คำว่าป่าช้า เป็นคำที่เพิ่งมีใช้กันในช่วงสมัยอยุธยาตอนต้น เริ่มเรียกกันครั้งแรกในที่ราบภาคกลาง
แต่เดิมนั้นเมื่อคนตายก็เอาไปทิ้งไว้ในป่าเฉยๆ คนอื่นเห็นเขาทิ้งกันที่บริเวณไหนก็จะทิ้งไว้ในพื้นที่ใกล้เคียงกัน
แต่เนื่องด้วยภาคกลางเป็นที่ราบลุ่มมีพื้นที่ดอนที่เป็นป่าอยู่ไม่มาก
ตั้งแต่สมัยอยุธยาเป็นต้นมาบ้านเมืองมีความมั่นคง ประชาชนอยู่กันเป็นสุข ประชากรก็เพิ่มมากขึ้น
เมื่อประชากรเพิ่มมากขึ้น ป่าที่มีอยู่ไม่มากนั้นก็มักจะถูกชาวบ้านถากถางเพื่อใช้ทำการเกษตร
ป่าที่ใช้เป็นที่ฝังศพก็จะไม่ถูกถางเพราะเป็นป่าที่ใช้ฝั่งปู่ย่าตายายญาติของคนเหล่านั้น ทำให้ป่าที่ใช้ฝังศพยังคงสภาพป่าอยู่ได้นานกว่าป่าอื่น
เรียกว่าเป็นป่าที่อยู่ไปช้านาน อีกนัยหนึ่งคือเป็นป่าที่ถูกทำลายช้ากว่าป่าอื่น ความหมายก็คือ ป่าที่อยู่นาน หรือป่าที่อยู่ไปช้านาน
แต่เดิมนั้นก็เรียกเพียงแต่ป่าผี แต่ก็ดูไม่ดีนักที่ไปเรียกบรรพบุรุษว่าผี เพราะบางท่านอาจจะเป็นเทวดาเฝ้าป่าอยู่ก็ได้
ช่วงต่อมาจึงเรียกว่าป่านาน แต่คนรุ่นหลังเริ่มไม่เข้าใจเพราะเดินเดี๋ยวเดียวถึงทำไมเรียกว่าป่านาน ทั้งๆ ที่เดินไม่นาน แต่ไม่เข้าใจว่าป่านั้นอยู่มานาน
จึงเรียกชื่อเต็มว่า ป่าช้านาน คือฝังแล้วสบายใจมั่นใจได้ว่าใครไม่มาบุกรถถากถางทำลายป่า
ด้วยความที่ชื่อยาวจึงพูดติดปากว่า ป่าช้า ใช้เรียกกันทั่วไปทางภาคกลาง

ส่วนภาคอีสานมีชื่อเรียกเป็นภาษาอีสาน ต่อมากรุงศรีอยุธยาเริ่มแผ่อิทธิพลไปทางอีสานจนยึดได้หลายหัวเมืองจนไปจรดแม่น้ำโขง
ในการขยายอิทธิพลเกิดศึกสงครามผู้คนล้มตายกันมาก ทางเจ้านายฝ่ายกรุงศรีจึงให้ทหารไปหาพื้นที่ป่าสำหรับเป็นป่าช้าเพื่อฝังศพ
จากนั้นจึงเรียกติดป่าเป็นภาษากลางเรื่อยๆ มาจนถึงปัจจุบัน และคำว่า ป่าช้า กำลังเริ่มหายไปในบางพื้นที่เพราะไม่นิยมฝังเหมือนในอดีต
เมื่อตายก็จะทำพิธีเผา คำว่าป่าช้าเริ่มจางหายไป บางพื้นที่เริ่มทำบุญร้างป่าช้า แล้วเปลี่ยนเป็นป่ามัน ในบางพื้นที่ก็เปลี่ยนเป็นป่ายาง

แต่น่าเสียดายว่าในตอนที่กรุงศรีอยุธยาเสียกรุงครั้งที่ 2 ได้ถูกพม่าเผาทำลายเมืองจนเกลี้ยง หลังฐานสำคัญทางประวัติศาสตร์จึงถูกทำลายไปหมด
รวมถึงประวัติที่มาของคำต่างๆ จึงเหลือแต่คำบอกเหล่ากันรุ่นต่อรุ่นจนถึงรุ่นหลานรุ่นเหลนมาจนถึงทุกวันนี้