ผมควรจะทำไงต่อครับ ผมยังรักเขาอยู่

ขอเกริ่นแบบยาวๆเลยนะครับ
ผมคบกับแฟนมา 4ปีกว่า เราอายุห่าง4ปี ใน4ปีทะเลาะกันก็บ่อย แต่ทะเลาะกันแบบจุกจิก เขาไม่ค่อยง้อผม ผมเป็นฝ่ายง้อตลอด ก็แอบมีน้อยใจบ้าง ประมาณว่า ง้อกูบ้างเหอะ  ช่วงที่คบกันผมรู้ว่าเขารักผมมาก ผมก็รักเขามาก แต่ช่วงที่คบกัน 2ปีที่ผ่านมา ผมติดเพื่อน เพื่อนไม่ดีด้วย พาเสียทุกอย่าง เวลาทะเลาะกับแฟนจากตอนแรก ง่อกันงุ้งงิ้กๆ แต่ช่วงที่ติดเพื่อน ผมหัวรุนแรงไปเลย ชอบตะคอกชอบทำไรแรงๆ แต่สุดท้ายผมก็ขอโทษง้อเหมือนเดิม เป็นแบบนี่กันบ่อยๆเพราะแฟนผมปกติเป็นคนงี่เง่าไม่ค่อยมีเหตุผล
ช่วงปีที่3 ตอนนั้นก่อนปีใหม่พอดีเลย ผมต้องไปเที่ยว ตจว.กับญาติๆ ชวนแฟนไปด้วยแล้ว แต่ดันมามีปัญหากัน แล้วผมก็ดันมีคนมาคุยด้วย ผมก็คุย(แต่ไม่คิดอะไร) เพื่อจะไม่สนใจเขา แต่ก็แอบส่องเฟสบุ๊คเขาตลอด วันคริสมาส เขาตั้งสเตตัสว่า ถ้าซานต้าคอสมีจริง ขอให้คนที่หนูรักกลับด้วยเถิด (ผมร้องไห้เลย) แต่ผมก็ทำไม่สนใจ (รอเขามาง้อ อยากให้เขาง้อบ้าง) ไม่สนใจมา2 3วัน แต่สุดท้าย ผมก็คิดถึงเพราะผมอยู่ ตจว. เขาอยู่ กทม. ความห่างยิ่งคิดถึง ผมก็ตัดสินใจตามง้อเขา แต่... เขาบอกบอสว่าสายไปแล้ว งงเลยครับ สายยังไง ผมก็ตามสืบเลย สรุปเขามีคนอื่นคุยด้วย ผมนี่อยากกลับ กทม.เลย แต่ทำไม่ได้เพราะมากันเกือบ20คน  พอวันปีใหม่ เขาก็เค้าดาวน์กับเพื่อน เห็นรูปเขาเมาเละเทะเลย ผมรู้สึกว่าอยากกลับไปมากๆ อยากไปดูแลเขาตอนนั้นเลย เอาเขากลับคืนมา
พอได้กับ กทม.ผมคว้ามอไซ รีบตามหาเลย เขาไม่อยู่บ้านครับ ไปนอนบ้านเพื่อน ผมลืมบอกไปบ้านผมกับบ้านเขาไม่ไกลกันเลย เขาอยู่กับแม่2คน แม่เขาไปดูยายเขาที่ ตจว. เขาเลยไปอยู่กับเพื่อน เพราะไม่อยากอยู่คนเดียว+กับหนีผมด้วย ฒตามหาทุกวันๆจนรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน ถึงจะรู้แต่ก็ทำไรไม่ได้เขาไม่ออกมาหาผม ผมก็ไปหาทุกวันๆ จนได้เจอครับ แจคพอตมาก เขาไปเซเว่นกับเพื่อน ผมเลยไปดักเลย ขอคุยด้วยแต่ไม่สำเร็จครับ เขาวิ่งหนีเขาบ้านโดยที่เพื่อนเขากันผมไว้  ผมมืดไปหมดไม่รู้จะทำไง จนมาถึงวันแจคะอตอีกรอบ ผมเศร้ามาก เลยชวนเพื่อนกินเบียร์อยู่หน้าร้านค้า กินได้แปปเดียว มีมอไซมาเจอครับ มีใครไม่รู้มาส่งแฟนผม แล้วคนมาส่งก็ขี่ออกไปเลย ผมก็ตามแฟนผมเขาไปในบ้านเขาเลย  ง้อทุกอย่าง แต่เขาบอกแค่ ไม่ๆๆ หนีอย่างเดียว ผมเลยกลับไปตั้งหลักก่อน มาอีกวันผมทำงานอยู่ ส่วนแฟนผมไปเรียน ว่างๆผมก็เลยสืบดูใครมาส่ง ไม่คิดว่าจะเจอง่ายๆครับ ผมรีบทักเฟสคนที่มาส่งเลย ถามว่าใช่คนที่มาส่งมั้ย (ออกลูกนักเลง) เขาบอกว่าใช่ ผมเลยพูดไปเลย คนนี้แฟนผม ผมง้อเขาอยู่ แต่คือโชคเข้าข้าง เขาก็คนดีพอครับ เขาบอกว่าเขาไม่รู้ เขาจะเลิกคุยและบลอคให้  แฟนผมก็ด่าผมว่าไปยุ่งทำไม (ก็ไม่รู้จะทำไงนี่หว่า)  พอเลิกงานผมก็วางแผนตามง่อเลยครับ ทักไลน์หาแม่เขาเลยว่าเขาอยู่ไหน พอรู้ตำแหน่งรีบสะกดรอยตามให้ไวเลย จนเขาลงจากรถ ผมพุ่งไปหาเลย แล้วพยายามพาเขาขึ้นมอไซ แล้วไปที่เงียบๆคุย ผมขอโอกาสเขา จะไม่ทิ้งไปไหนอีก พูดเยอะเลยแหละ จนเขาร้องไห้ ยอมกลับมา ฝากนั้นก็กับมาคบกันปกติ ก็มีทัเลาะกันบ้าง จุกจิกเหมือนเดิม  แต่ก็มีหนีบ้างก็ตามง้อเหมือนเดิม แต่ครั้งนี้ง้อโดยยอมซื้อกระเป๋าที่เขาอยากได้ไปง้อเขา ผมไปซื้อกับเพื่อนเขา พอถึงร้าน ให้เพื่อนวิดีโอคอลคุยกับแฟนผม ให้ดูว่าแบบไหนสวย (ไม่ได้บอกจะซื้อไปง้อนะครับเขาไม่รู้ว่าผมก็มาซื้อด้วย บอกเพื่อนเขาจะใช้เอง เลยวิดีโอคอลให้แฟนผมช่วยเลือก) แต่ก็ง้อสำเร็จเหมือนเดิมครับ พอเข้า4ปีเดือนที่คบกัน ผมไม่ได้ตบสุงสิงกับเพื่อนพวกนั้นแล้ว ผมกลับมาปรับตัวใหม่  แต่อาจจะไม่เต็มที่ ก็ยังมีใช้อารมอยู่บ้าง แต่ก็พยายามปรับไปเรื่อยๆผมไม่อยากเสียเขาไปอีก  ปีนี้ผมได้ไปเที่ยวกับเขาหลายที่เลย ปีใหม่ไป แพร่-น่านกับญาติๆของผม ไปเกาะล้านกับเพื่อนๆของเขา ผมมีความสุขมากๆเขาก็มีความสุข มันก็มีทะเลาะกันจุกจิกอยู่ตลอดๆ เข้าใจกันบ้างไม่เข้าใจกันบ้าง

เข้าเรื่องเลย
    แต่ก็มาจนวันนึง 4ปี3เดือน เขาบอกเขาไม่ต้องการให้ผมมาทำดี ผมก็รุ้สึกไม่ดีแล้ว กลายเป็นผมก็คิดละ เขามีคนอื่นรึป่าว หรือผมยังปรับตัวเองได้ไม่ดีพอ จากวันนั้นผมก็แก้ไขทุกอย่าง แก้ๆๆๆ จากไม่ค่อยสนใจก็ทักหาตลอด ถามทำไร กินไรยัง ทั้งๆที่ทำงานอยู่ ใครจะด่าก็ไม่สนใจ แค่ให้เขารับรู้ว่าเราสนใจนะ ที่ผ่านมาไม่ใช่ไม่สนใจ แต่ในเวลางาน ใครเขาให้ใช้โทรศัพน์หละ  ผมเลิกงาน5โมง ส่วนเขาก็เลิกเรียนเร็วบ้างช้าบ้าง  ถ้าเลิกช้าผมก็จะรอเขาที่ทำงาน รอเพื่อจะไปรับ กลับพร้อมกัน (ทำแบบนี้มาตลอด4ปี ถ้าวันไหนเวลาตรงกัน จะไปส่ง ไปรับเลย) ไปรับผมจะถามก่อนว่ากินไรยัง จะไปไหนมั้ย ยังก็พาไปกินข้าว หรืออยากไปไหนต่อก็พาไป เป็นแบบนี้ทุกวัน ได้เจอกันแค่หลัง5โมง - 4 5ทุ่ม ผมคิดว่าผมทำเต๋มที่สุดๆเปลี่ยนไปทุกอย่าง เพราะอยากให้เขากลับมาเป็นเหมือนเดิม อยากให้กลับมางี่เง่าอีก เขางี่เง่ายังดีกว่าเลย จนมาถึงวันก่อนสอบของเขา เขาอ่านหนังสือ ติวกับเพื่อน นอนดึกตื่นเช้าทุกวัน ผมก็เอาวะ เป็นห่วงเว้ย เหนื่อยก็พักสมองหน่อยมั้ย พาเขาไปตลาดรถไฟ ไปหาอะไรกิน ไปเดินซื้อของ อยากทำให้อยากได้ไง พาไปไม่ขัด จากเมื่อก่อนผมเป็นผู้นำ (เอาแต่ใจหรือเห็นแก่ตัวนั่นแหละ จะทำนั่นทำนี่เขาก็ตามใจผมตลอด) ตั้งแต่วันนั้น ผมให้เขาเลยทุกๆอย่าง นำไปเลย อยากกินไรนำไปเลย อยากซื้อไรนำไป  เขาก็บอกว่าก็สนุกดี แต่ก็ยังเหนื่อยอยู่ ผมก็บอกไม่เป็นไร สู้ๆ ให้กำลังใจเขา ผมรักเขามากจริงๆ  พอมาถึงวันก่อนสอบ2วัน รู้สึกจะเป็นวันเสาร์ เขาหยุดแต่ผมทำงาน เขาบอกว่าเขาจะไปเซ็นทรัลนะ ไปจ่ายบิลให้แม่ แล้วต้องเอาบิลไปให้แม่ที่รามอินทรา ผมก็ตอบส่งๆไปว่า เคๆๆๆ เพราะผมทำงานอยู่  พอผมเลิกงงานผมก็ทักไปหา ไม่ตอบ โทรไปหาไม่ติด ผมก็เริ่มคิดคนเดียวละ อยู่เขาก็เปลี่ยนไป มีไรรึป่าว หรือเขาจะมีคนอื่นคุย ผมก็ใจไม่ดีครับ พอ3ทุ่มกว่า เขาทักผมมา บอกว่าแบตหมด กับมาถึงบ้านแล้ว ขอโทษค่ะ. ผมก็รู้สึกดีนะ แต่ผมงอนครับ ผมไม่รู้ว่าผมคิดอะไรอยู่ ผมถามคำถามโง่ๆไป ถามจริงๆมีใครคุยอยู่รึป่าว  จากนั้นเขาบอก เลิกกันเหอะ เขาอยู่คนเดียวได้แล้ว เขาบอกหมดรักผมแล้ว เป็นแบบนี้มาซักพักแล้ว ผมไม่ยอมเลิกครับ คุยเถียงกันซักพักนึง ผมอธิบายทุกๆอย่าง ผมก็ปรับตัวใหม่แล้ว แก้ไขอะไรที่ผิดพลาด ผมเลยไปหาเขาที่บ้านเลย รอเกือบ2ชั่วโมง จนตี1 เขาไม่ออกมาครับ ทักไลน์ ทักเฟส โทรก็ไม่ติด จนเขาไลน์บลอคผม แต่เฟสไม่บลอคแต่ไม่เป็นเป็นเพื่อนกัน
ผมตามง้อทุกวัน เขาหนีผมไปเลย ทั้งไปนอนบ้านเพื่อน (ไปติวสอบ) ผมไม่ได้อยากรบกวนการติวเขา แต่ผมอยากเคลียให้จบ จะได้ไม่แย่ไปกว่านี้ ตามทุกวัน กินไม่ได้ นอนไม่หลับ ผมไปหาที่บ้านทุกวัน จนวันศุกร์ ผมเขาไปที่บ้านตอนเช้า เพื่อจะดักรอจนถึง8โมงก่อนผมจะไปทำงาน ไปถึงประตูลอคแค่ข้างนอก ผมก็รู้ว่าแม่เขาไปทำงาน แต่ตัวแฟนผมอยู่ในบ้าน ไม่ออกมา ผมก๋เลยไปทำงานก่อน พอเที่ยงเวลาพักผมมาอีกรอบ แต่ประตูในลอคกุญแจแล้ว ผมก็คิดว่าคงไปติวบ้านเพื่อน ไว้ตอนเย็นค่อยไปดูบ้านเพื่อน พอเลิกงานผมรีบไปดูเลย ปรากฎไม่อยู่ครับ เลยไปดูบ้านแฟนผมอีกที ก็ลอคที่เดิมไปดูตลอดจนตี1ก็ยังไม่มีใครกลับ  เอาละผมก็คิดๆๆ หรือว่าจะไปที่ทำงานกับแม่ ให้แม่ช่วยติวบัญชีให้ แต่คิดดูไม่น่าใช่ ถ้าไปกับแม่ก็น่าจะไปพร้อมกัน เพราะผมถามคนแถวบ้านแฟนผม เขาบอกแม่แฟนออกไปตั้งแต่ตี5.30 แต่ตัวแฟนผมไปก่อนเที่ยง อีกอย่างเขาประกาศเลื่อนสอบไปด้วย ผมเลยคิดว่าเขาอาจจะไปบ้านยาย บ้านยายเขาอยู่ที่จันทบุรี แต่ผมก็ยังไม่มั่นใจ เลยรอดูอีกวัน พอวันเสาร์ เช้าผมก็แวะไปดู ยังล็อคเหมือนเดิมไม่มีใครกลับ กลางวันผมก็มาอีก ก็ยังไม่กลับ ผมก็สืบเลยครับ ผมรู้แค่ว่าอยู่ อ.แหลมสิง แค่นั้น ผมก็เอาวะเป็นไงเป็นกัน เย็นเลิกงานผมไปเลยชวนเพื่อนไปคนนึง (ผมขี่มอไซไปกันนะครับ) ดูgpsคนนึง ขี่คนนึงพลัดกันตลอดทาง
บ้านผมอยู่ พระสมุทรเจดีย์ สมุทรปราการครับ ถือว่าไกลเหมือนกันครับ ขี่มอไซไป **ผมไปผมยังไม่รู้เลยว่าเขาจะอยู่รึป่าว ** แต่ก็จะไปให้ได้
ผมรีบเคลียงานให้เส็ดๆ พอ4โมง ผมออกเดินทางเลยครับ ไม่ทันเลิกงานเลย ใช้ความเร็ว100ตลอดทาง ถึงนู้น 4ทุ่มกว่าๆ  เอาแหละถึงแล้วทำไงบ้านก็ไม่รู้อยู่ตรงไหน แต่โชคดีผมค้นรูปเจอรูปนึงที่แฟนผมถ่ายตอนอยู่บ้านยาย ผมก็ไล่เลยครับ หาทีละหลัง ใช้เวลา1ชม. ไม่คิดว่าจะเจอครับ แต่สุดท้าย เจอ!!! กว่าจะเจอขี่ไปขี่มาหลายสิบโลเหมือนกันครับ เจอปุ๊บ เพื่อความแน่ใจใช่รึป่าว แอบฟังเสียงครับ ซักพักมีคนคุยกัน เสียงคุ้นๆ ผมเลยย่องไปแอบดู ปรากฎว่าใช่ครับ ผมดีใจมากๆเลย แต่ผมก็มืดแปดด้านไม่รู้จะทำยังไงต่อ มาโคตรไกลเหนื่อยก็เหนื่อย เพลียมากๆ เลยตัดสินใจส่ง sms ไป แบบจะแกล้ง ไม่กล้าบอกตรงๆว่ามาหานะ กลัวจะรำคาน ผมเลยแกล้งพี่ว่าผมรู้ว่าเขาทำไรอยู่ ตอนนั้นฟ้าร้องดังมากๆ ผมก็เลยพิมไป ฟ้าร้องดังเนอะ  เขาไม่สนใจครับ เขากินน้ำ ผมก็ส่งไปอีก กินแต่น้ำไม่สนใจกันเลย เขาเริ่มสงสัยครับ ผมก็บอกความจริงไปตรงๆแต่เขาไม่สนใจครับ โทรหาแม่เขาบอกว่าผมตามมา แม่เขาก็โทรไปหาบ้านตรงข้าม มีลุงออกมาส่องไฟใส่ผม บอกมาทำอะไร บอกเลยบอกไปเลยผมมาง้อแฟนคนับ ผมมาจาก กทม.ผมไม่มีที่ไปพึ่งเคยมาครั้งแรก และมาแบบไม่เตรียมตีวกันมาเลย  ดีนะ ที่ลุงเขาเข้าใจผม เขาบอกให้ไปที่อื่นก่อน แม่แฟนผมเขาโทรมาบอกลุง ลุงบอกเช้าค่อยมา ตอนนี้ดึกแล้ว ผมก็โอเค ไปก็ไป ผมก็ไม่รู้จะไปไหนครับ ไม่อยากไปไกลจากตรงนั้น กลัวจะจำบ้านไม่ได้ มันลึกมากสำหรับคนไปครั้งแรกและไปมั่วๆแบบผม ก็เลยเอาหวะ ตี1ละ นอนปั้มเลย จะพักเสียตังทำไม ไงตอนเช้าก็ต้องไปง้อเขาอยู่ดี เลยไปนอนปั้มน้ำมันซะเลย อีกอย่างตอนนั้นฝนตกด้วย เช้ามาตี5 ผมก็แวะไปดูที่บ้านยายเขาก่อนว่าตื่นรึยัง (จริงๆกลัวเขาร๔้ว่าผมมาแล้ว เขาจะหนีผมไปอีกมากกว่า) เลยต้องไปดูแต่เช้า แล้วคิดได้อย่างนึง ไปบ้านเขาต้องมีของฝาก ผมก็ไปหาตลาด คือไกลมากจากบ้านยายเขา ขี่รถไป มา หาเป็นชั่วโมง มั่วไปเรื่อยเพราะไม่รู้ทางไม่เคยมา ไม่รู้แหล่งว่าตรงไหนมีไรขาย สุดท้ายเจอข้าวเหนียวหมูย่างเลยจัดชุดใหญ่ไปฝาก กลับไปภึงบ้านยายแฟน ยายเขาตื่นแล้วแต่แฟนผมหลับอยู่ ผมไม่กล้าเข้าไปเรียก โชคดีที่มีป้ารู้จักยายเดินเข้ามาหาผม ป้าถามทำไมไม่เข้าไปเรียก ผมบอกไม่รู้จักยายเขา ผมไม่กล้าเรียก ป้าก็เลยเรียกให้ แล้วยายก็ออกมา ผมเลยเอาของที่ซื้อมาให้เขาก่อนเลย เพราะผมรู้ว่ายายแฟนผมมองผมไม่ดีแล้ว เขากลัวผมจะมาทำร้ายหลายเขา ผมก็อธิบายให้ยายฟังจนหมด ยายก็เข้าไปคุยกับแฟนผมที่นอนอยู่ให้ แฟนผมมันก็โวยวาย จะมาทำไม ใครให้มา ไม่อยากเจอ แล้วแฟนผมก็โทรไปฟ้องแม่ บอกผมมาอีกแล้ว ระหว่างที่แฟนผมกับแม่แฟนคุยกัน ผมก็บอกไป ที่มาแค่อยากให้ออกมาคุย แม่แฟนผมก็พูดจนแฟนผมยอมออกมา ผมคุยกัน2คน พยายามพูดทุกๆอยาก บอกว่าปรับให้แล้วทุกอย่างทำไมเป็นแบบนี้ ปรับให้แล้วยังไม่ดีหรอ ต้องการยังไงอีกจะทำให้ทุกอย่างเลย ผมก็บอกว่าผมรักจริงๆผมถึงมาไกลขนาดนี้ มาทั้งที่ไม่รู้ว่าจะอยู่รึป่าวด้วย มาแบบไม่รู้ทาง ตามหาบ้านทีละหลัง จากรูปที่มีเพียงตีวแฟนผมกับ แบคกราว ที่เป็นประตู หน้าต่าง สีบ้าน แค่นั้นเอง มาเพื่อขอโอกาสอีกซักครั้ง ปรับตัวมาขนาดนี้ยังไม่ใช้ใช้ด้วยกันเต็มที่ ง้อสารพัด สุดท้ายเขาก็บอกผมว่า เขาหมดรักแล้ว จะทำยังไงก็ไม่รักแล้ว ไม่อยากฝืน เค้าออกมาได้แล้ว ไม่อยากกลับไป  เขาบอกให้ผมกลับไปเถอะ แต่เขาก็บอกว่าไม่มีคนอื่นไม่ได้คุยกับใคร  แล้วแม่แฟนก็โทรมาบอกให้ผมกลับไปอธิบายหลายๆอย่าง ผมก็ยอมกลับครับ อีกอย่างยายแฟนผมเขาเป็นโรคหัวใจ เขาไม่อยากให้ผมอยู่ กลัวผมจะทำอะไรให้ยายเครียด ผมก็เลยต้องยอมกลับกรุงเทพ ยอมรับว่าเจ็บจริงๆครับ ถึงกับร้องไห้ตลอดทางกลับบ้านเลย  ผมไม่เคยทำเพื่อใครขนาดนี้เลย รักเขามากจริงๆ  ผมไม่เสียใจเลยที่ได้มา เหนื่อยมากก็จริง แต่ยอมครับ รักมากกว่า

ผมควรจะทำยังไงต่อไปครับ ผมมืดแปดด้าน ไม่อยากเลิกเลยจริงๆ ผมรู้ตัวว่าผมไม่ดี แต่ผมปรับไปหลายๆอย่างเพื่อเขาแล้ว ทำไมยังหมดรักผมอยู่ หรือเขาแค่เบื่อผมเลยพูดว่าหมดรัก

และที่สำคัญสุด ก่อนเขาจะบอกเลิกผม ก่อนหน้านั่นก็ไปไหนด้วยกันปกติ มีอะไรกันเหมือนเดิม แต่พอบอกเลิก เลยถามเขาแล้วที่ผ่านมาคืออะไร เขาบอกเขาผูกพัน
ใครมีประการณ์แบบผมช่วยผมทีครับ ขอบคุณครับ