่เธอจะออกไปนั้นแบตโทรสัพของเธอใกล้หมดเธอจึงไม่เอาโทรสัพเธอไปและชาร์จโทรสัพของเธอเอาที่บ้านผม และผมก็อยากจะทำของขวัญให้กับเธอผมจึงได้นำกระดาษA4 มาเขียนคำอวยพรในวันเกิดของเธอเป็นภาษาเยอรมัน เพราะครอบเธอเป็นคนเยอรมัน จากนั้นก็ได้เอากระดาษไปวางเอาไว้ใต้โทรสัพของเธอ โดยหวังไว้ว่าเธอจะเห็นซึ่งมันก๊เป็นแบบนั้นจริง แต่ก่อนหน้าที่เธอจะกลับมาผมได้ขึ้นห้องของผมไปแล้ว ผมอายที่จะให้เธอตรงๆและผมเป็นคนที่ขี้อายสุดๆ ผมจำได้คืนนั้นผมได้ยินเสียงรถของพ่อผมกลับมามันทำให้ในหัวของผมคิดอะไรออกมามากมายและตื่นเต้นมากๆผมนอนไม่หลับเลยพลิกตัวไปมาหลายรอบมาก รู้ตัวอีกก็ได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกของผมดังแล้ว ก่อนที่ผมจะไป รร นั้น พ่อของผมได้มาถามว่า เป็นคนเขียนหรอ ผมก็ตอบว่าใช่ พ่อของผมเล่าให้ผมฟังก่อนผมไป รร ว่า เธอได้เข้ามาในบ้านและเห็นกระดาษของผมแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แล้วรีบพับเก็บขึ้นห้องไปเลย ผมได้ยินแล้วรุ้สึกดีมาก และเธอต้องไปสนามบินสุวรรณภูมิในวันนี้ซึ่งผมไม่รู้ผมรู้ตอนที่ผมกลับมาบ้าน มันเป็นความรู้สึกที่ช็อกมากๆ ผมอึ้งไปเลยในใจผมคิดว่า เมื่อวานกูได้เจอเธอเป็นครั้งสุดท้ายหรอว่ะ ทำไมเป็นแบบนี้ว่ะ ทำไมไม่มีใครบอกผม ผมเสียใจมากผม คถ เธอ โดยที่ผมไม่รู้ว่าเธอชื่ออะไร คุณคงสงสัยว่าจริง เรื่องจริงผมบอกเลย ผมได้เข้าใจความรู้สึกของคนที่คถ ใครมากๆจนร้องไห้ออกมา ผมยอมรับผมร้องไห้เกือบทุกคืน มันรู้สึกเจ็บตรงหน้าอกขวา ว่างเปล่า โดดเดี่ยว ผมร้องไห้จนตาบวมมาก ร้องไห้จนบางคืนเผลอหลับไปก็มี ผมพยายามหาเฟสบุ้คเธอแต่ก็หาไม่ได้ ผมได้แต่รอวันที่เธอจะกลับมา ผมกลายเป็นคนเก็บความรู้สึกเอาไว้คนเดียว โดยที่ผมอยู่กับคนอื่นจะทำตัวปกติแต่พออยู่คนเดียวผมกลายเป็นเด็กขี้แยคอยแต่ร้องไห้ขึ้นมาทุกที ผม คถ เธอมากๆ ผมควรทำยังไงดีกับความรู้สึกที่ผมไม่อยากให้มีกับผม มันแย่มาก เหงา อ้างว้าง เจ็บ คิดถึง ว่างเปล่า ทรมาน มันแย่มากๆ ผมควรทำยังไงดีกับชีวิตผม ผมคิดถึงเธอ 
ผม คถ เธอ